Het centrale plein

Raf knikte maar, zijn verhaal was iets anders. Ten eerste was hij niet echt vaak naar school gegaan. En hij had het niet gehad dat mensen hem niet snapte, hij was onbewust gewoon iemand anders gaan spelen. Of hij daar spijt van had of niet wist hij nog niet. Dan was hij misschien wel heel anders geweest, of er gewoon niet meer geweest.

NEW
~~

Cathy zat op de rand van de fontein en keek naar de drukte waar ze zo veel van hield. Er was een grote glimlach op haar gezicht te zien en haar haren waren in een losse knot gestoken. Niet dat die goed bleef zitten want ze moest hem om de vijf minuten opnieuw doen niet dat ze het erg vond want dan had ze iets te doen. Nu zat ze hier gewoon een beetje met een domme grijns naar mensen te kijken.

Evan skate met zijn skateboard over het plein. Hij voelde dat sommige mensen het niet helemaal waardeerde dat hij hier ging skaten. Maar het was een goede plek. Hij sprong, waarmee hij er voor zorgde dat zijn skateboard draaide en kwam weer foutloos terrecht op het skateboard. Het was geen moeilijk trucje, maar voor andere mensen kon het er best gaaf uitzien. Het was te druk om heel groot te skaten, maar op een bepaald stuk ging het makkelijk. Het was lekker weer en de zon scheen op hem. Hij had wel zijn pet op.

Cathy haar blik bleef een skater volgen hij kwam haar heel bekend voor maar ze wist nu even niet zo snel waarvan. Ze kende ook veel te veel mensen eigenlijk. Haar ogen volgde iedere beweging die hij maakte en terwijl ze dat deed gingen haar handen opnieuw een knot maken. Want hij was alweer uit gezakt. Ze vond skaten er altijd heel cool uit zien maar toch was het niets voor haar geweest zij was meer van de hakken en het fluiten naar skaters.

Evan ging met zijn skateboard langs de rand van een bankje, als een soort grinden. Hij kreeg een strenge blik van een vrouw, maar lachtte haar vrolijk toe terwijl hij van het skateboard afstapte toen hij landde en pakte hem op. Hij werd er moe van. Hij keek eventjes om zich heen en besloot even wat water door zijn haren te halen bij de fontein. Hij liep er rustig heen en keek naar een meisje dat daar zat. Als hij het goed had zat ze op Franklin High.

CAthy zag de jongen hiernaar toe lopen en ging vrolijk een gesprek aan,' Heey, je kan echt goed skateboarden voor zover ik kan zien.' Ze lachtte en draaide haar lichaam even naar de jongen toe. Ze liet haar haren even normaal hangen want de knot wou toch niet mee werken. Ze glimlachtte vriendelijk naar de jongen die voor haar stond en wist haast zeker dat ze hem eerder had gezien,' Wacht ben jij niet het vriendje van Claire?'

Evan glimlachte dankbaar naar het meisje en er kwam een brede grijns op zijn gezicht toen ze dat zei. 'That's me.' Zei hij en ging met een plof naast haar zitten. Zijn skateboard legde hij onder zijn voeten en haalde even zijn handen door het heldere water van de fontein. Hij glimlachte naar het meisje. 'Fijn dat mensen dat beginnen te zien.' Zei hij met een soort tevredenheid in zijn stem.

Cathy schoot in de lach,' Ik wist eerst niet eens wie je was tot Trinity het me had verteld en jullie aanwees op het feestje in het klaslokaal.' Ze lachtte en ging met een hand door haar haren. Ze wist niet goed waarom Trinity toen helemaal boos was geworden op Claire maar ze zou er vast nog wel een goeie reden voor hebben.' Ik ben Cathy, afgekort van Catherine maar noem me nooit zo want het past echt niet bij mij.' Ze lachtte vrolijk en haar ogen twinkelde.

Evan lachtte even. 'Trinity he? Claire heeft een aantal keer ruzie met haar gehad.' Zei Evan tegen Cathy en glimlachte. 'Ik ben Evan.' Zei hij. 'Eigenlijk Evan Lee. Dus sommige mensen noemen me Evanlee, maar doe dat maar niet, daar stoor ik me aan.' Lachtte hij en vroeg zich af waarom hij het had gezegd, misschien omdat hij het ergens wel grappig vond.

CAthy schoot in de lach,' En hoe waren die ruzie's geëindigd? Wacht ik weet het einde bij één ruzie dat had Trinity verteld maar wanneer ze nu weer ruzie krijgen kom jij waarschijnlijk Claire helpen is het niet?' Ze hield maar even voor zich dat zij dan sowieso Trinity kwam helpen hoe aardig ze Evan ook vond. Trinity was toch echt haar vriendin en ze wilde niet dat zij pijn zou krijgen!

Evan trok een gezicht. 'Nou, in de eetzaal was het een echte bitchfight.' Hij begon te lachen bij dat idee, het had er grappig uitgezien. 'Oh, en ik geloof dat Claire er via Trinity zelf achter is gekomen dat we twee secondes gekust hadden. En ik weet zeker dat Claire toen boos is geworden, ze was ook nogal boos op mij. Maar het stelde niets voor en ze vergaf me.' Zei hij vrolijk en haalde zijn schouders op. Het was hem vergeven, ook al schaamde hij zich er voor. 'En ja, ik zou aan Claire's kant staan.' Zei hij eerlijk.

Cathy voelde een steek in haar zij toen ze te horen kreeg dat Trinity met Evan had gezoend,' Mag ik vragen wanneer die zoen was? Was dat nog voor het feest of erna?' Ze wilde niet dat het erna was want dan had ze een groot probleem dan werd ze dus gewoon gebruikt en dat was echt het laatste wat ze wilde. Ze trok een beetje wit weg en keek daarom maar snel naar haar handen terwijl ze op haar lip beet.

Evan keek Cathy even een tijdje aan en haalde toen zijn schouders op. 'Voor het feest.' Zei hij tegen haar en glimlachte. 'Hoezo?' Vroeg hij toen een beetje gniepig, omdat hij niet helemaal zeker wist of dat een normale vraag was om te stellen. Wat kon haar het schelen wanneer het was. Maar misschien was er een verklaring voor, hij wist het niet.

Lucy zag het plein, of nou eigenlijk alle mensen op het plein. Ze hield haar adem even in en staarde en het leek of alle mensen naar haar staarden. Blikken die prikten en branden. In haar hoofd telde ze tot tien zoals de psycholoog had gezegd en ze opende haar ogen. De blikken waren er nog steeds, maar ze was rustiger. Wist dat het niet echt was. Voor steun keek ze naar Jaimy, ze was niet van plan om ook maar een moment van zijn zijde te wijken.

Jaimy zag dat Lucy even haar ogen dicht deed en weer open. 'Gaat het wel?', vroeg hij een beetje bezorgd. Hij pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in. Het was zijn idee geweest om naar het plein te gaan en achteraf gezien was het misschien niet zijn slimste zet. Hij zocht het plein af naar nog een leeg bankje maar kon er zo gauw niet eentje vinden.

"Ja hoor, het gaat nu wel." Lucy glimlachte, blij met de steun die ze van Jaimy kreeg. Haar blik gleed naar het plein waar de mensen een stuk minder geïnteresseerd leken. Elke blik deed haar nog steeds een rilling over haar rug lopen, maar ze kon er tegen. Ze voelde het gewoon. Met goede moed keek ze het plein rond, hoewel ze nooit zou kunnen begrijpen hoe iemand drukte leuk vond dacht ze op dat moment dat ze er wel aan zou kunnen wennen.

Jaimy glimlachte naar Lucy, blij dat het goed ging. Ergens in de verte zag hij twee mensen opstaan van een bankje en begon er meteen heen te lopen. Ze moesten snel zijn, want anders was het bankje alweer bezet. 'Kom, daar is nu plaats!', zei hij vrolijk en trok Lucy mee naar het bankje. Gelukkig was niemand hun voor, dus ze konden gaan zitten. Jaimy wou neerploffen op het bankje, maar bedacht zich dat het van hout was en ging dus maar rustig zitten.

Lucy glimlachte en liep met Jaimy mee. Vanaf het bankje kon je de fontein goed zien en dat vond Lucy wel fijn. Soms ging ze op het schoolterrein bij de fontein zitten en naar de druppels die de lucht in werden gespoten kijken. Al waren er hier veel meer mensen had het ongeveer hetzelfde effect op haar. Met een brede glimlach verplaatste ze haar blik naar Jaimy. "Dankje dat je me hier hebt gebracht."

Jaimy glimlachte lief naar Lucy. 'Geen dank hoor', zei hij. Alsof zij hém moest bedanken hiervoor! Het was eerder andersom. Hij voelde zich zo fijn bij Lucy en wou dat ze nog heel lang zo samen konden blijven zitten. Maar hij wist dat hij haar ooit zou laten vallen voor iets stoms. Zo zat hij gewoon in elkaar en daar kon dat rare gevoel dat hij had bij Lucy helaas niks aan veranderen. Zwoel keek Jaimy in Lucy's ogen. 'Wat vind je eigenlijk van mij?', vroeg hij en hij begon lichtelijk te blozen. Hij wou gewoon even alles op een rijtje zetten, hij verwachtte niks van Lucy.

Lucy moest ook blozen toen ze de vraag van Jaimy hoorde. Even dacht ze: 'als ik dat eens wist!' "Ik vind..." Wat moest ze nu zeggen? Leuk? Dat klopte wel, dacht ze maar ze was bang voor de gevolgen. Ze wist niet of hij haar ook leuk vond. De ene keer dacht ze dat het wel zou kunnen als hij zo lief glimlachte of toen hij haar hand had gepakt maar de andere keer wist ze het helemaal niet omdat hij zei dat hij geen goede vriend voor haar zou zijn. Ze staarde naar haar handen en beet zacht op haar lip. Even dacht ze erover de stemmetjes de schuld van haar besluiteloosheid te geven. Die zeiden normaal altijd wat ze moest doen en daarom kon ze zelf geen beslissingen nemen. Maar ze wist wel dat dat niet klopte. Ze durfde gewoon niet.

Jaimy zag de twijfel bij Lucy. 'Sorry, ik stel niet echt een makkelijke vraag', hij zuchtte, hij wou het haar niet moeilijk maken maar hij wou wel graag haar antwoord weten. Toch kon hij zijn nieuwsgierigheid bedwingen. Dus in plaats van haar een vraag te stellen ging hij zelf vertellen over zijn gevoelens, wat hem alleen nog maar meer in de war bracht. 'Lucy, ik vind je echt leuk, maar ik ben zó bang dat ik je dan na een tijdje in de steek laat voor een ander meisje', zijn gezicht stond een beetje verdrietig, maar hij wou wel dat ze het wist dus hij ging verder. 'Dat moet je niet verkeerd opvatten, want het ligt aan mij. Ik hou nu eenmaal van flirten en tja... Je weet wel hoe dat gaat met al die hormonen', weer zuchtte hij. Hij zou blij zijn las hij eindelijk uit de puberteit zou zijn.

Lucy keek op naar Jaimy, blij met de duidelijkheid. Als ze iets niet begreep werd ze vaak bang, al was dat nu niet zo erg het geval. "Ik vind je ook echt leuk, maar ik ben bang dat je je bedenkt als je ziet hoe ik normaal ben." Haar stem klonk zacht maar was wel duidelijk. "Dat voor we het plein opgingen was maar een milde aanval. Als ik er echt een heb zie ik de raarste dingen en word ik echt gek." Wat dat betreft had ze een vrij erge vorm van schizofrenie. In plaats van een periode waarin ze niet normaal kon functioneren moest zij er elke dag tegen vechten.

De behoefte om bij Lucy te zijn werd nog groter toen ze zei dat zij hem ook echt leuk vond. Het gevoel nam hem helemaal over en het maakte hem niet uit of Lucy nou anders was dan de rest of niet. 'Waarom kunnen we niet gewoon van het moment genieten en ons nog geen zorgen maken over de rest?', vroeg hij een beetje ondeugend en keek haar diep in haar ogen met een glinstering in zijn ogen. Hij wist niet of Lucy wel echt zo zeker was van haar gevoelens, dus hij schoof eerst dichterbij tot hij tegen haar aanzat en keek haar zwoel aan. Hij legde zijn hand op haar knie. Een beetje vragend keek hij naar haar.

Lucy voelde de hand op haar knie, het brandde maar niet op een vervelende manier. "Graag." Antwoorde ze op zijn vraag. Haar stem was nog steeds zacht maar er zat geen twijfel in. Ze keek Jaimy ook aan met een twinkeling in haar ogen. Die zou ze er niet uit kunnen krijgen, hoe graag ze het ook zou willen. Zijn lichaam tegen haar aan voelde fijn en veilig en het gaf haar dat speciale gevoel dat ze niet kon beschrijven weer.

Jaimy bloosde en glimlachte. Even keek hij naar de hand op haar knie, maar keek toen weer op naar Lucy. De glimlach verzwakte en een beetje verlegen blik kwam op zijn gezicht. Heel rustig boog hij zich naar haar toe. Hij wou haar zoenen, maar liet het bij een kusje op haar wang. Dat leek hem beter, want anders zou hij misschien alleen maar het moment verpesten. 'Sorry, ik weet niet of je dat wel wilt, ik had het eerst moeten vragen', verontschuldigde hij zich en keek weer naar de hand.