Broadway

Broadway is een van de grote straten op Manhattan, New York. De straat loopt van zuid naar noord over de hele lengte van Manhattan tot Tarrytown, ten noorden van New York. Broadway kruist de belangrijkste straten van het eiland en er staan vele bezienswaardigheden langs de straat. Op de kruising met 42nd Street ligt Times Square.

Het gedeelte van de straat bij Times Square huisvest veel theaters die een altijd veranderend scala aan commerciële, op grote schaal gemaakte toneelstukken biedt, en dan met name musicals.

Dit gedeelte van Broadway, ook wel bekend als The Great White Way, is een beroemde trekpleister voor miljoenen toeristen uit de hele wereld. Meedoen in een succesvolle Broadway-musical wordt door de zangers en acteurs gezien als het ultieme succes. De jaarlijkse Tony-uitreiking geeft prijzen aan de meest succesvolle nieuwe shows en revivals.

regels: niks kapot maken
personen: veel

bron: wikipedia

Dana Elle liep door Broadway en geniet voor de eerste keer van de drukte. Ze had afgesproken met een vriendin maar die had op het laatste moment afgebeld en eigenlijk was ze daar heel opgelucht bij, ze had namelijk echt geen zin om met het meisje naar het theater te gaan. Ze stopte midden op de stoep en besloot dat het weer tijd werd om Raf te meeten want ze hadden elkaar alweer veel te lang niet meer gezien. Druk zoekend in haar tas naar haar mobiel werd ze geduwd en belande op de grond net als haar tas inhoud.

Raf liep zoals wel vaker de theaters langs zonder dat hij van plan was naar binnen te gaan. Wel keek hij steeds bewonderend op en bestudeerde de posters. Het was zijn grote droom ooit hier ergens te mogen optreden. Zijn gezicht begon al te stralen bij het idee. Maar daarvoor zou hij hard moeten werken en nog meer geluk nodig hebben. Doordat hij opkeek naar een van de indrukwekkende gebouwen lette hij niet goed op en struikelde hij over iets dat op de grond lag. Even bleef hij stil staan en probeerde hij zijn evenwicht terug te vinden.

Dana Elle voelde iets vol in haar maag komen en wou beginnen met vloeken maar besloot haar mond dicht te houden en snel haar spullen te pakken voordat die kwijt waren of gestolen. Toen ze dat had gedaan en weer een beetje vatsoenlijk stond keek ze pas op naar diegene die haar een schop in haar maag had verkocht en tot haar grote verbazing stond Raf daar,' Ik wou je net gaan bellen en toen werd ik geduwd, was jij diegene die mij in mijn maag schopte?' Ze keek hem met een schuin hoofd aan maar kon het niet laten om breed te glimlachen bij het zien van zijn gezicht.

Raf heeft geen mobiel XD
-------
Raf keek ook op bij het horen van de bekende stem en glimlachte breed. "Sorry, ik struikelde over iets." Hij speet hem echt, maar het lukte hem niet de brede glimlach van zijn gezicht af te halen. Eigenlijk vond hij dat hij Dana al veel te lang niet meer had gezien en was erg blij dat hij haar hier tegenkwam. Hij voelde zich nu echt gelukkig, hij was in Broadway zijn favoriete deel van New York samen met Dana.

Oeps nou jammer dan xD
~~

Dana Elle schoot in de lach,' Het maakt niets uit schat!' Nadat ze dat had gezegd sloeg ze haar armen om hem heen en gaf hem een kus. Daarna fluisterde ze in zijn oor,' Ik heb je gemist.' Ze lachtte vrolijk en gelijk was haar hele dag goed. Niet dat ze chaggie was maar nu voelde het nog beter nu ze wist dat Raf bij haar was. Haar hartje sloeg een slag over en de zo geheette vlinders gierde weer in haar maag. Het was net alsof ze weer helemaal opnieuw verliefd was.

Raf glimlachte, hij had wel gedacht dat er niet zoveel aan de hand zou zijn maar hij was toch wat bezorgd geweest. Hij had het zichzelf nooit vergeven als hij Dana pijn had gedaan. Vrolijk pakte hij haar hand vast. "Kom je vaker op Broadway?" Hij was nieuwsgierig of Dana ook van dit soort muziek hield. Het was zijn favoriet, maar hij wist dat niet iedereen het even geweldig vond. Hoewel hij van Dana hield zou hij het nooit opgeven als ze het niet leuk vond.

Dana Elle lachtte en schudde verlegen haar hoofd,' Eigenlijk is dit pas de tweede keer. Normaal is het niet mijn muziek maar ik vind het af en toe wel leuk om naar te luisteren. Of nou ja ik vind het altijd wel leuk maar ik let natuurlijk altijd meer op de piano.' Er kwamen blosjes op haar gezicht en ze keek naar de grond, zelfs nu had ze moeite met uit haar woorden komen en dan te bedenken dat ze er normaal nooit een probleem mee had. Het kwam gewoon omdat ze Raf al veel te lang niet meer had gezien.

"Ik kom hier best vaak, maar ik ben nog nooit naar een voorstelling geweest." Raf begon een beetje te blozen. Het was vrij ongebruikelijk om naar Broadway te gaan vanwege de theaters, maar nooit ook echt naar een voorstelling gaan. Hij zou heel graag willen, maar er was simpelweg gewoon geen geld. Dus stelde hij zich maar tevreden met het zien van de posters en soms ging hij naar binnen en zag de souvenirwinkel. Één keer had hij een van de musicalacteurs gezien. Hij had hem herkend van de poster en zijn ogen eerst niet geloofd.

Dana Elle lachtte,' Laten we er dan nu verandering in maken, welke leek je leuk!' Soms, heel soms was het heel handig om een rijke vader te hebben niet dat ze er vaak gebruik van maakte. Of eigenlijk tot nu toe had ze er alleen gebruik van gemaakt toen ze met vrienden was of met Raf.' Ik wil weer wat gezelligs met jou doen of heb je geen tijd?' Ze keek hem even onzeker aan want ze wilde echt iets leuks doen en vooral wanneer ze elkaar nu zo tegen kwamen. Haar lippen plantte ze op de wang van Raf en ze hoopte echt vurig dat hij niets te doen had.

Raf snapte niet helemaal wat ze bedoelde tot ze vroeg welke hij leuk vond en of hij tijd had. Hij werd er verlegen van. Natuurlijk zou hij willen. "The Phantom of the Opera is geweldig." Raf wist precies wat er draaide, als posters het enige was dat je zag was dat niet zo moeilijk. Hij voelde zich nog steeds een beetje opgelaten, bang dat het onbeleefd was het zomaar te accepteren. Broadwaymusical waren niet goedkoop. Hoe vaak had hij wel niet naar de prijs gestaard en uitgerekend hoelang het hem zou kosten dat geld te verdienen. "Maar ik vind alles goed."

Dana Elle schoot in de lach,' Leid me er maar naartoe en dan gaan we erheen!' Alles zou ze doen om maar een beetje in de buurt te zijn van Raf. En je zag gewoon aan hem dat hij dit geweldig vond dus waarom niet. Ze kneep even in zijn hand en glimlachtte lief. Even keek ze om zich heen en daarna in haar tas of ze echt alles had. Want het laatste wat ze vandaag wilde was iets belangrijks kwijtraken op Broadway.

"Is goed." Raf glimlachte, Dana leek er ook zin in te hebben en dat maakte dat hij zich niet zo schuldig voelde. Waarover wist hij niet precies, maar het was nu in ieder geval weg. Voorzichtig trok hij Dana mee door de mensenmassa in de richting van een van de theaters. Het grote bord dat op de voorgevel hing was goed te zien en er was geen twijfel over mogelijk dat de Phantom hier draaide. Raf voelde hoe hij zenuwachtig werd, een droom van hem zou nu echt uitkomen!

Dana Elle liep rustig met hem mee en voor ze het wist stond ze al voor het theater,' Ik zal heel even vragen of er nog kaartjes zijn. Wacht hier,' Ze lacht lief en loopt dan naar de kassa waar ze helaas te horen krijgt dat de kaartjes allemaal al uitverkocht zijn. Met een somber gezicht loopt ze terug, hier was ze niet van plan het te laten zitten.' Raf kom je mee, we kunnen naar binnen.' Ze lacht geheimzinnig en trekt hem mee een steegje in naar de personeels ingang.

Raf keek verbaasd op. "Wat...?" Hij wist dat dit niet de ingang was. Hij was hier wel eens gaan zitten wachten op artiesten om ze te zien, maar zodra iemand van de bewaking je zag werd je boos weggestuurd, zeker als ze je twee keer zagen. Toen had hij te horen gekregen dat ze de politie zouden bellen als ze hem nog een keer zouden zien en hij was niet van plan geweest dat risico te lopen. "Waar gaan we heen?"

Dana Elle lachtte geheimzinnig en zei vrolijk,' Volg mij gewoon maar ik ken hier wel wat mensen.' Ze was dan wel nog nooit hier geweest maar ze kende haast iedereen die hier werkte. Want heel gemeen was dit theater van haar vader of nou ja, van een vriend van haar vader dus ook deels van haar vader. Toen ze bij de artiesten ingang kwamen lachtte ze vriendelijk naar de bewaker,' Heey schat, lange tijd niet gezien, Lilly en jij moeten echt weer een keer komen eten! Dat zou heel gezellig zijn.' De man tegen wie ze aan het praten was deed de deur voor haar open maar hield Raf tegen,' Dann, het is goed hij hoort bij mij.' Ze lachtte vriendelijk en trok Raf gewoon mee.

Rafs ogen werden groot toen ze het theater binnenstapte. In zijn hoofd stelde hij zich al voor dat hij hier later door zou lopen om een voorstelling te gaan geven, maar hij drukte de gedachte snel weg. Er was maar een hele kleine kans dat het hem zou lukken en dan zou hij heel hard moeten werken. De bewaker viel hem amper noch op, hij keek zijn ogen uit. Dus zo zag het theater er van binnen uit. Hoewel hij dacht dat je hier normaal gesproken niet kwam. "Dankjewel." Hij keek Dana aan met ogen die haast overstroomde van dankbaarheid.

Dana Elle sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een kus,' Schat voor jou doe ik alles!' Toen liet ze hem weer los maar pakte hem bij de hand en leidde hem naar de zaal, die hier aan de hand van de plattegrond die ze wel eens had gezien toen haar vader erover vertelde op tafel lag bij hun in huis. Ze waren er bijna en ze worp even een blik in de zaal, het was redelijk rustig dus mensen zouden het niet merken als er nog twee mensen bij zaten.

Raf keek zijn ogen uit en probeerde ieder detail te onthouden en in zich op te nemen. Hij werd weer nerveus, nu ging hij echt de Phantom of the Opera zien en [voer naam musicalacteur in]. Eigenlijk had hij het gevoel dat hij wel een paar rondjes door New York kon rennen zonder moe te worden, hij stond dan ook bijna te stuiteren. Zijn ogen werden groot bij het zien van de zaal, zo groot! Opeens kon hij het zich niet meer voorstellen dat hij hier zou optreden. In tegenstelling tot de meeste leerlingen op FH had hij last van plankenkoort. Hij hoopte echt dat hij er snel vanaf zou komen.

Dana Elle keek naar het podium ze had zelf al een paar keer op een soort dezelfde podium piano moeten spelen ze wist nog hoe nerveus ze was en dat ze al een paar keer had overgegeven en zelfs één keer vlak voordat ze op moest. Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen maar toch had ze het idee dat ze dezelfde nerveusiteit hier ook voelde. Niet dat zij dit keer op het podium hoefde te staan. Heel even wierp ze een blik op Raf en kneep in zijn hand. Hij leek waarschijnlijk nog nerveuser dan sommige acteurs die moesten spelen.

Raf glimlachte naar Dana en zocht onbewust een soort steun bij haar. Zij leek zich beter op haar gemak te voelen en gewend te zijn aan dit soort dingen. "En nu?" Fluisterde hij. Al wist hij niet veel van dit soort dingen dacht hij dat je over het algemeen toch een kaartje nodig had en ookal waren Dana en hij gewoon binnengelaten betwijfelde hij heel erg of het wel de bedoeling was.

Dana Elle lachtte naar hem en aaide over de rug van zijn hand.' Enjoy the show sweetheart.' Ze lachtte en zag dat de lichtten dempte en er een felle spotlight op het podium kwam. Haar aandacht werd weer even getrokken door het podium. Het verhaal zelf was schitterend alleen ergerde ze zich soms aan het slechtte piano spel dat er doorheen kwam. Soms ging ze even verzitten maar toch hadden de acteurs haar volle aandacht.

laten we maar effe niet de voorstelling beschrijven want daar snap ik niks van dus begin jij maar na de voorstelling, nog steeds in het theater.

Raf's ogen bleven nog even op het gesloten doek gericht terwijl hij probeerde te verwerken wat hij had gezien. Of nou eigenlijk, dat hij het had gezien. Zijn ogen straalde en er lag een glimlach op zijn gezicht die er niet gemakkelijk af zou zijn te krijgen. De liedjes gondsden nog steeds na in zijn hoofd en de beelden stonden nog op zijn netvlies. "Het was prachtig," fluisterde hij eigenlijk tegen niemand in het bijzonder.
---------------

^mooi liedje uit de Phantom, maar je moet er van houden

Dana Elle lachtte om het gefluister van Raf,' Kom ik heb nog één verrassing voor je.' Ze stond op en pakte haar jas die ze in het midden van de voorstelling uit had gedaan. Ze keek even stiekem om zich heen in de hoop dat er niet al te veel mensen op hun lette, daarna pakte ze de hand van Raf en liep weer terug waar ze vandaan kwamen. Maar sloeg dit keer een deur eerder af en kwam in de kleedkamers terecht,' Geweldige voorstelling jongens! Mijn vader zou trots geweest zijn.' Gelijk kreeg ze allemaal complimenten met dat haar vader echt geweldig was om de show te sponseren en al dat soort opmerkingen.' Willen jullie Raf even goed uitleggen waarom het geweldig is om op dat podium te staan want hij betekent super veel voor mij en ik wou hem een verrassing geven.'

Raf had weer te laat door wat Dana van plan was. Toen hij op de drempel stond stokte zijn adem bijna in zijn keel. Het waren een soort helden voor hem, grote voorbeelden. Hij voelde hoe hij rood werd en hij wist vrij zeker dat er geen normaal woord uit zijn mond zou komen. Misschien mocht hij al blij zijn als er iets uit zou komen. Hij voelde zich net een klein jongetje dat sinterklaas zag. Onbewust gaf hij een kneepje in de hand van Dana, uit dankbaarheid maar ook uit verlegenheid. Dat hij naar de voorstelling was geweest was nog niet eens helemaal tot hem doorgedrongen en nu kwam dit er nog bij! Het leek allemaal zo onwerkelijk, hoe kon het dat hij zoveel geluk had?