De eetzaal.

Dana Elle liep de verlaten eetzaal binnen en vond het eigenlijk jammer dat ze niet helemaal alleen was want ze zag nog een meisje. Toch wist ze dat ze vriendelijk moest zijn, dat was een eigenschap die Raf bij haar had gevonden want zelf had ze die eigenlijk ver weg gestopt. Ze zette een vriendelijk glimlach op en ging aan de tafel zitten waar het meisje ook zat.' Heey'

'Huh? Wat? Oh, hallo,'Zei Diana verward. Ze raakte nog altijd in de war als mensen haar aanspraken als ze aan het lezen was -wat hàdden ze daarmee?- en was er nooit helemaal bij. Ze keek het meisje, spijtig genoeg duidelijk ouder dan haar, aan met haar groene ogen. Ze was nooit dol geweest op ouder gezelschap, in vergelijking met hen voelde ze zich dom en kinderachtig. Niet dat ze één van beiden was.

Dana Elle lachtte vriendelijk,' Is het erg als ik erbij kom zitten? WAt lees je trouwens je bent er helemaal in en zelf ben ik ook erg weg van boeken.' Waarschijnlijk wel een heel ander gerne dan dat dit meisje aan het lezen was maar interesse in andere mensen was nooit mis. En als het over boeken ging vond ze het niet eens zo heel erg want wanneer ze het boek nog niet kende dan had ze weer nieuw leesvoer en wanneer ze het boek wel kende konden ze erover discusseren wat Dana ook al te leuk vond.

'Tuurlijk wel,'Zei Diana voorzichtig. Ze liet Dana het boek zien. Fallen van Lauren Kate, erg ver was ze nog niet, maar ze was er immers vijf minuten geleden in begonnen. Tja, erg ver was ze dus nog niet. Het was het enige populaire boek dat ze ooit zou lezen, daarvoor hield ze veel te veel van onbekende boekjes die niemand ooit heeft gelezen.

Dana Elle knikte,' Ik vond het een geweldig boek, maar ben toch meer van de nog onbekende schrijvers en boeken. Het heeft dan nog een soort extra magie over zich heen omdat ik dan altijd het gevoel heb dat ik de eerste ben die het leest.' Waarschijnlijk was ze echt niet de eerste maar het was wel zo dat je één van de weinige was. En dat maakte het lezen dan wel weer heel erg leuk. Ze lachtte en keek nog een keer naar het boek en daarna naar het meisje,' Aan je huid te zien lees je veel, en je bent een rustig type heb ik dat goed?' Het was misschien een rare vraag maar Dana probeerde de laatste tijd veel van dit soort dingen uit, meestal had ze het ook goed maar de verhalen die erachter zaten spraken haar het meeste aan.

'Waarom heb jij tot nu toe altijd gelijK,'Zei Diana hoofdschuddend. Ze herkende zich prima in haar omschrijving: Ze las veel en was zowat nooit hyperactief. Maar ze was meer: Ze was verlegen en viel niet op. Ze was hier vanwege haar pianospel, ze kon geen sport. Ze kon zoveel niet, maar dit alles zei Dana niet. Dana had haar eerste indruk gezegd, en dat op zich was al knap genoeg.

Dana Elle ging rustig verder want ze had wel meer opgemerkt aan het meisje maar wilde weten of ze het erg zou vinden,' Aan je vingers te zien speel je piano, just like me. En aan je houding te zien ben je verlegen en wil je niet graag opvallen. Ik had eerst dezelfde houding, volgens mij lijken wij meer op elkaar dan je in eerste instantie zou zien.' Het was eruit voordat ze er erg in had,' Maar volgens mij ben ik iets agressiever dan jij.'

Diana bestudeerde haar vingers. 'Is dat er zo duidelijk aan te zien?'Vroeg ze. Ze had geen talent, ze was hier gekomen door elke dag uren te oefenen. Ze had geen pianovingers en kon er maanden overdoen vooraleer ze een liedje erin had. Maar een ander deel van de uitspraak bleef in haar hoofd handen. "Maar volgens mij ben ik iets agressiever dan jij." Diana keek Dana onderzoekend aan. 'Wat bedoel je met het laatste?'

Dana Elle was verbaasd dat het meisje niet wist wie zij was,' Ohh de roddels hebben jou nog niet bereikt. Beter want dan kijk je me niet zo afkeurend aan als sommige mensen.' Ze lachtte en stak haar hand naar het meisje uit,' Ik ben Dana Elle, misschien zegt mijn naam je meer.' Ze keek een beetje schuldbewust en hoopte dat ze de roddels niet had gehoord want dan maakte ze echt geen kans meer om een goeie indruk achter te laten.

'Dana? Ik heet Diana, wat toevallig. En wélke roddels? Ik ben niet zo'n roddelaar,'Zei Diana die zich meer dan ooit asociaal voelde. Ze kende geen roddels en zou ze ook nooit kunnen volgen. Wel wist ze dat de vorige keer dat ze niet meteen in slaap was gevallen het in de slaapzaal had gegonst van die naam. Ze was ze half vergeten en zou niet meer kunnen zeggen waarover ze juist praatten, maar -blijkbaar- praatte ze hier tegen die beruchte Dana Elle.

Dana Elle knikte goedkeurend,' Nou Diana ik sta bekend om mijn gevreesde vuisten want ik sla te snel mensen. Maar ik heb er zo mijn reden voor en vind dan dat die mensen fout zitten en niet ik.' Ze hield haar mond maar even over de woede aanvallen want niet iedereen hoefde dat te weten en nu wisten toch al heel veel mensen het. En dat terwijl er maar een paar mensen waren die ze het had verteld,' Ohh en ik ga met Raf en dat vinden mensen ook raar want Raf is toch wel een paar jaar jonger, dan ik ben.'

'Wraak,'Grijnsde Diana. 'Op liefde staat geen leeftijd,'Meldde Diana, heel afgezaagd, aan Dana. Zelf had Diana bijna nooit liefjes. Ze wist niet eens of ze nog wel geloofde in de liefde. Ze was blij voor Dana, en misschien ook wel voor Raf -Als ze Dana wat beter leerde kennen-, maar dat hing er volledig van af. 'Hoelang speel jij al piano?'Vroeg Diana, behendig overspringend naar iets anders.

Dana Elle knikte kort bij het horen dat Diana het helemaal niet erg vond,' Ik weet al lang niet meer hoe lang ik speel, zolang als dat ik me kan herinneren maar verwacht niet dat ik een talent heb want ik oefen gewoon mezelf kapot en dan nog moet het perfect zijn. Daarom zal je mij ook nooit beroemd zien worden. Maar jij dan?' Ze keek haar geïnteresseerd aan en draaide haar bovenlichaam wat meer naar Diana toe zodat ze haar wat beter kon bekijken.

'Het is begonnen met lessen op school, maar anders dan anderen ben ik gewoon blijven oefenen. Het resultaat zie je voor je,'Zei Diana. Ze mocht Dana wel: Recht voor de raap, mischien het tegenovergestelde dan zijzelf, maar ze mocht Dana dus.

Dana Elle lachtte,' Beter want ik hou niet van talenten, dat klinkt misschien raar maar ik heb altijd het idee dat als je rond gaat bazuinen dat ze zo'n geweldig talent bent enzo dan maak je bij mij echt niet jezelf een vriend. Ik heb liever dat je hard werkt voor dingen die je leuk vind en er zo beter in word. Dan kan je tenminste zeggen dat je echt van een talent mag spreken en ook een beetje mee mag opscheppen.' Ze lachtte en keek even naar de nog steeds lege eetzaal.

'Met hard werken bereik je meer dan gewoon een talent hebben,'Knikte Diana. 'Eigenlijk is een talent gewoon dat je iets snel leert, maar eigenlijk zul je àltijd hard moeten werken om te bereiken wat je wilt,'Zei Diana. Ze lachte niet, ze was dan wel niet bloedserieus, ze meende het.

Dana Elle begon nog wat breder te lachen,' Ik mag je wel Diana je hebt tenminste een eigen mening en gelukkig komt jou mening voornamelijk met die van mij. Niet je met mij ruzie krijgt als je mening anders is als die van mij hoor.' Ze lachtte maar dit keer kwam er een vleugje somberheid doorheen. Gelijk moest ze van zichzelf aan Raf denken, die hielp haar altijd door iedere verschrikkelijke sitautie heen en ook dit keer zou hij haar er doorheen helpen. Ze besloot het op te geven en gewoon niet meer aan iets anders te denken dan dit gesprek en Raf.

'Dan is het prima: Ik mag jou ook wel,'Zei Diana. Ze lachte om haar uitspraak en voor ze het wist, zat het boek neergeklapt op de grond. Dicht. 'Hé doeme toch. Ben jij toevallig goed in pagina's terugvinden?'

Dana Elle haalde haar schouders op,' Waar was je ongeveer? Wat gebeurde er dan kan ik je de pagina nummer geven want ik ken zo langzamerhand ieder boek van binnen en buiten en weet op haast elke pagina wat er gebeurd. Noem me raar maar dat is toch echt één van mijn hobby's.'

'Ik ga jou niet raar noemen, dan was ikzelf al een regelrechte aliën,'Zei Diana, zoekend naar het boek. Wonder boven wonder was ze op pagina tien, dus heel moeilijk te vinden was dat nu ook weer niet. 'Pagina tien, gevonden,'Zei Diana triomfantelijk, meer tegen zichzelf dan tegen ieder ander.

Dana Elle schoot in de lach,' Twee aliëns bij elkaar wat gezellig. Maar heb jij nog iemand die je leuk vind?' Ze keek haar vrolijk aan en hield haar hoofd een beetje schuin om Diana nog wat beter kon bestuderen wanneer ze antwoord zou geven.

Diana bloosde. Jazeker was dat er één. Iemand die kon basketballen en zichzelf Dj noemde. Niets van dit alles zei ze hardop, maar haar knalrode hoofd sprak voor zichzelf. Misschien moest ze liegen? Nee, Dana was zo iemand die meteen wist of je loog of niet. Misschien moest ze gewoon zwijgen, en dat was precies wat ze deed.

Dana Elle lachtte,' Ik hoef het niet te weten het gaat me niks aan. Maar je wangen verraden je schat!' Haar vrolijke bui werd alleen maar erger door het gesprek met Diana, ze keek even op de klok,' Ohh shoot ik moet gaan, ik had afgesproken met een vriendin op broadway dus moet echt heel erg opschieten!' Ze lachtte schuldbewust en stond op,' Ik spreek jou vast nog wel?' Zonder op antwoord te wachten liep ze met een snelle pas de eetzaal uit.

'Ja hoor!'Riep Diana achter Dana aan en ze glimlachte bij zichzelf. Haar verliefdheid zou waarschijnlijk op niets uitdraaien -Dj kon waarschijnlijk iedereen krijgen die ze maar wou-, maar dat betekende niet dat Diana daar verdriet voor hoefde te voelen. Ze sloeg pagina tien open en begon te zwarte letters te lezen.