Het grote meer.

Diana dacht na of er nog meer anekdotes waren, maar ze kon er niet veel verzinnen. Oké, Diana had ook een rol gespeeld in de dramatische down bij de relatie van Dana en Raf, maar dàt was geen anekdote. Eerder een drama.

Lucy liet zich achterover in het gras vallen en keek naar de zon en de wolken. Ze hield van de wolken. Het deed haar denken aan het leven, soms mooi, soms lelijk maar altijd anders. Nu waren de wolken mooi en wit maar soms waren ze grijs. En op geen enkel moment waren de wolken hetzelfde. Lucy deelde haar filosofische gedachten nooit met iemand, ze ging ervan uit dat ze toch raar waren.

Ook al waren beiden stil, het was niet stil. Het rustige water hoorde je door de vele voeten die erdoor klotsten. Er hing geroezemoes van anderen en het had een geruststellende indruk. Daarom hield Diana zo van deze plek, het stelde je gerust.

Lucy ging met haar hand door het gras, de kleine grassprietjes kietelde aan haar vingers. Het was een prettig gevoel. Ook de zon die haar verwarmde vond ze fijn. Ze hield van de zomer, vooral omdat ze dan gemakkelijk buiten kon zijn. 's Winters ging dat een heel stuk moeilijker ook werd ze dan raar aangekeken als ze een hele middag buiten ging zitten.

Diana luisterde naar het rustige water, de pratende leerlingen en genoot van de zon die op haar bleke huid liep. Ze was anders dan Lucy, heel anders. Diana was blond, bleek en had groene ogen, terwijl Lucy een Buitenlandse indruk maakte. Niet dat dat Diana veel kon schelen, Diana hield van het Buitenland. Het kon je zoveel meer vertellen dan deze omgeving.

Lucy dacht aan Jaimy, hoe ze samen hadden gedanst en hoe ze hem legendes over haar volk had verteld. Ze had hem over haar ziekte verteld en hij had het niet erg gevonden. Er verscheen meteen een glimlach op haar gezicht. Nog steeds kon ze dat amper geloven, soms haatte ze zichzelf ervoor dat ze niet normaal was.

Toen Diana een kleine blik op Lucy's gezicht zag, kon ze zich niet inhouden. 'Waarom glimlach je?'Vroeg Diana. Een gelukzalige glimlach, had ze gezien. Of hem zo geïnterpreteerd. Nu ja, dat maakte niet veel uit. Waarschijnlijk was er ook continu zo'n glimlach op Diana's gezicht te toveren.

Lucy schrok even van de woorden die de vredige stilte doorbraken, maar ze herstelde zich. Dat was ook iets waar Jaimy voor had gezorgd, dat ze zich beter voelde en minder last van de ziekte had. Vooral als hij erbij was, dan waren de stemmen gewoon compleet weg. "Jaimy." Het was misschien een beetje raar dat haar complete geluk uit te leggen was in één woord. Maar het was wel zo.

Diana dacht even na, had ze ooit eerder een Jaimy ontmoet? Misschien die ene jongen in de bibliotheek die ze had geholpen, maar daar had ze nooit meer iets van gehoord. En dàt moest nogal veel toeval zijn. 'Verliefd?'Zei Diana met een glimlach. Misschien was het in haar ogen te lezen, maar Diana was niet altijd een ogenlezer. Diana's ogen waren sprekende ogen, en instinctief wist ze dat Diana's ogen te opgewekt waren om niét verliefd zijn. Maar daar zweeg ze over.

Lucy knikte. Ze was er vrij zeker van dat dit verliefdheid was, al had ze niet veel om het mee te vergelijken. Maar wat het ook was, ze wist dat ze gelukkig werd van Jaimy en dat ze kriebels in haar buik kreeg als ze aan hem dacht. Of dat nou verliefdheid werd genoemd of niet maakte haar niet uit. Ze had haar ogen nu gesloten en genoot van de warme zonnestralen op haar oogleden.
----------------
ik heb een aanmeldingsformulier op marzenia geplaats kun je even kijken =3

Haha, ik heb je al goedgekeurd. :3
---
Diana glimlachte toen Lucy haar ogen sloot. Waarschijnlijk zou Lucy niet gaan vragen hoe het met haar burgelijke staat gesteld was, maar dat was goed. Veel maakte dat Diana uit. Ze antwoordde op vragen, en zo zou het gesprek waarschijnlijk voortkabbelen. Ze mocht Lucy, echt waar, maar ze was niet de meest vlotte gesprekspartner. Meestal was Diana ook niet zo, als ze toevallig een slechte bui had.

------------
Lucy beleefde in haar hoofd de rest van de dag ook en de glimlach bleef op haar gezicht. Ze kon zijn hand die de hare vasthield bijna voelen. Doordat ze soms in een hele eigen werkelijkheid leefde had ze een goede verbeeldingskracht gekregen. Voor haar bestond de rest van de wereld dan ook even niet meer, alleen de wereld die ze met haar gedachten had geschapen.

Diana draaide zich naar het schoolgebouw toen ze genoeg had van het water. Het was een stevig gebouw, opgetrokken uit stevige bakstenen. Ze voelde zich nietig en klein, maar ergens voelde ze zich beschermd. Beschermd omdat ze in dàt gebouw leefde, maar ook omdat degene van wie ze hield daar ook woonde.

New
_____
Dj liep rustig naar het grote meer toe. Naast hem liep Sky. Al de hele weg was Dj een beetje in zichzelf gekeerd. Hij wist niet hoe hij zich nu goed moest gedragen zodat niemand merkte dat er iets was en dat was voor hem lastig. Hij speelde normaal gesproken altijd een rol, en dat had niemand door. Alleen nu wist hij dat de dingen die waren gebeurd hier niet in zijn rol paste.

"Dus," zei Sky in een - vond hij - best wel zielige poging om de ongemakkelijke stilte te doorbreken, "nog verzoeknummers?" grinnikte hij, terwijl hij zijn gitaar een klopje gaf.

Dj keek even naar Sky. Hij dacht heel even kort na, zijn mond kreeg weer een scheve grijns zoals altijd als hij nadacht. 'Niet echt. Ik vind het meeste wel leuk.' zei hij toen. Hij kon zo snel even niet op een nummer komen waarvan hij dacht dat Sky het kende. En hij wist ook niet of je met alleen een gitaar hiphopnummers kon spelen dus misschien was het beter als Sky zelf koos wat hij speelde.

N E W
______
Marina spetterde met haar voeten in het water. Hoewel het niet heel warm was en het meer beter ijskoud was te noemen, vond Marina het toch leuk. In een koppige bui zat ze haar voeten te bevriezen, maar misschien zouden ijsklompen nog wel van plan komen... Niet dat ze dat dacht, maar ze moest toch een reden bedenken voor het absurde idee?

Tien minuten geleden ongeveer had Trinity het baby-blauwe pilletje op haar tong laten smelten. Nu ging er een heerlijk gevoel door haar en haar ledematen heen, langzaam, misschien zelfs wat wiebelig liep ze over het pad heen richting het meer. Alles was ontzettend helder en glansde in de zon, bijna zo heftig dat ze haar ogen tegen alle felle kleuren oest dichtknijpen. Vlak voor het meer liet ze zich in het gras vallen, waardoor ze direct overvallen werd door een lachbui doordat het gras tussen haar kleding kietelde. Nog lachend trok ze zich langzaam weer overreind waardoor ze Marina zag zitten. "hey meeisjee." riep ze naar haar. "Wat leuko m je weer eens te zien."

Marina vond dat Trinity heel anders klonk dan de vorige keer, maar dàt was dan ook een hele tijd geleden. 'Ook hallo Trinity,'Grijnsde Marina die niets liet merken van wat ze vond, niet dat ze daar heel goed in was, maar de laatste tijd was ze druk aan het oefenen. Ze haalde haar ijsklompvoeten uit het water en liet ze maar drogen in het gras dat nooit vochtig leek te wordne en heel vaak droog was. Ook nu, maar voor die vochtigheid zorgde Marina's voeten wel voor. No problem.

Trinity lachtte naar Marina die haar dus ook nog leek te kennen. "Hoe gaat het?" wat ze zelf niet door had was dat haar stem verrassend hoog klonk en dat er een soort gelukzalige trek rond haar lippen lag doordat ze helemal door de drugs ingenomen werd die ze net ingenomen had. Een paar weken terug had ze tijdens het uitgaan een gratis pilletje aangeboden gekregen, nu moest ze er minstens elke dag heen, het was zoveel beter dan die saaie lessen.

'Goed genoeg. Behalve dat het subtiel doen hier nogal laag ligt. Met jou?' Hoge stem, gelukzalige trek. Marina negeerde het, misschien was dit naïef, maar Marina kon onmogelijk raden wat er in hemelsnaam met Trinity aan de hand was, dus helpen kon ze niet. En Marina was geen helpend type, ze was egoïstisch, en in dat pakket zat helpen niet in. Dus als ze al hulp nodig had, kon ze mooi verder zoeken. Zo zat dat. Marina had in haar zin verwijzingen naar het flirtende type dat ongeveer een anderhalve week nadat ze het had uitgemaakt met Ethan al met hem begon te flirten. Geweldig, echt iets waar je graag naar stond te kijken.

Trinity glimlachte "Kan niet beter, de beste vriendin in de wereld." hiermee doelde ze op Cathy die ze in werkelijkheid al in geen dagen, of misschien zelfs weken niet gezien had. Wat maakte het ook uit, tijd kon haar niets schelen. "Lui lekker leventje vlak bij New York, perfect toch." ze liet zich op haar rug vallen en draaide haar hoofd naar Marina, elke beweging die ze maakte leek in een soort slowmotion te gaan. Iets wat erg grappig leek. "Het klinkt niet echt geweldig? Dat subtiel?" ondanks dat ze onder invloed was van de drugs was had ze wel gehoord dat ze er toch niet erg vrolijk over was.

Oké, ik heb geen zin om uit te loggen.XD
________
'Wel, het is uit met Ethan en nu gaan er iemand met hem flirten voor m'n neus. Ook lekker subtiel...'Legde Marina uit. Ze haalde haar schouders uit, een giechelend meisje voor haar neus was niet het meest leuke zicht. Echt een wonder dat ze zich daaraan irriteerde. Kon dat mens dan écht geen twee uur wachten zodat Marina ergens anders was?

Trinity begon te lachen bij de woorden, niet op een uitlachende manier, maar op een manier dat moeilijk te begrijpen is. Waarschijnlijk had het geen zin om aan haar te vragen want ze zou geen zinnig antwoord kunnen geven. "Wat een slet, wie was het? vroeg ze nog steeds lachend, grote kans dat ze niet eens zou onthouden wie het geweest was zodra de pillen uitgewerkt waren.

Marina lachte. 'Geen flauw idee, Valentina of zoiets. Denk je dat ik me daar mee bezig hou?' Ze vond de uitbundigheid -zoals het op haar overkwam- nu best leuk, alsof Trinity degene uitlachte waarover ze het hadden. Jep, iets vertellen aan Trinity kon nooit kwaad.