de fontein

Kira had constant naar de fontein gekeken dus nu Tyler daar achter stond zag ze hem ook. Ze knipperde even met haar ogen om zeker te weten dat het niet haar verbeelding was. Ze bleef zo zitten zoals ze zat, misschien had ze geluk en had Tyler niet door dat zij het was doordat ze haar krukken niet bij zich had. Hopelijk hoefde ze niet te gaan praten. Niet dat ze Tyler niet wilde zien maar ze was gewoon bang voor haar gevoelens. Ze hield van Jay en dat was niet te veranderen, maar haar gevoel voor Tyler was ook sterk. Al wilde ze nog steeds het liefste dat Jay haar kon vergeven, maar ze wist ook dat dat nooit zou gebeuren.

eigenlijk moet er nu nog wel een keer wat tussen hen gebeuren, anders is het vaag want kira liep de vorige keer al weg dus dan zou tyler genoeg moeten weten dat geen hoop is.
-
Tyler had door dat Kira hem gezien had, het had dus geen zin om rond te draaien en weg te lopen. Hij glimlachte vaagjes naar haar en ging een bankje naar haar zitten zodat er voldoende ruimte tussen hen zat, hij wist niet of Kira hem nou niet mocht of er verder nog wat met Jay gebeurt was. "Hey, ik zie dat je krukken weg zijn." het was alweer een week geleden dat ze elkaar gesproken hadden, dat ze gezoend hadden. Het was bijzonder voor hem geweest, maar hij had bijna aan niets anders kunnen denken dan aan kira.

Ja anders laat hem haar dan nu nog eens kussen.. dan kan ze pas goed hysterisch doen XD
___________________
Kira keek niet op toen Tyler naast haar kwam zitten. Eigenlijk wilde ze niet dat hij hier was. Het maakte het alleen nog maar lastiger, eigenlijk moest ze hem gewoon eerlijk vertellen dat ze zich niet zo voor hem voelde als hij waarschijnlijk voor haar. Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen omdat ze wel iets voor hem voelde, al was het dan niet zo sterk als wat ze voor Jay voelde. 'Ze zijn weg, sinds een paar dagen.' zei ze tegen hem. Ze was er blij mee dat die verrekte dingen nu weg waren.

alleen dat is niks voor tyler, hij is daar te voorzichtig voor met meisjes :3 Dus dan zou kira eigenlijk moeten beginnen...?
-
Tyler glimlachte flauwtjes waarna zijn blik richting de fontein ging. Hij trok de witte oortjes uit zijn oren en zette zijn ipod uit, de muziek kon hem op dit moment toch niet afleiden van waar hij nu was met zijn gedachten, de rare gevoelens in zijn buik die niet uit te leggen waren. "Fijn." zei hij met een knikje "Dus je kan weer beginnen met dansen?" ergens wist hij nog dat ze een keer over ballet verteld had.

Kira zou nooit ineens beginnen met zoenen, zeker nu niet want ze is daar te verward over....
__________
Kira keek Tyler nog steeds niet aan en staarde naar de fontein. 'Ik ben alweer begonnen.' zei ze toen. Ze was meteen de eerste dag dat ze haar krukken had ingeleverd weer naar de danszaal gegaan om meteen te beginnen met haar traingen, zodat haar enkels weer aan konden sterken, het ging redelijk snel en daar was ze zelf aardig blij mee. Toch kon het dansen haar niet meer alle problemen laten vergeten.

hmm of ze moeten beide tegelijk beginnen, dat het wat intiem wordt?
-
Tyler knikte en er lag nog steeds een glimlachje rond z'n lippen "Dat is fijn." hij meende het oprecht. Hij draaide zich op zjn bankje o m richting Kira en zette een voet op de ank om z'n losse veter te strikken, niet echt bijzonder maar hij had tenminste iets te doen met zijn handen. "Hoe gaat het ?" hij bedoelde niet lichamelijk, maar hoe ze zich voelde, het was niet echt een dagelijks vraag hier op school, dus hij hoopte dat kira het niet al te raar vond.

Als hij begint laat zij zich gewoon te erg meeslepen in haar gevoelens....
___________
Kira antwoorde niet direct op zijn vraag. 'Slecht.' zei ze daarna. Ze was eerlijk. Hij vroeg iets en dan antwoorde zij naar de waarheid. Ze voelde zich ook slecht, ze at bijna niets sliep slecht en liep de hele tijd met verschillende vragen rond, varierend van: Zou Jay me ooit nog kunnen vertrouwen? tot Zou het niet beter zijn om iets met Tyler te hebben? Het was nogal verwarrend, te verwarrend zeker omdat ze beide over jongens gingen die ook nog elkaars broers waren.

Tyler trok een medelijdend gezicht dat niet eens overdreven was, hij had echt medelijden met Kira "Door mij?" hij beet zijn tong zowat af nadat hij het gevraagd had, het was een stomme vraag die ze waarschijnlijk nooit eerlijk kon beantwoorden zonder jay of hem pijn te doen. Kort dwaalde zijn gedachte naar hun ruzie af. Maar snel ging ze terug naar Kira.
-
is goed, maar dan moet ze hem eigenlijk niet wegdrukken :3

Nee ze duwd hem waarschijnlijk niet weg... dat zou wel moeilijk zijn als ze zichzelf er eerst in gaat verliezen XD
_________
Kira draaide haar hoofd niet maar haar ogen keken heel even naar Tyler. Het was maar heel even. 'Ook ja.' zei ze toen tegen hem. Dat was ook waar, maar het was niet alleen door Tyler, het kwam ook door haar gevoelens, en door Jay, en door alles wat er was gebeurd. Ze liet haar ogen weer naar de fontein dwalen.

Tyler beet op z'n lip, hj wist niet echt iets te antwoorden op de woorden van Kira, hij had het antwoord verwacht, maar toch deden de woorden pijn in z'n borst. Hij staarde naar voren, naar de fontein die onverstoorbaar bleef klateren af en toe onderbroken door een korte windvlaag. Wachtend op iets wat hij of Kira zou zeggen bleefhij zitten.

Kira zei niets meer ondanks dat ze de stilte onprettig vond. Ze wist gewoonweg niets te zeggen omdat het er allemaal niet toe leek te doen. Ze draaide dit keer haar hoofd naar Tyler en zag dat hij het lastig vond wat ze had gezegd. 'Het komt niet alleen door jou.' zei ze toen fluisteren.

*Fluisterend, sukkel. N E W
___________________________
Diana speelde op een keyboard, het was etenstijd, maar ze had geen zin om in de eetzaal te begeven. Ze had een broodje meegegrabbelt en dat broodje lag nu naast haar. Haar vingers gleden over de toetsen. Ze kende het liedje niet al te goed, het was één van haar nieuwste liedjes dat ze had geleerd aan zichzelf, onbekend terrein, maar ze vond het goed genoeg om ermee door te kunnen.

Dj liep met een licht hangend hoofd naar het fonteintje, de laatste dagen had hij zich slecht gevoeld, 's nachts sliep hij bijna niet, telkens weer schrok hij wakker van de nachtmerries. Hij had nooit geweten dat het zo zwaar zou zijn om iemand achter te laten. Zodra hij het fonteintje dicht genaderd was hoorde hij plots de muziek. De muziek die hij zo goed kende, in zijn hoofd had hij het wel tig keer afgespeeld, de muziek van Andreas. Zonder het echt toe te staan kreeg hij een klein beetje hoop, en hij voelde zich meteen schuldig. Hoe kon hij hopen op Andreas, als hij nog steeds van Diana hield. Zodra hij bij het fonteintje was en zag dat Diana er zat schrok hij een beetje. Meteen flistte er vragen door zijn hoofd heen, Waar kende ze het liedje van? Kende ze Andreas?

Sinds kort wel...
_____________
Diana merkte niemand op, ze zou het niet eens merken als er een atoombom op haar werd gegooid bij wijze van spreken. Haar vingers gleden over de toetsen, geconcentreerd op de klanken die er uit het keyboard kwamen. Ze was blij dat het lukte, blij dat ze kon spelen, blij dat er maar enkele fouten in voorkwamen en dat ze niet naar de verkeerde toetsen gleed.

Dj schudde zijn hoofd even, maar de melodie bleef worden gespeeld door de vingers van Diana. 'Waar ken je dat nummer van?' vroeg hij, zijn stem had een scherpe rand. Hij was niet blij dat hij het liedje van haar hier nog eens hoorde. Niet nu hij net had besloten dat hij het haar niet zou vertellen. Dat hij haar gewoon alleen zou laten, zodat ze met iemand anders echt gelukkig kon worden omdat hij toch niet de juiste was. Maar hij wist dat hij dat niet zou kunnen. Hij hield teveel van haar. Maar het was moeilijk want hij hield ook van Andreas.

Diana schrok op en keek in Dj's ogen. 'Mijn grootvader heeft het ooit eens gespeeld voor me en me de partituren gegeven. Pas sinds een week geleden ben ik begonnen met oefenen. Hoezo?' De meeste liedjes die ze speelde, kwamen van haar grootvader en daar was niets mis mee. Dit was de eerste keer dat Dj haar hoorde spelen, schoot er door haar hoofd.

Dj keek even naar de grond, hij had het niet moeten vragen. Het zou allee nmaar meer vragen opwekken zoals nu al gebeurde. 'Niets, het herrinerd me alleen aan dingen.' zei hij toen. Het waren geen onprettige dingen waar hij nu aan dacht, alleen in het bijzijn van Diana waren ze niet geplaatst, en zij wist er niets van en dat wilde hij zo houden, nog steeds wilde hij dat. Alleen had hij het idee dat het hem zou achtervolgen.

'Oh, vandaar.' Diana haalde haar schouders op, al vroeg ze zich af waar de scherpe toon vandaan kwam. Nu stelde ze zich wel degelijk vragen, maar ze stopte ze weg. Ze stopte haar vragen altijd weg. Ze hervatte het pianospel en speelde nog heel even, maar lang duurde het niet. Toen ze de laatste klank speelde, keek ze Dj aan. Vragen waren vragen en ooit moesten ze gesteld worden. 'Aan welke dingen?'

Dj schudde zijn hoofd. 'Dingen die jij niet hoeft te weten.' zei hij toen rustig. Hij ging het haar niet zomaar vertellen, alleen was er een gevoel dat aan hem knaagde, ze verdiende het om te weten. 'Dingen die maken dat ik niet bij je kan zijn.' fluisterde hij toen zachtjes. De tranen stonden alweer in zijn ogen maar hij knipperde ze weg. Niemand hoefde die te zien alleen hijzelf.

Diana keek Dj aan met een verbaasde blik. 'Wat bedoel je met dat laatste?'Vroeg ze, 'En wil ik dat weten?' Ze vond dat dit dicht in de buurt kwam van een afscheid, te dicht, veel te dicht. Wilde ze weten wat hij bedoelde? Ze had een nieuwsgierige aard, maar dit was iets anders dan weten wat er was gezegd bij dit of dat. Heel anders.

'Waarschijnlijk niet. Maar dat veranderd de zaak niet.' zei Dj nadat hij even een moment stil was geweest. Hij durfde Diana niet aan te kijken en hield zijn groene ogen dus op de grond gericht. 'Waarschijnlijk zou je het niet eens begrijpen.' fluisterde hij daarna zo zachtjes dat hij zich afvroeg of Diana het wel kon horen.

Het voelde alsof er plots een harde wind was gekomen, Diana vond het kouder worden. Steeds kouder. Ze beet op haar lip, wat er komen ging, wist ze niet, en dat zou ze ook nooit willen weten, wist ze. Ze zette het keyboard aan de kant en stond op terwijl ze Dj recht in zijn ogen keek. Met haar blik zei ze wat ze er niet met haar stem kon zeggen. "Zeg me wat je te zeggen hebt, Dj".

Dj zag in de ogen van Diana dat hij het moest zeggen. 'Ik hou van je. Alleen hou ik ook van een ander.' zei hij teriwjl hij zijn ogen neersloeg. Hij wist dat hij verder moest gaan nu hij eenmaal de eerste woorden had gezegd. 'Hij liet me voor het eerst dat nummer horen, op dit moment weet ik gewoon niet wat ik ermee moet, maar ik kan nu ook niet iets met jou opbouwen, je verdiend meer dan wat ik ben of ooit zal worden.' ging hij verder. Zijn ogen zochten langzaam weer naar die van haar.

Hij zei toch dat hij van me hield, wat er ook gebeurde? Wat heeft hij dan gezegd tegen die ene jongen als ze de "hij" goed had verstaan? Wie? Kende ze hem? Wat deed ik fout? Deed ik iets fout? Waarom moet dat nu gebeuren? Misschien zou Diana eerst antwoord willen op de vragen, maar Diana wilde niet meer zout op de wonde strooien. Ze deed geen moeite om tranen wweg te knipperen en liet ze stromen. Hij mocht best zien wat voor een pijn hij haar had gedaan.

Dj beet op zijn lip. 'Diana, alsjeblieft, niet huilen. Ik hou nog steeds van je. Die gevoelens veranderen niet.' zei hij zachtjes. Met zijn duim streek hij de tranen weg van haar wang. Hij wilde dat hij haar in zijn armen kon nemen en haar kon troosten. Alleen was hij de reden van haar verdriet, dus kon hij haar niet troosten. Misschien had Dj liever gehad dat ze boos was geworden en hem had geslagen of zo. Dat was dragelijker geweest dan haar zo te zien.