de fontein

Ergens op het buitenterein is een grote open plek. Er staat in een ronde cirkel bankjes waar je op kunt zetten. Daarbuiten zitten bloemenperkjes. In het midden zit een fontein. Op de fontein zit een groot beeld van en elf. Ze zeggen dat het de elf van de muziek is daarom heben ze het hier neer gezet. Niemand gelooft er natuurlijk in dat hij bestaat maar het geeft toch veel inspiratie voor veel mensen.
Al is het altijd rustig bij de fontein omdat het best ver weg is en je weinig kan doen. Je moet ook maar net hier op uit komen. Toch wordt het altijd verligt en bekent om rustig te oefenen.

Gill zat in zijn eentje op een van de bankjes, het was niet druk, maar hier en daar zaten wat eerstejaars op de bankjes, allemaal in groepjes, viel hem op. Hij deed niet echt iets, hij zat daar gewoon, in gedachten weggezonken.

Cole liep het pleintje op. Hij had dit keer weer zijn gitaar bij maar ook een verfrommelt schrift die hij gebruikte om liedjes op te schrijven. Hij keek rond en zag meer mensen dan dat hij gedacht had. Uiteindelijk bsloot hij maar bij een jongen in de buurt te gaan zitten omdat het daar wat rustiger was. ''Hoi'' zei Cole met ene glimlach terwijl hij langs de jongen ging zitten. Hij legde de giteer voorzichtig naast het bankje.

"hallo.."mompelde Gilbert voor zich uit, hij was nog niet helemaal uit zijn gedachten ontwaakt en had geen idee tegen wie hij praatte. Hij draaide zijn hoofd wel even naar hem toe, hij had gemerkt dat veel mensen het niet al te fijn vonden als hij hen niet aankeek.

Cole merkte dat de jongen weinig aandcaht aan hem besteede. Dat maakte hem weinig uit eigenlijk kwam hij hier ook voor derust en wat te werken aan zijn eigen talent. ''Vind je het erg als ik wat uit ga proberen op mijn gitaar'' vroeg Cole toch maar aan de jongen. Hij vroeg het maar omdat het slecht kon uit pakken als je wat uit probeerde. En hij was te beleefd om slechte muziek hier ongevraagd te maken.

Het was redelijk stil bij de fontein toen Mike er langs liep. Hier en daar op de witte rand was het nat, het was misschien niet een slim idee om daar te gaan zitten. Niet dat hij ooit op de fontein zou zitten. Toen hij naar de fontein wou kijken zag hij niets, het licht scheen in zijn ogen. Zuchtend liep hij iets opzij tot dat het licht niet in de weg zat. Hij keek naar de elf. Jaren had hij aan moeten horen van anderen dat het de muziekelf was. Eerlijk gezegd geloofde hij niet in dat soort gedoe. Alsnog was het beeld inspirerend. Het had wel iets, zelfs al vonden sommigen het maar een beeld.

Dana Elle kwam aangerend omdat ze even alleen wilde zien maar toen ze zag dat er al een paar mensen waren wou ze eigenlijk omdraaien. Toch liep ze gewoon door omdat ze hier net kwam aangerend en het er dom uit zou zien als ze zomaar stopte en omdraaide. Ze liep langs de fontein en lette niet zo heel goed op omdat de zon in haar ogen scheen toen ze tegen iemand op botste.' Ohh sorry gaat het? Ik zat neit goed op te letten!'

Mike stond gewoon naar de fontein te kijken tot er iemand tegen zijn linkerzij botste. Bijna verloor hij zijn evenwicht maar hij redde het nog net. Toen hij naar de dader keek stond er een meisje voor zijn neus. "Het gaat wel." Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. "En gaat het ook een beetje met jou?" Een beetje een standaardzin vond Mike. Maar maakte het veel uit?

-
Ik moet even eieren halen. Ben zo terug.

Dana knikte even en ging toen pas bedenken of het met haar ging. Ze had een beetje pijn aan haar nek maar dat zou wel weer goed komen.' Ja hoor maar het spijt me echt ik lette niet goed op!' Ze keek hem even onderzoekend aan. Hij kwam haar heel bekend voor,' In welk jaar zit jij?' Ze keek hem met een vragende blik aan.

"Het maakt niet uit. Maar ik zit in het vierde jaar, en jij?" Mike keek naar het meisje. Hij kende haar niet, misschien was de enige keer dat hij haar had gezien in de eetzaal. Hij kende niet veel mensen, wat best wel vreemd was op een school als deze. Er waren zoveel mensen, zo weinig tijd, en Mike was absoluut niet sociaal.

Dana keek hem even onderzoekend aan. Ja nu herkende ze hem. Ze had hem wel een paar keer gezien.' Ik zit in de vijfde.' Ze had echt het gevoel dat ze hier één van de oudste was en natuurlijk klopt dat maar toch verbaasde dat haar iedere keer. Ze keek hem een aan hij zou net zo goed in de 5e kunnen zitten. Eigenlijk had ze dat eerder geloofd maar ze was nooit goed geweest in schatten. Ze grinnikte en keek zei toen,' Ohh wat stom ik ben me vergeten voor te stellen! Ik ben Dana Elle maar iedereen noemt me Dana.' Ze stak haar hand uit.

Mike schudde al grijnzend de hand van het meisje. Het bleek Dana Elle uit het vijfde jaar te zijn. Hij heeft wel eens over haar gehoord, maar hij wist nooit hoe Dana Elle eruit zag, tot nu. "Ik ben Mike." Dana zat dus een jaar hoger dan hij. Niet dat dat wat uitmaakte.

Dana Elle keek even naar Mike.' Die naam past bij je!' Ze keek even met een schuin hoofd naar Mike en knikte toen weer als een bevestiging, eerder voor zichzelf dan voor Mike. Ze keek even naar een bankje,' Zullen we even gaan zitten?' Ze keek vriendelijk weer naar Mike en hoopte dat hij ja zou zeggen. Ze vond het altijd wel fijn om met mensen te praten ook al was ze nooit zo goed in het gesprek lopende houden. Ze ging met haar hand door haar haren en hoopte vurig dat er geen klitten in zaten.

"Euh, ja is goed." Mike keek even op een vage manier naar beneden. Daarna ging hij op het bankje zitten. Hij is nooit goed geweest in gesprekken voeren. Altijd als hij in gesprek was ging er wel iets fout. Of hij zei weer iets verkeerd. Typisch Mike, hij moest altijd weer een kluns zijn. Praten was niet zijn sterkste punt. Zingen en gitaarspelen gingen hem beter af.

Dana Elle ging naast hem zitten en keek even van achter haar haren naar hem. Toen haalde ze de haren uit haar gezicht en zei met een vrolijke ondertoon,' Ik had eigenlijk hier niemand verwacht maar ik vind het wel leuk dat andere mensen ook deze plaats kennen!' Ze vond het zelf altijd heel mooi om naar te kijken. Het gaf haar een heel rustig en vredig gevoel.

"Er zijn inderdaad maar weinig mensen die deze plek kennen. De meeste mensen blijven juist liever in de buurt van de school." Mike legde zijn arm over de rugleuning van het bankje heen en keek om zich heen. De zon scheen fel in zijn gezicht en verwarmde zijn lichaam. Om Dana te zien moest hij zijn hand gebruiken om schaduw te maken. Anders kreeg hij last van de zon.

'Dat is dan heel jammer want het is een hele mooie plek, misschien is het wel beter zo want anders word het zo verschrikkelijk druk hier en is de hele vredige en rustige sfeer weg.' Dana vond eigenlijk dat ze vreselijke onzin uitkraamde maar het voelde toch wel goed om tegen iemand die onzin van haar uit te kramen. De zon scheen heerlijk en ze voelde dat ze zich een beetje ontspande en tegen de rugleuning ging leunen inplaats van helemaal kaarsrecht te blijven zitten.

Oliver zat op een bankje het dichtstbij de fontein. Hij had een boek opschoot en las het, hij las niet vaak een boek. Deze ging over de bouw van gitaren en de duurste gitaren en stuff. Het was een geweldig boek, een soort wiskunde boek voor een nerd. Hij was er zo in verbied dat hij de druppels die op zijn oren vlogen niet eens voelde. Hij sloeg een bladzijde om en zijn ogen gleden over de zinnen.

"Je hebt gelijk. Ze moeten er zo min mogelijk van weten. Anders wordt het hier een mierennest. Dat is ook niks." Mike genoot van het uitzicht en de zon. Hij ging iets comfortabeler en relaxeter zitten. Had hij maar zijn zonnebril meegenomen.

Dana Elle keek even naar Mike ze had wel het één en andere gehoord maar of dat nou ook echt waar was wist ze niet.' Welk talent heb je?' Ze was best geintresseerd in hem en wilde hem ook bekogelen met vragen maar ze hield zich in.

"Gitaar en ze zeggen dat ik ook wel een beetje kan zingen. That's it. En jouw talent?" Mike was net als Dana een beetje nieuwsgierig. Hij kende niet erg veel mensen en wou er maar het beste van maken.

Dana Elle keek even naar Mike. Weer was er iets dat ze bij hem vond passen. Ze zag hem al met een gitaar in zijn handen en zachtjes meezingen. Ze grinnikte om haar eigen gedachte en gaf toen toch maar antwoord,' Door mijn pianospel zit ik hier.' Ze glimlacht vriendelijk en vind het best wel een leuk gesprek ondanks dat het niet zo hele originele vragen waren.

"Piano... Ook een mooi instrument." Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, zijn opa speelde altijd piano voor hem. Hij kon wel veel spelen, een klein stukje Vivaldi. Een beetje Mozart en niet te vergeten Yann Tierssen. Allemaal stuk voor stuk goede pianisten. Hij dacht toen hij zes jaar oud was dat zijn opa net zo bekend was als één van hen. Of dat zijn opa de beste pianist ter wereld was. Helaas is zijn opa overleden.

Dana Elle knikte maar was het er niet helemaal mee eens. Want zij vond dan weer de gitaar een super mooi intstrument.' Ik zou eerder gitaar willen spelen!' Zei ze eerlijk en verontschuldigend. Ze keek naar de fontein, hij was niet heel erg mooi en over dat elfje vond ze grote onzin maar toch had het iets sprookjesachtig over zich heen. Of misschien kwam dat omdat ze het gewoon graag zag als iets sprookjesachtig.

"Bij mij is het geloof ik anders, Ik kan niet eens Vader Jakob op de piano spelen." Mike zat nog steeds hetzelfde en keek naar Dana. "Jammer dat ik mijn gitaar niet mee heb genomen." Zijn stem klonk een klein beetje teleurgesteld. Hij wendde zijn blik af en keek naar de lucht. Er was geen wolkje te bekennen. Een perfecte zomerdag.