De "Modewijk"

En toen stond hij ineens binnen in een winkel te druipen. "Nou van spoken kan ik niet echt spreken, mevrouw, ze waren namelijk bestwel solide toen ze me tegen de grond kedelden." Toch was zijn glimlach niet van zijn gezicht verdwenen, hij moest wel glimlachen om hoe de twee werden toegesproken door de vrouw.

Liam lachtte. "Mam help gewoon even" ze zuchtte "Ik geb het druk jullie gaan je gang maar" zei ze geirriteerd voor ze weer verdween in de winkel. Liam glimalchte synchroom met Sean "Dus? Wat word de oplossing ?" ze wezen tegelijk naar de rest van de winkel

Loki schudde glimlachend zijn hoofd toen hij de twee zo sychroon zag bewegen en praten. "Zeggen jullie het maar, ik denk dat jullie hier wat meer wegwijs zijn dan ik."

Liam glimalchte en nam Loki even in zich op. Okee, Loki zag er erg goed uit. hij schudde dat deel maar even van zich af en liep tussen de kledingrekken. Doordat hun moeder ontwerpster was hadden ze beiden wel een goede smaak ontwikkeld

sean grijnsde " Nou dan.. " zei hij tegen Liam, al kon het ook zijn dat hij het tegen hem zei, dat was onduidelijk omdat ze het tegelijk over hun lippen kregen. "Wij weten wel iets," zeiden ze en hij pakte samen met zijn broer een aantal kledingstukken uit de rekken. Die shirts waren leuk, maar wilde zo'n leukje jongen daar nou de hele dag in rondlopen?

Loki bleef ietwat ongemakkelijk staan waar hij stond. Hij stond nog steeds de vloer van een redelijk chique kledingzaak nat te druipen en had geen idee wat hij eraan moest doen. En dan was er nog die tweeling, Sean en Liam, als hij het goed verstaan had. Ze kwamen hem zo bekend voor... Hij had ze vast al eens eerder gezien, maar waar...?

Liam duwde Loki met een grijns wat kleding in zijn handen en wees richting de paskamers. "Hup hup" hij glimalchte. Daarna liep hij terug naar Sean. "Sean, zie jij wat ik zie, of ben ik gewoon aan het dagdromen" zei hij zo zacht dat aleen zijn tweelingbroer het kon horen

Met voorzichtige passen, om zo min mogelijk vies te maken, liep Loki naar de paskamers toe. Eenmaal daar bekeek hij de kleding in zijn handen eens wat beter. Er zaten nog best wat leuke dingen tussen. Hij begon zich om te kleden en even later schoof hij het gordijntje met een zwierig gebaar opzij.

Sean knikte, om twee redenen, hij zag wat Liam zag... Als hij het goed begreep, maar hij knikte ook omdat het Loki erg goed stond. "Zal hij bij ons team horen? Misschien wel..." zei hij bijna zonder zijn lippen te bewegen en zodat alleen zijn broer het kon horen.

Liam glimalchte naar sean. "Als we geluk hebben wel" zie hij op dezelfde manier voor hij naar Loki liep "Staat je goed hoor..." zei hij met een vriendelijke glimalch. Okee, Loki zag er geweldig uit, wat hij ook droeg. Maar dat hield hij wijselijk voor zich

Loki draaide zich even om naar de spiegel die tegen de achterwand van het pashokje stond. De kleren zaten hem kortgezegd als gegoten en daarbij stonden ze hem ook nog eens heel goed, hij kon denken van de tweeling wat hij wilde, maar hun kledingsmaak was welontwikkeld. Toen draaide hij zich weer om naar de tweeling. "Dankje" Hij glimlachte vriendelijk terug. En toen pas klikte de twee puzzelstukjes samen. Hij wist waar hij ze eerder gezien had; op school! Die twee zaten ook op Franklin High!

Liam glimalchte "Geen dank. we konden toch niet anders" hij knikte naar Loki. Hij vroeg zich af waarom die opeens zo verrast leek. Tot welke conclusie zou hij gekomen zijn. Misschien niet eens over de tweeling

"Duss..." Loki keek even achterom, het paskamertje in, waar zijn vieze kleren in een hoopje op een bankje lagen. "Hebben jullie misschien iets van een tasje voor mijn... andere kleren?"

Liam glimalchte en vistte en tasje achter de toonbank vandaan met ene gemak dta verriet dta dit een tweede huis was, en gaf het aan Loki "En nu heb je je nog neit voorgesteld. Wij zijn Liam en Sean. Ik ben Liam"

Loki schudde de hand van de jongen voor hem, Liam dus. "Liam..." Hij nam hem even aandachtig in zich op, waarna hij zich naar de andere helfd van de tweeling wendde, en ook hem de hand schudde. "... En Sean..." Ook hem nam hij aandachtig in zich op, systematisch zoekend naar enig verschil, maar tot noch toe enkel een paar moedervlekjes vindend waaraan hij ze uitelkaar zou kunnen houden. Dat was voor Loki lang niet genoeg. Hij zou ze echter wat langer moeten bestuderen om verschillen te zoeken in hun bewegingen, spraak of zelfs innerlijk, want die zouden vast miniem zijn. Loki twijfelde er echter niet aan dat deze twee jongens exact gelijk waren. Daarvoor geloofde hij teveel in het individu; iedereen was verschillend, niemand was precies hetzelfde als een ander persoon op de wereld, en niemand was vervangbaar.

"Aangenaam, ik ben Loki." Hij glimlachte.

Liam knikte "Hoi Loki." De glimlach was niet meer van zijn gezicht te halen. Hij voelde de blik van loki en wist instinctief en uit ervaring dat die op zoek was naar verschillen. Hij glimalchte. Die waren er neit als hij en sean dat wilden op dan moment. Aleen kleine verschillen in innerlijk, hun talent en de compositie van moedervlekken. En die waren allemaal tijdelijk wegneembaar. Hij en Sean kende elkaar al zo goed dta ze elkaar perfect konden na-apen, hun stemmen klonken hetzelfde en ze konden feilloos tegelijk praten zonder van te voren te weten wat er gezechg zou worden. De modervlekken hadden ze al meer dan eens vervalst met van hun moeder gesteelde make-up. En als iemand hen testte op het talent konden ze het allebei opeens neit meer.

Net op het moment dat Loki zijn mond opentrok, werd de zaak gevuld met een zingende mannenstem die begeleid werd door een piano, drums en een paar strijkers. Het enige wat er gehoord kon worden was: "What kind of world do you want?", voordat Loki snel zijn mobiel op nam met een verontschuldigende blik naar de tweeling. "Met Loki," begroette hij de persoon aan de andere kant. Het was even stil terwijl die persoon aan het praten was, en opeens werden Loki's ogen groot van schrik "Wat? Dat kan niet!" Hij wierp een snelle blik op zijn horloge en concludeerde blijkbaar dat 'het' wel kon. "Sorry, ik ben er over tien minuten." Weer was het stil "Oké, zeven minuten, ik zal rennen. Ja, dag!" Nadat hij had opgehangen keek hij nogmaals verontschuldigend naar de tweeling. "Het spijt me, ik moet rennen. Ik had afgesproken met een vriend van me en ik ben veel te laat."

~~~
Loki's ringtone (even wachten tot het refrein, dat hoor je)

Liam glimalchte vriendelijk en knikte "Geeft niet" in een bui van spontane gevoelens voor een ander vroeg hij zich af wat voor een vriend dat was. Hij hoopte neit een vriend-vriend. En dat jaloerse gevoel verbaasde hem een beetje. maar hij schudde het niet letterlijk van zich af en bleef glimalchen. no matter what, always smile like there is no tomorrow. Geen idee waar hij die wijsheid ooit had opgepikt. Maar okee.

"Nogmaals bedankt voor de kleren, en ik zie jullie vast nog wel eens op school!" Loki keek nog even achterom naar de tweeling om hin reacties te pijlen, ze hadden het immers nooit over de school gehad, en voor zover hij wist hadden zij hem niet herkent als een leerling van Franklin High. Toen zette hij het op een lopen waaraan je duidelijk kon zien dat hij het vaker deed.

"Zit hij op Franklin? Dat we dat niet eerder gemerkt hebben..." mompelde Sean zodat alleen Liam het kon horen. "Ja, we zien elkaar nog wel... hopelijk..." dat laatste woord was even zacht als de volgende zin "Wat voor 'vriend' denk je dat hij bedoelde?" deze vraag was zowel voor Liam als voor zichzelf bestemd.

Liam glimalchte naar zijn broer "Ik hoop een gewoon een vriend en geen vriendje" hij keek bedenkelijk "Als zou dat wel betekenen dat hij aan onze kant stond." hij glimalchte naar Sean "Maar dat we zoiets op school hebben kunnen missen. We meoten meer met mensen omgaan, straks missen we nog meer leuke mensen" hij grinnikte

"wie heeft anderen nodig... we hebben elkaar, en nu ook Loki" ,-maar wij zijn met twee, en hij is alleen... Ik stem op mij...- sprak Sean, de laatste zin was zonder geluid, maar dat zou Liam er niet van weerhouden het te 'horen', maar Loki wel, en dat was het belangrijke.

loki was al weg ^^

Liam keek zijn broer aan met een o-nee-gozer-blik aan. "Waarom jij. Ik ben de oudste" het waren een paar minuten maar toch "Ik heb daar meer recht toe"

nou en
waarom ben ik altijd de jongste helft van de tweeling?


"Je kan hem beter zelf laten kiezen, en hij keek duidelik het meest naar mij..." zei hij en gaf zijn broer een nu nog lacherige por, nu was het nog lollig, maar het zou vast uitdraaien op ruzie.

Liam haalde zijn schouders op "Tja, dan word het duidelijk toch mij. Hij glimalchte vaker naar mij, broertje" zei hij lacherig. Dit zou zekerweten op een ruzie uit gaan lopen. Dat nare voorgevoel had hij al. Toch bleef hij volhouden "Maar Sean, ff serieus. Dit gaat onze vriendschap toch neit verpesten"