Het ongebruikte klaslokaal

'We kunnen even iets gaan drinken in New York als je zin hebt?', stelde hij voor. Hij woonde in New York en wist de leukste tentjes om iets te drinken. Hij zou iets rustigs uitzoeken, want Lucy mocht er dan wel tegen kunnen met hem erbij, maar toch had hij het liever niet. Hij had namelijk geen zin in vragende blikken van mensen die hij kende.

Lucy knikte en glimlachte. Ze liet zich an de tafel afleiden. "Dat lijkt me leuk." Ze kende zelf de weg in New York absoluut niet. Oorspronkelijk kwam ze uit San Fransisco en daarna had ze in een dorpje in het Noorden van Amerika gewoont. Ze glimlachte scheef. "Dan zal je me wel de weg moeten wijzen." Ze was nog nooit echt in New York geweest. Ze vond het veel te druk en kwam er dus niet vaak.

'Oké, dan stel ik voor dat we ergens onderweg een smoothie gaan halen en dan doorlopen naar het centrale plein. Misschien is het nu wat rustiger dan normaal, omdat we eigenlijk gewoon les horen te hebben, dus dat is wel fijn', hij glimlachte naar lief naar Lucy. Het was nou niet bepaald de meest rustige plek, maar het was er wel gezellig en als Lucy zei dat ze het aankon met hem erbij, dan wou hij dat wel proberen.

Lucy knikte als instemming, ze vond het allemaal goed. Al slikte ze wel even bij de smoothie, maar ze duwde het weg en glimlachte. Zowel om zichzelf te overtuigen als voor Jaimy. Ze had zo goed als nooit bij een openbare gelegenheid omdat ze bang was dat het misschien vergiftigd zou zijn. Maar ze geloofde het nu niet, het was alleen de herinnering aan moment waarop ze het wel had geloofd die haar bang maakten. Ze keek naar Jaimy en maakte aanstalten om naar de deur te gaan.
---------
Waar gaan we verder?

Het centrale plein (:
_________________
Jaimy liep met Lucy naar de deur en voor ze uit het lokaal uit liepen keek hij nog even het lokaal rond. Het was sowieso beter om buiten te zijn en niet in dat muffe lokaal. Met de gedachte aan het mooie weer buiten kreeg hij er helemaal zin in en versnelde zijn pas een beetje en trok Lucy mee om haar New York te laten zien.

Begin jij btw bij het plein? (:

Noelle zat op een van de vele stoffige tafels van het ongebruikte klaslokaal. Het was avond, dus het was niet helemaal de bedoeling dat ze hier was. Maar ze had even ontsnapping nodig. Ze had haar kleine maar scherpe zakmesje uit haar zak gehaald, die ze altijd bij zich had en had eerst een tijdje naar haar littekens van gisteren gekeken. Ze beet op haar lip en zette het mesje aan haar pols. Het zakdoekje dat naast haar op de tafel lag, was er voor om het bloed ietsje te minderen zodat het niet op haar kleding zou komen.

Net als de nachten ervoor kon Loki de slaap weer eens niet vatten, dus was hij een beetje door de school aan het zwerven. Het was er stil, en dat gaf de gangen die anders altijd zo vol van muziek en leerlingen was, een rare aanblik. Zonder echt op te letten waar zijn voeten hem heen brachten wandelde Loki voort, tot hij bij een deur kwam die, anders dan de anderen niet op slot was, maar op een kiertje stond. Hij keek eens om zich heen, en herkende de plek toen pas: Het ongebruikte klaslokaal. Nieuwsgierig opende hij de deur die hem krakend toegang gaf. Het duurde een paar seconden voor hij een meisje onderscheidde in het halfduister, en maar een kort moment voor hij het voorwerp dat zij aan haar pols had gezet herkende.

"Stop." Doorbrak hij voordat hij het zelf doorhad de nachtelijke stilte.

Noelle schrok van de stem maar sneed net en ze zag het bloed op haar hand. Geschrokken keek ze richting de deur en keek lipbijtend naar de jongen die er stond. Ze kon hem maar moeilijk onderscheiden tegen en donker, maar ze wist dat hij daar stond. Vanbinnen raakte ze in paniek, niemand mocht dit van haar weten. Straks ging die jongen het doorverklikken aan de schoolleiding, straks wist de hele school ervan. Dan stuurde ze haar weg naar zo'n kliniek voor jongeren met dit soort problemen. Ze dacht er niet bij na om de zakdoek te pakken dus er viel wat bloed op haar broek.

Ik hoop voor haar dat ze geen witte broek aanheeft xD
~~~

Opnieuw zonder er echt iets bij te denken, kwam Loki vervolgens in beweging. Gelukkig voor haar had Loki het vierkante stukje stof wel zien liggen, en al snel knielde hij naast haar neer en drukte hij het ding op de net nieuw ontstane wond. Er was een vreemd soort vasberadenheid te zien in zijn ogen en achter al zijn acties. Het leek wel een beetje op het soort dat je vaak ziet bij dokters en verpleegsters als die een ernstige wond moesten behandelen of een spoedoperatie moesten doen. In een flits sloeg hij daarna het mes uit haar handen, wat een paar meter verderop kletterend op de grond neerkwam. Loki kneep zijn ogen even dicht bij het lawaai dat zo striemend door de nachtelijke stilte heen brak. De hele tijd had hij het meisje nog niet aangekeken, zijn blik focussend op de zakdoek die hij op de wond drukte. Steeds opnieuw flitste er een beeld voor zijn geestensoog langs. Twee bruine ogen die steeds verder uit het zicht verdwenen. Zijn broer, die gillend van doodsangst van het gebouw naar beneden viel.


~~~
La la la la~~ (A)

Nee, zwart xd
~

Verbaasd keek Noelle naar de jongen die haar leek te helpen. Ze beet op haar lip en keek naar hem. Waarom deed hij dat? Ze had niet het idee dat er ooit iemand behulpzaam bij haar was geweest, ze vond het vreemd. Ze keek even naar haar mesje die verderop lag. Ze had er nog wel meer, dus het maakte niet uit. Ze keek weer naar de jongen. 'Dit had je niet mogen zien.' Fluisterde ze tegen hem.

"Dat weet ik." Zijn stem klonk veel te hard toen hij haar antwoordde. Zijn druk tegen haar pols werd iets harder, zodat hij haar bonkende hartslag erdoorheen kon voelen. Gek genoeg stelde hem dat een beetje gerust. Er was geen bloed uit haar pols gespoten toen ze had gesneden, er was geen slagader geraakt, ze ging niet dood, en voor zover hij het had kunnen zien was dat ook niet haar bedoeling geweest. Maar toch, ze pijnigde zichzelf, dan moest er iets mis zijn. Dan moest er iets goed mis zijn. Na even diep adem gehaald te hebben, keek hij het meisje voor het eerst recht aan.

"En jij zou dit niet moeten hoeven doen." Door de schuld niet rechtstreeks bij haar te leggen, hoopte hij haar niet dusdanig af te schrikken dat ze van hem weg zou deinzen. Op de één of de andere manier voelde hij zich nu verantwoordelijk voor haar, hij wilde haar helpen. Mensen hoorden zichzelf niet pijn te willen doen. Ze hoorden niet dood te willen...

'Dat weet je niet. Ik heb redenen waarom ik dit doe.' Zei Noelle zachtjes terug. Waarom voelde ze zich er niet zo rot over dat hij het wist? Waarom liep ze gewoon gelijk weg. Misschien omdat hij haar tegen zou houden, maar misschien ook om het feit dat ze wist dat het een groot probleem was. En dat het eigenlijk gewoon flink mis met haar was. Dat het niet goed was wat ze deed. Maar het voelde goed om de pijn te voelen. Ze wilde dat ze zelf pijn voelde.

Weer een flits van die bruine ogen, ditmaal geprojecteerd op die van het meisje. Loki's gezicht betrok in iets wat heel goed herkend zou kunnen worden als pijn, mentale pijn uit zijn verleden dat hem nog steeds tot op het heden achtervolgde. Snel boog hij zijn hoofd, en focuste hij zich weer op de pols van het meisje. Hij haalde de zakdoek even van de wond af om te kijken of die al was gestopt met bloeden en toen dat niet het geval bleek te zijn, drukte hij een wat schonere kant ervan er weer op.

"Daar twijfel ik niet aan..." Zei hij zachtjes tegen de pols. "... Maar dit is niet de oplossing."

Dit maal een heel stuk onzekerder, keek hij weer omhoog.

"Is it?"

Noelle keek naar de jongen zijn ogen met ogen waarin je de pijn kon lezen. 'Niets is meer de oplossing.' Fluisterde ze tegen hem. Althans, behalve als iemand een manier zou bedenken om doden op te wekken. Maar dat kon alleen in haar dromen, dat was niet echt haalbaar. En misschien iemand die haar helemaal zou begrijpen, die zoveel voor haar kon gaan betekenen dat de pijn wegging. Maar voor zover ze wist bestond diegene niet, dus kon het ook niet. Er was geen oplossing. Ze keek naar haar pols.

"Dat is niet waar." Opnieuw klonk Loki's stem te hard, te direct. Te snijdend door de stilte. In ontkenning schudde hij zijn hoofd, als een kind dat koste wat het kost niet wilde horen dat zijn lievelingsopa dood was. Ooit, heel ver terug had hij bijna dezelfde fout begaan als het meisje dat hier zo moedeloos op een tafel zat. Hij had het niet gedurfd, had het mesje door de wc gespoeld en had de rest van de nacht met wijdopen ogen zijn kussen tegen zich aangeklemd. De littekens die hij, naarmate zijn ogen steeds meer wenden aan de duisternis, steeds beter kon onderscheiden zeiden hem dat het meisje zowel dapperder was dan hij, als dat ze minder overlevingskracht had dan hij.

"Er is altijd een oplossing, de goede oplossing. De goede weg. Je zal hem misschien niet altijd kunnen of willen zien, maar hij is er. Hij is er wel." Dit maal was zijn stem zó klein en zó zacht dat hij niet verbaast zou zijn als het meisje er geen woord van verstaan had.

Noelle hoorde de helft van zijn tweede zin en beet op haar lip. Het eerste dat hij had gezegd was hard, niet dat hetgene wat hij zei hard was, maar de toon waarop hij het zei. Ze keek naar haar handen en probeerde tegen de tranen in haar ogen te vechten. Ze wilde niet haar zwakheid laten zien. 'Ik geloof niet meer in oplossingen.' Zei ze zachtjes tegen hem en voelde de eerste traan over haar wang glijden die ze meteen met haar andere hand wegveegde.

Ik moet even aankleden en dan de hond uitlaten, maar I'll be back, het kan wel even duren though, ik heb de lange shift: Ik moet het bos met d'r om xD
~~~

Dit was niet goed. Dit was zelfs heel slecht. "I don't want you to die." kwam het, al even zacht, en ongewild over zijn lippen. Het echter was wel waar, want daar zou het uiteindelijk op uitkomen. Daar zou het naartoe leiden als ze zo verder ging.

Opnieuw keek hij omhoog naar haar, en dit keer was er iets terug van de vastberadenheid van daarvoor. "Wat als ik er wel in geloof?" Hij zag haar teruggehouden tranen zich opstapelden voor haar ogen en reikte instinctief naar haar gezicht met zijn rechter hand. "Laat me je helpen..."

~~~
Oh en dit liedje doet me heel erg aan haar denken:


En deze, als ze er ooit weer bovenop komt:

'Waarom zou je met mijn lasten willen worden opgescheept?' Vroeg Noelle aan de jongen. Hoewel ze werd geraakt door de woorden "i don't want you to die." Nog nooit, zins haar ouders waren gestorven, had iemand zoiets tegen haar gezegd. Ze kende de jongen niet eens, hoe kon hij zo lief voor haar zijn. Ze beet op haar lip en keek hem aan in zijn ogen. 'Ik zou je er niets voor terug kunnen geven.' Zei ze toen zachtjes.

~
Okii c:

Het is heerlijk hier in het bos j)
~~~

"Omdat... Omdat..." Er waren zoveel redenen, en ze zweeften allemaal rond in zijn hoofd. Omdat iemand het moest doen, omdat hij zou willen dat iemand het voor hem zou doen als hij in dezelfde situatie zat, omdat hij het zichzelf diep in zijn hart nog altijd kwalijk nam dat hij destijds niet in staat was om te helpen...

"Omdat er iemand is geweest die ik niet heb kunnen helpen, ik ken de gevolgen en die wil ik niet nog eens meemaken. Ik wil niet hopeloos van de zijlijn toe moeten kijken, omdat ik zou willen dat als het omgekeerd was, jij me zou helpen, omdat ik niet nog meer personen wil zien sterven, niet als ik ze kan helpen en het kan voorkomen... Alsjeblieft, ik hoef er niks voor terug, laat me het proberen..." Met een bijna smekende blik in zij ogen keek hij het meisje aan.

~~~
Lang leve de telefoons met internet xD

Dat is fijn c:
~

Noelle keek de jongen aan, zijn woorden leken eerlijk en ergens begreep ze nu waarom hij haar wou helpen. 'Maar zeg het alstjeblieft niet tegen iemand anders, ik wil geen roddel worden.' Fluisterde ze tegen hem en keek hem daarna dankbaar in zijn ogen. Ze zou zijn hulp aannemen, want ze wist zelf ook wel dat ze geholpen moest worden. Dat was wel duidelijk, want dit ging niet zomaar voorbij.

Voor het eerst die avond kwam er iets van een glimlach om de mond van de jongen. "Wees maar niet bang, ik kan zwijgen." Opnieuw keerde er iets van zijn normale aura van rust terug. De beslissing was genomen en hij was inmiddels een beetje bekomen van alle schrik. Ze waren er nog niet. Nog lang niet, zelfs, maar ze kwamen er wel. Uiteindelijk zouden ze er wel komen...

Na al die tijd naast haar neer geknield te hebben, stond hij nu op. "En ik kan luisteren, mocht je ooit iets kwijt willen." Loki's ogen stonden zacht en rustig toen hij haar aankeek.

omg, dan worden ze bff n_n
~

Noelle keek hem even aan en wreef daarna eventjes in haar ogen. Haar vingers werden er wel zwart van, maar dat maakte eventjes niet uit. 'Dankjewel.' Zei ze zachtjes en dat meende ze. Ze vond hem echt aardig en ze kende hem niet eens. Hij wilde haar helpen, dat zei al heel veel. Ze wreef even over haar arm met de littekens, ze moest er vertrouwen in hebben. Ze stond ook op toen hij dat laatste zei en omhelsde hem even snel en vriendschappelijk, iets dat ze al heel lang niet meer gedaan had. 'Ik kan beter maar gaan slapen.' Zei ze met gedempte stem toen ze hem weer losliet. Slapenloosheid was ook niet goed.

Jaaa n.n
~~~

Loki knikte, "Dat lijkt me een goed idee... Slapeloosheid suckt inderdaad." Hij glimlachte zwakjes naar haar, daar wist hij álles van. "Zal ik nog even met je meelopen, of ga je liever alleen?"

Noelle knikte eventjes. 'Loop maar mee als je wilt.' Zei ze tegen hem en zorgde dat haar mouwen over haar littekens vielen en liep richting de deur. Ze keek hem aan en wachtte eventjes op hem.