De Starbucks

'Laten we het maar op hard werken houden.' zei hij. 'Ik kan niet anders, het is mijn laatste kans.' zei hij toen. Hij wist niet waarom hij het zei, de woorden zouden zeker vragen opwekken en hij had zichzelf voorgenomen het aan niemand te vertellen. Toch had hij het gezegd en hij kon nu niet meer terug. Hij glimlachte nog steeds en liet niet merken dat hij vond dat hij een fout had gemaakt door dat te zeggen.

Diana begreep zijn laatste woorden niet, maar knikte toch maar begrijpend. Ze wilde aardig en intelligent overkomen, niet dom en belachelijk irritant. Zie je, de perfectionist herself. Ergens hoopte Diana dat ze wat had meegemaakt, toch was haar leven tot nu toe erg saai geweest. Ze hàd geen exen of van die shizzle, ze kon eigenlijk niet over zichzelf praten. Goed, ze was Diana, zestien jaar en ze kon -volgens sommigen, waaronder al zeker niet zij- pianospelen. Nog vragen?

Dj was verbaast en eigenlijk ook wel blij dat Diana niet doorvroeg op zijn woorden. Het was eigenlijk best verwarrend en daardoor wist hij niet wat hij nu moest zeggen. Hij nam nog een slok van zijn ijskoude koffie, maar dat was ook logisch wat het was ijskoffie.


Oke ben echt even heel erg inspi loos...

Ik ook. Pyjamafeestjes zijn slecht voor de inspiratie.
---
Plots, heel plots, kwam Diana tot een inval. Geweldige zij, maar niet heus. 'Ik ga niets vragen, je mag zelf beslissen wat je zegt en wat niet,'Zei Diana. De oplettende Diana die nog altijd recht in zijn ogen had gekeken en verbazing had opgemerkt.

misschien is het beter als je het niet weet.' zei Dj rustig. 'Ik weet alleen niet of het eerlijk is om het niet te vertellen.'vervolgde hij toen. Ergens wilde hij het haar vertellen, alleen was hij bam voor haar reactie. hij ging er vanuit dat ze weg zou gaan als hij het haar vertelde. Meestal vonden mensen ex-criminelen niet zulk leuk gezeldschap.

'Je kiest alles zelf. "Volg je hart" noemen sommigen dat, en dat moet je doen.' Diana had iets heel anders willen zeggen, dat het haar niet uitmaakte, maar geen filosofeergedoe. Daar was ze niet goed in, en dan ging ze zichzelf nog wat belachelijk maken ook. Oh god, hoe een belachelijk figuur sloeg ze wel niet?

Dj leunde op zijn ellebogen op tafel en keek haar recht aan. 'Wat zou je doen als ik zeg dat ik vroeger met een bende over straat liep en autos en dat soort dingen deed?' zei hij vragend tegen haar terwijl hij haar nog steeds aankeek, zijn ogen stonden bloedserieus. Hij glimlachte niet echt maar. Hij snapte niet waarom hij dit zei, hij had zichzelf zo voorgenomen om het aan niemand op Franklin High te vertellen. Maar hij dacht ook dat hij Diana wel kon vertrouwen.

'Niets? Er is een woordje "Vroeger" dat op het verleden wijst,'Zei Diana. Wanneer ze in een levenslessenbui was, kon ze amper stoppen. Irritante eigenschap, maar het voelde vertrouwd de waakzame Diana te zijn die "wijsheden" horen liet.

'Dus jij zou daar geen problemen mee hebben?' zei hij verbaast. 'Jij zou er geen probleem mee hebben dat ik al een strafblad heb van weet ik hoe lang?' voegde hij daar nog steeds verbaast aan toe. Er was nog nooit iemand geweest die dat had gezegd. De vakantie voordat hij hier was gekomen had hij het nog wel eens aan mensen verteld, die hij daarna nooit meer had gezien omdat ze bang voor hem waren geworden. Er waren er geweest die hem hadden geslagen, die op hem hadden gescholden. En dat alles had hij verwacht, het was logisch dat mensen dat deden. Maar nooit had iemand gereageerd zoals Diana. Het gaf hem een vreemd gevoel, vertrouwend.

'Nee,'Zei Diana kort en bondig. Waarom zou ze ook? Ze kon het niet veranderen en blijven piekeren zou toch niets helpen. Zie je? Een levenslessenbui. Don't worry, be happy of hoe ging dat liedje ook alweer? Ze had het nooit kunnen spelen, maar ze kende het wel.

'Mag ik weten waarom?' vroeg hij haar toen. Hij snapte haar niet, hij snapte het echt niet. Het was waarschijnlijk makkelijker geweest als ze gewoon weg was gelopen en hem alleen had achter gelaten. Dan wist hij tenminste hoe hij ermee om moest aan maar nu wist hij dat gewoon weg niet. Hij wist niet hoe hij om moest gaan met dat zij het gewoonweg accepteerde.

'Misschien omdat je zulke dingen niet veranderen kunt? Misschien omdat wat gebeurd is gebeurd is? Misschien omdat élke fout die je maakt, àlles wat je doet en deed je maakt tot het mens dat je bent?' Het rolde er zomaar uit, zonder stilte. Wauw, wonder. En zie je, ze moest eens stoppen met proberen te filosoferen, dat kon ze toch niet.

Dj dacht na over de woorden die Diana zei. Misschien had ze wel gelijk. Misschien was het goed wat er allemaal was gebeurd vroeger. 'Jij ben de enige die zo reageert wist je dat.' zei hij toen rustig tegen haar. 'Andere werden boos en gingen me negeren. Niet dat ik dat heel onlogisch vond.' zei hij hij daarna. Hij wist niet waarom hij het zei maar hij wilde dat zij het ook wist.

Diana haalde haar schouders op. 'Zulke mensen noem ik Verschrompelde hersens, maar dat is mijn visie op het leven. Er zijn hele en verschrompelde hersens. Drie keer raden hoe ik daar op kom.' Het kwam er luchtig uit, maar dat was het niet. Ze had al jaren dezelfde visie en was te koppig om die op te geven. Ze wist dat het vele malen beter kon, ze wist dat ze ook meer open kon staan, maar nu wilde ze dat mensen moeite deden om te praten. Gewoon moeite deden om haar beter te leren kennen en niet gewoon praten uit verveling.

Dj glimlachte weer een beetje en nam nog een slok van zijn koffie. 'Ik ben in elk geval blij dat je zo denkt. Al zou ik wel graag willen weten waarom je sommige mensen zo noemt.' zei hij met een glimlach tegen haar. Hij was daar oprecht naar geintereseerd. Al was het maar zo'n klein iets. Hij vond het leuk om met haar te praten. Zeker omdat ze niet was weggerend nadat hij haar over zijn verleden had verteld.

'Ze denken enkel aan wat ze kennen, van jongs af aan. Ze willen niets meer léren. En omdat ik veel te veel fantasie heb, stel ik me voor dat hun hersens verschrompelt zijn,'Verklaarde Diana. Nu klonk het enorm dom, she knows. Maar het vrolijkte haar wel op, zo denken. Ze had het al sinds kind, de verschrompelde hersens en ze had beseft dat veel mensen een Verschrompelde Hersen was. Als Hersen in ieder geval bestond, daar was ze nog steeds niet achter, maar dat kwam wel.

Dj grinnikte een beetje. Het was niet een gegrinnik om haar uit te lachen maar gewoon omdat hij haar gedachten origineel vond. 'Interessant.' zei hij met een brede glimlach tegen haar. 'Heb je nog meer van die leuke theorieën?' vroeg hij haar toen. Hij vond het interessant om haar te leren begrijpen. Zij was gewoon interessant.

'Alles verzonnen toen ik zes was,'Grijnsde Diana. 'Ik heb me toen vooral beziggehouden met verschrompelde hersens. Als ik er nog één verzin, krijg jij 'm al eerste te horen.' Het voelde raar aan om over haar theorieën over hoe verschrompeld mensen van deze tijd wel niet konden zijn en hoe verrot de meesten waren. Ze had altijd alles geloofd, maar nu klonk het aanstellerig en raar. Tja, misschien was het dat ook.

Dj glimlachte. 'Daar hou ik je aan.' zei hij met een kleine grijns tegen haar. Hij drok het laatste beetje van zijn koffie op en keek haar nog steeds glimlachend aan. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest zeggen. Eigenlijk wilde hij nog verder praten maar hij wist gewoon niet waarover. Hij wilde meer weten over Diana maar het stond volgens hem vreemd om ineens allemaal vragen te gaan stellen.

'Ik zal mezelf er ook aan houden,'Zei Diana. Ze voelde een stilte aankomen. Normaalgezien zou ze dat niet erg vinden, maar ze vond het zowaar zelfs gezellig. Hell yeah, een wonder is geschiedt! Nu ja, ze had wel vaker boeiende gesprekken gehad, maar ze was nogal vaak een eenzaatje. Niet dat ze dat ooit erg had gevonden, ze had tijd voor zichzelf nodig.

Dj glimlachte. Hij vond de stilte vervelend, dat was meestal zo vond hij. Hij hield er niet van als het stil was. 'Wat zijn je hobbys naast het piano spelen?' vroeg hij haar toen om maar wat te zeggen. Eigenlijk wilde hij zoveel mogelijk over haar weten. Waarom hij dat zo graag wilde wist hij totaal niet maar hij probeerde er ook niet echt achter te komen.

'Goh, ik lees veel. Als je de helft van de bibliotheek veel vind, natuurlijk,'Zei Diana. Een heel andere richting van het gesprek, maar dat moest kunnen. Why not? 'De jouwe?'Vroeg Diana. Bij haar was het simpel: Elke vraag die je aan haar vroeg, kaatste ze terug. Tja, zo werkte zij nu eenmaal.

Dj glimlachte. 'Dat noem ik wel veel ja.' zei hij met een lach tegen haar. 'Ik basketball nog en film vaak.' zei hij tegen Diana. 'Al film ik de laatste tijd wel een stuk minder.' vervolgde hij daarna. Hij had er gewoon een stuk minder tijd voor. Vroeger liep hij nog wel eens de hele dag over straat met een camera, al waren die dan gestolen en werden ze daarna weer verkocht.

'Ik kan totaal niet basketballen,'Flapte Diana eruit. Ze kòn ook helemaal niet filmen, als je scherpe opnamen goed filmen noemde dan. Haar beelden waren meestal schots en scheef en verre van scherp. Je kon tegenwerpen dat zij dan weer hele andere dingen goed, maar dat vergat ze voor het gemak. Ze vergat veel voor het gemak.

Dj glimlachte en keek haar aan. 'echt niet!' zei hij tegen haar. 'dan moet ik het je maar gaan leren.' voegde hij daaraan toe. Hij glimlachte breed naar haar. Het leek hem eigenlijk best leuk om haar te leren basketballen. Het was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk als je de regels eenmaal snapte tenminste.