Het grote meer.

June wrote:

June knikte. 'Dat is een mooi liedje.' Zei ze en knikte dat hij kon beginnen. Ze nam even de tekst in haar hoofd op. Het was echt een geweldig liedje. Het gaf haar een goed gevoel. Ook omdat deze plek als haar thuis voelde, net zo goed als haar thuis in New York. Ze begon het beginmelodietje te neuriën en leunde tegen de boom aan.

Op het teken van June begon Cole te spelen. Het liedje op de gitaar was altijd anders dan het origineel. Maar het kwam toch mooi uit vond Cole. Hij lette wel op bij het zang stuk zodat hij op June kon in spelen. Hij glimlachte wel bij het spelen. Muziek was iets moois wat je met zo veel mogelijk mensen moest delen dacht hij zelf. Daarom was samen iets spelen altijd iets speciaals vond Cole.

Het was Raf inderdaad opgevallen dat de leraren bijzonder aardig waren. Maar hij dacht dat hij gewoon leraren gewend was die een hekel aan hem hadden en dat dit normaal was. Maar of hij nou zoveel nieuwe mensen had ontmoet... "Ja..." Het klonk niet erg overtuigend en in zijn hoofd was Raf al een heel verhaal aan het bedenken wie hij allemaal had ontmoet. In gedachten kon hij zelfs zijn gezichtsuidrukkingen alvast bedenken. Maar hij was niet echt van plan dat verhaal ook echt te vertellen. Het was gewoon iets wat hij vaak deed: gesprekken in zijn gedachten voeren die nooit plaats zouden vinden.

June glimlachte voordat ze begon te zingen. 'I'm coming home, i'm coming home. Tell the World I'm coming home. Let the rain wash away all the pain of yesterday. I know my kingdom awaits and they've forgiven my mistakes. I'm coming home, I'm coming home. Tell the World that I'm coming...' Zong ze. June had een redelijk hoge stem, hoewel ze soms ook lagere dingen aankon, maar dit paste wel bij haar stem. Ze glimlachte tijdens het zingen en vond het echt leuk.

''Ey , wees eens wat vrolijker.'' zei ze grijnzend. Ze stompte vriendschappelijk tegen zijn schouder aan en keek hem aan, er was iets aan hem wat hem mysterieus maakte. Iets wat haar aantrok, en niet op een verliefde manier, maar op een manier dat ze meer van hem wilde weten.

Cole merkte goed waarom ze hier kwam om te zingen. Hij vond echt dat June een mooie stem had. Hij vond het bijna stom dat hij voor haar had gezongen wat het zou vast niet zo moi geklonken hebben. Rustig speelde hij door en paste wel de sterkte aan van zijn noten. Hij wist niet of June had aan kon maar het was duidelijk van wel. Automatisch knikte hij met zijn hoof mee op de maat. Het was gewoon prachtig om te horen.

Raf glimlachte vrij overtuigend. Hij meende er amper de helft van, maar liegen was iets wat hij goed kon. Nu pas besefte hij hoe handig het was, eerst was het meer een manier om te overleven geweest als iets anders. Opeens schoot hem iets te binnen. "Je zei op de opening dat je ook zong, zou je je mening kunnen geven over een liedje voor mijn zangles?"

Het enige jammere van dit nummer was, dat het steeds dezelfde tekst was. Alleen het rap gedeelte had een andere tekst, maar eigenlijk hield June niet zoveel van rap. 'Let the rain, wash away, all the pain of yesterday.' Dat was toch wel haar favoriete stukje van dat liedje, het had een mooie betekenis. Jammer genoeg kwam het liedje langzaam tot zijn eind. Ze vond het leuk om zo te zingen, ze hoopte dat ze geen valse noten had gemaakt, dat zou gênant zijn.

''Is goed. Wat was de opdracht?''. Vragend keek ze hem aan. Bij muziek kreeg je verschillende opdrachten. Het ene moment was het beter om een liedeslied te zingen, het andere moment een nieuw lied van bijvoorbeeld een artiest als Beyonce. Haar haren bewogen mee met het lichtte briesje wat opgespeeld was.

"Een... een lied dat bij je situatie past...." Damn, waarom vroeg ze dat nu. Toch kon hij zo snel geen manier bedenken om er omheen te praten. Hoop was een prachtig lied, al was het onbekend, en paste goed bij zijn situatie. Maar hij wist niet zeker of hij wel wilde dat Katty wist dat hij hoop nodig had. Nou ja, zijn hele zangklas zou het morgen toch weten. "Het liedje heet hoop, het is van een musical."

cole sloeg de laatste noot aan en liet het weer klinken. Daarna keek hij glimlachend naar June. ´´Dat was prachtig. Je kan echt goed zingen´´ zei hij eerlijk. HIj legde ondertussen weer voorzichtig zijn gitaar neer. Hij meende het ook echt anders zou hij hetook niet zo maar zeggen. Col keek haar met een glimlach aan. Hij was nu alleen maar nog nieuwschierig geworden naar haar dans talent. Die zou zeker ook ongeveer net zo goed zijn.

''Oke, zing maar.'' zei ze met een vrolijke ondertoon. Ze keek hem verwachtingsvol aan, een teken dat hij mocht beginnen met zingen. Haar voeten bewogen nog vrolijk in het water, al werden ze behoorlijk koud. Het leek haar een goed idee om ze eruit te halen en deed het dus ook.

June haalde een beetje verlegen een hand door haar haren. Ze vond het stiekem wel leuk om complimentjes te krijgen, maar wie had dat nou niet. 'Dank je wel.' Zei ze met een glimlach en keek hem aan. 'Het was ook heel leuk.' Zei ze tegen hem. 'Dan zing ik altijd beter.' Zei ze erachterna. Ze vond dit gezellig. Ze had lang niet zo met iemand gezongen.

Katty. wrote:

''Oke, zing maar.'' zei ze met een vrolijke ondertoon. Ze keek hem verwachtingsvol aan, een teken dat hij mocht beginnen met zingen. Haar voeten bewogen nog vrolijk in het water, al werden ze behoorlijk koud. Het leek haar een goed idee om ze eruit te halen en deed het dus ook.

(zo ongeveer klinkt Raf's stem ook)
Tijdens het liedje kon Raf Katty gewoon aankijken, hij werd namelijk zorro heel even. Het liedje kwam uit de musical zorro en werd ook gezongen door zorro. Maar zodra het liedje was afgelopen werd Raf een beetje rood. "Hoe... hoe vind je?

''Mooi, je kan goed zingen en ik weet bijna zeker dat de leraren het goed zullen vinden.'' zei ze. Ze zag zijn rode gezicht en zonder erover na te denken knuffelde ze hem. Dat ging gewoon vanzelf, zo probeerde ze mensen wat losser te maken maar meestal werden ze juist verlegener.

Raf wou net 'dankje' gaan zeggen toen hij de armen van Katty om zich heen voelde. Hij voelde hoe het bloed naar zijn hoofd steeg. Hij was niet gewend aan genegenheid. Hij had dan ook geen flauw idee wat hij nu moest doen. Moest hij nu ook zijn armen om haar slaan of was dat fout. Was het stom om helemaal niks te doen? Omdat hij geen keuze kon maken deed hij uiteindelijk helemaal niks.

Na enkele seconden liet ze hem weer los. ''Gaat het?'' vroeg ze toen ze zijn nóg rodere gezicht zag. Misschien was het toch niet zo een goed idee geweest. Zij ook altijd met haar ideeën, die mensen alleen maar geneerde. Haar voeten waas langzaam maar zeker weer opgewarmd en voelde nu heerlijk aan. Omdat ze nog wel koel waren maar niet té.

"Ja hoor." Raf was een beetje in de war. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij het best fijn had gevonden. Al was het maar om het gevoel dat hij niet meer alleen was. "Dankje." Hij wist zelf eigenlijk niet meer of het om het luisteren was of om de knuffel. In gedachten schudde hij even zijn hoofd helder, maakt niet uit. Nu zag hij dat Katty haar voeten uit het water had gehaald, hij merkte dat zijn voeten een beetje gevoelloos begonnen te worden en haalde ze snel uit het water.

''Geen dank, denk ik.'' zei ze licht fronsend, maar dat zelfs zag er lief uit bij haar. Ze duwde haar koude voeten onder haar warme benen en wist nu al zeker dat ze binnen no-time weer te warm waren. Maar nu waren haar benen tenminste een beetje afgekoeld, want hoe warm die waren was gewoon niet normaal. De zon brandde nu in haar gezicht, maar erg vond ze het niet want zo werd ze nog snel bruin en was ze in de winter niet zo bleek.

Raf stak zijn nog natte voeten in zijn gympen. Dat dit soort dingen misschien wel de oorzaak van de loslatende zool was maakte hem niet zoveel uit. Het was gewoon een gewoonte geworden die hij niet af zou kunnen leren. Hij bleef staren naar zijn linkerschoen. De uiteinde van de veters waren hun nestels () al lang kwijt. De schoenen die ooit heldergroen waren geweest hadden nu een kleur ergens tussen grijs, bruin en groen in.

Yay nestelssss. (l)
--
Een akelige stilte maakte haar nerveus, dit was het enige wat haar nerveus maakt ; een akelige stilte. ''Hoe oud ben je?'' vroeg ze dus maar, het was een oppervlakkerige vraag maar het brak de stilte tenminste. Haar inmiddels droge voeten gingen in de vrolijk gekleurde slippers die nog warmer waren dan zij zelf.

"Vijftien." De vraag verbaasde en verwarde hem. Onwillekeurig dacht hij: Nou en? Het was natuurlijk niet geheel onbelangrijk maar het leek hem een beetje raar op dit moment. Maar wie was hij nou om te oordelen over wat raar was in een gesprek. "En jij?" Hij stelde de vraag alleen maar om het gesprek op gang te houden en beleefd te zijn. Maar wie weet, misschien zou er uiteindelijk nog een interessant gesprek uit komen.

''Vijftien? Ik dacht dat je wat ouder was.'' zei ze, ergens een beetje beschaamd omdat ze hem ouder had verwacht. ''Ik ben zestien, maar ik zie er denk ik weer jonger uit.''. Ze gooide haar hoofd in haar nek en schudde wilt met haar hoofd zodat al haar haren naar achteren vielen. Het leek op een rode zee, door de felgekleurde haren.

"Ik heb ook genoeg meegemaakt." Raf mompelde het voor zich uit, en het was niet echt tegen Katty bedoeld. Hij kon zich goed voorstellen dat zijn ervaringen hun sporen hadden achtergelaten. "Valt wel mee." Zei Raf dit keer wel helemaal tegen Katty. "Waar ik vandaan kom leer je niet op het uiterlijk af te gaan."

''Oh..'' mompelde ze beschaamd, ze voelde zich dom. ''Maar van innerlijk ben ik volgensmij nog kinderlijker. Ze keek naar het heerlijk koude water en kreeg meteen zin om een duik te nemen, maar ze wist dat het dan ijskoud werd. Ze zou zo wel aan Rafael vragen of hij mee wilde zwemmen, dan zou ze het wel doen.

Raf had de neiging zijn schouders op te halen, maar hij deed het niet. Hij had daar niet opgelet. Het enige waar hij op had gelet was of hij Katty aardig vond en dat vond hij wel. Het waarom maakte hem niet zoveel uit. Hij was ook niet de sterkste denker, hij was meer van voelen. Voelde iets goed, mooi dan. Maar dan zou hij niet uit kunnen leggen waarom hij dat nu weer vond.