Het centrale plein

Lucy bloosde, maar glimlachte ook. Heel voorzichtig pakte ze Jaimy's hand en gaf er een kneepje zoals hij ook bij haar had gedaan. Met een lieve glimlach probeerde ze hem aan te kijken om te laten zien dat ze het absoluut niet erg vond. Zoals zoveel vaker liet ze haar ogen voor zich spreken als ze niet wist hoe ze het met woorden moest doen. Haar grote bruine ogen leken te zeggen: natuurlijk wil ik dat wel. Alleen het zou raar klinken uit haar mond.

Jaimy keek in haar ogen. De blik van Lucy zei waarschijnlijk meer dan dat ze gezegd zou kunnen hebben. Zonder nog iets te zeggen legde hij een hand in haar nek en trok haar zachtjes naar zich toe en kuste haar voorzichtig op haar mond. Zijn lippen raakten de hare nauwelijks aan, maar toch voelde hij ze wel. Hij kreeg kippenvel van het moment en keek haar diep in haar ogen toen hij zijn lippen van de hare haalden.

Lucy voelde vanalles door haar heen gaan toen hun lippen elkaar raakten. Het was heel anders als met Toby. Daar had ze niks gevoeld of gedacht en misschien ook wel haar best gedaan niks te voelen. Het had echt pijn gedaan toen het bleek dat hij tegen haar had gelogen terwijl ze hem had vertrouwd, hoewel ze het niet had kunnen laten medelijden met hem te hebben. Bij Jaimy was het anders, daar voelde het goed en daar twijfelde ze niet over. Ze had het gevoel te verdrinken in zijn ogen en ze had door dat ze niet boos zou kunnen worden op hem vanwege de dingen waar hij haar voor had gewaarschuwd.

'Ik hoop écht dat ik je voor niemand laat vallen', fluisterde Jaimy terwijl hij haar nog steeds diep in haar ogen keek. Hij wou echt dat het deze keer anders zou zij bij Lucy, dan bij andere meisjes. Als hij haar in de steek zou laten zou hij daar achteraf zo'n spijt van krijgen, dat wist hij zeker. Dus hij zou er alles aan doen om die verleiding te weerstaan. 'En als ik dat wel doe, laat me dan weten dat ik een ongelooflijke klootzak ben en een vergissing maak', grinnikte hij.

"Ik zou niet boos kunnen worden." Lucy sloeg haar ogen neer. Toen ze eraan dacht wist ze meteen dat het waar was. Ze had al het idee dat Jaimy een vergissing maakte door haar leuk te vinden, hoe zou ze dan boos kunnen worden als hij inzag dat hij een vergissing maakte. Volgens haar psycholoog was ze altijd te vergevingsgezind als het om dit soort dingen ging. Ze kon het iemand gewoon niet kwalijk nemen als hij haar ontliep, dat was toch volkomen normaal. Zij snapte wel dat je niet graag bij haar in de buurt wilde zijn.

Jaimy zuchtte en kneep in haar hand, niet omdat hij het stom van haar vond dat ze niet boos zou kunnen worden, maar omdat het zielig vond voor Lucy dat ze precies hem leuk vond en niet iemand die zeker weten bij haar zou blijven. 'Lucy, je bent echt een bijzonder persoon, daarom zou ik het juist zo erg vinden als ik je pijn zou doen', zijn ogen stonden een beetje droevig, maar snel herstelde hij zich en glimlachte weer. Voordat hij er nog langer over door kon gaan drukte hij zijn lippen weer op de hare.

Lucy voelde zich net een beetje verdrietig, bijzonder hoefde niet per sé goed te betekenen. Er ware zat bijzondere mensen waar je liever niet bij in de buurt kwam, haarzelf inbegrepen. Maar die hele gedachtegang werd afgebroken toen ze de lippen van Jaimy op de hare voelde. Ook haar kleine verdriet was op slag verdwenen. Het lukte haar gewoon niet haar gedachten erbij te houden of treurig te blijven als ze bij hem was.

Jaimy wou dat hij zijn lippen nooit van de hare af zou hoeven te halen, maar hij voelde wat regendruppels op zijn armen en hoofd, dus haalde zijn lippen van Lucy's af om omhoog naar de grijze wolken te kijken. Vragend keek hij naar Lucy. 'En nu?', vroeg hij en glimlachte naar haar. Hij baalde dat het niet gewoon mooi weer kon blijven, want dan konden ze er blijven zitten. 'We kunnen een paraplu kopen en dan weer terug hierheen gaan, of we kunnen ergens wat gaan drinken', stelde hij voor.

Lucy had de paar druppels nog niet eens opgemerkt maar nu zag ze ook de grijze wolken en ze realiseerde zich dat de zomer op zijn einde liep. Dat vond ze jammer, want dan kon ze minder vaak naar buiten vluchten hoewel er dan wel minder mensen buiten waren. Maar ze glimlachte, ze hoopte dat dat minder vaak nodig was nu Jaimy er was. "Mij maakt het niet zoveel uit." Ze had het zelfs goed gevonden als ze hier gewoon waren blijven zitten.

Jaimy lachte. 'Nou, dan blijven we gewoon lekker zitten', zei hij terwijl de druppels steeds groter werden. Hij trok Lucy tegen zich aan en kuste haar op haar voorhoofd. 'Hoe kwam je er eigenlijk bij om naar Franklin High te gaan?', vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij omhoog keek naar de wolken die steeds grijzer leken te worden.

Lucy glimlachte. "Muziek maakt me rustig." Ze keek Jaimy even vragend aan. "Wil je het hele verhaal horen, het duurt even en is niet vrolijk." Haar leven was nu niet echt vrolijk te noemen vond ze zelf. Al zou ze de details achterwegen laten. Hij hoefde niet te weten wat ze allemaal zag als ze een hallucinatie had of wat ze allemaal hoorde als de stemmetjes boos waren. Maar vooral wilde ze niet vertellen wat ze allemaal had gedaan.

Jaimy ging er even goed voor zitten en keek haar lief aan. 'Ik wil álles van je weten, dus vertel maar', zei hij terwijl hij lief glimlachte. Hij was best nieuwsgierig naar haar verleden. 'Schaam je niet voor mij', hij gaf haar een bemoedigende knipoog.

Lucy ging er ook goed voor zitten en begon met vertellen. "Ik had een vrij normaal leven tot mijn 12e. Aan mijn ouders vertelde ik dat alles ineens heel anders was, maar ze dachtten dat het gewoon de puberteit was en ze besteedden er geen aandacht aan." Ze vroeg zichzelf nog steeds af of de volgende fase voorkomen had kunnen worden als ze er hier wat aan gedaan hadden. "Maar toen ik net 13 was ging het mis. Mijn psychische fase begon. Dat betekent dat ik absoluut niet kan functioneren." Ze wendde haar blik even af. "De dokters probeerde vanalles, maar niks hielp. Na ongeveer vier maanden vonden mijn ouders me in de tuin terwijl ik gitaar speelde. Ik was rustig en kalm..." Ze haalde even diep adem, voor had ze de psychische fase herbeleefd. Maar het was niet zo erg als normaal omdat ze Jaimy's hand nog steeds vast had.

Jaimy knikte begrijpend terwijl Lucy haar verhaal vertelde. 'Muziek doet wonderen soms', zei hij alsof hijzelf het ook had meegemaakt. Hij vond het knap van Lucy dat ze dit aan hem vertelde. Het leek hem nou niet echt makkelijk om er over te praten. 'Als je wilt, zouden we een keer samen gitaar kunnen spelen?', stelde hij voor. Zijn talent was dan wel dansen, maar hij hield ook van gitaar spelen en zingen en was daar ook redelijk goed in.

Lucy keek op en glimlachte breed. "Graag." Ze zou het echt heel leuk vinden om samen met Jaimy gitaar te spelen. Hij had haar nu geholpen met dansen en ze zou hem ook graag helpen met gitaar. Ze had mensen wel eens eerder geholpen en vond het soms best leuk. Tenminste als ze helder was en aangezien ze dat bij Jaimy al de hele tijd was maakte ze zich daar geen zorgen over. Langzaam legde Lucy haar hoofd tegen Jaimy's schouder aan.

Toen Lucy haar hoofd tegen zijn schouder legde ging er een tinteling door hem heen. Dat hij verliefd was, dat was duidelijk, maar dat de drang om bij haar te blijven zo groot was, had hij niet verwacht. 'Ik hou van je', fluisterde hij lief in haar oor. Vervolgens sloeg hij zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast.

____________________
Sorry voor mijn late reactie, we moeten allemaal dingen voor het rapport af hebben deze week.

Lucy glimlachte. "Ik ook van jou." Tenminste, ze dacht dat dit gevoel houden van was. Sinds het begin van de ziekte had ze voor zover zij wist van niemand gehouden. Zelfs om haar ouders gaf ze niet meer bijzonder veel ofzo. En eigenlijk had ze het gevoel dat die alleen maar blij waren dat ze nu op deze school zat. Ze nam het ze helemaal niet kwalijk, ze was absoluut niet het makkelijkste kind geweest. Maar ze wist wel zeker dat ze heel veel om Jaimy gaf.

Jaimy gaf een kusje op Lucy's hoofd. 'Wat wil je gaan doen?', vroeg hij glimlachend terwijl hij met een plukje van haar haar speelde. Hij was echt niet goed in stilzitten, ook al was er iemand bij hem die hem wel vermaakte. Hij hoopte niet dat Lucy dat een heel vervelende eigenschap van hem vond, maar als ze dat wel zou vinden zou hij proberen geduldiger te zijn. Zo bleek maar weer wat hij voor haar over had, want normaal zou hij voor niets of niemand zichzelf veranderen.

Lucy glimlachte en tilde haar hoofd op zodat ze naar Jaimy kon kijken. "Wat je wil, ik ken New York niet en zolang ik bij jou ben vind ik alles goed." Het klonk weer zo cliché, maar Lucy meende het wel. Voor haar betekende het zelfs meer omdat ze normaal niet alles kon doen. Eigenlijk was ze ook wel benieuwd naar de dingen die ze miste. Wat dat precies waren wist ze niet, maar ze was wel nieuwsgierig. Dit plein opgaan was voor haar zelfs al een hele uitdaging geweest, maar het was goed afgelopen en dat maakte haar nieuwsgierig naar andere dingen.

Het maakte Jaimy eigenlijk niet uit wat ze zouden gaan doen, maar hij had gewoon geen zin om de hele tijd stil te zitten. Hij trok Lucy overeind en tilde haar vervolgens op bij haar middel en kuste haar. 'Het maakt me niet uit, als het maar met jou is', zei hij vrolijk. Hij draaide een paar rondjes met haar nog in zijn armen en zette haar toen weer neer.

Lucy glimlachte breed en kon haar ogen niet van Jaimy afhouden. Toen ze weer op de grond stond bleef ze even dicht tegen hem aanstaan. Half omdat ze even haar evenwicht terug moest vinden en half omdat ze het fijn vond dicht bij hem te zijn. "Ik ben nog nooit echt in New York geweest, dus verras me." Ze glimlachte weer en leek een normaal meisje. Zelf had ze dat niet door, ze deed gewoon wat goed voelde.

Jaimy kreeg de glimlach niet meer van zijn gezicht af nu hij met Lucy was. 'Maakt mij niet uit, we zien wel waar we terecht komen', zei hij vrolijk. Hij hoopte eigenlijk dat ze ergens heel romantisch met zijn tweeën konden zitten, maar ergens anders heengaan was ook goed.

_______________________________________
Oké waar gaan we verder? xD

de bioscoop ofzo?

Is goed, daar dacht ik ook net aan xD Ik ga daar wel verder (:

Dana Elle zat op een bankje, ze had geen make-up op en zag er moe uit. De afgelopen weken had ze niet kunnen slapen en ze heeft het idee dat ze overal het gezicht van Raf ziet verschijnen. Eigenlijk maakt ze zichzelf gek en dat vind ze nog het ergste. Iedere dag denkt ze aan Raf en iedere dag huilt ze om hem. Vandaag is geen uitzondering en de tranen lopen over haar wangen. Niemand durft haar aan te kijken of aan te spreken omdat ze bang zijn voor een uitbarsting van haar. En groot gelijk want je hoefde maar één ding te zeggen en je kreeg een snauw terug of erger. Sommige mensen hadden al gevoeld dat ze wanneer ze boos of verdrietig was nog harder kon slaan dan dat ze al kon.