Central Park Zoo

deze dierentuin ligt (zoals de naam al zegt) in/bij Central Park in New York City. Het is een kleine dierentuin van ongeveer 2 Hectare, met niet heel veel soorten dieren (maar dat maakt niet uit, je mag best wel verzinnen dat er ook giraffen zijn XD) desondanks is het drukbezocht, vooral door mensen (met kinderen) die door het park aan het wandelen zijn.

regels: niks slopen en andere dingen die je ook niet in een dierentuin mag doen
personen: maakt niet uit

Claire liep met een stralend gezicht door de dierentuin. ze vond het altijd leuk om dieren te zien, vooral wanneer ze grappige dingen deden. bij een ijskraampje bleef ze even staan om een softijsje te kopen. likkend aan het ijsje liep ze weer verder op haar witte slippers. erboven droeg ze een wit rokje met een bloemetjespatroon en een simpel zwart hemdje. ze bleef stilstaan bij kleine rode panda's en keek toe hoe ze allerlei capriolen( geen idee hoe ik dat woord ken) uithaalden in de bomen.

Ethan zat op een bankje bij de kleine pandas en was aan het tekenen. Hij zou nit opvallend zijn als De kat die naast hem zat niet bezig was met een dikke verveelde duif te bedreigen en er geen vioolkoffer naast de kat had gelegen

oke ik ga nu even een grappige scene veroorzaken XD

Claire schoot in de lach toen een kleine kleine panda van een lage tak op de grond viel. een paar mensen keken raar naar het meisje, maar die was te druk bezig met lachen. toen ze stopte besloot ze om maar naar andere dieren te gaan kijken. ze draaide zich om en deed net een paar stappen voordat een duif voor haar opvloog en ze geschrokken achteruit stapte, daar stapte ze op de staart van de kat die de duif had bedreigd en die schoot krijsend omhoog. weer uit evenwicht gebracht viel Claire achterover in een vioolkoffer, haar ijsje vloog uit haar hand en kwam op/voor een jongen die op het bankje zat neer.(je mag zelf weten of ie nnog net kon uitwijken of dat hij de volle laag kreeg :p)

De vioolkoffer is dicht maar okee. ^^

Ethan keek op toen een ijsje naast hem op de grond neer fletshte "Zeg kan je neit opletten" zei hij terwijl hij Liane, die op zijn schoot was gesprongen, probeerde te kalmeren. Liane is de kat BTW. Hij suste haar een beetje en ze grouwde nog naar Clair voor ze pissig wegliep

Dana Elle liep schuivelend tussen de mensen massa. Eigenlijk hield ze alleen van de dieren en niet van de verschrikkelijke drukte. Ze ging tegenover de pinguins op een bankje zitten en begon die rare beestjes na te tekenen. Zo stoorde niemand haar hoopte ze en kon ze ook nog eens haar teken technieken bij schaven.

Little keek op toen hij iemand naast zich zag zitten. Hij had het eerst niet doorgehad, omdat hij de pinguïns nu liet inspireren voor een compositie. Er was nog geen enkele over pinguïns, dus hij zou niemands idee stelen. En je moest toch iets kunnen met vogels die niet vliegen, langzaam waggelen en snel door het water schieten. Hij had al een deel klaar. Het geluid zou moeten klinken als een kleine pinguïn, die uit het ei brak. Hij pakte het keyboard dat hij mee had van de bank en zette het voor zich neer. Hij speelde een langzaam deuntje voor het waggelen en gleed met zijn vingers snel over de toetsen als de pinguïn ging glijden.

Dana Elle schrok van de keyboard en keek snel naast zich. Ze had de jongen helemaal niet opgemerkt,' Ohh sorry ik wist niet dat je hier zat.' Ze bekeek de jongen eens goed,' Zit jij niet ook op het Franklin high?' Ze had hem volgens haar wel eens door de gangen zien lopen. Het was een raar idee dat ze hem gewoon helemaal niet had opgemerkt. Ze keek weer naar haar tekening, het was een vreselijk mislukte pinguin en draaide zich toen maar met haar gezicht naar hem toe. Ze leunde tegen de leuning aan de zijkant en ging in kleermakerszit naar hem toe gedraaid zitten om hem te kunnen tekenen.

"Ja, klopt," zei Little. "Maar nu sst, ik moet me concentreren." Hij kraste wat op zijn blad. Het buikgeglij van de pinguïns moest hoger en sneller. Hij probeerde het uit en het klonk perfect in samenspel met de waggel. Nu had je een kolonie van glijdende en waggelende pinguïns. Hij moest lachen en ging over op allen waggelen, van pinguïns die op een rijtje langs de waterkant gingen staan, onderzoekend of het wel veilig was.

Dana Elle keek een beetje verbouwereerd maar zou er geen opmerking over maken. Ze begon hem langzaam en met veel details schetsen. Het was geen geweldige tekening maar dat vond ze nooit van haar eigen tekeningen. Soms pakte ze haar gum erbij maar daar hield ze niet van want dan veegde je de belangrijkste streken weg dacht ze altijd. Niemand kan een tekening zonder fouten maken vond ze en daarom ging ze ook hier heen. Ooit zou zij de eerste zijn die een tekening maakt zonder een fout te maken.

"Kan je ophouden met dat gekras?" vroeg Little, geïrriteerd, maar aardig. "Het is nogal irritant." Hij beet op zijn potlood om een geluid te bedenken dat paste bij pinguïns die achter elkaar in het water sprongen. Het moest snel zijn, met een kleine plons aan het eind. En met je vingers de volledige piano overstrijken was cliché. Hij keek even naar de pinguïns en dacht aan het kinderprogramma uit zijn kindertijd.

Dana Elle was nu echt geïriteerd en stond op,' Weet je volgens mij is de bank te klein voor ons beide dus ik zal even de verstandigste zijn en ik ga wel.' Ze keek met een woeste blik naar de jongen die naast haar zat. En pakte toen haar tas weer en begon haar tekenspullen in te pakken. Ze hoefde de tekening niet meer en scheurde hem van haar blok af. En legde hem op zijn keyboard.' Hier heb je dat gekras.'

"Oh, dat was je aan het doen," zei Little lachend. "Dat had je moeten zeggen, dan had ik stil gezeten." Hij vond het altijd grappig als mensen een portret van hem maakten. "hij is mooi gelukt, trouwens," zei hij eerlijk. Hij keek weer naar de pinguïns en besloot de plons maar voor later te laten. Misschien kon iemand hem nog een idee geven. Hij bedacht een stuk voor een pauk en een contra-bas, waarin één van de pinguïns achtervolgd werd door een orka.

Dana Elle was verbaasd door zijn reactie,' Ik dacht dat je me storend vond? En zo goed vind ik hem nou ook weer niet.' Ze keek weer naar haar blaadje en knikte weer als een soort bevestiging voor zichzelf. Ze ging weer naast hem zitten en vroeg zich eigenlijk nu best wel af wat hij aan het doen was.

"Het was irritant gekras," zei Little. "Maar ik had niet door dat je aan het tekenen was. MOet je dat doen voor school?" Hij keek omhoog naar het meisje, dat hij niet eens kende van gezicht. En hij dacht dat hij elk gezicht op school wel had gezien. Kennelijk niet.

Dana Elle schudde haar hoofd,' Nee ik volg het vak tekenen niet op school. Jij bent als het goed is....' Ze groef in haar herinneringen om te ontdekken of ze ooit zijn naam heeft gehoord,' Waarschijnlijk is het je bijnaam, je heet Little toch?' Ze keek hem even vriendelijk aan en keek toen naar de pinguins.

"Het is mijn artiesten naam," legde Little uit. "De ene dag ben ik Little Vivaldi, dan Little Bach en dan weer Little Saint-Sean. Maar nu ben ik Little Little, omdat ik mijn eigen stuk schrijf." Hij grinnikte. "En wie ben jij? Ik moet eerlijk zeggen dat ik je nog nooit heb gezien." Hij keek omhoog naar het meisje dat voor hem stond en groef in zijn geheugen.

Dana Elle ging weer naast hem zitten en zei toen op een zachtte toon,' Het kan zijn dat je me kent als Dana of totaal niet. Maar het kan ook zijn dat je me kent als de shadow.' Ze had die bijnaam gekregen toen ze hier net een half jaar op school zat en heeft die eigenlijk altijd gehouden. Niet dat ze er zelf blij mee was, ze heette zo omdat ze altijd iets donkers aanhad en soms hele gemene opmerkingen maakte.

Nooit van gehoord," zei Little. "Zelfs geen geruchten. En ik heb toch echt niet onder een steen gezeten." Hij glimlachte. Hij had echt nooit van een Dana of een shadow gehoord, alleen leek zo'n bijnaam hem niet echt leuk. Alsof ze het naarste mens van school was.

Dana Elle glimlachtte,' Beter want ik ben niet echt trots op die bijnaam.' Ze lachtte en stak haar hand uit,' Laat ik maar even opnieuw beginnen bij jou kan het nog. Ik ben Dana Elle maar dat Elle mag je weglaten want ik heb er een hekel aan.' Ze lachtte vriendelijk en keek hem vrolijk aan.

Little glimlachte en schudde Dana's hand. "Zeg, kan jij me helpen?' vroeg hij. "Heb je verstand van composities?" Hij keek Dana nieuwsgierig aan.

Dana Elle knikte en vroeg zich af waar mee ze moest helpen,' Ja hoor ik speel zelf piano.' Ze lachtte en keek naar het keyboard en van het keyboard naar Little en van Little naar de pinguins. Haar hersenen begonnen te rekenen en kwamen zelf al met de conclusie voordat Little ook maar iets had gezegd.

"Nou, in een stuk waarin een pinguïn wordt achtervolgd door een orka, dat gespeeld wordt door een contra-bas en een pauk," begon Little. "Welk instrument moet dan de overhand hebben? Of moet ik er een instrument bijvoegen, zoals een viool om de pinguïn weer te geven?" Hij keek nieuwsgierig naar Dana, benieuwd naar haar mening.

Dana Elle bedacht even hoe het zou moeten klinken en zei toen,' Dat ligt eraan wie er wint. Als de orka wint dan moet je de contra-bas laten overstemmen en daarna langzaam de pauk weg laten sterven. Maar als de pinguin wint dan zou ik er een viool spel doorheen doen en af en toe nog de contra-bas want dan hoor je hoe snel een pinguin is.' Ze lachtte ze vond het leuk om over na te denken maar was er nou ook weer niet al te goed in.

"Ja, dat je begint met contra-bas en viool door elkaar en dat je dan, als de pinguïn wint, de bas laat vervagen," zei Little blij. "Dat is een goed idee." hij begon meteen druk noten te tekenen in de notenbalken en al snel had hij het af. "Nu moet ik nog mensen gaan vinden die contra-bas en viool spelen, de pauk laat ik denk ik achterwege. Dank je Dana." Hij glimlachte naar het meisje en ging verder met een pinguïn die een vreugde dansje deed, omdat hij van de orka gewonnen had. Er mocht ook wel eens een grapje in de compositie zitten,