de fontein

'Laat me niet lachen,'Zei DIana, al lachtte ze niet. Misschien dacht hij van niet, maar die gevoelens veranderden wel degelijk. Ze wou dat ze ergens anders was, dit niet hoefde te horen. Ze duwde zijn hand weg, ze wilde geen aanrakingen meer. Stel dat hij datzelfde bij die jongen had gedaan?

Dj beet nog eens op zijn lip. Hij wist totaal niet hoe hij nu om moest gaan met alles wat hij voelde, hoe hij moest omgaan met alles wat Diana voelde. 'Ik koos er zelf ook niet voor. Maar ik kan het niet veranderen. Ik heb gevoelens voor jou, ook al schijn je dat niet te geloven. En ik heb gevoelens voor hem. Het is niet een keus, het is gewoon zo.' probeerde hij het uit te leggen aan Diana. Het voelde machteloos om zo te staan en Diana tegenover hem.

Diana zei niets. Ze wilde niet in die ogen kijken, ogen die ze hiervoor met plezier in had gekeken. Het liefst wou ze wegrennen, verdwijnen, door de grond zakken, wat dan ook als het maar niet lijnrecht tegenover Dj was. Als hij wilde, kon hij de tranen nog zo vaak wegvegen, ze zouden toch blijven komen. En ze kwamen.

Dj schudde zijn hoofd. 'Misschien is het beter als ik ga.' fluisterde hij toen. Hij wilde niet weg, nee hij wilde Diana in zijn armen nemen, maar het kon niet. Hij kon zijn gevoelens niet negeren, die voor Diana niet maar ook die voor Andreas niet. En het was gewoon zo verwarrend, hij kon niet iets met beide hebben. Maar kiezen wilde hij ook niet.

'Ga dan, doe wat je niet laten kunt.' Ze wou even alles vergeten en piano spelen zoals hiervoor. Pianospelen vergt veel concentratie, had Andreas gezegd [Voor mij part komt dit na hun ontmoeting]. Hij had gelijk, en wat hij erna had gezegd ook, maar aarvan kon ze zich de precieze woorden niet herinneren.

'Diana wil je alsjeblieft nooit vergeten dat ik van je hou?' herhaalde hij zijn woorden van laatst. 'Ik hou nog steeds van je. Alleen is het onmogelijk om eraan toe te geven.' zei hij daarna. Hij moest niet alleen met zijn eigen gevoelens rekening houden, ook met die van Andreas en Diana. Hij hield van beide, maar het zou oneerlijk zijn om bij de ene te blijven en de ander te laten.

Oké, ik kan nephuilen door mijn ogen te knijpen. Wees trots...
_____________
'Misschien moet je eens kiezen wie je het liefste ziet komen.' Harde woorden voor Diana, maar ze rolde eruit, samen enkele bittere tranen. Ze deed geen moeite te verhinderen dat ze kletsnat naar binnen ging, nat naar binnen gaan was minder pijnlijk dat dit. Ze had geen kracht meer om overeind te blijven staan en ze gaf eraan toe. Dat er ook bankjes waren, dat vergat ze, ze ging op de grond zitten met de fontein als "rugleuning".

De woorden van Diana staken hem. 'Als je zo doet hoef ik er met je niet eens over te praten.' zei hij toen. Hij draaide zich om. Hij wilde bij haar blijven het haar uitleggen, maar ze zou de uitleg toch niet snappen. Ze zou het niet eens willen begrijpen dacht hij bitter. Met ferme passen liep hij weg. Aan zijn hele houding zag je dat hij boos was, maar niet alleen boos ook heel erg teleurgesteld.

Ik was gaan fietsen :$
___
Diana was blij dat ze hem niet meer in de ogen hoefde te kijken, maar blij was Diana absoluut niet. Ze kon zich niet sterk maken en ook niet vermannen, maar nu pas liet ze haar tranen stromen zonder een hand die ze wegveegde. Where's my happy end?