De ziekenpost

Een klein kamertje, waar de schoolzuster Emily te vinden is, als ze niet weg is om nieuwe plijsters/medicijnen/wat dan ook in te slaan. Het kamertje heeft een wit betegelde vloer - Pas op! Kan glad zijn! - en witte muren. Er staan een bureautje-plus-stoel in voor Emily, en verder een EHBO-kit, wat kastjes met verdere verband- en medicatieproducten, en een bed, mocht er iemand zijn die zich écht beroerd voelt.

Regels: Niet rennen (niet dat dat kan), geen rommel maken, alles opruimen wat je gebruikt hebt, geen ziektes faken, voor mensen met depressies is het strikt verboden om zomaar slaappillen mee te nemen (wat sowieso wel moeilijk is, aangezien het kastje met de medicijnen op slot zit en Emily de sleutels heeft)

Aantal mensen; 3 tot 4, en zeker niet meer, alleen op hoge uitzondering.

Rustig liep Toby de kamer binnen. Hij was dankbaar dat Loki met hem mee wou gaan want het zou moeilijk zijn om het uit te leggen. Vooral was het moeilijk om het soort verband die hij gebruikte moest uit leggen. Het was makkelijker als ze zijn map had met alles er in. Vooral het litteken. Rustig ging hij zitten terwijl hij keek naar de vrouw die de zuster moest zijn.

Jenn kwam binnen strompelen. Ze zag al een jongen zitten, en toen ze goed keek zag ze dat het Toby was. 'Hee Toby!' Ze was de nacht in de disco nog niet vergeten. Ze was even vergeten waarvoor ze hier kwam en ging op een stoel zitten. 'Waar ben jij gewond?'

Loki had de deur nog niet achter zich dicht gedaan of hij hoorde de zuster al met verschillende verbandtrommeltjes en andere spullen rommelen "Hemeltje zeg, wat is er met jou gebeurt? En wat is dat daar om je knieën? Wcpapier? Je lijkt wel een mummy!" De zuster, een jonge vrouw met koperrood haar, sproeten en felgroene ogen zei nog meer, maar dat ging verloren toen ze in haar bezigheden een bakje (dat gelukkig leeg was) van een kastje afstootte, dat kletterend op de grond viel.
De zuster gebood Toby op de rand van het bed te gaan zitten met zijn voeten op het stoeltje dat er normaal naast stond. Glimlachend ging Loki tegen de muur van het kamertje geleund staan, de jongen was in goede handen.

Op dat moment kwam er nog iemand binnen, en meteen was de zuster nog drukker in de weer. "Jemig zeg, het is wel rush hour hier! Wat hebben jullie allemaal uitgespookt?"

Jenn keek naar de zuster die binnenkwam met een meisje. 'Ik ben bij ballet lelijk terechtgekomen', zei ze terwijl ze pijnlijk keek en over haar enkel wreef. Ze was wel vaker gevallen, maar vaak kon ze dan weer opstaan, maar nu was haar enkel raar terechtgekomen, en het deed flink zeer. Jenn was benieuwd wat Toby had gedaan en keek naar hem.

New
-
Amy lag op het bed, ze was net wakker geworden. Ze was maar weer eens een keer flauwgevallen in een les waardoor ze hiernaar toegestuurd was om zich na te laten kijken. Haar smoes was dat ze weinig geslapen had, gelukkig geloofde de zuster het. Het enige wat ze moest doen was slapen, dat was dus ook wat ze gedaan had. Nu lag ze met haar ogen wijd open in bed, naar het plafond te staren.

op een ander tijdstip

Lucy liep rustig het kleine kamertje binnen, tot haar grote verbazing zag ze dat er een meisje op het bed lag. Het duurde even voordat Lucy zich aan deze onverwachte verandering had aangepast. Normaal had ze niet zoveel moeite met een verandering, maar ze kwam hier elke week. Dat was een voorwaarde geweest om hier op school te mogen. En ze was niet gewend dat er iemand anders was.

Ze keek op van het meisje wat binnenkwam, met een lege blik in haar ogen. Normaal sproken ze boekdelen maar op dit moment wist ze niet wat ze moest denken. Natuurlijk zei ze weer niks, ze groette mensen nooit.
-
Oke, totaal inspiloos.xd

Lucy wist niet helemaal wat ze moest doen. Weggaan en later terugkomen? Wachten totdat de zuster terugkwam? Het duizelde haar even. "Uh... hoi..." Het klonk aarzelend en eigenlijk meer als een vraag. Normaal zou ze de rust zelf zijn geweest, maar nu was ze uit haar evenwicht.
-------
maakt niet uit hoor

'Hoi.'. Haar heldere stem vulde de ruimte, iets wat niet veel mensen hoorde omdat bijna nooit praatte. Met moeite ging ze rechtop zitten om het meisje aan te kijken. De deken viel van haar af maar snel trok ze hem weer naar boven, anders kreeg ze het ijskoud door het weinige vet aan haar lichaam.

Lucy vond dat er een ongemakkelijke stilte hing, terwijl ze daar toch niet zo vaak last van had. Normaal vond ze stiltes prettig en genoot ze ervan, maar nu had ze het gevoel dat ze iets moest zeggen. Maar daar was ze juist niet goed in, contacten leggen. Zeker niet nu ze zich zo kwetsbaar voelde, hier was ze het zieke meisje dat amper voor zichzelf kon zorgen.

Toby keek verbaast op toen een meisje binnen kwam en die hem kende. Hij moest diep na denken maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het een van de meisjes van zjin andere ik was. Meteen moest hij blozen als hij dacht aan het triotje en durfde haar niet aan te kijken. ´´Ehm hoi. Verder gewoon iets. Het was mijn eigen schuld´´ zei Toby weer. Hij wou niet dat he meisje problemen er door kreeg daarom zei hij er maar niets over. Verder vertelde hij ook maar niet waarom hij wc papier gebruikte voor izjn wonden.

Amy bleef het meisje aankijken met haar blauwe doordringende ogen maar toen er niks meer gezegd werd ging ze weer liggen. 'Zuster Emily zei dat ze zo terug zou komen, ze moest even dingen gaan bijvullen ofzo.' zei ze uiteindelijk, dit meisje kwam al zeker niet voor haar dus moest het wel voor zuster Emily zijn. Nog steeds voelde ze zich moe en wilde het liefst weer slapen. Haar maag knorde, misschien was het tijd voor een appel?

Lucy knikte, daarna opende ze haar mond om iets te zeggen maar ze sloot hem weer. Ze besefte dat alles wat ze zou zeggen raar zou klinken, aangezien de situatie. Natuurlijk zou ze naar de reden dat het meisje hier lag kunnen vragen maar dat zou er zeker toe leiden dat ze moest uitleggen waarom zij hier was. Ook zou ze kunnen vragen wat het talent van het meisje was maar dat was ook zo raar. Uiteindelijk kwam ze niet verder dan: "Ik ben Lucy."

'Ik ben Amy.' antwoordde ze toch maar. Op dit moment had ze een gevoel dat ze een gesprek had, iets wat moeilijk voor haar was. Dadelijk zei ze iets waardoor het meisje erachter kwam dat ze dunner wilde worden en moest ze straks van Franklin high af. En dan zouden de dokters haar plannen proberen te dwarsbomen, nou het zou hun niet lukken tot ze haar doel bereikt had.

Lucy staarde naar haar schoenen, ze wist niet hoe ze nu verder moest gaan. Moest ze meer gaan vragen om het gesprek op gang te houden, maar dan zou het een vraag en antwoord spelletje worden. Uiteindelijk keek ze de ruimte maar door en ging met haar hand door haar haren. Ze merkte dat ze het weer eens vergeten was te kammen en haar lange zwarte haar zat vol klitten. Dat betekende dat ze aan de eerste stap van zelfverwaarlozing begon, volgens de dokters. Maar Lucy vond het niet zo erg, dat was namelijk nog nooit gebeurd.

Enkele seconden sloot ze haar ogen en haalde al haar energie bij elkaar. Weer met veel moeite stond ze op en gleed het bed af. Doodmoe strompelde ze naar haar tas en haalde daar een appel uit. Misschien was het niet veel voedsel maar het was tenminste wat.

Lucy hoorde wat gestommel en keek snel op. Ze zag dat Amy blijkbaar met veel moeite van het bed af was gekomen. Dat zette haar aan het denken, wat zou er met haar zijn? Het leek niet dat ze haar enkel had verzwikt ofzo, eerder dat ze gewoon heel moe was. Maar Lucy kon niet echt iets bedenken wat er dan met haar kon zijn. Zonder dat ze het doorhad was ze weer gaan staren.

Amy nam een grote hap uit de appel waardoor het sap in haar mondhoeken gleed, dat maakte haar niet uit zolang ze maar even op kracht kon komen. Misschien kon ze nog wel in de kantine een sla halen, het was vetvrij en voor haar was het genoeg om zich weer een tijdje niet loom en moe te voelen.

Lucy keek nog steeds peinzend naar Amy. Dat er iets aan de hand was, was wel duidelijk. Maar wat dan? Eigenlijk wist ze niet zoveel van andere ziektes dan de hare en kon dus niks uit haar gedrag afleiden. In haar hoofd ging ze alle problemen langs die ze kende, maar dat waren er niet zoveel.

Nadat ze het klokhuis van de appel in de prullenbak had gegooid liep ze weer terug naar het bed en ging er in liggen, zich stukken beter voelend. Rustig haalde in en uit adem terwijl ze naar het meisje keek. Waarom zou zij hier zijn? Nu pas had ze de vraag in haar hoofd.

Lucy volgde het meisje met haar blik, zich ergerend aan het feit dat ze zo zeker wist dat er iets aan de hand was maar dat ze niet wist wat. Ze betrapte zich erop dat ze zelf aan de posters in het ziekenhuis en bij de huisarts ging zoeken naar een plaatje dat bij Amy pastte.

Ze trok de deken op tot haar kin, anders zou ze het weer te koud krijgen. Het viel haar op dat de zuster er nog steeds niet was, waarschijnlijk een praatje aan het maken met iemand. Want wow, wat praatte die zuster graag. Toch was het wel fijn, soms had je wel iemand nodig waarmee je kon praten.

Lucy hield het niet meer uit, meestal kon ze haar nieuwsgierigheid wel terugdringen, maar nu lukte dat even niet. "Waarom ben jij hier?" Ze probeerde het nonchalant te zeggen, alsof ze er net niet de hele tijd over had gepiekerd.

'Ik ben flauw gevallen in de les. En jij?' die vraag brandde op haar tong en stelde ze die dus ook, aangezien het meisje haar het ook had gevraagd. Ze kon het niet plaatsen, het meisje zag er vrij normaal uit. Het zou vast niet zoiets als haar reden zijn want ze leek niet moe, of iets in die richting.