Het auditorium.

Dylan begon een beetje te blozen,' Ik heb niet alleen veel vriendinnetjes gehad ik heb ook heel wat mensen pijn gedaan, en vooroordelen heb ik niet, maar ik had al gehoopt dat jij dat ook niet had.' Hij lachtte een beetje verlegen en veegde een pluk haar uit het gezicht van Scar. Dat van de vechtsporten daar zou hij niet op in gaan maar hij vond het wel dapper dat ze het aan hem vertelde. Zijn vingers gleden even over de wang van Scar en zijn vingertoppen begonnen te tintelen onder de plekken waar zijn huid die van haar raakte.

Scar kreeg een beetje een kriebelig gevoel van binnen. Niet ees speciaal omdat het dylan was, maar om de tederheid en liefde die achter dit gebaar zaten. Ze liet hem voor nu gewoon haar gang staan. ook al was er van buiten geen verandering merkbaar, van binnen lag ze overhoop. Er waren een paar problemen met de gevoelens die nu door haar heen gingen. Ten eerste wist ze dat Dylan geen langdurige relaties leek vol te houden. Dus ze mocht van zichzelf neit eens de hoop op een relavtie met hem ontwikkelen. Ten tweede had ze met zichzelf afgesproken niemand meer close met haar te laten worden. Raf zat al op de grens. En nu kwam Dylan ook dichtbij, en het gemak waarmee ze haar gevoelens aan hem blootlegde was verontrustend.

Oké dat vind ik een hele mooie reactie!
~~

Dylan was blij dat ze zijn hand niet had weg geslagen en legde hem op haar wang, zijn maag ging alle kanten op en hij moest even diep inademen,' Maar ik wil je vertellen dat je niet bang moet zijn dat ik weer overga op mijn korte relaties want ik ben voor het eerst sinds lange tijden verliefd geworden.' Hij haalde zijn hand met veel pijn weg en keek haar hoopvol aan.

Scar beet op haar lip en deed een stap achteruit "Sorry Dyl. Maar ik kan dit niet" tranen prikten in haar ogen. Ze kon niet ontkennen dat ze zich tot hem aangetrokken voelde. Maar ze kon dit neit. Ze kon geen hechte band met iemand opbouwen en zeker niet een relatie. Ze draaide zich om en trok de plug uit haar gitaar voor ze emt tranen in haar ogen wegliep. Ze kon dit niet. Ze wilde dit niet.

nu is dyl heeeel zielig. het enigste meisje dat hij ECHT wil wil hem niet

Omg, ik vind dit zo sielig!
~~

Dylan keek haar een beetje geschrokken aan maar daarna kwam de teleurstelling en keek haar met een radeloze blik na. Waarom lukte het hem zo goed om iedereen te versieren die hij niet wilde en de enige die hij wel wilde liep weg van hem met de woorden dat ze dit niet kon. Wat had hij daar nou weer aan! Voordat hij het zelf echt doorkreeg rolde er een paar tranen over zijn wangen en vluchtte hij het auditorium uit want niemand mocht hem zien huilen. Het was een jongen en jongens hoorde niet te huilen vond hij.

NEW
---
Marina was al de hele dag chagrijnig en ook nu was ze dat ook. Het was rustig in het auditorium en de anderen hadden haar hiernaartoe gedreven, als uitgangsplek. Oké, niet echt, maar Marina was in een bui waarin ze geen enkele starende blik kon verdragen. En als je, terwijl de meeste anderen, weg waren in New York, was zij hier. Bij de anderen die ook niet gingen. EN dat veroorzaakte wel wat starende blikken.

Jenn was rondjes aan het draaien op het podium. Ze zag enkele mensen zitten maar het leek alsof niemand echt keek naar haar en dus oefende ze wat danspassen voor ballet. Ze deed een paar plié's en pirouettes, en zag nog steeds geen bekenden rondlopen.

Okééééé, late reactie.
---------
Marina's blik gleed van de stoel voor haar naar een oefenend meisje op het podium. Ze kon het goed, en Marina had altijd al veel respect gehad voor balletdanseressen. Ze moesten kaarsrecht zijn en, voor haar gevoel, veel "offers" doen. Ze moesten een gezond leven leiden en vele uren trainen. Er waren zelfs speciale scholen voor, zijzelf leefde als ieder andere zeventienjarige en zou zelf niet eens kunnen leven op water en groenten.

Geeft niet ben ik ook goed in
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jenn zag opeens een meisje vanuit haar ooghoek naar haar staren. Ze zag er best verlegen uit, en ze leek niet zoals Camille, een arrogant meisje, te zijn. 'Kun je het zien?' vroeg ze nog aardig aan het meisje. Het was niet kwaad bedoeld, gewoon om te vragen waarom ze keek.

Marina was even verrast door de plotselinge vraag. 'Eh, ja, hoor. Je kan het goed,'Beweerde Marina. Voor een keertje loog ze niét en bloosde ze wél. Ze was onverklaarbaar: Nu was ze bloedeerlijk, of doodeerlijk -Maar Marina is niet dood.-, en toch bleef ze maar blozen. Doch, ze lette er niet op, in tegenstelling tot haar absurde gedachten die zich gingen afvragen waarom je bloosde. Absurde gedachten, tja.

Jenn moest grijnsen. Ze was het nog niet afgeleerd mensen voor schut te laten zetten. 'Hihi, het was maar een grapje hoor. Maar dankje. Leuk dat ik publiek heb.' Jenn hield van aandacht, ze was helemaal zichzelf als ze veel aandacht kreeg. Ze deed nog een paar danspasjes en vroeg aan het meisje: 'Waar ben jij goed in?'

'Dansen.' Het kwam er kortaf uit, maar als mensen grijnsden en ze had geen flauw idee waarom, ging ze geen verhandeling doen. Ze mochten het zelf weten en ze mochten van haar de boom in. Allemaal. Een chagrijnige bui, noemt men dat.

Jenn moest lachen. 'Nou, waar wacht je dan nog op? Doe met me mee!' Ze deed een paar hiphopachtige bewegingen om het meisje te laten meedoen. Ze vond het wel gezellig als ze samen zouden dansen.

Oké, even geen zin om te wisselen.
----
Marina zuchtte innerlijk en kwam op het podium. Ze begreep niet waarom ze plots met een balletdanseres ging dansen en waarom die danseres dat in hemelsnaam wou. Ze vond van zichzelf dat ze een amateur was, er waren er zoveel betere...

Met zijn benen bungelend over de rand van het podium zat Loki even pauze te houden van zijn oefenen. Hij was al uren bezig om één bepaalde beweging onder de knie te krijgen, maar nog altijd wilde het niet lukken. Uiteindelijk had hij maar besloten om even te gaan zitten, omdat hij nu dusdanig gefrustreerd geraakt was, dat het hem zo sowieso niet ging lukken...

Eigenlijk gewoon moe en uitgeput liep Noelle het auditorium binnen. Ze had de laatste uren hopeloos naar Loki gezocht, zonder resultaat. Ze haatte zichzelf dat ze weer gesneden had. Ze had hem nodig. Maar nu ze hem niet had gevonden, leek haar het beste om de woede en verdriet even van haar af te drummen of te zingen. Dat was beter dan snijden. En bovendien was het muzieklokaal bezet door een les, dus ging ze naar het auditorium, hopelijk was die niet bezet. Met opgedroogte tranen, rode ogen en wallen onder haar ogen liep ze verder. Niet lettend op alles om haar heen.

Loki liet zich achterover vallen toen hij de deur van het auditorium open en dicht hoorde gaan, en al snel ontwaardde hij de ondersteboven versie van Noëlle. In de eerste instantie wilde hij haar vrolijk begroeten, maar toen merkte hij haar rode ogen en afwezige blik op. Met een snelle, achterwaartse rol stond hij overeind en liep hij op het meisje af. "Hé, what's wrong?" Vroeg hij zachtjes.

Noelle hoorde de stem die ze zo graag wou horen en keek met waterige ogen naar Loki. Ze beet hard op haar lip en zette een paar stappen naar hem toe. Ze strekte als een soort schuldige haar polsen naar hem uit en de tranen liepen over haar wangen. 'Het spijt me, het spijt me zo.' Prevelde ze naar hem. Ze schaamde zich dood voor zichzelf, ze wou dit allemaal niet meer. Maar het was zo moeilijk.

Loki hoefde niet eens naar haar polsen te kijken om te weten wat er aan de hand was. "Ach, ach... C'mere..." Hij overbrugde het laatste beetje ruimte tussen hen en sloot het meisje in zijn armen, trok haar tegen zich aan. "What happened?"

Noelle snikte uit tegen zijn shirt. Ze zou zich later wel verontschuldigen voor de mascara vlekken die daar nu opzaten. Ze haalde haar schouders snikkend op. 'H..h..het zat gewoon even tegen en.. het spijt me.' Prevelde ze weer. Niet alleen tegen hem, maar ook tegen zichzelf. Ze had het niet moeten doen. Ze beet op haar lip.

"Shhh," Suste Loki haar zachtjes, terwijl hij door haar haren streelde. "Heb je het al ontsmet?" Vroeg hij zachtjes.

Noelle dwong zichzelf wat rustiger te worden door diep in en uit te ademen. Ze knikte bij wat hij vroeg. Ze keek hem met waterige ogen aan, waarom was hij zo lief voor haar? Mensen moesten zich juist schamen voor haar, ze walgde van zichzelf.

Met zachte hand veegde hij wat tranen van haar gezicht weg en gaf hij haar een lichte glimlach. "Weet je wat? Je krijgt mijn nummer, dan kan je me altijd bereiken..." Stelde hij haar zachtjes voor, terwijl hij voorzichtig een rebelse lok haar achter haar oor haakte.

Noelle bracht een kleine glimlach om haar lippen en knikte. 'Dat is wel een goed idee.' Zei ze terwijl ze hem nog een keertje omhelste en daarna langzaam losliet. Ze beet even zachtjes op haar lip en probeerde zich te vermannen terwijl ze haar mobiel uit haar zak haalde. 'Wat was je aan het doen voordat ik je leuke dag kwam verzieken?' Probeerde ze nu even haar zorgen te vergeten door een gewoon gesprek.

Ook Loki haalde zijn mobiel uit zijn zak en scrolde door zijn contacten heen, opzoek naar zijn eigen nummer. Ja, hij was zo'n persoon die zijn eigen telefoonnummer niet uit zijn hoofd wist en eigenlijk ook gewoonweg te lui was om het te proberen. Toen hij het nummer had gevonden, gaf hij het stuk technologie aan Noëlle. "Je hebt mijn dag niet verziekt, No" Zei hij lief, eigenlijk niet eens doorhebbend dat hij een bijnaam voor haar had verzonnen. "en zelfs als je het had willen proberen, dan had je het nog niet kunnen doen, want mijn dag was sowieso al niet echt super vandaag..." Hij grijnsde lichtjes naar haar.