Het grote meer.

Het meer van de school is een groot rond meer. Het water is redelijk helder. Er zwemmen een aantal vissen in, maar niet heel erg veel. In de zomer kan hier prima gezwommen worden en in de winter kan er misschien op geschaatst worden. Aan verschillende kanten heb je steigers die tot redelijk ver in het water komen. Hier kun je op zitten, vanaf duiken, bedenk iets. Om het meer heen is een veld waar je kunt zitten en er zijn verschillende bankjes. Het is omgeven door waterplanten en gewone bloemen en planten. Er staan ook een aantal bomen, maar dit zijn er weinig. Het meer ligt een stukje van de school af.

Personen: Wel veel, maar niet overbevolkt.
Regels: Niet het meer vervuilen.

Cole liep met een glimlach naar het meer toe. Hij had zijn gitaar op zijn rug zitten met een band. Dit was zo´n plek waar hij meestal inspiratie kreeg voor dingen. Rustig ging hij zitten bij een bom die bijna in het meer hing. Het was misschien een beetje alleen maar het was wel iets waardoor hij beter voigels kon horen. Hij pakte zijn gitaar van zijn rug en speelde wat noten. Gewoon om te kijken hoe het klonk. Hij was meteen al zo vol met muziek dt hij niet veel meer lette op zijn omgeving.

June had haar cheerleaderpakje uitgetrokken en was nu in haar gewone kleding de school uitgelopen. Het was zo beter, omdat nu minder mensen haar nastaarde. Ze had een rood tuniekje aan, met een legging eronder en een jasje eroverheen. Haar haren zaten nu los en waren gekruld met een krultang. Ze liep richting het meer. Vorig jaar hield ze ook al zo van deze plek. Lekker uitrusten, een plekje om te zingen, gewoon een beetje niets te doen. Ze begon richting de rand van het meertje te lopen, vlakbij de bekende, overhangende boom.

Langzaam begon Cole een van ijn liedjes te spelen. Het was een rustig liedje maar wel een die bij het meer paste. Hij zong er zachtjes bij omdat hij zelf daht dta hij niet zo goed was in zingen. Uiteindelijk leek het wel op het liedje fireflies een van zijn lievelingsliedjes. A had hij het niet zelf geshreven. Hij was zo verdiept in het liedje dat hij niet merkte dat iemand zijn richting op kam. Hij was gewoon aan het spelen waar hij gelukkig over al kon doen.

June merkte muziek op, ze hoorde muziek snel, omdat het haar leven was. Haar ogen gingen langs de waterkant terwijl ze verderliep en even stopte, vlak voor de rand. Haar ogen gingen naar de boom en daar zag ze een jongen zitten met een gitaar. Ze zag zijn lippen op en neer bewegen, wat betekende dat hij ook zong, maar dat kon ze niet horen. Ze hoorde alleen de muziek van de gitaar. Maar ze moest toegeven, het klonk goed. Ze liep er rustig heen, maar bleef op anderhalve meter staan, omdat ze hem niet wilde laten schrikken.

Helaas was het liedje bijna afgelopen. De laatste zinnen zong Cole toch wat luider omdat hij het goed wou eindigen. Uiteindelijk sloeg hij de laatste snaar aan. Het bleef een mooi liedje vond hij. Met een glimlach keek hij even naar zijn gitaar. Hij moest wel op passen dat hij niet zulke liedjes gaat imiteren. Daarna keek hij om zich heen en zag een meisje op nog geen halve meter afstand staan. Hij hd haar niet aan zien komen maar schrok er ook niet van. ´´Hoi´´zei hij met een glimlach.

June glimlachte toen hij haar opmerkte, gelukkig schrok hij niet. Ze haalde een hand door haar bruine krullen. 'Hi.' Begroette ze hem terug en nam hem even in zich op. 'Je speelt goed.' Complimenteerde ze. 'Ook dat zang op het laatste was goed.' Voegde ze daarbij toe. Het was in ieder geval erg zuiver, dat was belangrijk. Vorig jaar zong ze zelf ook altijd bij het meer. Het was rustig en zo kon je je prima concentreren op je zuiverheden, je tekst en alles dat erbij hoorde. Zo werd je niet afgeleid door mensen die binnenkwamen of mensen die tegen je begonnen te praten.

´´Dank je wel´´ zei Cole die het erg wardeerde als hij complimenten kreeg. Al vond hij zijn zangstem wat minder belangrijk. ´´Ga er toch bij zitten anders moet ik de hele tijf tegen je op kijken´´ zei Cole met een brede glimlach. Hij wist niet of het een meisje was die er juist van genoot , figuurlijk dan. Maar hij vond het altijd gezelliger als iemand ongeveer op ooghoogte zat. Ondertussen legde hij zijn gitaar voorzichtig langs hem neer. Hij had dat ding al lang en was vn plan om het nog veel langer te houden.

new

Raf zat aan de rand van het meer en zijn voeten bungelde in het water. Zijn afgetrapte gympen lagen naast hem. Het water was koud, maar hij was het wel gewend. Zachtjes zong hij een rustig liedje. Het was een vrij onbekend liedje, hoop en Raf struikelde soms over de woorden. Hij had het liedje maar drie keer gehoord en kon zich niet alles herinneren. Het was een fijn liedje, zeker nu. Hij kon wel wat hoop gebruiken. Raf had al een heleboel andere gezien met een muziekspeler, hij was niet snel jaloers maar daar was hij toch wel heel jaloers op. Als hij muziek wilde moest hij die zelf maken, of iemand vragen het voor hem te doen.

Katty kwam aangehuppeld in een kort broekje die tot haar taille zat en een oversised shirt wat ze in het broekje gepropt had. In haar hand had ze een grote roze lolly, die ze gekocht had in het winkeltje voor de school, die er nou en dan stond. In haar virzier kreeg ze de jongen Raf. Ze herkende hem door de groenige muts op zijn hoofd. Enthousiast rende ze op hem af. Ze tikte hem aan en ging naast hem in een kleermakerszit zitten. ''Boe.''.

Raf stopte meteen met zingen en draaide zijn hoofd met een ruk. Zijn hand lag al op de grond klaar om hem op te drukken en zo snel mogelijk op te staan. Automatisch had hij al zijn spieren aangespannen. Pas daarna begon hij met nadenken en zag hij dat het Katty was. Hij ontspande zich enigszins. "Schrik." Hij glimlachte aarzelend, eigenlijk was hij best blij dat hij niet alleen meer was.

''Ik zag jou, en ik dacht ; laat ik hem eens irriteren om erbij te komen zitten.'' zei ze grijzend. Ze haalde haar hand door haar haren en keek naar de zon die volop haar scheen. Die warmte was heerlijk, ze zag echt op tegen de winter. En niet alleen omdat ze dan weer dikke vesten moest dragen, ze kon gewoon niet tegen die kou.

Cole wrote:

´´Dank je wel´´ zei Cole die het erg wardeerde als hij complimenten kreeg. Al vond hij zijn zangstem wat minder belangrijk. ´´Ga er toch bij zitten anders moet ik de hele tijf tegen je op kijken´´ zei Cole met een brede glimlach. Hij wist niet of het een meisje was die er juist van genoot , figuurlijk dan. Maar hij vond het altijd gezelliger als iemand ongeveer op ooghoogte zat. Ondertussen legde hij zijn gitaar voorzichtig langs hem neer. Hij had dat ding al lang en was vn plan om het nog veel langer te houden.

June grinnikte en schudde haar hoofd. 'Ik kom wel zitten.' Zei ze met een glimlach en zette een paar stappen naar hem toe en ging naast hem zitten. Ze zorgde er goed voor dat ze niet perongeluk op de gitaar stapte en trok haar benen in. 'Geen dank.' Zei ze daarna tegen hem en haalde een hand door haar haren, nogmaals, misschien deed ze dat gewoon vaak. 'Is gitaarspelen hetgene waarvoor je hier bent?' Vroeg ze aan hem en keek hem aan.

Raf grijnsde terug, hij had dit soort gesprekken gemist. "Gelukt hoor." Het verschil met de Raf op de opening was heel groot. Hij was gewoon veel losser als er niet zoveel mensen waren. Hij bewoog zijn tenen in het water, ze waren koud en stijf maar het contrast van de warmte op zijn gezicht en de kou op zijn voeten vond hij fijn.

''Yay, missie geslaagd.'' zei ze en gooide een vuist in de lucht. Haar blik ging naar het water, misschien zou het wel lekker zijn om haar voeten daarin te laten baden. En voor ze er verder over na kon denken deed ze haar slippers uit en liet ze haar voeten in het koude water glijden. Meteen voelde ze de verkoeling.

Cole was blij dat het meisje ook ging zitten. Met een grote glimlach keek hij kort naar zijn gitaar. ´´Ja en een klein beetje voor het schrijven van liedjes denk ik. En jij waarvoor ben jij hier.´´ vroeg Cole eerlijk. Daarna draaide hij zih terug naar het meisje en stak zijn hand uit. ´´Ik ben Cole trouwens´´ stelde Cole zich beleefd voor. Gelukkig was het hier niet zo moeilijk om zijn hand uit te steken. Hij was hier nog maar net dus wist weinig van de school af. Hij wist wel dat tot nu toe iedereen aardig was.

Katty. wrote:

''Yay, missie geslaagd.'' zei ze en gooide een vuist in de lucht. Haar blik ging naar het water, misschien zou het wel lekker zijn om haar voeten daarin te laten baden. En voor ze er verder over na kon denken deed ze haar slippers uit en liet ze haar voeten in het koude water glijden. Meteen voelde ze de verkoeling.

"Proficiat." Raf begon te neuriën. Voor zijn zangles moest hij morgen een liedje zingen en hij moest Hoop nog goed in zijn hoofd krijgen. Eigenlijk kende hij hem al maar hij moest hem perfect kennen van zichzelf. Het was wat overdreven, maar het was zijn enige kans op een toekomst. Een toekomst uit de armoede.

''In welke klas zit je?'' vroeg ze. Haar voeten bewogen heen en weer in het water, wat rimpels veroorzaakte. Het was altijd mooi om te kijken hoe het bewoog en het was fascinerend als je jezelf erin kon zien. Maar er diep over nadenken deed Katty niet, dat zat gewoon niet in haar straatje.

June nam zijn hand aan en schudde hem. 'Ik ben June, aangenaam.' Zei ze tegen hem en liet zijn hand weer los. 'Ik ben hier vooral voor het zingen. Maar hou ook van dansen en cheerleaden.' Zei ze tegen hem. Ze vond het leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten, zo kregen mensen misschien ook een andere indruk van haar. Anders dan de hoofdchearleader, de bitch, de huppel. Allemaal mensen die haar niet eens gesproken hadden en haar direct in een hokje plaatste. Ze hield niet van dat soort mensen.

´´Zo dat is niet weinig. Al vind ik cheerleaden persoonlijk een vorm van dansen. Net als klassiek dansen je tijd voor nodig moet hebben´´ zei Cole eerlijk. Het was zijn mening en die liet hij meestal weten. Al liet hij het nooit zo ver komen tot een gevecht. Hij keek naar zijn gitaar en kreeg een geweldig idee. ´´Zullen we anders samen een liedje doen. Ik op de gitaar en jij zingen´´ vroeg hij met een glimlach. Hij had gehopt dat hij veel dingen samen kon doen daarom kwam hij hierheen.

'Ja, daar heb je wel een punt. Maar cheerleaden gaat ook vooral om het aanmoedigen.' Zei June tegen hem en glimlachte. Ze knikte enthousiast toen hij dat voorstelde. 'Dat vind ik een goed idee, dat is leuk. Ik heb lang niet met begeleiding gezongen.' Zei ze vrolijk tegen hem en hield haar hoofd een beetje schuin, toen ze nadacht over welk liedje. Dat deed ze vaker als ze nadacht. 'Weet jij een liedje? Ik weet niet wat je kunt spelen.' Zei ze tegen hem.

Cole dacht zelf ook even na. ´´Ik ken er best veel maar wel rustige liedjes. Wat dacht je anders van : i´m coming home´´ vroeg Cole. Het was wel een liedje met een hoge toon maar hij wou haar ook een beetje uit testen. Al had hij wel vertrouwen in dat ze het haalde. Andrs zou iemand niet op deze school zitten voor zingen. Hij pakte de gitaar vast en sloeg een snaar aan om voor het geval al de goede toonhoogte te hebben. Al moest June zelf maar weten wat ze zong hij speelde alleen maar mee.

June knikte. 'Dat is een mooi liedje.' Zei ze en knikte dat hij kon beginnen. Ze nam even de tekst in haar hoofd op. Het was echt een geweldig liedje. Het gaf haar een goed gevoel. Ook omdat deze plek als haar thuis voelde, net zo goed als haar thuis in New York. Ze begon het beginmelodietje te neuriën en leunde tegen de boom aan.

Katty. wrote:

''In welke klas zit je?'' vroeg ze. Haar voeten bewogen heen en weer in het water, wat rimpels veroorzaakte. Het was altijd mooi om te kijken hoe het bewoog en het was fascinerend als je jezelf erin kon zien. Maar er diep over nadenken deed Katty niet, dat zat gewoon niet in haar straatje.

"Dit is mijn eerste jaar." Hij keek expres niet naar Katty en staarde dus maar net als zij naar de rimpels in het water. Hij had nog niemand echt ontmoet die ook in het eerste jaar zat. Het was lastig, omdat de rest elkaar al allemaal kende. Maar hij had zich in plaats daarvan op het studiewerk gestort, wat hij ook van plan was geweest. Toch had hij niet gedacht dat zijn achterstand zo groot was.

''Oh, het eerste jaar is altijd leuk. Dan leer je nieuwe mensen kennen en zijn de leraren ook een stuk softer tegen je. Ik zeg ; maak er gebruik van want volgend jaar zijn ze een stuk strenger.''. Ze maakte een beweging met haar hoofd en het plukje haar wat voor haar gezicht hing zat weer terug op zijn plek.