Het centrale plein

Dit plein is erg groot, en meestal overbevolkt door toeristen. In het midden is er een fontein met koel water. Er staat een standbeeld van één of andere mens waarvan niemand weet wie 'm is en de naamplaat is onleesbaar door de vele duivenpoep. Er staan veel bankjes, maar je moet echt zoeken naar een zitplaats.

Regels; Niets kapotmaken
Personen: Veel

Raf gleed behendig door de mensenmassa, je kon zien dat hij ervaring had met zich verplaatsen door een drukke stad. De school was hem een beetje naar zijn hoofd gestegen en hij had het gevoel dat hij even rust nodig had. Maar waar hij dat kon vinden wist hij niet. Thuis was geen optie, hij zou zeker in elkaar worden geslagen door de andere straatjongens daar. Dus was hij maar door de rest van New York aan het slenteren. Hij lette niet er niet op waar hij heen ging, wetend dat hij de weg toch wel terug zou kunnen vinden.

Aria liep maar wat rond op het plein. Ze kende het goed maar verveeld zich erg. Ze keek goed om haar heen om te zien of ze een leuke jonbgen zag totdat ze iemand voelde in die tegen haar aan botste. ´´He kijk toch uit´´ zei ze terwijl ze om draaide. Ze keek naar de jongen (raf) niet boos maar dat zag je niet omdat zij een zonnebril op had.

"O, sorry." Raf draaide zich om naar de stem en grijnsde. Het kon hem niet heel veel schelen, een keer had hij geteld hoe vaak hij op een dag botste. Halverwege was hij de tel kwijt geraakt, maar het was wel netjes om je te verontschuldigen. Al zou het hier waarschijnlijk niet zoveel uitmaken, als je in een wat meer afgelegen buurt tegen iemand zou aanbotsten en diegene had een rothumeur kon je dat een paar tanden kosten.

Aria keek naar de jongen die er veel jonger uit zag. Ze vond het heel irritant dat hij het leuk leek te vinden. Met een grijns op zijn mond. Een excuus zij hij wel maar het werd daarom ook een stuk minder gemeend. ´´Wie ben je eigenlijk´´ vroeg Aria gewoon brutaal tegen hem. Ze herinnerde hem niet maar ze woonde hier ook niet. Toch was ze expert op het gebied van jongens en wou dus alle namen kennen.

"Raf van Rafael." Onderzoekend keek hij de vrouw aan. Vaag dacht hij haar gezicht te kennen, maar hij kon het niet plaatsen. Uiteindelijk schopte hij het maar uit zijn gedachten want hij hield er niet van als hij niet op een naam kon komen. "Mag ik dan ook jou naam weten." Waarschijnlijk zou hij het niet lang onthouden, maar het liet zien dat hij zijn naam niet zomaar had gezegd.

Aria vond het logisch dat ze dan ook haar naam zei. ´´Ik ben Raf. Maar zit je op Franklinhigh´´ vroeg Aria meteen door. Ze herinnerde goed de naam van het vriendje van Dana. Ze wou hem zo graag ontmoeten maar misschien waren er wel meer vragen. Daarom vroeg ze ook maar of hij op dezelfde school zag.

"Ja, hoez...." Raf kon opeens het gezicht van Aria plaatsen. Zij was die nieuwe lerares. Hij had geen les van haar omdat hij geen instrument bespeelde, maar hij had haar wel eens in de gangen gezien. Als hij niet zoveel ervaring had met dit soort situaties was hij zeker rood geworden. Door jaren oefening wist hij zijn gezicht in de plooi te houden. Maar hij besefte dat hij net een lerares had geïrriteerd.

Er verscheen een brede grijns op haar gezicht. De leeftijd die ze hem schatte paste perfect. Ze wist dus bijna zeker dat Raf het vriendje was van Dana. Ze dacht nog niet eens aan lerares zijn. Haar vriendinnen gingen vor. ´´Dus jij bent het vriendje van Dana elle´´ zei Aria. Ze grbeuikte niet vaak de elle maar voor het geval hij meerdere danas kende.

Het eerste wat Raf deed was denken over hoe Aria dit kon weten. Hij had nog nooit met haar gesproken, hij had haar naam voor vandaag niet eens geweten. Dan moest ze het van Dana of iemand anders hebben gehoord. "Ja..." Hij merkte dat hij een beetje rood werd en hij ging met zijn hand onder zijn muts. Hij wendde zijn blik af en staarde daarna naar zijn afgetrapte gympen en afgeknipte spijkerbroek. Maar ook dat was geen goed idee. Dat deed hem er alleen maar aan denken dat hij er als een bedelaar uitzag.

Aria zag dat hij een beetje rood werd en vond het alleen maar grappiger. ´´Ik ben een vriendin van Dana , al ben ik een lerares, en ik was zo verbaast toen ze zei dat ze een vriend had dat ik je wel benieuwd naar je was´´ zei Aria eerlijk. Ze had verschillende plannetjes bedacht die natuurlijk over de top waren. Maar die waren niet meer nodig nu ze hem zo ontmoette.

"O, oké..." Hij wreef met zijn hand in zijn nek, niet wetend wat hij nu moest doen. Dat hij nu wist waar Aria hem van kende was nu duidelijk. Hij vond het absoluut niet erg dat Dana het had verteld, dat deed hij ook. Het was alleen jammer dat het tot zo'n rare situaties leed. "Dit ben ik dus." Zei Raf een beetje verlegen. Wat was nu de bedoeling dat hij deed?

´´Ja en nu ga ik je verhoren´´ zei Aria terwijl ze zijn jas vast pakte en hem mee sleurde naar de fontein. Het was misschien extreem maar haar voeten begonnen pijn te doen van al dat lopen. Ze keek niet eens achter om of Raf het erg vond. itein delijk ging ze zitten en liet hem los. ´´Dus het is serieus tussen jullie´´ zei ze.

Raf heeft geen jas XD, maar maakt niet uit.
------------
Raf keek ongemakkelijk bij het woord verhoren, al had hij wel door dat er waarschijnlijk iets anders mee bedoeld werd als hij gewend was. Nog verlegener dan eerst stak hij zijn handen in zijn broekzakken. Dat zijn vingers door verschillende gaten er weer uit kwamen maakte hem niets uit. Nog steeds schuin naar de grond kijkend antwoorde hij. "Ik denk het wel ja."

dan wat voor shirt hij ook ana heeft (hij is toch niet hemdloos)
----------------------------------
´´Dat mag ik hopen want als je haar kwetst dan wil je niet weten wat ik je aan ga doen´´ zei Aria terwijl ze even over haar bril naar hem keek met een coole blik. Het was niet iets als vermoorden. Maar ze kon hem echt wel belachelijk maken vooral ze nu een lerares is en ze aan weinig regels moest houden. Daarna deed ze haar zonnebril weer goed en zette weer een glimlach op.

nee dat niet
-------------
Raf wist niet hoe hij zich moest gedragen. Aarzelend glimlachte hij. Natuurlijk was hij niet van plan Dana te kwetsen, nooit. Het voelde een beetje als een beledeging, al wist hij wel dat het dat niet was. Toch voelde het een beetje zo.

Aria zag dat Raf zich niet op zijn gemak voelde. Ze klopte naast zich dat hij beter kon gaan zitten. Ze kon er niet goed tegen als mensen zo niet relax zijn. Dan leek zij zo vrij en was het minder leuk. ´´Het is misschien overdreven maar vriendinnen horne voor elkaar op te komen vind ik zelf. Kan je verder wat over jezelf vertellen´´ vroeg Aria wat minder serieus. Raf was duidelijk een jongen die ze zelf niet zou pakken. Maar voor Dana blijkbaar wel.

"Euh..." Raf krabte even op zijn hoofd. De meeste dingen die hij zou kunnen vertellen zouden ertoe leiden dat het duidelijk zou worden dat hij een straatkind was. 'Ik ben een ongelofelijk arm straatkind dat liegt en vecht' zou waarschijnlijk slecht overkomen. "Ik... euh... zing." Dat was een veilig antwoord dacht hij. Dan zouden ze over Franklin High kunnen praten en dat was het goede deel van zijn leven.

Aria rolde met haar ogen al zag je dat helemaal niet. ´´Goh daar was ik nog lng niet achter gekomen. Maar wat is je karakter ?´´ vroeg Aria rustig. Hoe oud hij was wist ze al en was ook weer niet harteloos om dat extra hard er in te pepperen. Ze had al van Dana gehoord dat mensen dachten dat het te groot verschil soms was.

"Euh..." Raf probeerde snel na te denken. Wat kon hij over zijn karakter vertellen, hij wist amper hoe hij zelf was. De weken dat hij op Franklin High zat was hij begonnen met zichzelf te leren kennen. Hoe hij precies was wist hij dus niet. Op de straat had hij een rol aangenomen en die braaf gespeeld, zonder te weten dat die rol niet hem was. Pas toen het 'toneelstuk' was afgelopen kreeg hij de kans zichzelf te leren kennen. "Kun... kun je iets precieser vragen?" Raf schaamde zich een beetje voor de vraag maar het was de enige manier die hij kon bedenken.

Aria snapte niet goed waarom Raf het niet snapt. ´´Ehm gewoon. Ben je meestal vrolijk of depresief. Lieg j snel of weet ik veel van die dingen´´ zei Aria. Het was niet zo maar ene vraga die je makkelijk kon uit leggen. ´Wacht anders beschrijf ik wel eerst de mijne´´ zei Aria uiteindelijk maar. Ze dacht er diep over na wat ze precies wou vertellen en uiteindelijk wist ze het wel. ´´Ik ben meestal een heel vrolijk koppig meisje die natuurlijk misbruik maakt van haar positie als lerares´´ zei Aria met een grijns.

"Ik euh..." Raf moest nu wel, hij ging echt niet op die vragen in. Eigenlijk vooral die tweede. "Ik ben volgens mij wel ijverig..." Hij dacht even na. "En koppig." Dat hij een keer een heftige ruzie had gehad omdat hij had bepaald dat hij recht had op een stuk brood en een andere jongen ook was hij nog niet vergeten. Omdat hij toen zo koppig was geweest had hij niet opgegeven. "Ik ben ook wel trouw denk ik." Eigenlijk wist hij dat zeker, dat was eigenlijk de enige eigenschap waarvan hij zeker was. Toch dacht hij dat het een beetje arrogant zou klinken als hij het zomaar zou zeggen.

Aria merkte dat Raf niet echt overtuigd er van leek te zijn. Het as ook niet dat hij slecht loog of zo. Het was dat hij het waarschijnlijk niet eerder had vertelt. ´´Is dit de eerste keer dat je er aan denkt´´ vroeg Aria maar rechtstreeks. Ze hield er niet van om er omheen te draaien, daarom vroeg ze meteen. Een eigenschap die ze zelf wel goed vond.

Raf was een beetje verbaasd door de directe vraag. "Nee, dat niet." Hij aarzelde even of hij het wel zou vertellen, maar het was tenslotte een lerares. En ook nog een vriendin van Dana dus hij vond dat hij het wel kon vertellen. "Ik leer mezelf zeg maar steeds meer kennen sinds ik op Franklin High zit." Dit was de complete waarheid, hij hoopte nu alleen dat Aria niet zou vragen waarom dat dan wel zo was.

Aria knikte rustig. ´´De meeste leerlingen hebben dat gevoel. Op andere scholen voelde je zeker een beetje de buitenbeen omdat mensen je niet snapte. Tenminste zo voelde ik zelf zeven jaar geleden. Hier kan je gewoon je zelf zijn als je snapt wat ik bedoel´´ zei Aria daarna met een hglimlach. Ze had ewl emerdere verhalen gehoord en vond het helemal niet erg.