Het veldje achter de gymzalen.

Achter de gymzalen waar veel getraind wordt door de cheerleaders is een veldje die of lekker in de schaduw zit of juist lekker in het zonnetje, het licht eraan op welk tijdstip je komt. Erg ontdekt is hij nog niet, wat ook maar goed is. Er zijn dus ook niet veel mensen en hier kan je rustig je huiswerk maken als je geen zin hebt om in de bieb te zitten, of je eigen kamer. Het gras is er ongelooflijk groen en ook zacht. 'S ochtends zit er nog dauw op of is het in de zomer nog nat door de sproeiers. Maar al met al is het een rustige en mooie plek.

Personen ; Maakt niet uit maar niet te veel.
Regels ; Gewoon niks vernietigen.

Mike liep over het grasveldje. Met zijn spullen nog in de hand keek hij om zich heen. Daarna liet hij zijn tas en gitaarkoffer vallen en ging hij op het gras zitten. Er was niemand aangezien iedereen nog binnen was. Hij had zijn privacy weer even terug. Niemand die hem lastig kon vallen. Met een opgeluchte zucht pakte hij zijn gitaarkoffer erbij en klikte hij de slotjes open. Toen hij de koffer open deed keek hij weer naar de gitaar die erin zat. Hij had 'm al jaren geleden gekregen op zijn verjaardag. Terwijl zijn lippen omhoog krulden pakte hij de gitaar vast en legde hij zijn vingers op de snaren. Een tijdje geleden had hij een liedje op youtube gevonden, het was wel mooi om te spelen, en om te zingen. Hij begon met spelen terwijl hij om zich heen keek.

Katty's hakken klikklakte op de stenen tegels toen ze het pad opliep. Ze had het praatje met de jongen afgemaakt en was toen rechtstreeks naar de gymzalen gelopen, ze wilde nog even oefenen. Gewoon voor de zekerheid zodat ze als ze nog een keer try-outs moest doen niks verkeerd deed. Toen ze dichterbij was hoorde ze iets van een gitaar. Fronsend keek ze om zich heen, niks te zien. Opeens schoot het haar tebinnen , het veldje achter de gymzalen. Vorig jaar kwam ze er in de zomer altijd om haar huiswerk te maken. Ze had rust, en niemand van haar groepje kon haar daar storen aangezien het niet zo bekend was. Zonder enige aarzeling liep ze , natuurlijk zeer voorzichtig zodat haar hakken niet door de aarde zakte, over het gras naar de achterkant van de gymzalen. Haar troly liet ze maar op de stenen staan, stelen deden ze hier toch niet. Voor zich zat een jongen, de akoorden van een lied te spelen ( als ik dacht goed heb.XD ).

Sylvester liep richting het veldje achter de zalen waar vaak getraind werd. Bij hem beter bekend als de ontmoetingsplaats voor cheerleaders, wat betekende, leuke meiden. Hij grijnsde scheef bij zichzelf en gooide zijn tas inclusief gitaarkoffer in het gras. De zon scheen precies op het plekje, met een diepe zucht liet hij zich in het groene gras vallen. Hij had nog geen zin gehad om richting de slaapzalen te gaan, laat staan dat hij wist in welke hij dit jaar zou overnachten. Hij had gelukkig nog genoeg tijd. Sylvester haalde even een hand door zijn haren en met samengeknepen ogen keek hij het felle zonlicht in.

Met een glimlach op haar gezicht en haar handen bij haar heupen, liep June het veldje op. Haar cheerleaderpakje zat goed en ze keek naar de mensen op het veld. Het waren er niet veel, maar toch altijd wel een paar. Er waren een aantal van haar cheerleadergroep, gebruikelijk. De echte trainingen van de cheerleaders zou pas van de week zijn. Maar het was slim om al eerder te gaan trainen. Ze liet de zon op haar gezicht schijnen, ze hield van dit weer. Ze liep iets verder het veldje op.

NB: Ik ben zo trainen (:
||
Sylvester knipperde een paar keer met zijn ogen, herinnerde zich hoeveel hij die lichtjes van het felle licht voor zijn ogen eigenlijk haatte en opnieuw zuchtte hij. Hij keek even verderop waar een paar meiden waarschijnlijk aan het trainen waren. Hij schakelde zijn blik over naar het pad waar je vanaf het schoolterrein hier na toe kon lopen. Ook daar liep een meisje, hij kende haar wel. Althans, van gezicht, dus eigenlijk zou je het geen kennen mogen noemen. Hij was sowieso bar slecht in namen onthouden.

June keek naar een jongen die op het grasveldje lag, ze zag zijn ogen op haar gericht staan. Ze glimlachte er eventjes om en liep toen verder. Ze deed haar haren even wat strakker en plantte daarna haar handen weer bij haar heupen. Ze ging naast de jongen staan, maar keek niet omlaag naar hem. Ze keek naar de meiden die aan het trainen waren, nam hun bewegingen in zich op. De meiden hadden haar ook opgemerkt, want ze begonnen beter hun best te doen. Er waren dit jaar ook weer nieuwe try-outs voor eventuele nieuwe leerlingen of oude, die een nieuwe stap wilde maken. Maar zij zat zoiezo in het team. Ze glimlachte. 'Hai.' Zei ze tegen de jongen, die ze misschien vaag herkende.

Aangezien Sylvester geen ogen naar hem toe gericht voelde toen het meisje naast het kwam staan wierp hij haar ook geen blik toe. Het was een typisch trekje van hem, en enorm irritant, vond ook hijzelf. Hij volgde de bewegingen van de trainende meiden die meer hun best leken te doen, waarschijnlijk had ze dus een belangrijke rol in het team, bedacht hij zich. Toen hij haar begroette, keek Sylvester haar aan met een scheve glimlach en één oog dichtgeknepen tegen de zon. 'Hoi,' zei hij simpel terug, maar zeker niet onaardig.

Mike merkte dat er meer mensen op het veldje waren. Hij keek op en stopte met spelen. Een zucht verliet zijn mond, een tijdje alleen zijn leek ook te mooi om waar te zijn. Zijn vingers verlieten de gitaar die nog een tijdje op zijn schoot bleef liggen. Hij keek naar de gitaar en keek toe hoe de zon reflecteerde in het gelakte hout van de gitaar. Mike krulde zijn vingers om de gitaar heen en legde die in de zwarte gitaarkoffer. Daarna klapte de koffer met een zachte plof dicht. Mike klikte de slotjes dicht en stond op. Daarna pakte hij zijn spullen op en liep hij weg. Misschien waren de jongensslaapzalen iets minder druk.

June glimlachte toen hij terug antwoordde, niet iedereen deed dat. 'Ze zijn wel goed. Ze vergeten soms alleen dat ze hun rug recht moeten houden.' Zei ze, half tegen zichzelf, half tegen de jongen. Het maakte haar niet uit dat het hem niets interresseerde, ze wou zo gewoon een gesprek openen. Zij hield haar rug altijd recht, zo liep ze gewoon. Soms als ze zat, dan boog ze haar rug, maar zelfs dan meestal niet. Een paar mensen begonnen weg te lopen. Misschien was de zon te fel, of werd het hier te druk. Dat kon ze alleen maar gissen.

Met een ietwat verbaasde blik keek Sylvester haar aan, maar hij herstelde zijn gezicht al weer snel. 'Aha,' zei hij met een knikje. Hij begreep er niet heel veel van, 'cheerleaden is nou niet echt mijn ding,' zei hij schaapachtig lachend, maar wel eerlijk. Hij trok zijn knieën op en staarde even naar de afnemende groep. 'Doen ze allemaal. Ehm, auditie?' Hij wist niet zeker of dit het goede woord was, het klonk in iedere geval logisch in zijn oren.

June lachtte. 'Mijne wel. Ik ben de captain.' Zei ze tegen hem en keek hem van bovenaf aan. 'Ik denk het wel. Over een tijdje zijn de try-outs. Maar niet iedereen van vorig jaar hoeft auditie te doen, die zitten er gewoon al vanzelf in.' Zei ze tegen hem. Ze grinnikte en ging naast hem zitten, in kleermakerzit. 'Je hoeft er niets van te begrijpen hoor.' Zei ze erachterna. Ze keek naar het groepje, waar er nu ietsje minder waren.

Toen ze zei dat ze de captain was wist hij weer waar hij haar van kende. Weer knikte hij en moest eventjes scheef grijnzen. 'Gelukkig maar, ik denk dat cheerleaden niet echt iets voor mij is.' Sylvester bedoelde er niets negatiefs mee, dat hij de hele sport niks aan vond, maar hij kende zichzelf toch echt al langer dan vandaag en wist dat alles wat met dans te maken had niets voor hem was. 'Wat was je naam ook alweer?' vroeg hij vriendelijk.

June grinnikte. 'Ik denk dat het zoiezo niets voor jongens is.' Sprak ze eerlijk, hoewel er heel af en toe een rare jongen auditie kwam doen. 'Ik ben June. En jij bent?' Vroeg ze aan hem en glimlachte daarbij. Ze kende hem wel van gezicht, maar zijn naam wist ze niet. Ze was zoiezo nooit goed geweest in namen onthouden, dus dit was geen uitzondering. Ze vond hem wel aardig, en zo praten met mensen deed haar goed.

NEW

Claire dronk uit haar flesje water terwijl ze naar het veldje liep. ze had haar cheerleaderpakje nog aan, want ze had even een pauze genomen. nu plofte ze neer op het gras. terwijl het avondzonnetje op haar gezicht scheen liet ze zich achterover zakken totdat ze op het zachte gras lag. ze zette haar flesje naast haar neer nadat ze een slok had genomen en ging met haar hand over de sprieten zodat het kietelde in haar hadnpalm

'I agree,' zei Sylvester grinnikend. Hij had niets tegen jongens die cheerleaden, natuurlijk niet. Maar goed. 'Sylvester,' stelde hij zichzelf ook voor met een vriendelijke glimlach. Hij plukte met zijn linkerhand wat grassprietjes uit de grond en staarde kort naar de zon. 'Welk leerjaar zit je?' vroeg hij nieuwsgierig. Het was een standaard gesprekje, maar dat was gewoon. Tenminste, vond hij.

June glimlachte. 'Aangenaam.' Zei ze tegen hem en bekeek hem eventjes. Ze hield haar hand voor haar ogen tegen de zon. 'In het tweede leerjaar. En jij?' Vroeg ze daarna aan hem en steunde met haar hand op het gras. Misschien was met jongens praten wat prettiger? Want ze merkte dat die gesprekken altijd gewoon soepeltjes verliepen en niet zo strak waren. Sommige mensen met hun vooroordelen. Zoals Trinity, die bij haar op de zaal zat. Ze wist niet echt of ze bevooroordeeld was, maar Trinity vond haar ook niet heel aardig of zo.

Ethan zat heerlijk in de schaduw. tegen de muur geleund emt een schetsboek. Hij tegende Liane die achter een bij aan zat. Zijn grafietstift schoot over het papier en al snel was er een tekening van de poes. Ze kreeg uiteindelijk de bij niet te pakken

Oo Gilbert zat in de schaduw, dezelfde schaduw, maar met een paar meter tussen hem en de jongen in. Hij leek erg gesteld te zijn op zijn kat, dat ontfrutselde een belachelijkmakende grijns op Gilberts gezicht terwijl hij naar hem keek.

Ethan keek naar Liane die weer naast hem kwam zitten. Hij streek over haar koppie en ze begon te spinnen. Ze waren hier samen. Dat hielp al wat. Als Liane er neit was geweed had hij zich heel aleen gevoeld, ookal waren zijn grootouders nog zo lief

Gilbert stond op en ging naast de jongen zitten, "Dag hello kitty, en fanclub..." zei hij en keek eerst naar de kat en toen naar de jongen bij het woord 'fanclub'. De jongen mocht het opvatten zoals hij het zelf wilde, maar Gilbert had altijd een voorkeur voor mensen die terugpestten.

Ethan was alweer in een nieuwe tekening verdiept en reageerde neit. Niet omdat hij negeren een goede anti-pest strategie vond, maar omdayt hij hem echt neit hoorde. Het was een waarheidsgetrouwe mooie tekening van het uitzicht vanaf hier. Langzaam maar zeker begon het meer vorm te krijgen

April liep eens voor de verandering in haar cheerleaders pakje. Haar haar zat in een staart, met een paar losse plukken die langs haar gezicht hingen. Het was nog behoorlijk zonnig, maar voor hoelang? In deze dagen moest ze een feest organiseren, dat betekende niet meteen hem te geven. Het zou misschien een weekje duren, het organiseren dan. Misschien zou het niet elke week een feest worden, minimaal 1 keer in de maand. Ja, dat zou er gebeuren.

Marina zat op haar knieën een boek te lezen, getiteld:De dag dat aliens de mens overtrof. Je kon het boek niet serieus nemen, je moest er te veel van lachen. Plots werd haar zon ingenomen. 'Mag ik mijn zon terug?'Vroeg Marina aan April die ze een tijdje geleden had leren kennen.
--
Sorrieknorrie dat ik laat reageer. ;

Wanneer hadden ze elkaar leren kenne?xd
-
April trok haar wenkbrauw op, waarom praatte dat kind tegen haar. Negeren was het enige wat ze deed, zij was een antwoord niet waard. Aan haar voeten zaten witte adidas gympen, maar geen hightops, die zouden er niet bij passen. Ze vroeg zich af wie haar wilde helpen met het organiseren, waarschijnlijk veel cheerleaders. Maar ze wilde andere mensen ook eens laten meehelpen, niet alleen cheerleaders hadden stijl. Toch?