Het veldje achter de gymzalen.

Trinity hield haar hoofd even schuin alsof ze erover nadacht, maar kwam niet echt op een spits antwoord. Loom liet ze zich achterover in het gras vallen "Dus jij gaat nu met Dana?" vroeg ze nieuwsgierig, ook al had ze hem eigenlijk pas 1 keer echt gesproken, al was dat wat zacht uitgedrukt. Ze hadden steeds naar elkaar moeten schreeuwen om boven de harde muziek uit te komen.

Raf knikte en voelde meteen de stuiterbal in zijn buik weer. Het was geen vervelend gevoel maar soms wel irritant wanneer het steeds weer kwam als hij aan Dana dacht. Hij vroeg zich al niet meer af waar Trinity Dana van kende. In het begin had hij gemerkt dat veel mensen uit de hogere klassen elkaar allemaal kende. Daarom was het vrij moeilijk om daar tussen te komen, maar als nieuwe tweedejaars ging het nog wel.

Trinity grijnsde "Ze is stapel op je en omgekeerd zo te zien ook." sprak ze haar conclusie uit. Het was lief om te zien, zelf zou ze het geen week bij iemand uit kunnen houden. Dat wist ze van zichzelf, ze zou die jongen alleen maar kwetsen. Lui plukte ze wat van het gras en strooide dit over haar spijkerbroek uit. Het was volkomen doelloos, maar ze meost bijna altijd wel wat in haar handen hebben.

Raf voelde hoe hij weer begon te blozen. Hij vond het fijn van andere ook te horen dat ze echt verliefd leken. "Nog wat nieuws?" De laatste en enige keer dat ze elkaar hadden gezien was op het schoolfeest en hij was eigenlijk wel benieuwd hoe het nu met Trinity ging. Of ze ook een relatie had, al vond hij haar daar niet echt typ voor, en dat soort dingen.

Trinity keek opzij naar Raf "niet echt, ben jij al een beetje gewend?" vroeg ze op haar beurt. De laatste keer dat ze hem gezien had was op het feest, toen leek hij niet echt andere mensen te kennen. Logisch als je nieuw was op een school, ze was benieuwd of hij al wat vrienden gemaakt had. Hij had tenminste een meisje, iets wat 50% niet had.

"Ja." Raf glimlachtte, hij voelde zich helemaal thuis op deze school. Nu besefte hij ook dat hij nooit helemaal thuis was geweest in zijn oude buurt. Misschien had het toen wel zo gevoeld, maar alleen omdat hij niet anders was gewend. Hij wist nu dat hij zich nooit echt had kunnen ontspannen of zichzelf zijn. Hij vond het heel fijn dat hij dat nu wel kon en elke dag leerde hij zichzelf weer beter kennen.

"Fijn." reageerde Trinity. Ze meende het echt. Ze mocht hem echt als vriend zijnde, hij was 1 van de weinige jongens die haar niet direct op haar uiterlijk beoordeeld had. Iets wat ze fijn gevonden had, en hij was gewoom aardig.

New

Liam lag languit op zijn buik in het gras en las een dik sprookjesboek. Hij nam nog een hap van zijn chocoladereep voor hij een bladzijde omsloeg. Sean negeren ging tegenwoordig nog aardig goed. Hij deed gewoon alsof sean er neit was tot die sorry tegen hem zou zeggen

Jenn liep naar een bekend plekje toe, waar ze wel vaker kwam. Ze zag nooit zoveel mensen daar, het was altijd nog een beetje een geheim plekje gebleven. Ze keek over het veldje heen, en zag inderdaad niet veel mensen zitten. Ze zag een jongen met een boek, maar vanachter leek ze hem niet te kennen. Ze liep een beetje dichterbij, en wist ergens dat ze hem wel kende. Het was Liam..

Liam keek op van zijn boek toen hij iemand hoorde lopen `Hoi jenn` zei hij met een glimalchje hij sloeg nog een bladzijde van zijn boek om en nam nog een hap chocolade. Het scheen te helpen als je verdrietig was. Nou het hielp hem met zijn ik-mis-mijn-twin-broer-blues

Jenn voelde haar hart sneller kloppen. Nu was het moment. Ze kon het vragen. Maar stel dat het waar zou zijn? Dat wilde ze niet. Nee, ze ging het niet vragen. Zo rustig mogelijk zei ze: 'Hoi Liam.' Ze besloot naast hem te gaan zitten en keek naar hem.

Liam glimlachte even naar haar en akte een ongeopende chocolade reep van zijn stapeltje "Ook een?" hij hield hem haar voor terwijl hij rustig verder las. Het was het sprookje van belle en het beest.

'Tuurlijk.' Ook al werd ze er dik van, het kon Jenn even niets schelen. Chocolade ging er altijd wel in. Ze keek naar wat Liam las en moest grinniken, het waren sprookjes. Die waren toch voor kleine kinderen? dacht ze in haar hoofd, terwijl ze de reep open maakte.

Liam glimalchte toen hij haar gezicht in de richting van eht boek zag "Don't worry. Dit is niet de prentenboek versie, maar de originele grown up versie" hij glimalchte [inge weet uit ervaring dat je sprookjes en sprookjes hebt. Je hebt ze leefden nog lang en gelukkig en je hebt iedereen stierf. En we hebben hiero een hele mooie versie van belle en het beest liggen. ^^] "Maar hoe gaat het met je?" hij nam nog een hap chocolade.

'Okee.' Hij was dus toch niet zo kinderachtig als ze dacht hij was. Gelukkig maar. 'Mwahh..' reageerde ze, maar ze zei niet waarom het 'mwah' met haar ging. Dan zou hij vast gillend wegrennen. Ze hield zoveel van hem, maar hij was zo onbereikbaar alsikweetnietwat. En tja, dan voel je je best wel k*t... dacht ze in haar hoofd. 'En met jou?'

Liam glimalchte "Het gaat wel goed, al is het wel raar. Ik en Sean hebben nu al een dag of drie ruzie, voor het eerst in ons leven dat we vrijwillig uit elkaar zijn" hij glimalchte "Maar het gaat verder wel goed. "

'O, das minder..' Jenn dacht na. 'Waarom hebben jullie ruzie als ik vragen mag?' Jenn zou niks kunnen bedenken om die twee ruzie met elkaar te laten krijgen. Ze propte nog wat chocolade in haar mond en genoot van het zonnetje.

Liam zuchtte "Het was een ophoping van alle irritaties die we de laatste tijd hebben, met als trigger dat we dezelfde persoon leuk vinden" hij zuchtte "Het leek een onschuldige ruzete worden, maar Sean heeft dingen gezegd die hij neit mocht zeggen, us nu wil ik niet meer met hem praten" hij bleef er kalm over.

Nu werd Jenn nieuwschierig. Wie was er dan zo leuk, dat er twee mensen verliefd op werden? 'O oke, en hoe heet zij?' Ze ging er helemaal vanuit dat het een meisje was, ondanks wat ze van Trinity had gehoord. Ze moest het weten, hoe onbeleefd het ook was.

De zij viel Liam neit eens op "Loki" zei hij met een glimalchje. Okee die naam zou voor een jongen en een meisje kunnen dus had jenn er neits aan. "De engel waar ik eht eerder over had, met de mooie mysterieuse groenige ogen. HEt is echt F-ing lastig te bepalen welke kleur ze zijn."

Hier zou Jenn achteraangaan. wie was loki? Het klonk als een meisjesnaam. 'Okee, ik ken haar niet.' Ze ging er nog steeds volledig van uit dat het een meisje zou zijn. Ze vertrouwde Trinity op de een of andere manier soms nog niet helemaal. Jenn probeerde te glimlachen, hoe pijnlijk ze dit ook vond.

Weer viel hem de haar niet op. Liam was nu een beetje afgedwaald qua gedachten. Hij dacht aan dat lachende gezicht met die mooie ogen. Loki was zo enorm geweldig

Jenn zag dat Liam ergens aan dacht, vast aan dat knappe meisje, dat natuurlijk veel dunner en mooier dan haar zou zijn. Ze moest echt meer bewegen en meer afvallen, vond ze. Ze besloot geen vette dingen vandaag meer te gaan eten en keek voor zich uit.

wahaha... nu moet ze eigelijk anorexia krijgen, dan word het pas een drama...

Liam zuchtte en begon een beetje dromerig grassprietten uit de grond te trekken en liet ze wegwaaien in de wind "En nu heb ik je eigenlijk nog niet gevraagd wat je eigenlijk doet voor een talent" hij glimalchte vriendelijk naar haar

jaa dat wilde ik haar ook laten krijgen^^

Jenn fronsde. Ze dacht dat ze het wel eens had verteld, maar blijkbaar niet. 'Ik doe aan ballet, en ook zingen. Allebei eigenlijk. Maar ballet vind ik het leukste en doe ik vaker dan zingen.' Ze keek Liam aan ,terwijl ze zon in haar gezicht scheen. 'En jij?'