Het grote meer.

Trinity liet een rilling zien "Die naam alleen al." Merkte ze op, het was een vreselijke naam, als het de goede naam was. Waarschijnlijk had ze elke naam vreselijk gevonden als diegene met Ethan geflirt had. Dat zij zelf voor Marina uberhaupt in beeld geweest was eens geflirt had vergat ze voor het gemak. Niet dat daar ooit iets serieus aan vast gezeten had. "Totaal logisch dat je je daar niet mee bezig houd." beaamde ze.

'Dat vind ik nu ook.' Ze lachtte, alsof het bespottelijk was dat ze zich wel degelijk mee bezig hield. Ze hield zich er ook mee bezig, meer dan dat ze Trinity vertellen wilde. Maar het was gedaan, dat had ze zelf met horten en stoten aan Ethan verteld en er geen traan om gelaten. Noem haar een bitch, maar Marina wilde niet huilen.

Trnity lachte met Marina mee, al zou ze over een uur niet meer weten waar ze het over gehad hadden. Nog steeds lach ze loom in het gras, haar ogen tot spleetjes geknepen tegen het felle licht. "Je hebt ze er toch wel van langs gegeven?" vroeg ze na een tijdje. Iets wat zj zou doen als haar vriendje/vriendinnetje vreemd zou gaan.

'Waarom? Ik had het een paar dagen ervoor al uitgemaakt,'Haalde Marina haar schouders op, al wist ze dondersgoed dat ze Ethan had gekust. Nu ja, dat vergat ze wel voor het gemak. Marina vond dat er een bries opstak, de laatste tijd werd het steeds minder warm. Helaas. Warm weer was zalig.

Dat was waar ook, dat had ze verteld of zo. Nouja het maakte vast niet uit. Haar gedachtes waren nog minder inhoudelijk dan normaal gesproken. Ze snapte vast wel dat het geen ramp was. "Dat is waar." ze rilde kort door het briesje, maar om een vestje aan te trekken nee daar dacht ze niet eens aan.

Jouw foto is eng.
___________
'Koud?'Vroeg Marina overbodig. Zelf raakte de wind haar niet. Ze vroeg zich af of ze Trinity moest vertellen wat er daarna was gebeurd, maar dat leek haar een slecht idee. Ze moest eerst even weten wat haar bezield had.

-
Trinity knikte "maar valt wel mee hoor." met haar hand ging ze langs het gras wat kietelde, waardoor ze weer moest lachen. Dat Marina haar nu waarschijnlijk haar voor gek zou verklaren kwam niet in haar op. Alles wat ze nu opmerkte was anders, mooier dan de werkelijkheid. Het was zo'n fijn gevoel.

En Trinity ook. *gaat medelijden wekken -al is Margaux geen meelijwekkend persoontje XD-*
_______
Marina haalde haar schouders op. Ook goed. Het gesprek bloedde dood en ze kon niets anders verzinnen. 'Hoe gaat het met jouw...Vriendin?'Vroeg Marina die geloofde dat ze "vriendin" had verstaan.

oeh zal ik haar laten huilen, dan is ze iets minder eng
-
Trinity hield al snel op met lachen toen ze de worden van Marina hoorde. Daar had ze nou juist niet over willen denken, of toch wel. Eigenlijk wist ze het niet "Mijn vriendin." herhaalde ze langzaam, haar tong voelde alsof ze door een dikke laag stroop ana het praten was. "Cathy, ik heb eigenlijk geen idee, ze is zomaar verdwenen al een paar dagen of misschien al weken ondertussne."

JAAAAAAAAA. Moet Marina haar gaan troosten, maar Marina kan niet troosten.
____________
Marina keek Trinity geschrokken aan. Dom kind dat ze was, waarom moest ze nu ook weer over de zogenoemde Cathy beginnen? Akkoord, ze had nog nooit iemand geweten waarvan je kon ruiken dat de vriendin was verdwenen, maar goed.

yeah
-
Trinity beet kort op haar lip, haar stemming was volledig omgeslagen. En voor ze het wist begonnen er tranen op te wellen in haar ogen en stroomde ze over haar gezicht. Hoe was dat nou mogelijk, ze had zelfs niet gehuild toen de foto van Claire de wereld ingestuurd werd.

Marina wist niet wat ze moest doen. Trinity troosten? Maar elke keer als ze dàt probeerde, maakte ze het alleen maar erger. Ze staarde even dom voor zich uit door de plotse omwenteling van Trinity's gedrag, maar uiteindelijk besloot ze een hand op Trinity's schouder te leggen. Daar kon ze toch niets fouts mee doen?

Trinity veegde verwoed de tranen van haar gezicht, op het moment dat ze de arm van marina op haar arm voelde. Ze vond het niet vervelend, maar het was wel onwennig. Zij was meestal degene die mensen probeerde op te vrolijken, zelf was ze sterk genoeg om zichzelf op te vrolijken, het bleek inderdaad 'was' te zijn. Door haar tranen heen keek ze verontschuldigend naar marina.

Geluidloos maakte Marina met haar mond de woorden "Het is niets". Het maakte niets uit, ze was al zo vaak opgevrolijkt, nu was het omgekeerd. Dat moest kunnen, toch? Toch voelde ze zich waardeloos, nutteloos, iemand die niets kon. Alsof ze gewoon op aarde was gedropt om alles ingewikkeld te maken.

Trinity probeerde te glimlachen door haar tranen heen, waardoor ze zich direct een stuk beter voelde. al ging haar ademhaling nog steeds gejaagd en stroomde de tranen in schokken over haar wangen heen. "Toch spijt het me." hikte ze door haar tranen heen.

'Dat hoeft niet,'Zei Marina onzeker. Hoe troostte je in vredesnaam? Ze was zelf zo vaak getroost dat ze geen flauw idee had hoe ze mensen moest troosten. Het was vreselijk allerlei dingen die door het hoofd schoten te bedenken en daaruit snel de juiste optie te moeten kiezen. Marina kon niet kiezen.