Het vervloekte en verlaten klaslokaal

Het is gewoon een normaal klaslokaal alleen ze zeggen dat er hier een vloek over rust. Niet dat het echt zo is maar toch zijn er veel studenten bang dat het echt zo is. Er word geen les in gegeven en er staat een piano en een paar gitaren. Het is een klein lokaal en de tafeltjes staan dicht op elkaar. Het schoolbord zit vol met stof en er staat iets onduidelijks opgeschreven wat niemand ooit heeft weggeveegd.

Personen: Het is een verlaten lokaal dus niet meer dan 4 mensen
Regels: Niks breken en geen ruzie.

Raf liep voorzichtig het klaslokaal in. Hij geloofde niet in spoken, of tenminste dat was wat hij zichzelf vertelde. Hij was op zoek geweest naar een plek om een liedje te oefenen en als hij eerlijk zou zijn ook omdat hij het avontuur een beetje miste. Hij was gewend aan elke dag avontuur en soms verveelde het schoolleven hem. Hij keek het lokaal rond en werd iets rustiger toen hij zag dat het een gewoon lokaal was.

Dylan had al gehoord over het vervloekte klaslokaal en hij had toch niet echt iets belangrijks te doen dus hij zou wel even een kijkje nemen in het lokaal. Hij deed de deur open en schrok zich dood toen hij daar een jongen zag staan.' Jeetje ik ahd verwacht dat het een leeg lokaal was.' Zei hij op een zachte toon. Hij keek even naar de jongen en wist niet of hij hier ook voor het eerst was of dat hij hier al veel en veel vaker zat.

Raf keek met een ruk om en deinsde alvast achteruit. Hoewel dat een onlogische beweging was. Zijn reactie was namelijk altijd wegrennen, en in dit klaslokaal was de enige uitgang de deur waar die jongen nu voor stond. Meteen nadat hij de beweging had gemaakt werd Raf boos op zichzelf. Hij dacht dat hij het had afgeleerd te schrikken als iemand hem aansprak. Hij herstelde zich zo snel mogelijk en zei: "Dat was het een minuutje geleden ook." Hij glimlachte, eigenlijk vond hij het wel grappig dat de jongen fluisterde. Alsof hij bang was dat iemand anders het zou horen.

Dylan herstelde zich ook even en praatte nu met een hardere toon,' Oké, mag ik binnen komen of stoor ik je?' Hij keek even vragend naar de jongen die nu in het midden van de klas stond en toen gleed zijn blik even door de ruimte. Zoals het er nu bij lag was het best wel een enge ruimte. Één lamp deed het niet goed en knipperde een beetje en dat gaf een heel eng effect op het bord waar iets onduidelijks was geschreven. Dylan probeerde het te lezen maar kwam er eigenlijk niet uit.

"Kom maar binnen hoor, het is niet mijn lokaal." Raf wist heel goed dat hij geen recht had te zeggen dat hij niet binnen mocht komen. Hij volgde de blik van de jongen naar het bord. Er stond iets op geschreven maar het enige wat Raf er uit kon opmaken was af en toe een letter. Het was onheilspellend vond Raf en er was iets in hem dat hem tegenhield van naar het bord toelopen en het uitvegen.

Dylan deed een stap naar binnen en keek de jongen met een schuin hoofd aan.' Ik ben weer zo slordig geweest om me niet voor te stellen, mijn naam is Dylan, aangenaam.' Hij strekte zijn hand uit en liep een paar passen meer naar de jongen toe. Dit was de eerste keer dat hij zich voorstelde op deze school en hij vond dat het dan ook wel een beetje netjes moest gebeuren ook al was het een jongen.

Raf verweet het zichzelf al lang niet meer dat hij weer eens was vergeten zich voor te stellen. Wat dat betreft kon hij zich goed aanpassen. Toch moest hij nog veel af- of aanleren. Hij schudde de hand van Dylan. "Ik ben Raf." Hij keek het lokaal rond alsof hij daar een gespreksonderwerp zou vinden. Er schoot hem een vraag te binnen die hem vaak gesteld werd bij het voorstellen. "Wat is jou talent, of waarom zit je hier?"
----
Wil je reageren met Dana Elle bij de bieb en central park?

Ja was ik al wel vanplan want het is toch leuker om met Dana Elle te spelen dan om met Dylan te spelen en het is moeilijk afwisselen xD

~~

Dylan moest even lachen om die vraag,' Ik zit hier vanwege mijn drum kunsten. Jij?' Hij keek even het lokaal rond en zag tot zijn verbazing een drumstel staan. In bijna ieder lokaal stonden wel muziek instrumenten maar hij had nog maar 2 lokalen ontdenkt met een drumstel en dit lokaal maakte het er 3 van.

snap ik, daarom heb ik ook nog maar 1 personage XD
--------
"Leuk." Raf had nog nooit een echte drummer gehoord. Op een echt drumstel, wel kende hij een straatbend die op tonnen en pannen had getrommeld. Ze waren best goed. "Ik zing." Het was best standaard had hij gemerkt, maar hij vond het niet erg. Iedereen had weer een compleet andere stem en andere manier van zingen. Tel daarbij op dat er duizenden liedjes zijn en je hebt steeds weer een verschillende performance.

Dylan keek even verrast op naar Raf, hij zag niet zo veel mannelijke zangers. En zelf kon hij het totaal niet dus hij had er echt respect voor.' Misschien kunnen we een keer iets samen doen, ik drum jij zingen.' Hij hoopte dat het niet al te vreemd klonk omdat hij nooit zo goed wist hoe hij zich moest gedragen tegenover andere jongens. Op zijn vorige school hoefde hij niet echt moeite te doen om vrienden te maken die liepen wel achter hem aan maar hier was het best wel moeilijk omdat iedereen hier speciaal was of in ieder geval leek.

"Graag." Raf dacht er even goed overna en bedacht dat hij het echt leuk ging vinden. Vroeger had hij ook wel eens gezongen terwijl de drumband drumde. Dat had hij heel leuk gevonden. Al dacht hij wel dat dit iets anders zou zijn. Want met de drumband zong hij geen lied, gewoon klanken achter elkaar op de maat. Improviseren dus. Toch had het altijd mooi geklonken.

Dylan glimlachte vriendelijk en zei toen hij achter het drumstel ging zitten,' Wil je een bepaald nummer of mag ik er gewoon op los spelen en kijken of jij erop kan zingen?' Hij was normaal heel goed in inproviseren maar dan zong nooit iemand mee. Daarom vond hij het makkelijker wanneer Raf het aan zou geven.

"Speel er maar op los," zei Raf met een glimlach. Waarschijnlijk zou hij het wel leuk vinden iets te doen wat hij vroeger al had gedaan. Ookal wilde hij veel dingen die hij op straat had geleerd af leren, hij wilde die tijd niet kwijt. Het was een deel van hem en zou ook altijd een deel van hem blijven. Hij was ook best blij met sommige eigenschappen die de straat hem had gegeven. Trouw, bijvoorbeeld.

Dylan grinnikte even en pakte de drumstokjes even wat beter vast. Hij begon langzaam maar bouwde het al snel op en speelde lekker door, soms gleed zijn blik naar Raf om te kijken of die het bij kon houden. Maar dat lukte voornamelijk wel. Af en toe moest hij wat langzamer maar dat was hij gewend. Hij speelde altijd te snel en dat moest hij zien af te leren.

Raf moest even wennen aan het drummen, het klonk anders dan dat hij gewend was. Maar misschien was dat wel goed voor Dylan, als zijn gedrum geklonken had alsof er op pannen en tonnen werd geslagen was hij vast niet toegelaten. Maar hij kwam snel genoeg in het ritme. Raf zong geen woorden, alleen klanken die steeds weer in hetzelfde ritme terugkwamen.

Dylan moest toegeven dat het best wel leuk klonk, de drums en de stem van Raf. Het klonk vooral leuk omdat het geen tekst was. Dylan maakte er een uitbundig einde aan en begon te klappen.' Je bent echt goed!' Hij keek naar Raf. Het was wel een jongen waar hij goed mee op kunnen schieten. Hij zag er in ieder geval aardig uit.

Raf glimlachte, hij had het oprecht leuk gevonden. "Jij ook!" Raf meende het, wat de jongens van de straat deden was leuk. Maar ze konden niet tippen aan het echte drummen van deze jongen. "Ik vond het echt leuk." Het was voor Raf een bewijs dat hij zijn oude leven niet los moest laten.

Dylan boog even lichtelijk toen Raf zei dat hij ook goed kon spelen. Hij was dan wel geen opschepper hij hield er wel van om complimenten te krijgen. Zijn glimlach was breed en zijn tanden waren ontbloot.' Nou dan stel ik voor om dit toch wel vaker te doen want jij kan zo je stem oefenen en ik kan lekker losgaan.' Hij vond het wel een goed idee alleen dan zouden ze wel naar een normaal muzieklokaal gaan want dit lokaal gaf hem de creeps.

Raf glimlachte, het was duidelijk dat Dylan gewend was optredens te geven. Het was niet in hem opgekomen te buigen, dat deed hij nooit. Het was een teken van onderwerping, waar hij vandaan kwam, geen bedankje. Toch klopte de actie van Dylan zelfs in zijn ogen. "Dat lijkt me erg leuk." Raf was ondertussen al weer helemaal aan het lokaal gewend. Hij was wel gewend op enge plekken te zijn.

Dylan keek even met een scvhuin hoofd naar Raf.' Hoe lang zit je al hier op school?' Hij wist niet zeker of hij die vraag al had gesteld, hij was soms zo vergeetachtig.' Sorry als ik die vraag al een keer heb gezegd mijn geheugen is niet al te goed.' Hij lachte een beetje veronschuldigend en keek toen naar het schoolbord. Iets in hem wou het wegvegen maar hij was eigenlijk een best mietje en verwachtte dat er dan iets ergs met hem zou gebeuren.

"Dit is mijn eerste jaar." Een blik op Dylan had hem al verteld dat hij zeker niet in het eerste jaar zat, maar schijn kon natuurlijk bedriegen. Van hem werd er meestal ook niet gedacht dat hij in het eerste jaar zat. Toch was het voor Raf vanzelfspreken, hij was tenslotte niet anders gewend dat hij pas 15 was.

Dyaln keek even met een verbaasd gezicht naar Raf,' Nou dan zie je er veel ouder uit, dit is mijn eerste jaar maar ik zit in de derde. Ik ben van school overgestapt. En daar ben ik heel blij mee.' Op zijn vorige school had hij te veel ruzie gemaakt. Hij stond daar bekend als een vechter wat eigenlijk heel erg mee viel.

Raf haalde zijn schouders op, zie je wel. Maar Raf vond het eigenlijk pest fijn dat Dylan ook nieuw was op deze school, al was hij dan wat ouder. Hoewel het hem had verbaasd hoe goed hij door iedereen was geaccepteerd, hij wist hoe het er op zijn oude school aan toe ging. Een nieuweling werd daar haast verstoten, zeker als je uit een rijkere buurt kwam. Daar moesten ze niks van hebben.

Dylan keek even naar de drums. Toen legde hij zijn stokjes neer en stond op.' Maar goed dit jaar word het wel leuk, en volgens mij gaan wij het wel gezellig vinden.' Hij keek naar Raf, hij was tot nu toe een hele aardige jongen. Dat was iets waar Dylan heel blij mee was. Want hij had geen zin in ruzie gelijk in het begin van het jaar.