De Starbucks

'Ik hoop van harte dat jij héél véél geduld hebt,'Zei Diana. In mikken was ze een ramp en enkel een wanhopige ging aan haar vragen iemand te blokken. Ze wenste Dj veel succes, ze was immers een hopeloos geval. En echt hopeloos, je kon enorm veel geduld met haar hebben, na jaren zou ze het sowieso niet eens kunnen. Ze was een ramp in sport en dat zou ze waarschijnlijk blijven ook. Ze had echt geen flauw idee waarom ze nog altijd zo gezond als een vis was.

Dj grinnikte. 'Het is echt niet moeilijk. Kun je dansen?' vroeg hij haar toen. Misschien was het een vreemde vraag maar in een zeker opzicht leek Basketbal op dansen. Zolang je redelijk soepel was ging het goed. En als ze niet kon dansen zou hij haar dat eerst moeten leren. Hij glimlachte nog steeds naar haar. 'E nik heb trouwens wel veel geduld.' zei hij daarna. Dat was waar, hij kon uren wachten op iets wat hij graag wilde.

'Goh, ik zal altijd van mezelf vinden dat ik debiel dans, maar anderen vinden redelijk,'Zei Diana die zich afvroeg waarom ze plots zo debiele antwoorden kon geven. Nu ja, ze was meestal een nogal debiele mens. Nu ja, vond ze zelf. 'Je gaat je geduld nodig hebben,'Zei Diana. Ergens wist ze dat ze nu niet de ergste was in sport, ze kon best mikken. Als ze dat wilde, en dat wilde ze eigenlijk niet vaak. Het was trouwens jaren geleden dat ze nog eens een bal had aangeraakt. Hmm.

Dj glimlachte. 'Nou als je een beetje kan dansen moet het basketballen je ook gaan lukken.' zei hij met een brede glimlach tegen haar. Hij nam de laatste slok uit zijn beker en keek nog steeds naar Diana. 'Misschien moet ik zo maar weer eens gaan.' zei hij tegen haar. Hij had straks ook nog basketbal training.

'Als we op dezelfde school zitten, zie ik je waarschijnlijk nog wel eens,'Zei Diana die plots wanhopig verlangde naar een kleine school en geen gigantische. Oké, wow, is dit wel echt Diana? Nu ja, zo was ze -waarschijnlijk- als ze verliefd was. Maar eigenlijk kon ze dat niet eens weten, maar ik geef het je op een dienblaadje: Ze was welzeker verliefd.

Dj glimlachte. 'Vast en zeker wel. Zeker als ik je nog ga leren basketballen.' zei hij met een glimlach. Hij moest toegeven, Diana was leuk en aardig. Alleen wist hij niet zo goed waarom hij zich nu al verheugde om haar straks nog een keer te zien. Misschien lag het wel aan hem en hij zou wel zien wat er verder nog zou gebeuren. Hij stond rustig op. 'Tot de volgende keer dan maar?' zei hij vragend, hij wachtte nog even naast de tafel op antwoord.

'Tot de volgende keer,'Bevestigde Diana wat hij vroeg. Ergens hoopte ze vurig dat het basketbalgedoe geen onzin was, ze wilde best eens leren basketballen. Lang niet gedaan en van oudere leerlingen had ze gehoord dat je in het derde jaar ging basketballen. Gruwel.

In een impuls boog Dj zich voorover en kuste haar zacht op haar wang bij wijze van afscheid. 'Tot de volgende keer.' zei hij toen luchtige waarna hij naar de deur begon te lopen. Hij had een redelijk lichte tred, vroeger had hij veel meer met zijn voeten gesloft en een veel nonchalantere loop gehad maar alles was veranderd sinds hij op Franklin zat.