De "Modewijk"

Hier zijn de winkels, alle winkels die je maar wensen kan. Alles wat je zoekt, vind je hier. Kleding, de nieuwste CD, of toch liever een boek? Kies zelf. Toch vind je hier ook kleine tea-rooms die een graantje mee komen pikken. Je vind grote ketens, van Mango tot Chanel, maar ook kleinere winkels, die namen dragen zoals; La Fleur, Liana. Elke ontwerper vind je hier, maar in de zijstraatjes vind je andere winkels. Boekenwinkels, café's en muziekwinkels. Alles.


Mensen: Een massa.
Regels: Niet meteen, betalen?

Marina keek rond naar een vuilbak. Het grote nadeel aan lolly's is het feit dat er altijd een papiertje is dat je na een uur nog vasthoudt want alle vuilbakken zijn verdwenen. Poef.

Cole liep door de straat. Hij moest wat op halen voor zijn zus en wou ook eigenlijk een boek komen met andere liedjes plus een neiuw schrift om zelf in te schrijven. De zijne raakte al aardig vol. Hij keek naar het blaadje dat hij in zijn hand kreeg gedrukt. Gewldig , Chanel dacht Cole. Hij haatte het om zo´n mode winkel alleen in te gaan. Hij keek rond en uiteindelijk zag hij een meisje die hij ook op het schoolfeest had gezien. Die was dus van dezelfde school. Misschien had hij kans dat ze mee wou gaan. Cole gokte er maar op en liep naar haar. ´´He, jij zit toch ook op franklinhigh´´ vroeg Cole.

'Goed opgemerkt,'Zei Marina met een klein lachje. 'Hoe heette jij ook alweer?'Vroeg ze. Ze onthield nooit namen van degenen die haar aanspraken.

´´Cole, aangenaam´´ zei Cole. Hij herkende haar wel van de school maar had nog niet met haar gesproken. ''En jouw naam was'' vroeg Cole met een onschuldge glimlach. Hij hoopte dat ze aardig genoeg was om hem uit de brand te helpen. Al hielden veel meisjes op de een of andere manier om naar Chanell te gaan. ''ehm sory dat ik het vraag. Maar ik moet iets op halen bij Chanell en het is zo stom om daar alleen binnen te lopen'' vroeg Cole haast smekend.

'Marina, ik ga wel mee, hoor,'zei ze haast vriendelijk. Ze kon moeilijk weigeren, een vuilbak zou ze toch nooit meer vinden.

Cole was dankbaar dat Marina zo vriendelijk was om mee te gaan. ''Dank je wel. Je helpt me echt uit de brand'' zei Cole eelrijk. Hij liep richting de grote winkel met Chanell er boven. Hij was er wel vaker geweest op vakantie dus wist hij goed wat er was. Hij stapte binnen en zag sommige vrouwen kijken maar lette er niet op. ''En Marina, mag ik rvagen welk talent je hebt _'' vroeg Cole ondertussen.

'Ik ben hier binnen geraakt omwille van dansen. Ze zagen iets in me, geloof ik. En jij?'Vroeg Marina die bewust niet doorging op het eerste wat hij zei. Het beviel haar wel.

Cole kende weinig die dansen deden behalve Trinity. Hij was benieuwd welke soorten ze deed maar dat zou hij dalijk wel zeggen. ''Door gitaar spelen e liedjes schrijven'' zei Cole met en glimlach. Hij liep door tot hij bij de kassa was en gaf he papiertje af. Meteen ging de vrouw achter de balie de jurk halen. Daarna draaide Cole zich weer om naar Marina. ''Ik doe dit voor mijn zus dus wat er dalijk tevoorschijn komt is waarschijnlijk iets over de top'' zei Cole die zijn zu wel kende.

'Werkt ze bij een tijdschrift? Dat ben ik nog niet tegengekomen,'zei Marina. Dat was waar, waarom zou ze liegen? Ze kon toch niet, en blozen kon ze nu niet echt gebruiken.

Cole knikte rustig. ''Een modetijdschrift en dit was ergens voor nodig blijkbaar. Ik weet niet meer welke om eerlijk te zijn'' zei Cole. Hij was niet echt geintreseerd in zulke dingen. Meeste jongens zouden met hem eens zijn. De dame kwam terug met een prachtige jurk uit de nieuwe collectie. Ze deed het voorzichtig in een tas en gaf het daarna aan Cole. Cole knikte beleefd en liep daarna naar de deur. ''Zo dat was dat. Heb je zin om mee naar de muziekwinkel te gaan'' vroeg Cole met een glimlach.

'Oké,'zei ze met een glimlachje. Waarom niet? Daar was he tiets minder ruk, en een vuilbak was er daar misschien wel. En dan zag ze ook nog eens iets anders dan een mensenmassa. 'Ik hoop dat jij weet waar we moeten zijn?'

Cole dacht diep na. ''Ik ben hier elk jaar op vakantie geweest en weet dus wel ongeveer'' zei Cole. Aan zijn stem kon je horen dat hij het niet helemaal zeker wist. Maar hij moest maar gewoon hopen dat ze goed liepen. Hij liep naar de eerste zijstraat die hij zag. Hij keek er even in en kwam tot het besluit dat het duidelijk niet de goede straat was. ''We proberen de volgende wel'' zei hij met een glimlach terwijl hij gewoon weer verder liep.

'Ongeveer was het goede woord,'zei Marina. Ze volgde hem anar de volgende straat en hoopte dat dit wél de juiste straat was. Canada was écht anders dan New York.

ga douchen, tot dalijk
---------------------
Cole keek de straat door en herkende deze wel. ''Volgens mij is dit wel de goede straat ja'' zei hij zelf opgelucht. Het kon best nog een uur duren voordat hij het had gevonden of gevraagd had. Hij liep door en kwam uiteindelijk bij een muziekwinkel uit. ''Hier is het'' zei hij met een glimlach. Chalant hield hij de deur open voor Marina. ''Dames eerst'' zei hij met een glimlach. Hij liep bijna de hele tijd vooruit dus kon hij haar nu beter voor laten gaan.

Oké, tot zo! Maar ik moet zelf naar de zee tot vijf uur. Sorry. :s
--
Marina lachte even en ging de winkel binnen. 'Wat wil je kopen?'Vroeg ze geïnteresseerd. Zelf stapte ze niet vaak een muziekwinkel binnen, meestal downloadde ze muziek, maar iedereen wist wat 'm lag.

''Ehm wat leeg notenpapier om zelf wat te schrijven en andere liedjes. Misschien zelfs een nieuw liedje, hangt er van af wat ik tegen kom'' zei Cole rustig. Hij keek naar de rekken en liep eerst naar een schriftje waar hij zelf muziek op kon schrijven. Hij pakte een schriftje van de stapel. Er stonden wat muzieknoten op de voorkant maar dat maakte hem weinig uit. ''En wil je ook wat kopen'' vrog Cole aan Marina.

Marina schudde haar hoofd. 'Niet meteen, ik ben niet echt hard met muziek bezig,'bekende ze.

Mary liep maar wat rond, ze zocht naar dat ene muziekwinkeltje dat er al zat zolang ze zich kon herrineren. Het winkeltje waar ze haar eerste gitaar had gekocht - die toen nog veelste groot was - en waar ze haar drumstel kocht. Eigenlijk kocht ze hier alles. Eindelijk vond ze het winkeltje en stapte naar binnen. "Welkom, Mary! Kan ik iets voor je doen?" zei Alfredo - de eigenaar - lachend. "Hoi Alfredo, ik zoek een nieuwe akoestische gitaar. Mijn laatste heeft een reisje naar Newton niet overleefd." zei ik lachend.

Eigenlijkw as Cole er wel verbaast over. De meeste kinderen deden wat met muziek nu. En vooral op een school als franklinhigh zou hij het niet verwachten. ´´Oh had ik niet verwacht maar iedereen zijn smaak´´ zei hij maar. Rustig keek hij rond naar wat gitaar boeken voor akoestische gitaar liedjes. De nieuwste kende hij bijna allemaal uit zijn hoofd. Misschien was het tijd dat hij wat old fshiond ging oefenen.

'Ik dans, dus ik heb niet echt een instrument nodig,'zei Marina toen ze de verbazing op zijn gezicht zag. Ze voelde hoe ze een beetje rood werd. Was het dan zo abnormaal om geen instrument te spelen? Oké, ze had het ooit geprobeerd, maar ze was er na een week of twee al mee gestopt.

´´Je hebt muziek nodig ij dansen. Dus je zou denken dat je naar wat muziek luistert. Maarik ben maar ene simpele jongn dus ik weet het niet´´ antwoorde Cole. Hij was misschen te hard om zo verbaast te zijn. Zelf pakte hij een jaren negentig boek. Er zaten klassiekrs in wat hij misschien wel nodig had voor de lessen.

'Dat klopt, maar meestal behelp ik me met gedownloade muziek. of ik vraag aan iemand anders om een stukje voor te spelen,'verklaarde Marina. Ze keek mee naar het boek van de 90's. Ze zag dat het ging om de klassiekers en dacht wel dat misschien een goed boek was.

Cole snapte het wel en wist dat veelmensen het zo gemakkelijk hadden. He was iemand keuze die hij niet ging beoordelen. ´´Nou ik ben klaar dus wil je ergens anders dalijk nog heen´´ vroeg Cole terwijl hij naar de kassa liep. Hij rekende het af en deed het in een tas die hij naast de jurk hing. Die moest hij dalijk ook nog weg brengen.

'Op zich hoef ik nergens naartoe, jij?'Antwoordde Marina naar waarheid. Een vuilbak zou ze toch nooit meer vinden, dus zij had geen doel meer. Ze keek Cole aan en wachtte een antwoord af. Ze moest haar hoofd een beetje naar boven kantelen, maar dat maakte haar niet veel uit.