De eetzaal.

''Eh, mij maakt het niet uit. Het ligt eraan wat jij fijner vind. Ik kan ze allebei.'' zei ze terwijl ze glimlachte. Kriebels speelde al op bij haar, dat gebeurde altijd voor ze moest zingen. Niet omdat ze bang was om af te gaan, nee een heel andere reden. Ze werd altijd opgewonden en nu al helemaal omdat ze het lang niet meer had gedaan.

´´Dan doen we just the way you are, klaar´´ vroeg Cole. Hij probeerde een snaar uit om de goede hoogte te vinden. ´´1......2.......3´´ zei hij waarne hij ging spelen. Hij zong er ook bij. Al deed hij dat niet zo vaak hij kon het wel. Hij vond het altijd leuk om te spelen en nog leuker om met mensen samen te spelen. Waar zingen ook onder viel vond hij zelf.

Met een krachtige stem begon ze de tekst te zingen. Er heerste iets speciaals op haar stem, waardoor ze niet zoals elke zangeres klonk. Steeds meer mensen begonnen naar hun te kijken, sommige geïrriteerd, sommige bewonderend. ''Just the way you are.'' zong ze.

Raf zat alleen aan een tafel, zoals gewoonlijk. Maar hij was daar helemaal niet teneergeslagen door. Eigenlijk vrij vrolijk nam hij een hap uit zijn broodje. Dit is eigenlijk nog een van de beste dingen van deze school, dacht hij opgewekt, gratis eten. Hij moest zijn best doen zich te beheersen en het broodje niet zo snel mogelijk in zijn mond proppen en bijna zonder kauwen door te slikken. Dat was namelijk de gang van zaken in zijn 'vorige leven'. Het was flink wennen geweest dat hij hier niets hoefde te doen voor zijn eten. Wennen, maar wel fijn.

Mike liep door de eetzaal, in zijn hand had hij een blikje frisdrank. Cola om precies te zijn. Hij keek om zich heen. Aan de meeste tafels zaten wel groepjes. En hij had niet veel zin om daar bij te zitten. Er was nog één tafel over die op één persoon na leeg was. Mike liep er naartoe terwijl hij het blikje opende. Hij ging op een stoel zitten en keek naar de jongen voor hem. "Is het erg of eh..." Het klonk een beetje dom vond hij zelf. Maar het was gezegd en je kan dingen niet terugdraaien.

Raf keek naar de jongen die aan 'zijn' tafel kwam zitten. Als antwoord op de vraag van de jongen was zijn eerste reactie gewoon 'maakt niet uit hoor' te zeggen maar hij herinnerde zichzelf er net op tijd aan dat dit niet zo beleefd en best wel smerig was. Aangezien zijn mond vol zat. Dus schudde hij gewoon zijn hoofd. Hij bedacht zich dat zelfs als hij ja zou knikken als in ja ik vind het erg het eigenlijk niet uit zou maken. Het was niet zijn tafel en iedereen had het recht eraan te gaan zitten.

Katty. wrote:

Met een krachtige stem begon ze de tekst te zingen. Er heerste iets speciaals op haar stem, waardoor ze niet zoals elke zangeres klonk. Steeds meer mensen begonnen naar hun te kijken, sommige geïrriteerd, sommige bewonderend. ''Just the way you are.'' zong ze.

Cole speelde gewoon mee en zong erbij. Al bleef hij wel bij de gewone manier van Bruno. Hij vond nooit dat hij goed genoeg kon zingen dus deed hij het maar veilig. Hij vond wel dat Katty mooi kon zingen. Maar dat kon hij natuurlijk nu niet zeggen. De mensen zag hijniet eens omdat hij te druk bezig was met het liedje.

Het hele liedje had ze zuiver gezongen, iets wat niet vaak gebeurde bij haar. Ze keek naar Cole, de jongen met wie ze het had gedaan, en daarnaar om zich heen. De geïrriteerde blikken hadden zich ingewisseld voor glimlachen en bewonderende gezichten.

Florentine liep met het zware boek in haar hand de eetzaal in en ging aan een van de ronde tafels zitten. Zuchtend sloeg ze het boek open en begon te lezen. Al snel verveelde ze zich en ze keek om zich heen. Yes, dacht ze toen ze zag dat je nog steeds kon lunchen. Snel haalde ze een broodje gezond en deed haar best zich weer te verdiepen in haar boek.

Trinity keek naar de cola in de hand van Dana Elle, zelf had ze geen dorst. Eigenlijk had ze meer zin in wat zoets om op te kauwen, ze was benieuwd of ze misschien nog wat geld in haar broekzak zitten. Daar kon ze dan wel wat van halen. "Als straks de school instoort weten we waar het aan ligt." zei ze ineens uit het niets hardop. Soms liepen haar gedachten een beetje op een rare manier.

Dana Elle keek Trinity een moment serieus aan en schoot toen in de lach. Wat eigenlijk niet zo'n goed idee was want ze had net een slok cola genomen waardoor dat uit haar neus kwam. Daardoor moest ze nog harder lachen en zocht snel een zakdoekje zodat het er niet al te raar uit zou gaan zien. Gelukkig had ze al snel een zakdoekje te pakken en begon haar gezicht droog te maken.' Laat me nooit meer zo lachen oké! In ieder geval niet wanneer ik net heb gedronken!' Zei ze een beetje binnesmonds.

Verontschuldigent keek Trinity naar Dana Elle, "Ik zal het proberen te onthouden." zei ze op zo'n 'zielige' toon dat dat eigenlijk ook weer lachwekkend was. "Maar gaat het?" voegde ze eraan toe. Trinity wist hoe vervelend kon zijn om de cola door je neus te krijgen, dat prikte verschikkelijk. Ze keek naar de automaten die er nog stonden "Ik ga even wat lekkers halen." in haar broekzak had ze enkele dollarbiljetten gevonden die ze van haar ouders meegekregen hadden als extraatje.

Dana Elle knikte even en voelde nog een prikje in haar neus. Ze snoot even in haar zakdoekje en knikte tegelijk. Met een snelle beweging gooide ze het zakdoekje weg en ging met haar hand door haar haren. Halverwege hield ze maar op omdat de klitten in haar haren haar vingers tegen hielden. Ze schudde even met haar hoofd zodat haar haren er weer normaal uitzagen en ging aan het dichtstbijzijnde lege tafeltje zitten.

Snel wandelde Trinity naar de automaten. Ze liet haar blik langs het lekkers gaan, al snel koos ze voor een zakje M&M's. Ze stopte het geld in de automaat en toetse het nummer van de chocolade pinda's in. Ze viste ze eruit en liep snel weer terug naar Dana Elle. Ze plofte bij haar op de stoel neer "Zo, wil je er eentje?" vroeg ze terwjl ze het zakje openscheurde, bijna te hard zodat de m&m's bijna over de tafel vlogen. Haastig hield ze het tegen en legde ze dop de tafel neer.

Jean gooide haar haar naar achter en liep de Eetzaal binnen. Haar maag knorde en ze watertanden haast toen ze de automaat zag. Ze gooide haar muntjes erin en tikte het nummer in. Een grote appelkoek verpakt viel naar beneden. Ze graaide in de bak en scheurde de verpakking eraf. Ze nam een grote hap en liep naar een stoel met haar appelkoek. Ze beet er weer lekker in en hapte er op los. Geen appelkoek was veilig in de handen van Jean!

Dana Elle moest lachen om het half uit één vallende zakje en keek er even naar.' Nee hoor ik mag geen chocolade, ik ben er allergies voor, helaas.' Ze keek een beetje verdrietig maar gelijk herstelde ze zich. Ze wou niet treuren om het idee dat ze geen chocola mocht eten.

Trinity keek haar verbaast aan en knipperde met haar ogen "Wat?" mompelde ze verbaast. "Oehw wat vreselijk, dat wist ik niet." ze keek naar de M&M's die op tafel lagen. Als ze het geweten had had ze iets anders genomen, het was zo lullig dat zij gewoon het lekkerste eten van wat er was zat t eten voor de neus van een meisje dat er allergies voor was.

Dana grinnikte zachtjes en zei toen op een hele zweverige toon,' Achh je raakt eraan gewend hoor dus het maakt niet uit en als het goed is had ik nog zure matjes in mijn tas zitten.' Ze keek even in haar schoudertasje en vond toen een zakje met kleine zure matjes. Ze begon ze op te eten en trok daardoor af en toe een heel raar gezicht.

Trinity knkte opgelucht, direct voelde ze zich minder bezwaart om een paar van de pinda's in haar mond te stoppen. TErwijl ze naar de zure matjes keek voelde ze het speeksel zich al aanmaken bij de gedachte aan het zure spul. Ze rilde even, het was niet haar lievelingssnoep, zeker niet. "Wat is jouw talent eigenlijk?" vroeg ze na een tijdje.

Katty liep , of nou, huppelde de eetzaal binnen. Ze ging op een stoel zitten naast een meisje met óók rode haren. ''Hoi haargenootje.'' zei ze vrolijk, vandaag voelde alles als een grote cupcakewereld(Yay :3). Ze sprak iedereen aan en had totaal geen schaamtegevoel, nog minder als normaal. Het was nog raar dat haar woorden regenboogkleuren hadden.

Trinity wrote:

Trinity knkte opgelucht, direct voelde ze zich minder bezwaart om een paar van de pinda's in haar mond te stoppen. TErwijl ze naar de zure matjes keek voelde ze het speeksel zich al aanmaken bij de gedachte aan het zure spul. Ze rilde even, het was niet haar lievelingssnoep, zeker niet. "Wat is jouw talent eigenlijk?" vroeg ze na een tijdje.

Dana kon wel zien dat Trinity haar zure matjes niet heel erg lekker vond maar des te meer was er voor haar dus ze vond het niet erg. Ze keek even verbaasd naar die vraag maar eigenlijk moest je niet verbaasd zijn vond ze. Het was een vraag die ze hier altijd stelde en toch voelde het een beetje raar om te moeten zeggen.' Piano is mijn talent en de jouwe?' Ze keek het meisje even opserverend aan. Dana zou zeggen dat het meisje zong. Zo zag ze er wel uit maar goed ze kon het ook fataal fout hebben. Dana had soms van haar momenten dat ze de mens heel goed doorhad en haast alles kon aflezen aan het uiterlijk maar ze had ook van die momenten dat ze er verselijk mis zit en alles fout schat.

'Hallo!' Begroette Jean toen ze de laatste hap van haar appelkoek in haar mond stopte. Ze keek naar het vrolijke meisje met de rode haren, ze mocht dan wel rode haren hebben maar ze leek voor de rest niet echt op Jean. Jean zou nooit zo vrolijk kunnen zijn en voor de rest had dat meisje een veel mooier figuur, doordat Jean zo mager was leek ze gewoon een paar botjes toevallig op de juiste plaats gezet. Ze haalde een hand luchtig door haar haar en speelde met de verpakking van de appelkoek.

''Hoe heet je?'' vroeg ze. Katty draaide naar het meisje toe en keek haar aan. Het meisje had een erg mooi gezicht, het had iets speciaals. En de oranje rode haren maakte het nog speciaaler. Ze vroeg zich af met wat zij auditie had gedaan. Zeker iets als gitaar spelen, ze vond haar daar wel het uiterlijk voor hebben. Maar mensen in hokjes stoppen moest ze niet doen .

'Jean, en wat is jou naam?' Jean haar nieuwsgierigheid begon op te spelen toen het meisje haar aandacht op haar had gericht. De verpakking was blijkbaar niet meer interessant genoeg en die bleef treurig op de tafel liggen toen Jean haar handen terug trok en haar handen op haar benen liet rusten. Haar bleke benen zagen eruit alsof ze nooit zonlicht hadden gezien, het was haast om medelijden mee te hebben. Maar Jean vond het niet zo erg, het hoorde gewoon. Ze kon zichzelf niet voorstellen met bruine benen en volle borsten en een mooie bolle kont. Natuurlijk was Jean onzeker, ja dat kon je wel zeggen. Haar onzekerheid had vorig jaar haar hoogtepunt bereikt en ze was ingestort met niemand die zijn hand uitstak om haar omhoog te trekken. Tot haar broer haar weer op haar beide bleke dunne benen had gezet en haar in therapie had gestuurd. Nu had ze er meer mee om leren gaan en haar nare gewoontes waren achterwegen. Hoopte ze uit de grond van haar hart.

Jij schrijft goed! =3
-

''Katty.'' antwoordde ze terwijl ze naar de verpakking keek. Ze kreeg er al zin in, die zoette koek in haar mond. Langzaam likte ze haar lippen af en keek naar de automaat, zou ze er een gaan halen?
-
Ik moet gaan doei .<3