De ziekenpost

Lucy kon hier nog steeds niet veel mee, maar het was in ieder geval iets. "Wekelijkse controle." Ze probeerde het weer zo gewoon mogelijk te zeggen, alsof het doodnormaal was dat je elke week even bij de ziekenpost langs moest. Uit haar ooghoeken bleef ze Amy in de gaten houden, om haar reactie te pijlen. Zou ze doorvragen?

'Waarvoor dan?'. Nu begon ze nieuwsgierig te worden, er waren veel ziektes waarvoor je wekelijks controle nodig had maar dan waren ze ook behoorlijk ernstig. Het leek haar vreselijk om gecontroleerd te worden op haar gewicht, die mensen snapte haar niet. Dat ze gewoon te veel vet aan haar buik had.

"Euh..." Lucy begreep weer waarom ze niet naar de reden dat Amy hier lag had willen vragen. "Gewoon." Goedzo Lucy, dacht ze, doe maar lekker vaag. Dan wordt ze alleen maar nieuwsgieriger. Toch kon ze zo snel niets beters bedenken, ze had hier eerst op moeten verzinnen voordat ze het aan Amy had gevraagd.

Amy trok vragend haar wenkbrauwen op. 'Gewoon?' herhaalde ze wat het meisje zei. Waarschijnlijk wilde ze het niet vertellen, en ergens snapte ze het wel. Ook zij vertelde aan niemand waarmee ze bezig was, anders zouden ze haar proberen tegen te houden. Het was haar doel en zij zal er alles voor doen om die te behalen. Er moesten alleen nog maar een paar killotjes af.

Lucy kon zichzelf wel weer voor haar kop slaan en had de neiging dat ook echt te doen. Om er vanaf te komen knikte ze maar en stelde zelf een vraag. "Waarom was je flauwgevallen?" De nieuwsgierigheid had nog steeds gebrand. Lucy kon zich niet voorstellen dat ze had gevochten. Misschien had ze een ziekte die ervoor zorgde dat je heel moe en slap werd. Dat zou de moeite om de appel te pakken verklaren.

'Ik kon vannacht niet slapen. Was moe en ging toch naar de lessen.' loosg ze tot ze barste, toch kwam het eruit als een oprecht antwoord. Zeker omdat ze de smoes altijd gebruikte wanneer ze flauwgevallen was, de mijn bleven er nog in geloven ook! Kwam zeker door de puberteit, dachten ze dan allemaal.

Lucy geloofde het niet helemaal. Zij kon ook heel vaak niet slapen maar was daardoor nog nooit flauwgevallen, maar ze vroeg niet door. Ze was veel te blij dat Amy niet naar haar doorvroeg en als ze het niet wilde vertellen zou ze haar ook niet dwingen.

New
~~~
Ondersteund door Liam (wat maar goed was ook, omdat de wereld maar niet ophield met draaien toen ze naar de ziekenpost liepen) liep Loki uiteindelijk de ziekenpost binnen, waar zuster Emily zich meteen over hem ontfermde. "Wat is er gebeurt?" Vroeg ze bezorgd aan Liam, maar voor die kon antwoorden, nam Loki het woord. "Flauwgevallen, hoofdpijn, en de wereld draait." Meteen kwam er een frons op het gezicht van de vrouw. "Hoe lang is het geleden?" vroeg ze met een serieus gezicht aan de jongen, die in iets wat heel goed schaamte had kunnen zijn, zijn blik op zijn schoenen richtte. "Ik weet het niet precies... Zeven, misschien acht..."
"Hemeltje! Zou je hem naar het bed willen begeleiden?" Dat was naar Liam gericht.

~~~
xD straks denkt Liam dat hij anorexia heeft xD

liam dekt op het moment neit meer dan WTF is er aan de hand. Plus hij denkt goed na voor hij een conclusie trekt

Liam hielp Loki naar het bed. Hij had geen flauw benul waar dit allemaal over ging maar blijkbaar gebeurde het wel vaker. en hoelang was wat geleden? en wat 7 of acht? Dagen, weken uren? gu dit was lastig. Maar ana zijn gezicht en houding was niets te zien hij hielp Loki zwijgend en glimlachte toen soort van naar Emily "Liam" zei hij emt een glimalchje. Hij en Sean waren altijd tegelijk ziek of wat Dan ook wat voor veel hilariteit vanuit hun positie zorgde door de papieren rompslomp van de medische wereld

Emily glimlachte naar Liam, "Ga maar gerust zitten hoor." ze gebaarde naar de stoel naast het bed. "Ik zal even iets pijnstillerachtigs zoeken..." Toen draaide ze zich om naar het medicijnenkastje, maakte het open met een sleutel uit haar zak en begon er wat in te rommelen. Uiteindelijk scheen ze gevonden te hebben wat ze zocht, en kwam ze opnieuw naar het bed met een handjevol pillen en een glas water, die ze aan Loki gaf. Loki keek even met een wantrouwende blik naar de pillen in zijn hand. Twee ervan herkende hij als paracetamol en die slikte hij dan ook zonder tegenstribbelen door, de twee overgebleven pillen herkende hij echter niet direct, maar toen hij ze herkende, verscheen er een diepe frons op zijn gezicht en twinkelden zijn ogen vervaarlijk. "Nee! Je weet dat ik hier niet aan doe, Emily, wil je dat ik morgen mijn toets wiskunde niet kan doen omdat ik als een zombie voor me uit zit te staren ofzo?"

Emily bleef echter rustig "Ze helpen je, Loki, je hebt het nodig."

"Ik weet verdomme zélf heel goed wat ik nodig heb! En daar horen déze dingen niet bij!" Loki, prikkelbaar door zijn tekort aan slaap, had niks meer van zijn normale rust over zich heen. Hij. Zou. Geen. Slaapmedicatie. Slikken. Dat had hij éénmaal gedaan, en hij had zich twee dagen daarna nóg beroerd gevoeld. Vanaf toen had hij slaappillen afgezworen. Demonstratief legde hij de pillen en het glas water dan ook op het nachtkastje.
Emily zuchtte, en wendde zich toen tot Liam. "Heb je nog lessen vandaag, Liam?"

~~~
Lalalalala, Let niet op mijn überlange stukje (A)

Liam schudde zijn hoofd "Ik ben klaar voor vandaag. Dus nee" hij bleef braaf op zijn stoel zitten en luidsterde goed naar het gesprek. hij zij niets meer dan nodig. Hij vroeg zich af wat er was met Loki. En waarom wilde Loki die medicijnen niet.

Terwijl Emily Loki, die voorheen rechtop had gezeten om de medicijnen in te nemen, languit op het bed liet liggen, sprak ze verder tegen Liam. Ze zou ervoor zorgen dat ze niet teveel vrij liet over Loki's situatie, ze wilde hem niet nog meer opfokken dan hij al was. En daarbij was het een privézaak, en als hij had verkozen om het de jongen niet te vertellen was het zeker haar taak niet om het hem wel te vertellen. "Had je nog plannen voor..." Ze wierp een blik op de klok "Het komende uur?" Ze kwam overeind en glimlachte geruststellend naar Liam, die volgens haar toch wel een beetje van zijn stuk leek te zijn door het hele gedoe.

Liam snapte neit helemaal waar dit naartoe ging "Nee hoor. Maar zeg het anders maar als ik weg moet" ij had het gevoel dat hij ongewenst was. al was dat niet aan hem te zien. Hij zag er gewoon relaxed uit.

"Ik zou je eigenlijk het tegenovergestelde willen vragen." Zei Emily zachtjes, waarna ze opnieuw een blik op de klok wierp. "Ik heb namelijk een belangrijke vergadering en ik vroeg me af of je misschien tijd en zin had om een oogje in het ze-..."

"Ik kan je horen, weet je dat? En ik kan het best zelf af, het is niet also-..." Onderbrak Loki haar, waarna hij zelf weer onderbroken werd.

"Nee dat kan je niet, en dat weet jij net zo goed als ik. Geef me je hand." Emily was het blijkbaar nu zat, en sprak wat kortaf. Loki had zijn ogen koppig gesloten en het leek even alsof hij het gebod zou negeren, maar uiteindelijk kwam zijn hand onder de dekens vandaan en reikte hij hem Emily aan. Emily pakte zijn hand beet en draaide zich toen weer naar Liam toe met een vragende uitdrukking.

Liam knikte langzaam "Ik wil Loki wel babysitten hoor" zei hij met een grijns en hij keek naar de hand. Wat moest hij er nu mee doen. Moet hij hem vasthouden of....Hij keek vragend anar Emily, neit snappend wat hij hoorde te doen

Loki hield zijn ogen nog altijd strak gesloten, niet van plan ze te openen. Zijn wenkbrauwen waren naar elkaar toe gefronst en zijn mond was een recht streepje geworden. Het was wel duidelijk dat hij het er niet mee eens was.

Emily, daarentegen, glimlachte opgelucht en reikte Liam Loki's hand aan. "Zou je zijn hand vast willen houden...? He... He needs the contact." Een lichte glimlach lag om haar lippen en haar ogen gleden even naar Loki's gezicht, waardoor haar glimlach iets verbreedde.

Liam knikt een pakte voorzichtig Lokis hand. Emily zou het misschien neit opvallen maar Loki misschein wel. Dat Liam de hand beethield alsof het iest bijzonders was. Hij sloot zijn handen om de hand van Loki heen en voelde de warmte van die hand "Emily ik denk dat een hand vasthouden me wel gaat lukken" zei ij emt zijn normale glimalch

"Mooi, dan moet ik nu rennen." Opnieuw wierp ze een blik op de klok. "Oh, damn... Zeg maar gerust vliegen..." Voor even verdween ze door een deurtje dat tegenover de deur die naar de gang leidde in de muur zat. Toen ze er weer uit kwam, had ze zich omgekleed van de zusterkleding naar haar normale kleding. "Take care, make sure he at least gets one hour sleep. Het liefst meer!" Toen sloot ze de deur achter zich en was het geluid van wegrennende voetstappen voor een paar seconde te horen.

Daarna bleef het een hele tijd stil.

Loki's gezicht had zich ietwat ontspannen, maar nog altijd lag er een soort frustratie overheen. Dat was de frustratie die zich altijd meester van hem nam op dit soort momenten. Want hoe hard hij het ook altijd probeerde om zijn problemen zelf op te lossen, om sterk te blijven, uiteindelijk kwam hij altijd in dit soort situaties terecht en had hij zichzelf opnieuw teleur gesteld. Als je heel goed keek kon je ook zien dat zijn wangen een heel klein beetje roder waren dan normaal, want ja, het was wel een redelijk onbekende, good looking jongen die daar aan zijn bed zat en zijn hand vast hield. Loki hield er niet van om degene te zijn waar voor gezorgd moest worden, hij zorgde liever voor anderen. Dat was waar hij goed in was.

Uiteindelijk besloot hij de redelijk ongemakkelijke stilte dan maar te breken.

"Insomnia." Het was niet meer dan een fluistering, maar in de stilte klonk het als een torenklok. "Ik heb insomnia,"

Liam dacht even na. Insomnia. insomnia. Slaapstoornis. Dat verklaarde het hele verhaal van net. Hij knikte naar Loki. Ookal was het toch erg rot voor Loki, hij was zooo blij dat die het hem toevertrouwde. En hij mocht zijn hand vasthouden. LOKIS HAND "Rot voor je" was alles wat hij eruit wist te krijgen.

"Ja, bestwel..." Loki draaide zich op zijn zij, waardoor de hand die Liam vasthield beklemd kwam te liggen, die trok hij dan ook terug, en gaf de andere in de plaats. Hij opende zijn vermoeide ogen en keek Liam met een iets beschamende glimlach aan "Ik kan praktisch niet slapen zonder fisiek contact met een ander persoon te hebben en als het me wel lukt..." Dan kwamen de nachtmerries, maar daar was hij nog niet bereid over te praten. Dat deed hij pas als hij iemand écht kende en vertrouwde, hij wilde liever niet dat het de volgende dag door de hele school rondverteld was... "Laten we het erop houden dat ik niet veel slaap krijg de laatste nachten..."

Liam knikte. Hij zou het geen prbleem vinden hier uren emt Lokis hand te zitten. "Ik vind het geen probleem je hand vast te houden hoor" hij glimalchte. Nee een probleem was het zeker niet. Hij moest zijn best doen bij eht serieuze onderwerp te blijven. Hij had een kriebelig gevoel ergens in zijn buik. En dat bij een jongen die hij amper kende. Dit was echt heel verwarrend. Hij hield Lokis hand vast alsof het een breekbaar stuk porselein was

"Thanks" Loki glimlachte en kneep even zachtjes in Liam's hand. "En ik ben niet van porselein hoor." Hij glimlachte alwetend naar Liam. Nu pas kon je weer rust in zijn ogen lezen, ogen die hij langzaam sloot. "I'mma sleep for a bit now, if you don't mind..." Maar Loki was al weg voor hij het antwoord had kunnen horen. Als hij eenmaal gerustgesteld was door iemand's aanwezigheid, was hij snel weg. En vaak sliep hij dan tot diegene het contact verbrak, dan was hij binnen de korstste keren weer wakker.

Liam knikte en bleef de hand goed vasthouden. Aangezien contact belangrijk was deed hij dit met veel zorg. Loki moest slapen van de verpleegster (mijn ma is verpleegster en zegt dat ze geen zuster genoemd willen worden) dus hij zou helpen. Nu Loki in slaap was kon hij ongegeneerd naar hem kijken. A;l was het wel jammer dat die ogen dicht waren.

En voor het eerst in tijden sliep Loki. Diep en droomloos, vooral dat laatste was erg ongebruikelijk de laatste tijd, maar het gezicht van de jongen bleef ten alle tijden vredig en kalm. Hij bewoog weinig, maar instinctief kroop hij toch een beetje naar de hand die in de zijne lag toe, (Yesh he is cuddly in his sleep :3) waardoor hij uiteindelijk precies op de rand van het bed kwam te liggen, exact tussen het punt van evenwicht en vallen in.

Liam keek naar het kalme gezicht van Loki. Hij was blij dat die slaap had gevonden. Alle gaten uit het gesprek tussen Loki en em waren nu opgevuld. Hij lette goed op. Als loki zou vallen zou die zich bezeren. dus hij zou dan wel ingrijpen. Hij wreef met zijn duimen over de rug van Lokis hand.