Broadway

Dana Elle schoot in de lach,' Jongens help! Raf is verlegen!' Ze drukte een kus op zijn wang en duwde hem naar de acteurs die vrolijk tegen hem begonnen te praten en zelfs een paar vragen op hem afvuurde. Dana liet de hand van Raf los en lachtte uitgeberid naar het tafereel dat voor haar was. Toen zag ze pas Thijmen en ze liep haast direct naar hem toe en sleog haar armen om hem heen,' Jeetje wat heb ik jou al lang niet meer gezien. Je moet Raf ontmoeten hij is geweldig!' Ze lachtte en trok Thijmen mee naar Raf die nogsteeds werd bekogeld met vragen en gesprekken.

Raf wist nog steeds niet wat hij moest zeggen en het lukte hem alleen maar een verlegen glimlach op te zetten. Vanavond zou hij zich waarschijnlijk voor zijn kop slaan dat hij niet normaal met ze had gepraat, maar nu was hij al blij dat hij niet nog roder werd. Uiteindelijk lukte het hem wel op een aantal vragen antwoord te geven. Zijn stem klonk dan wel niet zo zeker en vast als normaal, maar het ging. Eigenlijk was hij heel erg blij dat Dana weer terug kwam, hij had zich een beetje verloren gevoeld. Ookal was ze nog dicht. in de buurt geweest

Dana Elle liep ongstoord naar Raf en trok Thijmen mee.' Raf jij moet Thijmen ontmoeten hij is in het verleden een erg goeie vriend voor mij geweest. Ohh dat moet ik nog tegen je zeggen Thijmen, zeg over dit bezoek maar niks tegen mijn ouders ze hebben wel wat meer dingen aan hun hoofd.' Thijmen zou deze zin wel begrijpen maar Raf hoefde dat niet dus daarom was hij helemaal gecamoufleerd. Thijmen knikte en stak zijn hand uit naar Raf. Dana Elle keek naar Raf en ze begon weer breed te glunderen. Het voelde zo geweldig om bij Raf te zijn. Het maakte niet uit hoe maar ze wilde bij niemand anders meer zijn.

Raf schudde de hand van Thijmen en glimlachte. Hij merkte dat hij wat rustiger werd nu hij zich maar op iemand hoefde te richten. "Hoi." De glimlach was weer terug op zijn gezicht en de blosjes trokken weg. Langzaam begon het tot hem door te dringen en Dana die tegenover hem stond hielp daar bij. Zij trok het als het ware weer terug op aarde. Hij glimlachte breed en vooral dankbaar naar haar. Zonder haar had hij dit immers niet allemaal kunnen meemaken.

Dana Elle liet de hand van Thijmen los,' Het was super fijn om je weer te zien schat! We moeten wel weer een keer gaan afspreken!' Ze gaf Thijmen een kus op zijn wang en draaide zich toen weer naar Raf. Er kwam een grote glimlach op haar gezicht en ze fluisterde in zijn oor,' Vind je het een geslaagde middag?' Ze keek hem aan met glinsterende ogen en voelde zich meer dan gelukkig hierzo met Raf.

Raf glimlachte nog even naar Thijmen maar richtte zich daarna op Dana. Hij was haar ongelofelijk dankbaar en voelde zijn hart weer volstromen. "Absoluut," fluisterde hij met een stem waar de verliefdheid en de dankbaarheid in doorklonken. Hoewel het al beter tot hem was doorgedrongen zou het was helemaal tot hem doordringen als hij alleen was en goed kon nadenken. In ieder geval zou de glimlach de hele dag niet van zijn gezicht te slaan zijn.

Dana Elle sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een kus,' Alles om jou maar blij te maken schat. Begrijp dat goed, ik hou alweer veel te veel van je.' Ze lachtte en drukte weer haar lippen op de zijne. Het maakte haar echt niks meer uit wie erbij stond. Het enige wat ze nog wilde was dat Raf gelukkig zou zijn, en haar verlangen groeide ieder moment dat ze nu bij hem was. Ze verlangde naar alles van hem en vooral wanneer je hem net zo blij had gezien. Je smolt gewoon weg van alle liefde die hij voor haar had en zij voelde even veel liefde voor hem. Dit moment voelde geweldig en hij voelde geweldig. Het enige wat haar aandacht had was Raf en Raf alleen.

Raf sloeg zijn armen om Dana heen en kuste haar teder terug. De rest van de wereld viel voor hem even weg, dat maakte even niet meer uit. Nog steeds begreep hij niet dat hij Dana had verdiend. Toch leek zij het ook fijn vinden bij hem te zijn. Sinds hij naar Franklin High was gegaan was zijn hele leven omgeslagen. Van een hard leven vol ongeluk had hij een prachtig leven vol geluk gekregen. Je hoorde hem niet klagen, maar hij had het gevoel dat hij het niet verdiend had.

Dana Elle hoorde een paar acteurs joelen maar besloot er geen aandacht aan te schenken. Toch kon ze voelen hoe haar wangen helemaal rood werden. Tot nu toe was Raf gewoon veel te lief voor haar geweest, ze had in zijn bijzijn een woede aanval gehad, ze was gemeen geweest. Ze had zelfs mensen geslagen en helemaal ingestort daarna. Maar hij was nog steeds bij haar. Het was raar maar het voelde tegelijk ook heel goed want ze wist dat hij dan ook echt van haar moet houden. Er ging een rilling langs haar rug en ze begon opeens een beetje te duizelen. Hij hield van haar en ze wist niet of zij hetzelfde voor hem kon zijn. Ze wilde het echt gaan proberen maar ze wist dat ze hem op een gegeven moment toch pijn zou doen. Of dat nou over een lange tijd of korte tijd was het maakte niet uit ze zou hoe dan ook hem pijn doen. Gelijk verbrak ze de kus en keek naar haar handen.

Raf keek een tikkeltje verbaasd naar Dana. "Wat is er?" Fluisterde hij zachtjes zodat alleen zij het zou kunnen horen. Zijn ogen straalde bezorgdheid uit, al was er waarschijnlijk en hopelijk niets aan de hand. Maar ze leek zich niet zo fijn te voelen en dat maakte dat hij zich ook een heel stuk minder vrolijk voelde. Hij sloeg een arm stevig om haar heen. "Ik hou van je," fluisterde hij zo mogelijk nog zachter in haar oor. De laatste paar dagen had hij heel veel over die vier woordjes nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat het waar was. Als het niet waar was geweest had hij het ook niet gezegd. Hij had beloofd niet te liegen en wilde hierover absoluut ook niet liegen.

Dana Elle werd het allemaal net iets te veel. Toen ze die woorden hoorde waar ze zo vurig naar had gehoopt begon het voor haar ogen te duizelen en was ze blij dat Raf haar vast hield anders was ze gevallen. Nu zou ze hem pijn doen en dat terwijl hij echt van haar hield. Dat was nu een zekerheid en ze wist niet meer wat ze moest zeggen. Er kwamen tranen in haar ogen en ze durfde Raf niet meer aan te kijken. Die vier woorden hadden een veel te groot effect op haar gehad en ze wilde hem geen pijn doen. Niet na deze super geweldige middag. Waar hij had gezegd dat hij echt van haar hield. Haar ademhaling kreeg ze niet meer onder controle en hij werd heel erg snel en onregelmatig. Het erge was nog, door de gedachte dat zij hem pijn zou doen werd haar eigen hart ook half verscheurd van de pijn.

"Dana... Dana?" Er klonk nu veel meer bezorgdheid en zelfs een beetje angst in Raf's stem, hij begreep het niet. Had hij iets fout gedaan? Hij kon niks bedenken. "Moet je even gaan zitten? Of iets drinken?" Er klonk zelfs wat wanhoop in zijn stem. Hij was geen dokter! Dana zou misschien wel weten wat ze zou moeten doen, als het bij iemand anders was maar of ze zichzelf ook zou kunnen helpen wist hij niet. Want dat er iets met haar aan de hand was wist hij nu zo goed als zeker. Nog steeds hield hij Dana stevig vast en hij was niet van plan ook maar een seconde van haar zijde te wijken.

Dana Elle liep al wankelend naar een stoel en plofte daar neer om vervolgens half van de stoel af te vallen omdat de kamer draaide. Of nou ja zij voelde zich draaierig dat als uitkomst had dat de kamer op haar afkwam en helemaal draaide. Ze greep Raf goed vast, en was niet van plan hem los te laten want ze was hem een uitleg verschuldigd, gelukkig kreeg ze van iemand een glas water in haar handen geduwd en begon rustig een klein slokje te nemen wat niet al te best ging want haar hand was helemaal aan het trillen.' Ohh Raf dit was niet de bedoeling!'

Raf liep snel naar Dana toe en hield haar weer goed vast. Ze was net al bijna van de stoel afgevallen en als het aan hem lag zou dat niet weer gebeuren. Hij was al heel opgelucht dat het wat beter leek te gaan. De mensen om hem heen merkte hij niet eens meer op. Hij zag alleen nog Dana, met grote bezorgde en vragende ogen keek hij haar aan en hij pakte teder haar hand vast. Benieuwd wat er aan de hand was, het leek erop dat ze dat wel wilde vertellen en dat vond hij fijn. Want hoewel hij waarschijnlijk niet echt had aangedrongen zou hij er wel mee blijven zitten.

Dana Elle wou verder vertellen maar er kwamen alleen nog maar kleine piepjes uit haar keel. Gevolgd door een grote hoestbui. Gelukkig ging het daarna al wel weer wat beter en de duizeligheid nam af. Maar haar handen waren nog heel erg aan het trillen en het lukte haar niet om het glas langer vast te houden en liet hem perongeluk vallen. Ze keek als een soort slowmotion beeld hoe het glas viel en hoe het water over de grond lag. Er kwam een hoge piep uit haar keel en ze keek geschrokken naar het glas. Gelukkig maakte niemand er een probleem van en waren ze nu allemaal toch wel benieuwd wat er aan de hand was met Dana. Dat maakte haar nog banger en ze kromp ineen tegen Raf aan.

Raf begreep er helemaal niets van. Dat het glas was gevallen had hij amper gemerkt en hij besteedde er dan ook geen enkele aandacht aan en de mensen om hem heen deden dat ook niet. Hij was weer helemaal gevuld met bezorgdheid. Waarom zei ze niets? Was er iets aan de hand? Beschermend nam hij haar in zijn armen en drukte haar voorzichtig tegen hem aan. Teder aaide hij haar over haar rug. Hij voelde aan dat vragen haar niet zou helpen en hij hoopte dat dit dat wel zou doen.
-----------
Diana en Raf zijn bij het grote meer aan het meeten

Dana Elle veodle zijn warmte en kalmeerde enigzins,' Ik dacht aan iets verschrikkelijks.' Het was bijna onhoorbaar en haar stem piepte nog steeds een beetje maar ze probeerde met alle macht het verhaal aan Raf te vertellen. Hij moest weten wat zij nu dacht, wat ze voor haar had en waar zij zelf zo geschrokken van was. Haar ogen waren gesloten en het enige wat ze nu nog wilde was eigenlijk frisse lucht en Raf bij haar.' Ik zal...ik zal het je vertellen wanneer we buiten zijn.'

Raf werd een beetje gerustgesteld. Er was dus niet echt iets met haar aan de hand, ze was alleen maar heel erg geschrokken van iets. Met een verontschuldigende glimlach keek hij de mensen die nog steeds nieuwsgierig om hun heen stonden. "We... euh... moeten gaan..." Hij was heel erg bang dat het onbeleefd zou zijn, maar ze leken Dana te kennen dus zouden het misschien wel begrijpen. Voorzichtig zette hij Dana op haar voeten en ondersteunde haar. Ze leek nog wat wankel en hij wilde voorkomen dat ze zou vallen.

Dana Elle was blij dat Raf haar een beetje ondersteunde anders was ze zo weer gevallen. Ze strompelde met hem mee naar buiten en gelijk toen ze buiten waren liet ze zich tegen de muur aan zakken en ging zitten met haar ogen dicht.' Ik ben jou een uitleg verschuldigd. Want het lag echt niet aan jou of je lieve woorden.' Ze zocht zijn hand en kneep er even in.

Raf ging snel dicht naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. "Wat is er dan?" Fluisterde hij. Nu beloofde hij zichzelf niet zomaar te oordelen, wat het ook was. Eerst zou hij het rustig tot zich door laten dringen en als hij het niet helemaal dacht te begrijpen om uitleg vragen. Zorgen dat er geen misverstand onstond. Dat was wel het laatste dat hij wilde. In deze toestand zou hij zowiezo niet boos op Dana kunnen worden.

Dana Elle voelde een paar tranen over haar wangen glijden,' Ik ga je hoe dan ook pijn doen, vroeg of laat zal ik een soort onzichtbaar met tussen je ribben steken en je zal het niet eens doorhebben. Ik doe iedereen pijn die dicht bij me staat. Thijmen heeft namelijk in het ziekenhuis door mij gelegen vanwege één van mijn woede uitbarstingen en ik doe jou ook sowieso pijn! Ik wil het niet.' Ze huilde en kroop dichter tegen hem aan. Hij betekende alles voor haar en ze widle het niet kapot maken.

Raf was een beetje uit het veld geslagen door die uitleg. Hij had vanalles verwacht, maar niet dit. Wat moest hij hier nu op zeggen? Eerlijk gezegd geloofde hij het niet, hij kon het zich gewoon niet voorstellen. Maar wat hij niet wist was dat dat waarschijnlijk kwam doordat hij het zich ook niet kon voorstellen dat hij iemand zou laten vallen. Niet wetend wat te zeggen sloeg hij zijn armen maar steviger om haar heen en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

Dana Elle schudde haar hoofd,' Je begrijpt het niet, ik ben een verschrikkelijk mens! Die vier lieve woorden moet je aan iemand anders zeggen. Iemand die je geen pijn zal doen. Ik verdien jou liefde niet.' Er stroomde nu dikke tranen over haar wangen maar het maakte haar niet uit, Raf moest weten hoe zij zich voelde. Wat er in haar gedachte gang omging.

Raf begreep het nu wel, tenminste dat dacht hij, maar hij trok zich er niet zoveel van aan. "Maar ik wil die woorden tegen niemand anders zeggen," fluisterde hij in haar oor. Hij geloofde niet dat ze hem pijn zou doen. Dus trok hij haar alleen maar dichter tegen zich aan. "Ik geloof je niet." Zijn stem klonk kalm en redelijk, niet helemaal hoe hij zich voelde maar het kwam in de buurt.

Dana Elle keek hem met grote ongelovige ogen aan,' Ik val vast wel weer in mijn oude persoonlijkheid en of ik ga dus vreemd, ook al is dat wel het laatste wat ik jou wil aandoen, of ik krijg een woede aanval en reageer dat op jou af, of ik...' Ze wilde nog zo veel zeggen maar kwam niet goed uit haar woorden, ze keek hem aan en hield toen toch maar haar mond omdat het haar gewoon echt niet lukte om een normale zin te maken.' Ik verdien jou liefde niet, dat is het enige wat ik zeker weet.'