gang tussen lokaal 105 en 104

Tussen deze twee lokalen is lange ruimte, met een stuk of tien rijen kluisjes. Het is hier altijd heel druk en het is bijna onmogelijk om van 105 naar 104 te komen en andersom. Het is niet al te best als je hier je kluisje hebt... Het zit hier vol met mensen die op elkaar vloeken omdat ze tegen elkaar opbotsen enz.



@ Afia, ik moe gaan begin jij maar vast

Morgen begon pas de school, dus druk was het niet. Gelukkig. Katty's hakken klik klakte door de gangen. Haar rode taille rokje fladderde vrolijk mee en doordat ze niet oplette botste tegen iemand op. Natuurlijk viel ze weer hard op de grond. ''Auch..'' mompelde ze terwijl ze over haar kont wreef. Ze keek omhoog naar de jongen, waartegen ze aan was gelopen. Hij had, hoe moet je dat nou zeggen, erg bijzonder haar. ''Kan je me een handje helpen?'' vroeg ze maar, gewoon zodat hij er niet onderuit kon komen.
-
Jammeeeeeeeeeeeeeeeeeer, bya.

'Ik geloof niét dat je het tegen mij hebt?'Vroeg Marina die verrast opkeek. Ze had een aantal boeken in haar kluisje staan duwen dat, heel ironisch, helemaal beneden stond. Het was niet te geloven hoe zwaar zulke boeken konden zijn. Ze voelde hoe haar baret naar beneden schoof en pakte hem haastig op.

Gilbert keek even verwart naar beneden, toen hij het meisje zag kwam er niets van een glimlach of dergelijke op zijn gezicht. Hij stak achteloos zijn hand uit, eigenlijk niet ver genoeg, het meisje had er helemaal niets aan en dat wist hij best.


wat is het hier breed...

Katty trok een wenkbrauw op en duwde zichzelf omhoog. Daarnaar greep ze snel naar de hand en trok hem met zo een beweging naar beneden dat de jongen ook wel moest vallen, ze kon er gewoon niet tegen als mensen haar niet hielpen. En aangezien die jongen het niet deed kreeg hij dit op zijn kop.

"Wow.."was Gliberts reactie op de knal waarmee hij op de grond kwam. Hij krabbelde moeiteloos overeind en hij deed zijn kluisje met een zachte bonk dicht. "Zo zo, pittig dametje jij..." zei hij zonder haar ook maar aan te kijken, hij staarde naar het punt net boven haar ogen.

Katty haalde haar schouders op en stond nu ook op. ''Wat je pittig vind.'' zei ze terwijl ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. ''En jij bent chagrijnig denk ik?''. Ze wist wel een middel tegen chagrijnigheid, tenminste, dat vond zij een middel. De kieteldood. :3

uhuh, nee -.-


"Ligt eraan..." Gilbert haalde zijn schouders op, "...Wat je chagerijnig noemt... Ik ben niet al te vrolijk nee, maar dat ben ik nooit."zei hij en stopte zijn etui vol afgekloven potloden in zijn tas, voor hij hem sloot en hij niets meer in handen had om zich van het meisje af te leiden.

Uhuh, wel. =D
-

''Dan maak ik je vrolijk.'' zei ze vrolijk, en voor hij er nog over na kon denken gingen haar handen naar hem toe en begon ze hem te kietelen. Haar handen waren overal te zien, onder zijn kin, op zijn buik, onder zijn oksel noem het maar op.

Gilbert wou protesteren maar hij kon geen woord over zijn lippen krijgen doordat hij zo moest lachen. Hij probeerde haar handen weg te duwen en zette ook een paaar stappen achteruit, hij had bijna geen adem meer over van het lachen, zo erg had hij nog nooit gelachen, nooit, misschien wel eens om zijn eigen grap, maar nee, niet om iets anders.



NOOOOOOOOOOOOOOOOOO

YAAAAAAY, missie gelukt. =3
Muahahhahah
-

Katty ging gewoon door, tot ze het wel genoeg vond. ''Zo, nu heb je even gelachen. Hoe voelt het?'' vroeg ze terwijl ze haar handen in haar zij planten waardoor haar rokje wat uit zijn model ging. Ze trok haar wenkbrauw lachend omhoog. Het was zo leuk om mensen te zien lachen.

Gilbert snakte naar adem zodra hij de mogelijkheid had "Alsof alle zuurstof uit mijn longen is gezogen..." zei hij, maar hij glimlachte wel, al wist hij niet of het nog even doorging vanwege het lachen van net, of dat hij werkelijk vrolijk was.

''Hmm, dat klinkt minder leuk. Het klinkt leuker als je zegt ; Het voelt net alsof er honderden vogeltjes me kusjes geven.'' zei ze terwijl er een grote grijns op haar gezicht verscheen. Ze haalde een hand door haar rode haren en keek de jongen met een twinkel in haar ogen aan.

Ïk heb geen idee hoe dat voelt, ben nog nooit gekusd door een vogel, weetje..."zei Gilbert met een grijns en hij frutte even aan zijn tas, hij kon niet genoeg in handen hebben, al was het maar een papiertje, hij vermeekte zich er me.

''Ik wel, ik had vroeger een vogeltje en die gaf me dan kusjes, hoe ver dat dan ook kon.'' zei ze opgewekt. Vragend keek ze de jongen aan, mensen aankijken leek moeilijk te zijn voor hem. Maar er iets van zeggen deed ze niet, ze wist van zichzelf dat ze dan alleen een ruzie kreeg.

Gilberts ogen rolden automatisch weer naar het punt vlak boven de ogen van het meisje, hij keek nooit iemand aan, hij had een te veradende blik, een kwaadaardige twinkel, wat niet handig was als je mensen zo vaak in de maling nam als hij.

''Kan je mensen niet aankijken?''. Toch eruit gefloept, ze had het moeten verwachten van zichzelf. Nu ze het toch al had gezegd kon ze er toch wat zelfverzekerdheid achter zetten door een wenkbrauw op te trekken.

"Natuurlijk kan ik dat wel, ik doe het alleen niet..." zei GIlbert met een grijns "Vooral niet van die mensen... mensen als jij...." zei hij erachteraan, als hij haar had aangekeken had ze de twinkeling in zijn ogen kunnen opmerken.

''En wat bedoel je met mensen zoals mij?'' vroeg ze. In haar achterhoofd verzon ze alvast een plan om hem haar aan te laten kijken, ze zou ervoor zorgen dat het zou gebeuren. Ze zou daar alles voor doen, en niets zou daar tussen komen.

Gilbert haalde zijn schouders op "Wat wil je dat ik bedoel? Iets Positiefs of iets negatiefs?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen aan haar voorhoofd.

''Iets eerlijks.'' zei ze en rolde met haar ogen. Als hij nu niet normaal ging antwoorden zou ze ervoor zorgen dat hij haar ging aankijken, hoeveel kracht ze er ook voor moest gebruiken.

Ïk heb er eigenlijk niet over nagedacht, sorry..." zei Gilbert zonder ook maar één spier in zzijn gezicht te vertrekken.

Nu was het tijd, dacht ze. Met beide handen pakte ze zijn hoofd vast en duwde hem naar beneden, naar haar gezicht. Nu moest hij haar wel aankijken, toch?

Duchess liep door de drukke gang naar haar kluisje toe, de meeste mensen gingen aan de kant voor haar, bij anderen moest ze eerst luid haar keel schrapen, maar niemand bleef gewoon staan, iets wat een zelfvoldane glimlach op haar gezicht toverde.

Cole stond voor zijn kluisje. Hij was ere een beteje aan e rommelen omdat het een irritat slot had die moeilijk open ging. Uiteindelijk kwam hij er achter dat hij gewoon de verkeerde code had ingevoerd. Een beetje beschaamd öpende hij uiteinelijk zijn kluisje. Hij pakte er een verfrommelt schriftj uit waar zijn muziek in stond. Hij was zo bezig geweest met zijn kluisje dat hij niets door had wat er om hem heen gebeurde.