De damestoiletten op de begane grond

'Marina, de jouwe?'Zie Marina die wel verwachtte dat ze niet Juni zou heten. Ze was blij dat Juni/meisje glimlachte, een zuur gezicht stond zo nors. Oké, dat was een nogal logische gedachte, maar het waren maar gedachten.

June glimlachte, ze wist wel dat het zoiets was geweest. Ze deed haar mascara even goed en stopte daarna de mascara terug in haar tasje. Daarna draaide ze zich om om naar Marina te kijken. 'June.' Zei ze tegen haar. 'Als de zomermaand. Ik hou van de zomer.' Glimlachte ze en haalde een hand door haar krullen heen. Ze leunde tegen de wasbak aan.

'Ik had de Nederlandse versie in mijn hoofd, whups,'zei Marina met een lachje. Over de zomer ging ze niet verder, zijzelf was fan van de herfst, maar op zich kon je niet veel zeggen over de seizoenen. Marina pakte haar handen uit de handdoek en voelde even of ze volledig droog waren.

Het is een school in Amerika, het lijkt me nogal raar dat ze iets Nederlands weet ;x
~

June glimlachte en haalde haar schouders op. 'Ach. Ik ben niet zo goed in het onthouden van namen, dus ik vind het ook niet erg als andere mijn naam niet weten of vergeten.' Grinnikte ze en haalde een hand door haar haren. Wat een vervelende gewoonte, maar ze deed het steeds weer. Dat moest ze eens gaan afleren.

Ik denk echt nooit na. O_o
--
'Je bent niet de enige,'zei Marina. 'Weet je, ergens in de wereld zou er toch iémand zijn die goed is in namen kan onthouden?'Verwoordde Marina haar gedachte. Het kon toch niet dat er niemand was? Wat een filosofeer, niet Marina's gewone doen.

June lachtte. 'De beste overkomt het.' Zei ze tegen haar en wierp een blik in de spiegel, waarna ze haar haren een beetje fatsoeneerde. Als ze er de hele tijd doorheen ging, ging het ook niet als het beste zitten. 'Waarvoor ben je hier?' Vroeg ze aan Marina, een van de meest typische vragen die je kon stellen. Maar ze wist niets anders.

'Voor dans, jij?'Antwoordde ze. Het was een gesprek over koetjes en kalfjes, maar goed om het eerste ijs door te hakken. Ze herinnerde zich vaag dat June cheerleader was, maar ze had nooit onthouden voor wat June hier was.

'Zang.' Zei June met een glimlach tegen Marina en keek weer weg bij de spiegel. 'Wat voor dans doe je?' Vroeg ze daarna aan Marina. 'Ballet, hip hop, ik weet niet wat er allemaal bestaat.' Lachtte ze eventjes en rolde met haar ogen. Ze wist niet zoveel van dans af, alleen van wat zij deed.

'Een mix van alles. Noem het de Marina-dans,'zei Marina met een klein lachje bij het laatste. 'Hoelang zit je hier al?'Vroeg Marina nogal standaard. Standaard gesprek, standaard vragen. Moet kunnen. Marina streek een paar haren uit haar gezicht en bedacht zich dat baretten ook nadelen hebben.

June lachtte. 'Apart.' Zei ze, maar het was wel leuk als mensen hun eigen style hadden. 'Dit is mijn tweede jaar.' Antwoordde ze op Marina's vraag en stelde daarna hetzelfde aan haar. 'En jij?' Vroeg ze dus. Ze ging even met haar handen onder de kraan, het voelde verkoelend.

'Het hoeft niet allemaal hetzelfde te zijn. Al kan het er nogal raar uitzien,'vertrouwde Marina aan June toe, met ene halve lach. 'Even lang als jou,'antwoordde ze op de andere vraag. Marina keek even in de spiegel en kwam tot de conclusie dat een kam nodig is om je haar netjes eruit te laten zien.

June knikte lachend. 'Ja, dat is zo, variatie is soms goed.' Was ze van mening en draaide de kraan weer uit. 'Je zat vorig jaar dan niet bij mij op de zaal he en dit jaar ook niet? Want anders had ik je naam wel onthouden.' Grinnikte ze een beetje beschamend. Nog steeds omdat ze haar naam net niet had geweten.

'Ik geloof dat we elkaar steeds zijn misgelopen,'zei Marina met zelf een kleine lach. Ze fatsoeneerde haar haar met haar handen terwijl ze in de spiegel keek en vroeg zich af of het wel fatsoenlijk uitzag. Zelf vond ze van niet, maar iédereen was anders.

June knikte en ging op de verwarming zitten, ze was soms best lui, dit was zo'n moment. 'Ja, dat denk ik ook.' Glimlachte ze en haalde haar natte handen door haar haren heen. Het maakte haar niet zoveel uit, ze vond toch nooit dat haar haren echt goed zaten.

'Dezelfde gedachte. Klinkt best raar,'zei Marina die vond dat dat ook raar klonk. Ze gooide het over een andere boeg:'heb jij een beste vriendin?' Ze flapte het eruit voor ze goed en wel beseft had wat ze juist zei.

June trok een gezicht en schudde haar hoofd. 'Nee, dat heb ik niet. Ik denk niet dat veel mensen mij eigenlijk mogen om wie ik ben.' Zei ze met een licht betrokken gezicht. Ze haalde een hand door haar haren. 'Jij wel dan?' Vroeg ze aan Marina. Ze vond het niet iets dat je zo opeens vroeg, maar dat was bij ieder persoon anders.

'Ja, Mary. Ken je haar? Maar wat bedoel je met "Mij niet mogen om wie ik ben"?'Vroeg Marina fronsend die dacht ze June verkeerd had verstaan. Marina vermoedde dat de meeste mensen niet eens met haar praatten. Tenminste; Dat was bij de meeste mensen zo.

June knikte langzaam. 'Misschien, ik weet het niet zeker.' Zei ze tegen haar. Daarna haalde ze haar schouders op en keek Marina eventjes aan. 'Mensen zijn nogal bevooroordeeld soms. Voordat ze met je gepraat hebben, hebben ze al een oordeel over. Omdat je er zo uitziet. Mensen zijn meestal bij me omdat ik de captain ben, een goede status heb, maar niet om wie ik echt ben. De meeste denken ook maar dat ik een verwaande bitch ben.' Zei ze. Eventjes had ze gezegd wat ze altijd tegen iedereen wou zeggen.

'Dat is over het algemeen het beeld van een cheerleader, ja. De schuld van de media,'zei Marina die June aankeek met haar kleine ogen. Misschien keek ze verkeerd, maar ze dacht verdriet te zien in Junes ogen. Zelf was ze niet echt bevooroordeeld geweest, iedereen kende haar gewoon als het meisje met de baret, of noemden haar Parisienne. Ook al wisten ze dondersgoed dat ze nog nooit in Parijs was geweest. 'Maar weet je, ik wil wedden dat ze gewoon hersenloze minkukels zijn,'zei Marina die niet echt wist waarom ze June bijna begon te troosten.

June knikte langzaam en zuchtte. 'Jammer genoeg wel. Het is niet zo dat iedereen me aardig hoeft te vinden en ik kan ook heel egoïstisch zijn ja. Maar ik ben net als ieder ander.' Zuchtte ze en draaide met haar ogen. 'Maar ja, bij mij in de zaal is er ook een meisje die nogal bevooroordeeld is, verschrikkelijk is het om met zo iemand een gesprek te willen beginnen, terwijl diegene al een slecht oordeel heeft.' Zei ze zuchtend.

'Oh ja? Wie?'Vroeg Marina die altijd wilde weten welke oen een vooroordeel had en welke niet, zodat ze er in ieder geval voor was gewaarschuwd. 'Een gewaarschuwd man telt voor twee. In dit geval vrouw, maar afijn,'zei Marina.

Claire kwam stapte uit het wchokje en liep naar de wastafels toe waar haar tas ook bij stond. ze waste haar handen zorgvuldig en liet ze even drogen in het droogapparaat. ze haalde ze er weer uit en met haar nog niet helemaal droge handen bracht ze even haar haar in model. ze keek even in de spiegel en haalde uit haar beige tas een lipgloss om dat vervolgens op haar lippen te doen.

Ook Trinity kwam uit haar wc-hokje. Automatisch wierp ze een blik op de handdroger. Deze leek wel vervangen te zijn want hij maakte geen eng brommend geluid meer en er leek ook geen rook meer uit op te stijgen. Toch wist ze van te voren dat ze het zekere voor het onzekere zou nemen en gewoon een papieren handoekje te gebruiken. Ze keek in de spiegel toen ze de kraan aanzette, via de spiegel zag ze het andere meisje staan. Claire. gelijk gingen haar gedachte terug naar Evan.

Claire keek even via de spiegel wie er uit het wchokje kwam. normaal zou ze er verder geen aandacht aan geschonken hebben, maar bij Trinity (eigenlijk weet ze haar naam nog steeds niet, maar het is zo irri om de hele tijd het meisje te zeggen) had ze niet zo'n fijne herinneringen. ze probeerde geen aandacht aan haar te schenken, maar dat ging met moeite. ze draaide de lipgloss dicht en keek in de spiegel naar zichzelf en zag dat er een lange pluk haar los was gekomen uit haar rommelige vlecht. als het een klein plukje was geweest had ze het niet erg gevonden, maar dit vond ze er niet uit zien. ze maakte de vlecht los en begon hem met vlugge vingers op niuew te maken.

trinity weet hem via evan
-
Trinity droogde haar handen en mikte soepel het prop paier in de prullenbak. Uit haar tas haalde ze wat mascara. Het was geen zwarte maar een bruine zodat ze een minder harde blik zou krijgen. Ze leunde wat naar voren en begon de mascara over haar wimpers te smeren, een niet al te dikke laag. Meestal was ze redelijk naturel met alleen wat concealer voor de oneven plekjes. "Al met Evan gezoend?" vroeg ze ineens aan Claire, zonder haar blik van de spiegel te houden. Op haar gezicht stond een klein glimlachje.