central park

Dana keek geschrokken en stak snel haar sigaret aan. Ze nam een grote trek en hield hem het pakje voor. Misschien wou hij wel. Ze blies met een diepe zucht de rook uit.' Als die vrienden ik bedoel ex-vrienden niks met je te maken willen hebben dan zijn het je vrienden niet! Echte vrienden respecteren je keuze ook al zijn ze het er zelf niet mee eens!' Ze werd zelfs een beetje boos op die jongens!' En je moet weten dat het mij helemaal niks uit maakt welke keuzes je maakt ik zal waarschijnlijk wel zeggen dat ik het niet verstandig vind als ik het er niet helemaal mee eens ben maar geloof me ik zal er voor je zijn!' Ze begon te blozen en nam snel weer een hijs van haar peuk.

Raf weigerde het aanbod van Dana, al had hij er best behoefte aan. Hij wist zich in te houden, hij had verschillende mensen helemaal kapot zien gaan aan een verslaving en diep in de schulden zien raken. Misschien was dit was overdreven, maar hij wist hoe duur sigaretten waren en hij had het geld absoluut niet. Raf wilde haar gaan zeggen dat ze niet wist hoe er over 'rijke' werd gedacht in zijn buurt. Maar hij bedacht zich: Waarom zou ik ze verdedigen. "Het blijkt maar dat vriendschap niet goed kan bloeien in een samenleving waar je alles op alles moet zetten om te overleven. Hij begon net als Dana te blozen en wist te fluisteren: "Dankje." En hij glimlachte oprecht dankbaar naar Dana.

Dana Elle legde het pakje neer en nam nog een trek van haar peuk.' Ik zie jou nu al als een echte vriend en die laat ik gewoon niet in de kou en al helemaal niet voor zoiets stomzinnigs als een school waar je naartoe gaat!' Ze ging weer liggen maar dit keer met haar hoofd op de benen van Raf. Ze trok een wenkbrauw op als vraag of hij het erg vond.

Moet gaan

Raf kreeg een raar gevoel in zijn buik bij die woorden van Dana. Alsof er iets in zijn buik stuiterde Hij glimlachte nog eens dankbaar. Zijn verwardheid duurde maar heel even en de stuiterbal, zoals hij het noemde, ging helemaal tekeer. Hij glimlachte warm naar Dana. Een beetje aarzelend streek hij teder een pluk haar uit haar gezicht. Het geheel gaf hem een warm en geborgen gevoel.

Dana Elle keek weer even naar het vijvertje en opeens voelde ze een paar vingers een haar lok uit haar gezicht halen. Haar maag keerde zich om en ze voelde dat ze weer begon te blozen. Haar maag was nog nooit zo vol geweest en opeens had ze het idee dat er dieren in leefde, vlinders om precies te zijn. Maar dat kon niet dacht ze bij zichzelf. Ze was nog nooit verliefd geweest en wilde het ook niet. Toch gleed haar blik naar Raf en ze voelde de vlinders erger heen en weer gaan. Ze werd nog roder en wendde snel haar blik af.

Trinity wrote:

Trinity knikte op een manier alsof ze dat allang duidelijk gemaakt had "Hoezo is dit je eertste jaar, maar zit je wel al in jaar 5?" vroeg Trinity oprecht verbaast. Al kon ze vele redenen verzinnen, maar waarschijnlijk was de helft zo onlogisch dat het niet eens in de realiteit zou kunnen. "Ja, in het vierde jaar." (geloof ik xd). "Maar al vanaf het begin." ze haalde een labello stickje uit haar broekzak, hier stonden de ingrediënten nog in het Frans op, 1 van haar laatste gebruiksspullen die ze uit Parijs meegenomen had voor dit trimester.

Cole dacht dat het best duidelijk was maar blijkbaar niet. ´´Mijn ouders reizen altijd rond naar overal en nergens. En daarom ben ik hier nieuw´´ zei Cole. Hij probeerde het zo logisch mogelijk uit te leggen maar dat vond hij altijd moeilijk. Er was geen logische reden waarom hij het niet eerder wist van deze school. Maar hij was wel blij dat hij hopelijk hier nog twee jaar kon blijven. Eigenlijk vond hij het wel jammer dat ze niet in de zelfde klas zaten. Maar dat betekende wel dat ze jonger was dan hem.

Trinity knikte "ik snap het." weer wreef ze met haar handen langs haar broek omdat ze het gevoel had dat ze nog aardig kleefde door het ijs. "Dus zat je steeds kotr op scholen of had je thuis les?" ze vroeg het oprecht geïntresseerd. Eigenlijk vond ze het altijd wel intressant om te horen hoe mensen op deze school terecht kwam. Zij was gewoon heel saai op auditie gegaan doordat een dansleraar haar aanbevolen had om eens een kijkje te nemen.

Dana Elle wrote:

Dana Elle keek weer even naar het vijvertje en opeens voelde ze een paar vingers een haar lok uit haar gezicht halen. Haar maag keerde zich om en ze voelde dat ze weer begon te blozen. Haar maag was nog nooit zo vol geweest en opeens had ze het idee dat er dieren in leefde, vlinders om precies te zijn. Maar dat kon niet dacht ze bij zichzelf. Ze was nog nooit verliefd geweest en wilde het ook niet. Toch gleed haar blik naar Raf en ze voelde de vlinders erger heen en weer gaan. Ze werd nog roder en wendde snel haar blik af.

Raf's ogen bleven liefdevol op Dana neerkijken. Het duurde even voordat hij het doorhad, snel wendde hij zijn blik af en werd rood. Hij keek, nog steeds blozend, naar een kever die door het gras kroop. Toch merkte hij dat zijn blik de hele tijd de neiging had weer naar Dana te gaan. Telkens als hij zichzelf daar op betrapte werd hij weer rood. Was dit het dan? Verliefd... Als bevestiging ging de stuiterbal wild tekeer.

Dana ging weer rechtop zitten maar met moeite. Ze vond de benen van Raf nou ook weer niet al te verkeerd liggen. Of eigenlijk ze vond ze het geweldig liggen omdat ze zo on opgemerkt tegen hem aan kon liggen maar ze verwachtte niet dat hij het lekker vond haar hoofd op zijn benen. Ze nam nog een laatste trek van haar peuk en drukte hem toen uit in het gras en stopte hem weer terug in het pakje omdat ze het gras hierzo te mooi vond om haar sigaret zo slordig achter te laten. Wanneer ze langs een prullebak zou lopen zou ze hem wel even weg gooien. Haar houding was veranderd en ze zat nu met haar benen in kleermakerzit en met haar handen achter zich op het gras leunend. Iedere keer gleden haar ogen naar Raf en op een gegeven moment had ze er genoeg van om ertegen te vechten en bleef hem daarom gewoon maar aankijken. In haar hoofd schoten gedachtes als, wat als hij me niet leuk vind en of ze het hem ooit wel moest gaan vertellen.

Raf schrok een beetje toen Dana rechtop ging zitten, niet om de onverwachte beweging. Hij raakte daar juist een beetje gewend aan. Maar hij was bang dat hij iets verkeerds had gedaan, of zou ze hem niet leuk vinden. Die gedachte deed hem best veel pijn. Alsof er een mes tussen zijn ribben werd gestoken, tenminste zo beschreef Raf het in zijn hoofd. Een beetje teneergeslagen bleef hij naar het gras staren, de kever was allang weggekropen. Opeens voelde hij zich bekeken. Het was niet het branderige gevoel dat je ook wel eens hebt, meer een kietelend gevoel. Ach vergeet het, dacht Raf ik kan gewoon geen gevoelens beschrijven. Voorzichtig keek hij om en zag Dana naar hem kijken. Een beetje hoop ontvlamde in hem, zou het dan toch... Hij glimlachte aarzelend en hoopvol naar haar. Zonder te weten dat er duidelijk verliefdheid in zijn ogen lag.

Dana Elle keek even met een schuin hoofd naar Raf en hoopte dat ze het goed had gezien in zijn ogen. Toch wist ze het niet zeker en durfe niet de eerste stap te zetten.' Oké ik ga je een paar vragen stellen en ik wil dat je heel eerlijk antwoord geeft!' Eigenlijk waren die vragen alleen maar om hem aan de praat te houden want ze vond het heel leuk om naar zijn stem te luisteren. Ze zette weer haar zonnebril op omdat ze hem zo kon bekijken en verliefd kijken zonder dat hij het zou merken. Want ze was echt bang dat hij haar niet leuk vond. Bij die gedachte zakte de moed haar in de schoenen en voelde ze een vlammende steek in haar hart. Snel schudde ze even met haar hoofd om die nare gedachte op de achtergrond te werken.

Raf keek even verbaasd op bij de vraag van Dana. Niet zozeer om de vraag, meer om de manier waarop ze het zei. Ze leek het heel belangrijk te vinden. "Oké." Als zei het belangrijk vond, en hij was ook wel benieuwd naar haar vragen. Heel eerlijk, hij slikte even. Al wist Raf dat als hij het wilde hij gewoon zou kunnen liegen, Dana zou het niet merken. Maar hij verbood zichzelf alvast te liegen, hij was zoiezo aan het 'afkicken'. Hij was tot de conclusie gekomen dat het slecht was en niet in deze wereld hoorde. Zijn wereld nu.

Dana Elle knikte goedkeurend en ging weer op zijn benen liggen. Haar hoofd vond ze net iets te zwaar worden en als ze ging liggen in het gras kon ze Raf niet meer aankijken. Haar zonnebril viel van haar hoofd af maar eigenlijk maakte haar dat niks uit. Ze was net iets te lui om hem weer op te pakken en liet hem daarom ook gewoon maar liggen.' Oké eerste vraag: Wat zou je nooit maar dan ook nooit doen? En dan bedoel ik niet zelfmoord plegen ofzo nee gewoon zou je nooit valsspelen of zou je nooit gaan rolschaatsen.' Ze grinnikte om haar eigen voorbeelden en zei er daarom ook snel achteraan,' Je hoeft mijn vragen niet echt serieus te nemen hoor dat doe ik zelf ook niet.'

Raf was blij en ook wel een beetje opgelucht toen Dana weer op zijn benen ging liggen. Dan had hij toch niks fout gedaan. Hij dacht even na over de eerste vraag, hij wilde echt eerlijk zijn. Valsspelen... dat streepte hij meteen weg en rolschaatsen. Tja... hij had het nog nooit gedaan maar hij had er niks op tegen. Raf kon twee dingen bedenken, één serieus en één waar maar grappig. "Wil je een serieus of een grappig antwoord, ze zijn allebei waar."

Dana Elle dacht even diep na ook al wist ze welke ze wou horen,' Doe maar alle twee nu ben ik best benieuwd!' Ze keek even naar hem met een dichtgeknepen oog omdat ze anders in de zon keek. Het voelde goed om bij hem te zijn en ze vond het daarom jammer als dit moment voorbij zou zijn. Toch zei ze in haar hoofd streng tegen zichzelf dat er een kans bestond dat hij haar niet leuk zou vinden en dat ze daar dus ook rekening mee moest houden.

"Nou, ik zou nooit iemand in de steek laten. Het was een soort code op straat, niemand of het nou een vijand of een vriend is zou het je ooit vergeven." Raf keek even snel naar Dana hoe ze zou reageren. "En ik zou ook nooit mijn muts weggooien, of zoiets." Hij glimlachte en trok de muts van zijn hoofd waaronder zijn haar warrig zat. Door het omhoog trekken van de muts gingen er nog meer plukken omhoog zitten. "Hoeveel gaten er ook inzitten." Hij stak zijn vingers door een aantal gaten in de muts en glimlachte.

Dana vond het eerste heel nobel, dat had ze eigenlijk niet heel erg achter Raf gezocht. Dat maakte hem dus nog aantrekkelijker dan dat hij al was. Toen hij zijn muts af deed wist ze gelijk wat ze wilde doen.' Ik zou die muts ook nooit weg gooien denk ik want volgens mij zit er een hele betekenis achter!' Ze volgde met haar ogen de muts en toen hij hem niet zo stevig vast had pakte ze hem snel af.' En nu is hij van mij!' Ze grinnikte en deed de muts op. Hij was veel te groot voor haar en hij kwam tot over haar ogen.

"Nogal." Het was best een treurig verhaal, maar eigenlijk ook weer goed. Hij grinnikte, hij vertrouwde er wel op dat Dana voorzichtig met zijn muts zou zijn. "Ik ben benieuwd of je die muts nog opwilt als je het verhaal hebt gehoord." Niet iedereen vond het prettig een muts op te hebben die van iemand was geweest die nu dood was. Hij grinnikte, Dana zag er heel schattig uit, zeker met zijn muts die veel te groot was.

Dana Elle keek even met een schun hoofd naar hem,' Nou brand maar los nu wil ik het verhaal ook weten ook!' Ze wou hem eigenlijk niet afdoen en was het dus ook niet vanplan. Ze deed even haar ogen dicht omdat de zon heerlijk op haar gezicht scheen. Het was zo'n typische zomerdag. De zon scheen en er stond bijna geen wind, af en toe een zacht briesje was soms kippenvel opleverde bij Dana. Zo was het nu ook toen er een koud briesje voorbij kwam. Ze rilde even en voelde de koude luchtstroom langs haar blote armen glijden.

new.

June stond op een bruggetje. Central Park was groot, maar ze hield er van. Ze hield van de geur van haar stad. New York, the city that never sleeps. Ze was net nog bij haar moeder geweest, maar haar vader was aan het werk dus die had ze niet gezien. Dat vond ze wel jammer, maar dat was al van kleins af aan. Haar ouders waren bijna altijd aan het werk. Ze zuchtte en haalde een hand door haar haren. Ze was nu casual gekleed en haar bruine krullen zaten over haar schouders heen. Ze had haar haren nu gekruld.

Raf glimlachte, hij was benieuwd hoe Dana zou reageren. "Ik had vroeger een goede vriend." Bij het woord vriend begon Raf te twijfelen, maar het was echt een heel goede vriend geweest. Raf dacht niet dat Seth hem had laten vallen. "Hij was een paar jaar ouder dan ik en voelde zich verantwoordelijk voor mij als we weer eens... euh... eten... gingen halen..." Eten halen stond gelijk aan stelen, iets waar Raf niet trots op was. "Toen het een keer heel koud was en mijn oren bijna bevroren gaf Seth zijn muts aan mij. Een paar weken later had Seth een gevecht met een vijandige bende." Raf voelde nog steeds het verdriet nu hij eraan terug dacht. "Hij werd gedood."

Mike liep door het park. Het was een mooie dag om een stukje te lopen. Toen hij naar boven keek scheen de zon zwakjes tussen de blaadjes van de bomen door. Hij wendde zijn blik af toen hij het wel had gezien en keek een andere kant op. Het was best wel druk in het park. Waar hij ook keek zag hij mensen. Maar het was ook het bekendste park van Amerika. Na een tijdje kwam hij bij een oud bruggetje. In het midden bleef hij staan en keek hij naar het water. Een aantal eenden zwommen rustig in het water. Alsof die drukte er niet was.

June keek naar een jongen die vlakbij haar ging staan op het bruggetje. Ze knikte even vriendelijk naar hem en glimlachte. Gewoon om hem even te begroeten. Daarna keek ze weer voor zich. Een beetje afgeleid, met haar hoofd bij haar vader die er niet was. Misschien zat ze er toch meer mee dan ze dacht. Ze zuchtte eventjes en haalde een hand door haar haren, maar het was nou eenmaal zo.

Mike glimlachte terug en keek kort naar het meisje. Ze kwam hem bekend voor. Misschien zat ze bij hem op school. Hij was wel een beetje nieuwsgierig, zoals altijd. Ondanks dat hij in de schaduw stond was het redelijk warm. Maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Hij liep naar de andere kant van het bruggetje waar het meisje ook stond. ""Jij zit zeker ook op Franklin High?"

June glimlachte en knikte. 'Ja, dat zit ik inderdaad. Jij dus ook, wat toevallig dat we elkaar hier tegenkomen.' Grinnikte ze en haalde een hand door haar haren. Ze draaide zich om en kon zo tegen de brug aanleunen, maar keek hem wel nogsteeds aan. Ze nam hem even goed in zich op, het was wel een leuke jongen, maar ze herkende hem eventjes niet. Vaagjes, misschien.