De ziekenpost

Uiteindelijk werd Loki ongeveer anderhalf uur later wakker van getril in zijn broekzak, dat te danken was aan zijn mobiel die net een smsje had ontvangen. Zijn oogleden trilden eerst even en openden zich pas daarna. Met wat wazige, maar een heel stuk meer uitgerustte ogen staarde hij vervolgens een tijdje voor zich uit, tot zijn hersenen de links hadden gemaakt van zijn wakker worden naar het getril en van het getril naar het ontvangen smsje. Een beetje verdwaast pakte hij zijn mobieltje en zag op het schermpje dat het zo'n provider-reclame-smsje was. Hij zuchtte zachtjes van ergernis. Pas toen merkte hij op dat er nog altijd een hand was die de zijne vasthield en keek hij omhoog naar Liam. "Hey" glimlachte hij, nog altijd niet geheel wakker. (a.k.a. CUTE)

Liam kon het niet laten breed te glimlachen. Man, wat zag hij er schattig uit nu. Ergens in zijn hoofd vroeg hij zich af of je dood kon gaan aan zoveel cute-heid. "Goedemorgen Doornroosje" hij glimalchte vrolijk. Dit anderhalf uur had van hem nog langer mogen duren. Er was geen einde aan het plezier waarme hij die ene hand vast hield

Loki mepte hem semi-verontwaardigt, zachtjes tegen zijn arm. "You didn't kiss me awake, so you may not call me that." (vage Loki-die-net-wakker-wordt-logica) Hij knipperde nog een paar keer met zijn ogen en kwam toen overeind zitten, waarbij hij onbewust zijn hand van Liam's grip lostrok. De wereld draaide niet meer, en zijn hoofdpijn was ook verdwenen, Loki glimlachte naar het plafond, gelukkig maar.

Liam trok zijn eigen handen ook terug. Het voelde raar, na anderhalf uur iemands hand vast te houden neits meer in je handen te hebben. Liam deed zijn handen in de lucht "Sorry, maar ik en mijn moeder zijn altijd van mening geweesd dat dat aanranding was van die prins. En dat hij blij mocht zijn dat hij neit aangegeven werd" [afgeleid van een leuk verhaal vertel ik zo anders wel in de chat] hij grijnsde

Loki trok verbaast zijn wenkbrauwen omhoog. "Oh?" Toen kwamen er opnieuw twinkelingen in zijn ogen. "Ik zou jou niet aangeven, hoor." Loki hield 'onschuldig' zijn ogen op het plafond gericht toen hij dat zei, maar uiteindelijk verplaatste hij zijn blik opnieuw naar die van Liam, om diens reactie te peilen.

Liam had geluk dat hij en Sean meesters in liegen en acteren waren. Hij hield zijn gezicht in de plooi terwijl zijn hersenen hun uiterste best deden deze boodschap te ontcijferen. Het probleem was dta er nu ergens kortsluiting was door lokis opmerking. zijn hart sloeg in iedergeval twee keer zo snel. "O" was zijn reactie. hij wist een normale glimalch te houden en neit de triomfantelijke smile die zijn gevoelens in gedachten hadden.

Loki was een beetje teleurgesteld, hij had wel iets meer... Reactie verwacht. "Was dat een 'O-ké-I'm-really-creeped-out-right-now.' of een 'O-ja-ik-wil-best-wel-een-keertje-afspreken.'? Of zit ik helemaal fout en is het geen van beiden...?"

Liam keek hem nog steeds aan "Nee, een O-en-wat-hoor-ik-nu-te-zeggen-o" hij slikte. "En anders die tweede.... denk ik" hij wist dat als hij loki nog langer aankeek dat hij rood zou worden dus hij keek een beetje weg. hij beet een beetje op de binnenkant van zijn wang.

oeh idee voor liam. jij nog niet weten mogen

NOUW Waarom zeg je het dan? Nu voel ik me buitengesloten
~~~

Loki glimlachte en haalde zijn schouders op. "Anyway, bedankt voor... nouja, alles eigenlijk." Hij zwierde het dekbed van zich af en ging op de rand van het bed zitten.

Okee: Als Loki en Liam ooit kussen voor het echt serieus wrd dan duwd liam hem weg om zijn broertje

Liam knikte "Geen dank" het was het leukste half uur van zijn leven tot nu geweesd. Gewoon de hand vast houden van de geweldigste jongen op aarde. Liam keek hem glimlachend aan.

Ahww~~ Schattig. En zielig. :') Zullen we afronden, hier?
~~~
Loki kwam weer overeind en bleef dit keer stevig op zijn beiden voeten staan. "Zullen we dan hier maar weggaan? Persoonlijk heb ik het niet zo op ziekenhuizen en alles wat me daaraan doet denken..." Hij stak een hand uit naar Liam, om hem overeind te helpen.

Liam pakte de hand aan en liet zich overeind helpen. Hij wist neit echt waarom hij net zo afstandelijk had gereageerd. Misschien uit respect voor zijn broer. Hij hield vna Loki, maar Sean vond hem ook leuk. Hij glimalchte naar Loki "En waar gaan we dan heen, captain?"

"Ik geloof dat het jouw beurt is om plek uit te zoeken, ik heb deze namelijk uitgekozen, niet dat het een van mijn beste beslissingen is geweest, maar soit." Loki glimlachte afwachtend naar hem, terwijl hij rustig de ziekenpost uitliep.

Liam dacht even na "Wat dacht je van het zitteras" hij liep gewoon emt hem mee. Hij wilde graag nog wat met Loki rondhangen.

Jij eerst

NEW

Jay deed voorzichtig de deur open en keek om het hoekje of er iemand was. Emily draaide zich om bij het geluid en zag Jay staan. ze glimlachte en zei:' hallo Jay, kom je me weer een bezoekje brengen?' Jay glimlachte terug, stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht. Emily en hij kenden elkaar al aardig goed, mede doordat Jay in het footballteam zat en door zijn woedeaanvallen vaak in gevechten verzeild raakte. dit keer was het het 2e geval, hij hinkte een beetje, in zijn onderlip zat een scheurtje en zijn pas genezen blauwe oog, had weer een mooi blauw kleurtje. hij ging op het bed zitten en Emily stond meteen op. ze legde even een hand onder zijn kin om goed te kunnen kijken naar zijn lip en oog. ' wat had ik ook alweer gezegd over vechten, Jay?' zei ze met een strenge stem, maar er lag ook iets van liefelijkheid in, net alsof hij een klein kind was. ' eehmm... pas beginnen met slaan als de ander slaat?' zei Jay schaapachtig grijnzend. Emily tikte op zijn neus en zei:' je weet best wat ik bedoel.' ze liep naar de kastjes en begon erin te rommelen om spullen voor zijn verwondingen te pakken.

Kira klopte op de deur van de ziekenpost. Ze kwam hier eigenlijk nooit dus wist ze ook niet of ze zo door mocht lopen. Ze had zichzelf ergens aan gesneden en er zat nu een flinke snee in haar hand. Eigenlijk vond ze het onzin dat ze hierheen moest voor zo iets onbenulligs. Er hoefde volgens haar alleen een pleister overheen en verder niets maar de leraar had daar anders over gedacht en haar naar de ziekenpost gestuurd. Kira wachtte geduldig tot de deur werd opengedaan.

Emily wilde overeind komen toen er op de deur werd geklopt, maar was vergeten dat ze met haar hoofd in de kastjes zat, dus botste haar hoofd tegen de rand. Jay hoorde een kreun en zei:' zal ik opendoen?' hij hoorde uit de kastjes een geluid komen dat hij aannam als een ja. hij stond op en liep half-hinkend naar de deur. hij deed hem open en zag een meisje staan. hij glimlachte en zei:' kan ik je ergens mee helpen?' hij wist niet of ze hier vaker kwam, dan had ze wel geweten dat hij niet de schooldokter was, maar hij kon het niet laten om een beetje te dollen met haar. waarschijnlijk kon ze ook wel aan zijn verwondingen en het feit dat hij er niet ouder uitzag dan 20, zien dat hij het niet was.

Kira schrok een beetje van de jongen die open deed. Hij zag er behoorlijk gewond uit en ze dacht niet dat hij hier degene was die haar moest helpen. Ze hield haar hand omhoog zodat hij haar snee kon zien en keek hem recht aan. 'Alleen een pleister.' zei ze toen maar. 'Maar mischien kan er beter iemand naar kijken die hier hoort.' zei ze toen tegen de jongen. Ze beet even op haar lip. Ze werd hier altijd verlegen van omdat ze niet precies wist wat ze nu moest doen.

'och arm meisje toch, maar misschien is dat inderdaad het beste idee.' zei hij grijnzend. hij deed de deur helemaal open en stapte voor de opening weg. ' Emily! je hebt nog meer bezoek' zei hij terwijl hij naar het bed terug liep. Emily kwam overeind, nu wel oplettend voor haar hoofd en draaide zich met een glimlach om naar het meisje. ' hallo, wat kan ik voor je doen?' zei ze vriendelijk. Jay liet zich weer op het bed ploffen en keek met een glimlach naar het meisje.

Kira glimlachte wat onzeker naar de jongen en liep toen de kamer binnen. Ze liet haar hand even zien aan de verpleegster die schijnbaar Emily heette. 'Ik heb gewoon een pleister nodig. Maar misschien moet je hem eerst even helpen.' zei ze met een blik op de jongen. Hij zag er wat toegetakelde uit dan dat zij was en hij was hier immers ook eerder geweest. 'Ik wacht wel even.' zei ze daarna terwijl ze haar hoofd waar naar Emily draaide.

Emily keek even naar de hand en dacht na. ' ik moet sowieso even nieuwe spullen uit de voorraadkast halen om Jay te verzorgen, dus...' zei ze waarna ze naar het kastje liep. ze zocht even en pakte er een pakje pleisters uit. ze liep terug naar de twee en zei:' Jay kan je wel even helpen, dan kan ik ondertussen de spullen halen.' ze gaf het pakje aan Jay, die grijnsde en zei:' ja laat het maar weer aan de gewonde over hoor.' Emily glimlachte en wendde zich naar het meisje:' hij is een beetje raar, maar wel te vertrouwen hoor.' ze liep de deur uit en Jay haalde een rolletje uit het doosje. ' zou je misschien die schaar kunnen aangeven?' vroeg hij vriendelijk aan het meisje.

Kira vond het vreemd dat Emily haar liet helpen door de jongen maar ze bedacht zich toen dat de twee elkaar dus al zouden moeten kennen. Ze gaf de schaar aan de jongen en keek naar zijn verwondingen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze toen vanuit het niets aan de jongen. Ze vroeg zich af waar hij zulke verwondingen van kreeg. Ze stak haar hand naar hem uit zodat hij de pleister erop kon doen als hij klaar was.

Jay had al een stukje van het rolletje pleister afgerold en pakte de schaar van haar aan. hij zette de schaar erin, maar knipte hem een beetje scheef doordat ze plotseling de vraag stelde. hij keek naar het scheve stukje pleister voordat hij antwoord gaf en besloot dat hij maar beter een ander stukje kon knippen. ' ikeehh... was boos op iemand' zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was om er dan op los te slaan. hij knipte een nieuw stukje af, dit keer wel recht, en wendde zich naar het meisje. hij haalde het papiertje van de plakkant af en plakte met verbazingwekkende 'zachtheid' (ik weet er ff geen ander woord voor ) de pleister op de snee.

Kira keek nog steeds naar de jongen. 'En daarom zit je hier nu bont en blauw?' zei ze vragend. Ze vond het eigenlijk nogal vreemd. Kira keek heel even naar haar hand en de pleister die de jongen op haar hand deed. Ze voelde dat hij het voorzichtig deed. Iets wat ze wel prettig vond. Daarna keek ze hem weer aan.

Jay streek de pleister zachtjes glad en keek toen op naar haar. ' ja' zei hij kort. het klonk waarschijnlijk raar, maar hij kon er niet over praten, zonder ook over zijn... poblemen te vertellen. die had hij tot nu toe alleen maar aan zijn broer vertelt en hij was niet van plan iemand anders in vertrouwen te nemen. 'ik ben trouwens Jay.' zei hij met een glimlachje. hij hoopte dat ze niet meer op het onderwerp terugkwam, maar hij wist het niet zeker.