Het platte dak van de school.

June trok een pruillipje. 'Het is jammer dat we niet bij elkaar in de klas zitten.' Zei ze tegen hem en glimlachte. 'Hoe oud ben je dan? Zeventien, achtien?' Vroeg ze aan hem en zette haar zonnebril wat beter in haar haren, omdat deze weer voor haar ogen leek te vallen en dat wou ze niet. Ze keek naar Toby, hij was eigenlijk best wel knap viel haar op.

sorry dit moet
-----------------
Eigenlijk vond Toby het een compliment als iemand hem ouder schatte. ´´Ik ben zeventien en jij´´ vroeg hij meteen treug. Ondertussen kreeg hij het echt heet. Hij keek naar zijn shirt en bedacht dat hij hem beter uit kon doen. ´´Vind je erg als ik mijn shirt uit doet. Het is heet man´´ zei Toby terwijl hij hem al uit deed. Als ze hetniet goed vond trok hij hem zo weer aan. Hij had genoeg respect voor haar.

Haha, omg, ik zie het zo voor me ♥_♥
~

'Zestien.' Zei June met een glimlach en had het bij hem ongeveer goed geschat. Ze giechelde even kort en knikte langzaam. 'Ik vind het prima hoor.' Zei ze met een glimlach. Maar dan moest hij het haar ook niet kwalijk nemen als ze nogal ging kijken. Vooral als hij een mooi lichaam had, maar ergens verwachtte ze dat wel. Het was inderdaad erg warm, maar daarom had ze ook luchtige dingen aangetrokken.

ik ook weet je
------------------
Toen Toby het uit had legde hij het shirt neer zodta je zijn six pack extra zag. (moest ff overdreven). Eigenlijk had Toby iets ouders geschat. ´´Echt ik had je eigenlijk ook wel mijn leeftijd geschat. Je ziet er volwassener uit´´ zei Toby. Hij bedoelde meer rondere vormen al zou hij dat nooit durven zeggen. Hij moest nu al blozen van wat hij zei.

June bloosde even, niet alleen door wat hij zei, maar ook door het zien van zijn sixpack. Dat zag er erg goed uit en het maakte hem nog knapper. 'Dank je.' Zei ze tegen hem en probeerde haar eigen blosjes te negeren. Ze glimlachte naar hem, ze dacht dat ze ook wat blosjes bij hem zag, maar dat kon ze zich ook verbeelden. Maar nu kon ze haar ogen al helemaal niet van hem en zijn sixpack afwenden.

Toby merkte dat ze naar hem keek. Opeens kreeg hij het gevoel dat er iets mis met hem was waardoor ze zo staarde. ´´Ehmis er wat vreemds´´ vroeg hij maar. Zijn andere ik kon best een tatoe hebben gezet terwijl hij dat niet door had. Hij keek naar zijn bovenlichaam maar dat zager nog het zlefde uit. Hij wou zeker niet af gaanvoor zo´n mooi meisje als hem.

June schudde haar hoofd toen hij dacht dat er iets mis was en bloosde. 'Nee, juist niet, je bent mooi om naar te kijken.' Zei ze eerlijk en was eerlijk gezegd een beetje verbaasd over haar eigen woorden, hoewel ze wel vaker zei wat ze van andere vond. Hij was gewoon heel knap. Ze haalde even verlegen een hand door haar haren, maar glimlachte ook nogsteeds. Ze hoopte niet dat ze hem zou afschrikken hiermee.

moet gaan doei
-------------------
Toby werd helemaal rood door het antwoord van June. Hij maakte niet veel mee dat iemand dat zij. Vooral omdat hij verlegen was overdag of dat mensen hem raar vonden door zijn gespletenpersoonlijkheid. ´´Jij bent nog mooier hoor´´ zei Toby hopend dat hij zelf minder rood er van werd. wat niet het geval was.

Jammer, doeg x
~

June glimlachte even lief. 'Daar kan ik het jammer genoeg niet mee eens zijn.' Ging ze er eigenwijs tegenin. Ze was het er ook niet mee eens. Hij was gewoon erg knap, simpel. Ze vond het rode wel schattig staan, het betekende dat hij verlegen was en dat vond zij schattig. Ze vond hem zoiezo wel erg leuk. Ze strekte haar benen en deed haar rokje even goed.

Toby keek met een glimlach naar June. ´´Komt omt je geenspiegel hebt´´ antwoorde hij. Het was wel heel stom als ze dalijk ruzie gingen maken ovcer wie mooier was. Dat was ook niets voor Toby. Maar dit keer was hij wel eigenwijs er om, omdat het waar was. Waarschijnlijk van buiten en van binnen. Rustig keek hij naar zijn broek en automatisch naar het litteken die je er amper door kon zien.

'Ook als ik een spiegel heb zal ik vrijwel zeker zijn van het feit dat ik het niet met je eens ben.' Glimlachte June naar hem en haalde haar schouders even op. Ze lachtte om deze korte discussie. 'Het maakt ook niet uit.' Besloot ze te zeggen en glimlachte naar hem. Ze keek niet weg van zijn spieren, maar zijn gezicht en zijn ogen begonnen het langzaam te winnen van zijn sixpack.

Toby wou net het zlefde zeggen toen June het al zei. Hij merkte dat hij haar steeds meer mocht maar wist zelf dat het toch niets kon worden. ´´Kan ik je iets vragen ook a is het een hele rare vraag´´ vroeg Toby tewijl hij naar zijn voeten keek. Hij wist dat ze de vraag niet zou snappen en at hij het ook niet kon uit leggen maar hij moest het gewoon vragen.

June keek hem glimlachend aan en knikte. 'Natuurlijk.' Antwoordde ze. 'Hoewel je al een vraag heb gesteld.' Dacht ze even hardop. Ze glimlachte er even zelf om maar keek hem toen nieuwsgierig aan en vroeg zich af wat hij wou vragen. Misschien was het wel persoonlijk, ze wist het niet. Ze kon het ook niet helemaal aan zijn gezicht zien.

Tobvy schaamde zich zo dat hij het aan haar wou vragen omdat hij wist hoe dom het was. ´´Ehm zou je al je me tegen komt in de nacht me ontlopen en zeker niet met me gaan praten´´ vroeg Toby. Hij slikte er even bij omdat hij wist hoe dom het was maar dara keek hij June recht aan. Met twee grote smekende ogen. Hij zou er niet tegen kunnen als zijn andere ik haar pijn deed.

June keek Toby onderzoekend aan, hij scheen het echt te willen. Ze beet op haar lip, ze werd nu wel redelijk nieuwsgierig. 'Dat.. zal ik proberen te doen. Het lijkt me moeilijk.' Gaf ze toe. Ze moest bij zichzelf toegeven dat ze hem toch redelijk leuk vond. 'Mag ik vragen waarom?' Vroeg ze, omdat ze niet zeker wist of hij dat wou vertellen.

Toby haalde na denknd zijn hand door zijn haar. ´´Ik wil wel vertellen maar dan denk je da ik gestoort ben en dat wil ik liever niet´´ zei Toby terwijl hij probeerde te glimlachen. Wat natuurlijk lukte al was hij een beetje leeg. Jaren van oefening wist hij dat nu wel te verbergen al hooptehij wel dat June zijn advies op volgde.

June keek naar de glimlach die hij probeerde op te zetten, maar hij mislukte nogal. Ze verschoof even met zitten zodat ze vlak naast hem kon zitten. Toen pakte ze zijn hand vast en glimlachte. 'Ik vind het niet erg als mensen gestoord zijn. Mensen zijn bij mij meestal nogal bevooroordeeld, dat heeft mijzelf afgeleerd om snel een oordeel over iemand te vijlen. Buiten dat, ik vind gestoorde mensen leuk, het betekend dat je een gemixt karakter hebt en dat je niet zo eentonig bent.' Zei ze, positief als ze was.

´´Eentonig ben ik helemaal niet´´ mompelde Toby. Hij wist wel dat June het goed bedoelde. Maar niet veel mensen zagen het aan komen. Het was ook niet iets wat vaak voorkomt. Er waren twee soorten : geboren voor twee (bestaat echt) of wat Toby zelf had. Toch dacht Toby dat June het anders toch niet naar zou luisteren. Hij haalde diep adem omdat hij het bijna nooit zei. Het was iets waar mensen snel acher kwamen. ´´Ik ...... ik heb een gspletenpersoonlijkheid´´ zei Toby uiteindelijk. Hi durfde June niet eens aan te kijken voor haar reactie.

June keek hem eventjes een tijdje aan en glimlachte toen. 'En in de avond ben je een heel ander persoon dan dat je nu bent?' Vroeg ze, maar nam dat wel aan, omdat hij haar had gevraagd om hem in de avond/nacht te mijden. Ze keek naar zijn hand die ze vast had, hij was een stukje groter dan die van haar en die van haar paste er precies in. Ze bleef er kalm onder dat hij een gespletenpersoonlijkheid had, het was apart, maar het was niet erg in haar ogen.

Toby was eigenlijk verbaast dat ze het zo rustig op pakte. Hij had iets heel anders verwacht al zei ze dat ze tegen gestoordheid op kon. Het was wel dat hij de helft van de dag helemaal anders ben. ´´Wanneer de zon onder is verander ik zeg maar. En wanneer de zon hem weer aan raakt verander ik weer terug´´ legde Toby de tijden uit. Hij kon zich er niet toe verzetten om zijn andere ik te beschrijven. Dat was te erg vond hij zelf.

'Dan ben je niet de lieve jongen die je nu bent?' Vroeg June met een glimlach aan hem en keek hem eventjes aan. Ja, het was apart, ze kon het ook niet niet apart vinden, maar dat betekende niet dat ze het erg vond. Nog niet, want ze wist niet hoe hij zou zijn als de zon onderging. Ze keek weer naar zijn hand die ze vasthield en bloosde omdat ze besefte dat ze het prettig vond.

Toby keek weer naar zijn schoenen en pakte June nog steviger vast. ´´Nee, het is bijna tegenovergesteld´zei Toby. Hij vond het altijd erg wat zjin andere ik deed. Al kon hij hem niet haten omdat hij het zelf ook was. Al leek het geen probleem voor zijn andere ik. ´´Daarom kom alsjeblieft nite bij me in de buurt dan´´ zei Toby nog een keer.

June glimlachte en knikte eventjes. Ze keek hem aan. 'Ik mag nu toch zeker wel bij je blijven he?' Vroeg ze aan hem en voelde dat er blosjes op haar wangen waren. Misschien zou het pijn doen, maar ze vond hem leuk en dan moest een andere persoonlijkheid geen probleem zijn. Het hoorde bij hem. Als het een tegenovergestelde van hij nu zou zijn, dan kon ze zich wel een beetje voorstellen hoe hij dan zou zijn.

Toby kon zijn enthousiasme niet verbergen. Al wist hij dat het alleen maar meer pikjn ging doen later nu vond hij het alleen leuk. ''Natuurlijk mag dat'' zie hij glimlachend. Kort gaf hij ene vriendschappelijk kneepje in haar hand. Hij besefte toen pas dat ze de hele tijd eigenlijk hand in hand zaten. Wat ten eerste traag opgemerkt was en best leuk.Toby moest er zelf weer van blozen.

June glimlachte naar hem. 'Dat is fijn.' Zei ze en keek weer naar hun handen. 'Dus.. ken je al veel mensen? Ik bedoel, omdat je nieuw bent?' Vroeg ze aan hem, om op een ander leuker onderwerp over te gaan. Omdat het niet echt prettig voor hem leek om over die gespletenpersoonlijkheid te praten. Ze wilde hem nu gewoon leren kennen, ook al zou hij in de nacht anders zijn.