De Ruïne aan de rand van het grote meer.

Lucy ging voorzichtig op een stoel zitten die op een ruime afstand van de jongen stond en begon te spelen. Het was een rustig liedje waardoor je ging nadenken. Voor haar had het altijd het beeld geschapen dat je op iets wachten. Je wist niet wat of wat het zou brengen, maar je wachtte. Soms geduldig en soms niet. Of het ooit zou komen wist je niet, maar je moest wachten. Of het voor andere mensen ook zo'n betekenis had wist ze niet.

Dj keek een beetje verbaast op toen hij de muziek hoorde. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje en luisterde ingespannen naar de muziek. Het was mooi, zoals alle muziek hier mooi was dus da twas niet echt een verrassing, toch was er iets met deze muziek alleen wist hij niet wat. Hij deed iets met hem, iets wat anders muziek niet vak deed, bijna nooit.

Lucy zag de jongen kijken en zag meteen dat de muziek ook beelden bij hem opriep. Ze was benieuwd wat hij erbij dacht. Het deed haar denken aan de tekeningen van Ethan, iedereen kon er iets anders in zien. Snel duwde ze de gedachte uit haar hoofd, niet alle tekeningen hadden goede dingen bij haar opgeroepen. Dus dacht ze maar snel aan Jaimy en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Hij maakte haar gelukkig en verdreef de stemmen.

Dj bleef naar het meisje kijken, vooral naar haar vingers die de snaren aanraakte waardoor er een prachtige muziek ontstond. Hij dacht aan Andreas en hoe hij speelde, daarna weer aan Diana. Hij dacht aan beide tergelijkertijd en hij wist totaal niet wat hij met zijn gevoelens moest. Hij had het altijd onderdrukt, het nooit laten zien.

Lucy glimlachte naar de jongen, ze hoefde er niet persé met haar hoofd bij te zijn als ze gitaar speelde. Ze speelde zo lang en zoveel gitaar dat het vaak automatisch ging. Hoewel ze het jammer vond liep het liedje op zijn einde, de jongen leek het echt mooi te vinden. Maar nog voordat de laatste noot was weggestorven begon ze al aan een nieuw liedje. Bij dit liedje had ze het gevoel dat er langzaam een hele nieuwe magische wereld tevoorschijn kwam.
-----------

Dj bleef geintrigeerd naar de muziek die het meisje produceerde luisteren. Het nummer wat ze nu speelde was zowaar nog mooier dan wat ze daarnet had gespeeld. Hij luisterde goed, probeerde elke noot te onthouden zodat ze hem niet zouden ontglippen. Hij beet kort op zijn lip. Waarom moest alles nu weer zo ingewikkeld zijn.

Lucy vond het erg leuk om op zo'n manier te spelen. Hoewel ze wist dat ze nooit echt voor publiek zou kunnen optreden, ze moest er niet aan denken, veel te veel blikken. Vond ze het leuk om muziek voor deze jongen te maken. Hij werkte haar niet op haar zenuwen en leek het echt mooi te vinden. Dat hij een verhaal had was duidelijk, de blik in zijn ogen was nadenken en in twijfel en natuurlijk was hij op deze plek. De meeste leerlingen kwamen hier niet zo vaak als zij.

Dj wende zijn blik nog steeds niet af van het meisje. Zijn hele lichaam voelde de muziek, vaak voelde hij de muziek maar niet zo overweldigend als dat hij het nu voelde. Misschien viel het ook wel te wijten aan dat hij sowieso al in de war was. Waarom kon het bij hem nu nooit eens normaal gaan. Nee hij moest weer zo nodig op twee personen tegelijkertijd verliefd worden.

Lucy was best nieuwsgierig naar het verhaal van de jongen. Al zou ze er niet naar vragen. Voor haar was er een soort regel, zolang iemand niet naar mij vraagt, vraag ik ook niet naar diegene. Aangezien zij er niet van hield haar verhaal te vertellen vroeg ze dat ook niet van andere. Het moment in het liedje kwam dat ze hard de snaren aansloeg. Dat deed ze een paar keer, daarna kwam de oude melodie terug alleen zachter dan eerst. Voor haar betekende het dat leven altijd door kon gaan, hoe erg de verliezen ook waren.

Dj draaide zijn hoofd af van het meisje en keek weer naar het water terwijl hij nog steeds ingespanne naar de muziek luisterde. Hij vond dat hij een beslissing moest nemen, alleen wist hij niet wat hij moest beslissen. Hij vond ze allebij heel erg leuk en hij wist niet of hij wel kon beslissen. Hij wilde hen allebei niet kwetsten.

Ook de laatste noot van dit liedje stierf langzaam weg en Lucy begon niet met een volgend liedje. Uit ervaring wist ze dat de magie van muziek wegging als je teveel in één keer op je af kreeg. Voorzichtig liet ze de gitaar zakken en legde hem op de grond. Met haar vingers gleed ze langs de versleten zitting en rugleuning van de stoel. Juist doordat de stoel versleten was vond ze hem zo fijn. Daardoor voelde ze zich meer met de stoel verbonden, hij was van hout en daardoor dus ook een deel van de natuur. Ookal geloofde ze niet in de indianenlegendes, ze had toch verschillende stukjes van het geloof meegenomen.

Dj keek weer op toen het meisje stopte met spelen. 'Je speelt echt prachtig.' zei hij toen rustig en zachtjes. Zijn woorden waren oprecht en zo sprak hij ze ook uit. Hij was blij dat hij zijn stem kon controleren, het was het laatste beetje waar hij nog controle over had in zijn leven. Zelfs zijn eigen lichaam deed niet meer wat hij echt wilde.

Lucy keek snel op, niet zoals ze normaal deed als er iemand tegen haar begon te praten maar toch niet helemaal normaal. Ookal voelde ze zich goed zou iemand die wist wat voor ziekte ze had het wel op kunnen merken. "Dankje," ze glimlachte dankbaar. De jongen was voor haar een soort publiek en veel meer mensen zou ze niet aankunnen.

Dj glimlachte. 'Waar heb je zo leren spelen?' vroeg hij toen. Meestal konden de mensen al heel goed spelen voor ze op Franklin kwamen. Hij had hier eigenlijk alles nog moeten leren, en nog steeds moest hij een hoop leren. Maar het ging goed. Hij leerde hier een hoop, meer dan alleen dansen. Hij leerde ook hoe zijn leven zou moeten zijn.

Lucy glimlachte ook. Meestal hield ze niet gesprekken, maar dit onderwerp was anders. "Ik speel heel veel." Ze wist niet meer hoe of waar ze was begonnen met gitaar spelen, maar dat hoefde die jongen niet te weten. Dan zou ze moeten gaan uitleggen over haar ziekte en dat wilde ze niet, dan zou hij haar raar vinden en het liefst weggaan. "Wat is jou talent." Ze hoopte dat het een intstrument was maar dacht het niet. De jongen zag er meer uit als een danser, maar omdat Jaimy ook een danser was vond ze dat ook wel leuk.

'Ik dans, vooral hiphop.' zei hij met een glimlach. Alleen dan voelde hij zich echt zichzelf. In dit half jaar was hij ontzettend veel veranderd, een prettige verandering. Verder mixte hij wel veel muziek alleen vond hij dat niet echt een talent. Al dachten sommige andere daar anders over. Nouja hij hield het voorlopig maar gewoon op het dansen.

Lucy's glimlach werd breder. Jaimy danste ook hiphop en dat vond ze geweldig. "Leuk." Het was misschien een klein en simpel woordje, ze meende het echt. Ze wist niet zeker of het wel hetzelfde was, misschien waren er wel verschillende soorten hiphop en danste ze toch anders. Maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze had zowiezo respect voor mensen die goed konden dansen, al zei ze dat niet vaak. Zelf was ze wel soepel, maar echt dansen kon ze niet.

Dj glimlachte en knikte kort ter bevestiging dat het leuk was. 'Ik ben niet heel goed hoor.' zei hij toen snel. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij goed was want hij was gewoon slechts een beginneling. Al waren er wel mensen die zeiden dat hij een natuurtalent was maar toch. Vroeger had hij een beetje op straat gedanst maar dat was lang niet zo moeilijk als dat het hier was.

Lucy glimlachte en haalde haar schouders op. Voor zover zij wist was iedereen op deze school goed in wat hij of zij deed. Natuurlijk waren er leerlingen die beter waren, maar dat was altijd zo. Je zou het arrogantie kunnen noemen, maar zij vond dat ze goed kon gitaar spelen. Maar ze vond ook dat dat ook een van de weinige goede dingen aan haar was. Ze vond dat als je iets aan jezelf goed vond je ook de slechte kanten moest accepteren en toegeven. "Denk je dat ik het verschil zie dan." Ze zag over het algemeen maar heel weinig optredens en talenten van andere en kende dus amper het verschil tussen verschillende dansen.

Dj haalde zijn schouders op. 'Ik zou het niet weten.' zei hij toen eerlijk. Hij wist niet zo goed hoe hij haar moest inschatten. Ineens besefte hij dat hij haar naam niet wist, maar eigenlijk maakte dat ook niet veel uit. Ze kon goed muziek spelen en op dit moment vond hij dat wel even genoeg. 'Denk je dat ik het verschil zie tussen mensen die muziek maken?' vroeg hij toen hij aan haar.

Lucy dacht hier even over na. "Ik denk dat je dat bij sommige muziekstukken wel hoort. Die moeten een bepaald gevoel overbrengen en dat komt niet over als je het niet goed speelt." Het had lang geduurd voordat ze de twee liedjes die ze net had gespeeld goed had kunnen spelen. Ze waren absoluut niet makkelijk, er moest gevoel in liggen en het was zowiezo geen makkelijk liedje.

Dj haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat het gewoon een kwestie van smaak is. Kijk als je mij naar een oprea zou laten luisteren zou ik dat denk ik niet mooi vinden terwijl het wel heel goed kan zijn.' zei hij toen. Hij keek het meisje nog steeds licht glimlachend aan.

Lucy knikte, "dat kan inderdaad wel kloppen." Ze zag zichzelf er ook niet voor aan om naar een opera te gaan luisteren. Ten eerste was er bij dat soort shows meestal een hele zaal vol en het zingen ging meestal ook veel te hard naar haar smaak. Om diezelfde reden kon ze ook niet naar verschillende moderne muziek luisteren. Als ze langs een drumlokaal liep drukte ze meestal haar handen tegen oren.