Het optreden van Marina en Ethan

Na een poosje werd het meisje toch echt weggeroepen. Nu verkoos hij in een hoek zitten met een schetsboek boven het vervelen van het licht in de wereld. de laatste engel op aarde. Een glimlachje speelde rond zijn lippen. Hij had een idee. Hij ging in een hoek van de ruimte zitten op een bank. hij trok zijn knieën op en al snel begon zijn grafietstift te schetsen. Hij wilde sorry zeggen tegen marina. Of haar tenminste laten merken hoe hij zich voelde. En een tekening kon voldoen. Na dit gebeuren zou hij spullen verzamelen. Een grote glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij alvast begon te schetsen met grafiet (ik vind het lekkerder dan potlood) HEt waren onderdelen uit andere tekeningen maar nu kregen ze een nieuw uiterlijk en een nieuwe betekenis. Thuis moest hij eerst op een stuk hout de achtergrond en een opstelling maken. Hij had een idee om een van zijn schilderijen in stopmotion uit te werken

je wilt neit weten hoe lang ik al met dit idee in mijn hoofd zit...

Wil ik wel weten.
__________________
Marina zat haast uit automatisme Liane te strelen tot ze opmerkte dat het meisje weg was. Ze glimlachte, ze nam zichzelf voor dat ze eens moest stoppen met Ethan van haar te beschouwen, maar ze kon het niet laten. Buiten dat ze nu moeilijk op hem af kon komen om te kussen -Alhoewel...-, was er niet heel veel veranderd. Liane kwam nog altijd op haar af gelopen en Ethan had nog altijd die vlijtigheid als hij tekende.

mwa, een week of drie, ik wou eerst dat ethans tekeningen op zijn nieuwe school een project van hem en zijn vrienden werd (ik wilde zegmaar dat deel schrijven als een verhaal) maar nu blijft hij en gaat hij als nog stop motionen.

Ethan keek af en toe op naar Marina. Hij vond eht jammer dat ze nu neit glimalchte als altijd. Dat kwam waarschijnlijk door de persoon waar ze nu naar had zitten kijken, door hem. Hij beet op zijn lip en ging verder met het tekenen van zijn engel. letterlijk dit keer. Hij ahd meerdere schetsen van marina en begon vleugels voor haar te ontwerpen. Iets moois en grasieus, eits marina waardigs

Oké, meen jij nu dat vzn die vleugels? HAHA. Oké, ik vind Marina gemeen [Mijn evenbeeld...8D] en dan is ze blijkbaar een engel. HAHA, ook tegenstrijdig...
_______________
Marina richtte haar aandacht op Liane en liet het automatisme verdwijnen. Van elke beweging van haar kleine handen was ze zich ten volle bewust. Af en toe keek ze op, zich afvragend wat Ethan neerpende, maar oefening baart kunst: Ze kon voor het eerst haar vragende ogen verbergen. Hoera'tje voor haar, al zou iedereen die haar kende het wel doorhebben.

hmmm... ik probeer te bedenken hoe ik uit kan leggen wat ethan tekent... of waar hij in iedergeval de eerste schetsen voor maakt.

Ethans potlood schoot over het papier, precies neerzettend wat hij wilde. Dit was zijn wereld alleen dan wat aangepast. Misschien werd het toch neit stopmotion, als hij een manier kon vinden om iemand te tekenen die een pirouette deed... Gelukkig voor hem kwam eht flirt-meisje terug. "Valentina, kom eens" riep ij haar toe. Nog steeds in ahar balletpakje kwam ze braaf naar hem toe. Na uitgelegd te hebben dat het voor zijn tekening liet hij haar een pirouette of 5 draaine voor hij verder ging tekenen. Ze ging naast hem zitten, met haar rug tegen zijn zij geleund. Ze zat daar maar te brabbelen terwijl hij tekende en ze dusvolledig genegeerd werd

Veel succes ermee.
_____
Valentina, ook een toepasselijke naam voor haar irritante geflirt. Jammer voor Valentina was het geen Valentijn en kon ze beter eens leren waar men kalenders verkochten in plaats van zo verder te doen en gezellig ervoor zorgen dat volgens geruchten het nieuwste koppeltje bestond. Gewéldig, maar niet heus. Marina's ogen flikkerden van de vacht van Liane naar de kwebbelende Valentina en Ethan.

Ethan neuriede een liedje bij hemzelf. Als het iemand bekend zou voorkomen zou hij die persoon kunnen beschuldigen van neuzen in zijn spullen. Het was een liedje dat hij ooit een keer had geschreven en wat geweldig bij de tekening paste. Valentina merkte het melodietje niet eens op. ze was te druk met babbelen. Iets over restaurants die ze leuk vond of zo. Ethan luisterde amper. hij vloot zacht op zijn vingers en liane sprong overeind en liep naar hem toe. Hij glimlachte en liet haar op een stoel tegenover hem zitten en begon haar te tekenen. Hij vroeg zich af of hij de kat ook vleugels moest geven, doe maar niet.

HAHA, een vliegende kat. Oké, dat wil ik eens zien.
_________
Kwebbel, kwebbel, domme trien. Marina zou met plezier voorstellen dat Valentina haar mond hield, alleen was dat nogal moeilijk. Misschien was Marina iemand met een kort lontje en misschien hield ze nog wat liefde bij, maar impulsief stond ze op. Niemand lette op haar, natuurlijk, ondanks dat ze kon opvallen met een baret was ze nooit echt opgevallen. Snel, sneller dan ze eigenlijk ooit was geweest als ze met deze lichte tred liep, was ze bij Ethan. En impulsief, zo kon je Marina heel goed noemen, want toen kuste ze hem.

Ethan knipperde verbaasd met zijn ogen. Marina...kuste...hem... Hij had niet verwacht die drie woorden ooit nog op deze volgorde te hebben zonder het woordje niet. Zijn onderbewuste vroeg zich onmiddellijk af wat hij had gedaan om haar liefde te verdienen. Valentina was inmiddels kwaad opgestaan en riep nogal onbeleefde en onbeschofte dingen tegen marina. Ethan verbrak voorzichtig de kus "M. Dit moet je niet doen" zei hij zacht. Hij keek haar rustig aan met zijn grote reebruine ogen. Hoe graag hij haar ook wilde kussen. Hij was haar neit waar. Hij maakte haar aleen ongelukkig en dit deed ze waarschijnlijk aleen als impulsieve reactie op die irritante mug van een persoon.

'En geef mij één goede reden waarom niet.' Marina glimlachte, al was ze best verbaasd geweest hoe goed dat voelde, zo'n impulsieve bui voor ongeveer twee minuten. De kus had niet lang geduurd, maar lang genoeg om Marina bij zichzelf vragent e gaan zeggen, of het nu echt wel zo'n goed idee was geweest, die breuk.

Ethan wist een kleine glimlach op zijn gezicht te krijgen "Omdat ik jou niet waard ben? Je kan veel beter krijgen M. Je verdient veel beter" zei hij zacht alleen hoorbaar voor haar. Hij keek nu een tikje triest. "Marina, ik ben neit goed genoeg"

'Dat noem ik nu de slechtste reden ooit verzonnen,'Kwam er opgewekt -opgewekter dan anders- uit. Ze keek hem aan, afwachtend tot hij echt niets meer wist te verzinnen. Ze stond nog altijd, maar ze was klein genoeg om niet naar beneden te hoeven kijken. Nu ja, dat kon ook door de hoge stoelen komen waar Marina met moeite kon op klauteren.

Ethan keek haar aan met een serieus gezicht "M. het is wel zo" zei hij zacht voor hij ging verzitten en weer verder ging met tekenen. Hij was ergens blij dat hij nu bezig was aan de tekeningen van Liana en niet die van Marina. Anders zou hij haar niet zo makkelijk nee kunnen zeggen

M., M., haar naam was Marina, maar Marina besloot daar niet verder op in te gaan. 'Volgens mij heb jij geen besef van wat juist is en wat niet.' Ze schudde sceptisch -Wacht, kàn dat wel- haar hoofd en keek Ethan recht aan wat nu gelukkig eens wel kon.

Ethan reageerde neit eens, hij was druk bezig met tekenen. Hij was van Liane overgestapt op bloemen. Het waren heel overduidelijk geen echte bloemen maar fantasiebloemen met de mooiste vormen. Hij glimalchte zwakjes terwijl zijn hand vekken begon te krijgen van het grafiet

Ethan was overduidelijk nog altijd dezelfde, als hij niet antwoordde, was hij ergens mee bezig. Een van de dingen waarin Marina en Ethan wél op elkaar leken. Marina wist dat, dat ze bijna geen gelijkenissen hadden, en ze wist nog niet wat ze daar van moest denken. "Tegenpolen trekken elkaar aan", Zei men wel eens, maar tot voor zover Marina de zin had kunnen doorgronden, klopte die maar half.

Ethan bladerde snel door de zes pagina's met schetsen die hij nu had. Het waren schetsen van Liana, van marina en van de bloemen. En nu hijzelf nog. Op een vers blad begon hij. Hij had zichzelf al vaak genoeg getekend en geschilderd om dit te kunnen doen uit zijn hoofd zonder een spiegel

Organen, Marina, zichzelf, Liane...Wat kan hij nog meer uit z'n hoofd? ô_Ô
__________________
Marina keek mee, al had ze niet voor het eerst geen flauw idee van wat de schetsen samen vormden. Al wist ze wél dat elke schets iets voorstelde en ze vroeg zich af waar vleugels vandaan kwamen, maar goed. Hij tekende wat hij wilde, al waren het allerlei toevoegsels aan een getekende Marina. Ze had de schets maar vaag gezien, maar ze wist dat hij gedetailleerder was dan ze zelf ooit zou kunnen tekenen.

VEEEEEL dingen... alles waarvan hij weet hoe het eruitziet

tien minuten later begon Ethan aan schetsen van eht geheel. HEt was een van zijn werelden. de linkerkant had een zwarte achtergrond en de rechter een witte. aan de rechterkant hingen er zwevende stenen in het niets, waarop mooie bloemen groeiden, en op de stenen dansde een zeker engelachtig meisje (kuche marina kuche) . Aan de linkerkant was er een piano. op de kruk zat een jongen die over de piano heen naar marina keek. bovenop de piano liep een zekere zwarte kat. Ethan had ook vleugels, maar kleine verfomfaaide zwarte.

Oké, in mijn gedachten gaat hij een toilet tekenen.
______________
Marina keek nog altijd mee, blij dat Valentina al boos was weggelopen. In haar gedachten leefden de tekeningen en waarschijnlijk zou ze gaan denken of ze er nu een hemel of hel bij moest denken, maar goed. Ze had de indruk dat het twee werelden voorstelde, of één met twee verschillende kanten.

SLAM

Ethan keek op naar Marina "Hoe vind je de schets?"

____________
Marina wist even niet dat het tegen haar was, maar zo dom was ze nu ook weer niet. 'Wel mooi. Het ziet er uit alsof het één wereld is met twee kanten,'Sprak Marina haar gedachten uit. Over degenen die erop stonden, verzweeg ze even.

Ethan keek er even naar "Ik zie het zelf als twee dimensies die aan elkaar gesmolten zijn. Maar de jouwe is ook een goede" zei hij zacht. hij streek liefdevol over de tekening, alsof het zijn kind was. Hij vond hem goed gelukt. Hij paste in ieder geval bij het idee dat hij in gedachten had gehad

'Eigenlijk komt het op hetzelfde neer. Ik heb altijd gevonden dat dimensies en werelden bijna synoniem zijn aan elkaar.' Ze vond de sfeer ongemakkelijk, met zachte geluiden van verveelde muzikanten, gepraat van anderen en ze dacht de muziek van de huidige act te horen. Plots besefte ze dat er overal wel iets gebeurde, meerdere verhalen.