central park

Central Park is een groot stadspark op het eiland Manhattan in de stad New York. Het is het bekendste park van New York en misschien zelfs van de Verenigde Staten. Central Park komt veelvuldig voor in films en televisieprogramma's. Met zo’n 25 miljoen bezoekers per jaar is het park het meest bezochte park in de Verenigde Staten.Het langwerpige park strekt zich uit over 4 kilometer van 59th tot 110th Street en heeft een totale oppervlakte van 341 hectare. De aanleg van het park nam 16 jaar in beslag, waarin in aanvang ruim 500.000 bomen en planten werden geplant. In 1965 werd het park officieel een historisch monument en in 1974 een stedelijk monument. Er zitten allemaal meertjes, brugetjes, bloemen , bankjes noem maar op.

regels : niets kapot maken het is een monument
aantal personen : genoeg

(dank je wel wikipedia)

Likkend aan een ijsje dat ze enkele meters terug gekocht had bij een authentiek ijskraampje liep Trinity door het warme lentezonnetje tussen de paden door. Het was niet warm genoeg om al in een zomerjurkje rond te lopen, maar een strakke skinnyjeans met een leuk blauw tuniekje en een dun vestje was genoeg om je warm te houden, zo ook Trinity. Met haar vinger hield ze een straaltje ijs dat gesmolten was en langs het hoorntje omlaag droop tegen. Ze stak haar vinger in haar mond, waarna ze besloot dat het misschien wel verstandig was om eerst het ijs op te eten. Wat wankelend op haar hakken liep ze over een dun streepje gras om even later op een muurtje plaats te nemen. Ze liet haar bollero vestje wat over haar schouders hangen zodat ze in het zonnetje kon zitten.

Rustig liep Cole over het pad. Hij was hier wel vaker geweest voor meerdere dingen. Al had hij nu voor de zekerheid zijn gitaar op de rug. Het was misschien niet slim kwam hij later achter omdat hij het hier snel kon verdwijnen. Maar hij had gewoon zin om hier te gaan spelen. Hij ging bij een open ruimte zitten waar wat kindjes speelde terwijl hun ouders op een banke zaten en een meisje met een ijsje zat. Hij pakte zijn gitaar vast. Hij hoopte niet dat ze allemaal geld gingen gooien. Maar hij vond het toch fijner om hier te spelen. Rustig begoin hij met een liedje op zijn gitaar zonder erbij te zingen.

Trinity's blik ging van enkele kinderen die druk aan het spelen waren naar een jongen die aangelopen kwam en op een gitaar begon te spelen. Het was altijd leuk als er iemand de boel wat aan kwam lopen. Ze kneep haar ogen wat kritisch tegen elkaar en zag dat de jongen er ook zeker niet slecht uitzag. Nog steeds likkend aan het ijsje luisterde ze naar de gitaar muziek, het zou haar niets verbazen als deze jongen ook van FranklingHigh kwam.

Het was een melodie waar je veel liedjes op kon verzinnen. Van die hele domme kiderachtige liedjes als : wachten is zo stom. Tot liedjes met een hoog accent. De kinderen keken om naar Cole en ook de vrouwen zag hij kijken. Al wist hij dat hij meer op de gitaar moest letten. Langzaam begon hij er ook bij te zingen. Het was eenzelf verzonnen liedje wat hij de jungle noemde. Het was een makelijk liedje wat bedoeld was voor klein publiek. al kwam er soms een moeilijke noot in.

Trinity moest automatisch glimlachen toen de jongen erbij begon te zingen. Het leek gewoon de perfecte zomerdag te worden, een heerlijke temperatuur, een ijsje en nog een leuke jongen die muziek speelde. Het was dat er geen open koffer of hoed opgesteld was, anders had ze hem een paar vervromfraaide dollar biljetten toegegooid. Met haar hak tikte ze tegen het muurtje aan, een ritme gevoel had ze door het jarenlange dansen wel gekregen.

Net toen de kinderen naar Cole toe liepen was het liedje al weer af gelopen. Cole vond nog steeds dat hij er iets ana moest veranderen maar hij had nu niet zijn schrift bij waar hij alles in liet staan. Gelukkig had hij altijd een goed geheugen als het op liedjes aan kwam. Iedereen begon wel te klappen toen het klaar was wat cole eigenlijk niet verwacht had. Kort knikte hij als een buiging. Hij hoefde er geen geld voor omdat zijn ouders rijk zat waren dacht hij zelf. Al was hij een simpele jongen dacht hij.

Usui is btw
-
Trinity kon niet klappen met het ijsje in haar hand dus floot ze lachend op haar vingers. Ze was er trots po dat ze het eindelijk kon, het had jaren geduurd voor ze het eindelijk kon. Lachend keek ze naar de klappende mensen, dit was iets wat zij nooit teweeg zou kunnen brengen in het openbaar. Het zou er gewoon niet uitzien als iemand uit het niets begon met het dansen van een klassiek stuk, nee dat leek haar geen goed plan.

o ja , ik had een topic aangemaakt waar ik het vroeg maar niemand reageerde
-----------------------------------
Langzaam gingen de kineren weer spelen en de moeders weer verder met wat ze ook zaten te doen. Cole legde de gitaar weer op zijn rug en keek naar het meisje. Uiteidnelijk besloot hij maar om gezellig bij haar te gaan zitten. ´´Mag ik er bij komen zitten´´ vroeg hij wel eerst beleefd toen hij dichtbij genoeg was. Je wist maar nooit of ze op een date was en het vriendje dalijk terug zou komen. Dat was geen leuk gezicht wist Coel goed.

Trinity schoof wat op, om plaats te maken voor het jongen "Natuurlijk." als ze zijn gedachte zou kunnen lezen had ze wel een opmerking kunnen verzinnen die waarschijnlijk meer haarzelf op haar lachspieren zou werken dan andere, maar dat kon ze natuurlijk niet. Ze nam een hap van het hoorntje, het ijs was onderhand helemaal op, op enkele kleine deeltjes na. "Je bent goed." zei ze knikkend naar de gitaar.
-
oh serieus, niet gezien O.O

Rustig ging Cole zitten ewl voorzichtig genoeg dat zjin gitaar niet zou breken. ´´Dank je´´ zei Cole die altijd complimentjse fijn vond. Al vond Cole wel dat het liedje die hij speelde veel beter kon worden. Maar dat was zijn mening over zijn eigen liedjes. Met andere liedjes raar genoeg niet. ´´Ik ben trouwens Cole´´ zei Cole terwijl hij zijn hand uit stak. Hij zag dat ze het ijsje bijna op had dus kon dat makkelijk vond hij.

Marina stapte snel over een redelijk drukke weg. Ze wou even rusten na haar tot nu toe hectische uitstapje. Ze was van hot en her gegaan, dat deed ze elke keer weer, maar ze wist dat ze er eens mee moest stoppen.

Voor trinity de uitgestoken hand schudde veegde ze haar hand af aan haar spijkerbroek. Je wist maar nooit hoe kleverig ie van het gesmolten ijsje geworden kon zijn. Ze schudde zijn hand "Trinity, aangenaam." ze glimlachte breed. Een glimlach die haast altijd wel op haar gezicht leek geplakt te zijn als ze weer nieuwe mensen ontmoette. Ze knikte weer naar zijn gitaar "Doe je daar ook wat mee?" het zou haar echt niet verbazen als hij ook op Frankling high zat.

Cole keek mt een glimlach naar zijn gitaar. ''eh bedoel je dat ik beroemd wil worden. Ik weet niet . Ben al blij dat ik op Frank link high zit dat ik er niet vrder over na denk'' zei Cole. Hij snapte de vraag niet goed maar antwoorde maar wat. Hij was eigenlijk best blij dat hij op deze school kwam. Hij kon een keer lang op een plaats blijven en hij kon zijn passie met andere delen.

Trinity was verbaast over het antwoord, niet over dat hij op Frankling High zat, maar over dat hij nog helemaal niet over beroemd worden nagedacht had. Iets wat Trinity sinds ze op deze school zat al vaak gedaan had. Gewoon omdat het een goede drijfveer was om die letterlijk tenenkrommende balletlessen vol te kunnen houden. "aha, welk jaar zit jij?" vroeg ze terwijl ze hem weer eens bekeek.

Cole zag dat Trinity verbaast keek mar wist niet waarom. Hij dacht er maar niet verder bij na dat ze zo verbaast was omdat het zijn beurt was om verbaast te zijn. Het was een vraga die hij op school verwachte maa rniet hier. ´´Ehm in de vijfde jaar. Al is dit het eerste jaar dat ik op de school zit´´ zei Cole eerlijk. Het verhuizen de hele tijd hielt hij achterwegen. ´´En zit jij ook op Franklin high´´ vroeg Cole met een glimlach.

Trinity knikte op een manier alsof ze dat allang duidelijk gemaakt had "Hoezo is dit je eertste jaar, maar zit je wel al in jaar 5?" vroeg Trinity oprecht verbaast. Al kon ze vele redenen verzinnen, maar waarschijnlijk was de helft zo onlogisch dat het niet eens in de realiteit zou kunnen. "Ja, in het vierde jaar." (geloof ik xd). "Maar al vanaf het begin." ze haalde een labello stickje uit haar broekzak, hier stonden de ingrediënten nog in het Frans op, 1 van haar laatste gebruiksspullen die ze uit Parijs meegenomen had voor dit trimester.

Dana liep het park binnen en ging op het eerste de beste stukje gras zitten dat in de zon zat. Even trok ze haar jurkje goed en bekeek het partoon. Ze droeg eigenlijk nooit jurkjes het was niks voor haar maar deze was toch één van haar favorieten, hij was lichtgrijs en er zaten kersjes op. Het geheel was heel meisjesachtig wat alleen maar geacentueerd werd door haar golvende haren. Kort om ze leek totaal niet op de Dana die je normaal ziet.

Raf liep neuriënd het grote park binnen. Hij was helemaal niet zo vrolijk als je op het eerste gezicht zou denken. Hij had net zijn ouders en vrienden opgezocht. Zijn ouders waren blij en trots geweest maar zijn vrienden wilden helemaal niks meer met hem te maken hebben. Een van de jongens waar hij nooit veel mee had gehad had hem zelfs uitgescholden en toen hij iets terug had geroepen had dat hem een slag opgeleverd die hij maar net had kunnen ontwijken. Nu was hij even stoom aan het afblazen in central park. Hij keek rond en merkte dat hij al rustiger werd door de rust om hem heen. De wind waaide zachtjes door de bomen, een meisje zat op het gras, de vogels floten. Zijn blik sprong terug naar het meisje. Dat was... dat was Dana! Hij had haar niet herkend maar nu herkende hij haar goed.

Dana Elle lag rustig in het gras en rekte zich even uit. Het gras rook lekker en ze had haar ogen dicht omdat ze anders tegen de zon in moest kijken. Als een soort automatisme ging er een hand door haar haren en hield halverwege op. Ze zette haar zonnebril op en keek naar het vijvertje dat voor haar lag. Er zat een klein kindje met een bootje te spelen en opeens had ze het tintelende gevoel in haar vingers dat ze ook altijd had wanneer ze piano speelde. Ze vond kleine kindjes altijd super lief en hield ook altijd van oppassen.

Bijna zonder aarzeling stapte Raf op Dana af. Hij plofte naast haar neer en glimlachte. "Vind je het goed dat ik erbij kom zitten." Hij grijnsde, hij was blij om Dana te zitten. Zij was nog steeds de enige aan wie hij zijn achtergrond had verteld, en ze had het heel goed opgenomen. Ze had zelfs gezegd dat ze het leuk vond bij hem te zijn. Raf werd nog steeds bijna rood als hij er aan dacht.

Dana Elle schrok op en deed haar zonnebril af om beter te kunnen zien wie het tegen haar had ook al was dat niet echt nodig want ze herkende de stem gelijk.' Tuurlijk vind ik dat niet erg!' Ze was iets te enthousiast en sloeg haar armen om hem heen en liet hem toen snel weer los.' Sorry liet me even meeslepen! Wat leuk om je weer te zien!' Ze was nog opgewekter dan de afgelopen keren omdat ze veel is gaan nadenken over van alles en nog wat. Ze was tot de conclusie gekomen dat het leven toch wel mooie dingen bracht.' Hoe is het?'

Raf glimlachte hij vond het absoluut niet erg dat ze haar armen om hem heen had geslagen. "Ook leuk om jou weer te zien." Zijn problemen met zijn ex-vrienden leken niet meer zo belangrijk. Of in ieder geval naar de achtergrond te verdwijnen. Zijn eerste reactie op Dana's vraag was natuurlijk 'goed'. Dat was wat je op zo'n vraag antwoorde. Maar als hij er over nadacht ging het helemaal niet zo heel goed. "Ik overleef." Hij liet een flauwe glimlach zien, maar het was meer als een boer met kiespijn. Normaal zou hij een overtuigende glimlach kunnen laten zien maar de afkering van zijn vrienden deed hem meer pijn dan hij zou toegeven.

Dana keek even bezorgd en stak dus snel een sigaret op.' Ohh vind je het trouwens erg als ik rook?' Want hij wist natuurlijk nog niet dat ze rookte. Ze had hem nog niet aangestoken en wachtte rustig tot hij antwoord zou geven.' Je kan het me wel vertellen hé, dat weet je hoop ik wel!' Ze vond het helemaal niet een leuk idee dat Raf met iets dwars zat.

"Tuurlijk niet." Hij was wel gewend aan rook en waarschijnlijk was de enige reden dat hij niet rookte dat er gewoon geen geld was voor sigaretten. Hij glimlachte, en dit keer oprecht. Hij was zo blij dat hij iemand had om het aan te vertellen. Zonder aarzeling begon hij te vertellen. "Ik ben vandaag naar mijn ouders en vrienden geweest." Zijn gezicht vertrok een beetje bij het woord vrienden. "Ex-vrienden..." Hij moest even op de binnenkant van zijn want bijten om ervoor te zorgen dat hij zijn gevoel een beetje onder controle te houden. "Ze willen niks meer met me te maken hebben."