central park

Dana Elle liep naar hem toe maar kon haar ademhaling nog steeds niet al te goed onder controle houden,' Ik heb Dj niet gezoend omdat ik jou niet leuk meer vond. Het was eigenlijk een soort macht der gewoonte. Dat klinkt misschien echt gemeen om te zeggen maar geef me de tijd om het uit te leggen. Hopelijk begrijp je me dan. Natuurlijk verwacht ik niet dat het nog goed komt, ondanks dat ik dat heel graag zou willen maar ik vind dat je een recht hebt op mijn kant van het verhaal.' Ze stond nu voor hem en haar hand gleed heel even over zijn wang. Haar ogen stonden indringend en ernstig maar als je goed keek kon je ook pijn en liefde vinden. De pijn was duidelijk waarvan maar de liefde was vooral omdat ze hem weer mocht zien omdat ze weer heel even bij hem mocht zijn.

Raf wist dat de woorden goed bedoeld waren en niet gemeen, maar ze vielen bij hem helemaal verkeerd. Waarschijnlijk zou vrijwel alles fout bij hem vallen nu. "Ik dacht serieus dat wat wij hadden speciaal was." In ieder geval kreeg hij het nu voor elkaar niet te schreeuwen. Er keken al een aantal mensen argwanend naar hun. Zonder ook maar een sprankje medelijden in zijn blik duwde hij de hand van zijn wang. Het gevoel daarbij onderdrukte hij. Hij wist al dat zijn gevoelens ingewikkeld waren, dat hoefde ze er niet nog eens in te wrijven. Zonder een spier te vertrekken keek hij in de ogen van Dana. Hij had zijn zelfbeheersing weer onder controle en zijn gezicht stond weer emotieloos. Dat was noodzakelijk had hij gemerkt. Ook de vuist waarmee hij zijn nagels in zijn handpalm drukte kon hij niet missen.
-----------
Ik heb weer een goed liedje voor Raf gevonden ^_^

Dana Elle wist dat het zo het beste was maar ze kon het niet laten en legde weer haar hand op zijn wang,' Kijk nou eens in mijn ogen zonder dat verdomde masker van je. Ik ken dat masker ik weet wat erachter schuilt ik ben ook zo geweest ik heb dat masker ook al honderd keer op gehad!' Vanaf het moment dat ze begon met verdomd ging het fout. Ze haalde haar hand van zijn wang en haar gezicht stond op onweer. Alles zou nu verkeerd vallen en alles zou haar breken maar ze wilde bij hem zijn,' Ik dacht ook dat wij iets speciaals hadden en daar ben ik nu nog steeds zeker van. En dat die zoen met Dj niets voor mij betekende bewijst dat maar weer. Ik geef niet om hem, ik geef niet eens om mijn eigen ouders. Maar gek genoeg geef ik zo veel om jou dat ik vanochtend opstond en naar het meer ben gegaan. Ik wilde mezelf verdrinken alleen maar omdat ik jou pijn had gedaan! Ik wilde zo graag dood voor alles waar mee ik je pijn heb gedaan. En ik had je al verteld die dag op broadway dat ik je pijn zou doen. En zo zie je maar, ik doe mensen van wie ik hou pijn. En jij betekent zo veel voor me dat ik wil veranderen. Ik wil laten zien dat ik kan veranderen!' Er stroomde tranen over haar wangen maar ze negeerde ze. Het enige wat ze nu wilde was Raf.

Raf voelde weer pijn en dit keer kwam die niet van hem en dat verontrusten hem. Zo maakte hij het alweer alleen maar moeilijk voor zichzelf. Toch wilde hij absoluut niet dat Dana dood wilde. Maar het was voor al moeilijk om boos op haar te zijn en bijna onmogelijk om boos op haar te zijn als ze huilde. Dat lukte hem gewoon niet. Weer voelde hij zich zo verward dat hij de neiging had in elkaar te krimpen, zijn ogen stijf dicht te knijpen en zijn oren met zijn handen te bedekken. In plaats daarvan deed hij wat hij altijd deed als alle emoties teveel werden en hij niet wist hoe ze eruit te krijgen. Hij begon te zingen.

"The day a door is closed
The echoes fill your soul
They won't say which way to go
Just trust your heart

To find you're here for
Open another door
But i'm not sure anymore
It's just so hard

Voices in my head
Tell me they know best
Got me on the edge
they're pushin', pushin',
they're pushin'
I know they've got a plan
But the balls in my hands
This time its man-to-man,
I'm driving, fighting inside"
----------

Hij zingt het zeg maar ook op die manier

Dana Elle haar adem stokte toen ze zijn stem weer hoorde. Toen ze wist dat ze het weer had gedaan. Ze had hem weer pijn gedaan, het was niet moeilijk om erachter te komen want iedere keer als ze hem pijn had gedaan begon hij te zingen. Tegenover haar had hij dat toch al een paar keer gedaan.' Raf, ik had hem gezoend omdat ik iets anders wilde, ik heb nog nooit zo'n lange relatie gehad en hield er vroeger van om met jongens te spelen en ze te laten inzien dat ik geen lief meisje was als zij dachten dat ik was. Ik zoende met ze en liet ze daarna keihard vallen. En nog nooit had het me pijn gedaan of schuldgevoelens gegeven. En dit keer deed ik het om gewoon te weten dat ik niet aan het veranderen was. Ik ben altijd al bang geweest voor veranderingen en op het moment dat ik met Dj zoende wist ik dat ik deze verandering niet tegen kon gaan. Alles wat ik op dat moment wilde was de tijd terug draaien en niet meer proberen te verzetten tegen de veranderingen want hoe jij mij veranderd is op een manier die ik geweldig vind!' De tranen die daarnet over haar wangen liepen waren gestopt. Het enige wat ze nu nog had was een emotieloze blik omdat ze haar gevoelens weg wilde stoppen ze wilde er niet aan toegeven om alles over haar verleden aan Raf te vertellen.

Raf hoorde Dana wel, maar het hielp niet. Eerst moest alles eruit, dan pas kon hij nadenken. Dan pas kon hij haar misschien vergeven. Want het zat allemaal iets dieper dan alleen maar dat. De laatste tijd wist hij helemaal niets meer zeker. Sinds dat Dana Dj had gekust. Die frustraties hadden zich allemaal opgehoopt en dat moest er allemaal uit. Waarschijnlijk zou Dana alles straks weer opnieuw moeten vertellen omdat hij nu als het ware in zijn eigen wereldje zat. Tijdens het zingen koste het hem geen moeite de juiste emotie op zijn gezicht te laten verschijnen. Bij de acteerlessen oefende ze dat wel eens, maar nu ging het vanzelf omdat het liedje bij hem hoorde. Het lukte hem altijd gemakkelijk een liedje te vinden als hij dat nodig had. Hij kende veel liedjes en hij begon er gewoon een te zingen als dat nodig was. Daar maakte hij niet echt een bewuste keuze voor.

"A world that's upside down
Spinning faster
What do I do now? Without you

I don't know, where to go, what's the right team?
I want my own thing. So bad I'm gonna Scream!
I can't choose, so confused! What's it all mean?
I want my own dream. So bad I'm gonna Scream!"

Dana Elle haar maag keerde om bij de laatste woorden. Maar ook kwam er woede, waarom schreeuwde hij dan niet naar haar. Waarom merkte ze dan alleen maar dat hij boos was omdat hij zich achter dat stomme masker verrstopte.' Lafaard!' Siste ze en toen draaide ze zich om. Het idee dat hij zich dus niet open wilde stellen voor haar deed haar veel maar dan ook veel meer pijn dan ze het ooit had kunnen verwachten. Het leek net alsof op de plek waar haar hart zat nu een mes werd gezet en langzaam het bloed eruit liet lopen. Zodat ze langzaam dood zou bloeden en dan pas echt een eind aan zou maken. Na een lange marteling zou ze dan ten einde komen en het einde zou ze zelf maken. Ze zou zelf dan het mes nog verder in haar hart drukken om het martelen te doen stoppen. Maar nu eerst moest ze maken dat ze weg kwam of ze ging slaan. Of erger maar daar wilde ze het liefst niet aan denken. Het enige wat ze nu wilde was dus weg.

Raf had eerst nog niet eens door dat Dana wegging. Pas nadat hij alweer een stukje had gezongen keek hij op en zag dat ze wegliep. Ergens stak hem dat en voelde hij zich beledigd. Hij was zijn kant van het verhaal aan het vertellen, al was het dan op een wat aparte manier, en dan liep ze gewoon weg. Zij was toch degene die wilde praten. Toch zong hij verder terwijl hij haar nakeek. Het liedje was hard genoeg en hij zong ook vrij hard zodat zij het nog kon horen. Eigenlijk vond hij het wel belangrijk dat ze wist wat er in hem omging. Ookal was dat niet veel goeds. De laatste tijd had hij af en toe het gevoel dat hij gek werd en ook dat kon hij eruit laten door het liedje. Eigenlijk was het voor dit soort situaties het perfectie liedje. Alle frustratie ging eruit.

"I'm kickin' down the walls
I gotta make 'em fall
Just break through them all
I'm punchin', crashin', I'm gonna
Fight to find myself
Me and no one else
Which way? I can't tell,
I'm searchin', searchin', can't find the
Road that I should take
I should! turn right or left is
It's like nothing works without you."

hij zingt wel heel boos, gefrustreerd en hard hoor

Dana Elle kon nog steeds zijn woroden horen en draaide daarom toch maar weer om. Ze wilde echt niet naar hem terug lopen en dat deed ze dan ook niet.' Ik weet zo langzamerhand hoe jij je voelt maar verplaats je eens in mij! Je wilde praten maar je hebt nog geen woord naar mij geluisterd. Ohh ja wacht de woorden waarin ik je heb beledigd vind jij. Maar het zijn geen beledigende woorden geweest van mijn kant. Ik wilde alleen eerlijk zijn of je woede voelen. Want ik wil een reden kunnen hebben om mezelf van kant te maken! Voor mij was jij het enige in mijn leven wat het de moeite waard deed. Maar nu zelfs jij weg bent. Waarvoor zou ik er dan nog zijn?' Haar stem was haast door het hele park te horen. En gek genoeg deed het haar niks. Het enige wat haar deed was dat Raf niet meer bij haar wilde zijn. Hij zong zelfs een lied waarin toch duidelijk naar voren kwam dat zij alleen maar problemen voor hem was. En waarvoor zou ze dan nog blijven.

Raf stopte nu wel met zingen. Hij wilde niet dat ze zichzelf van kant ging maken. Ookal had hij het liedje niet uit kunnen zingen had het hem, zoals muziek wel vaker deed, iets duidelijk gemaakt. Hij had haar nodig. 'It's like nothing works without you' Die zin uit het liedje klopte, ookal had hij liever gehad van niet. Ergens wilde hij dat hij Dana nooit had ontmoet. Het had heel mooi en fijn geleken, maar het was allemaal zo ingewikkeld en het veranderde alles. Eerst had alles zo duidelijk geleken, nu wist hij niet meer wat hij moest. Maar hij had geen flauw idee hoe hij haar dit duidelijk moest maken, hij snapte het zelf maar amper. Een ding wist hij wel zeker. "Nee." Zijn stem klonk kalm er rustig, een wonder vergeleken met wat hij vanbinnen was. Daar voelde hij zich een beetje wanhopig. Ze mocht zichzelf niet van kant maken. Dat zou hij niet aankunnen. Hij had nu al het gevoel dat hij het niet meer trok.

Dana Elle hield zich niet meer. Snel beende ze naar hem toe. Eerst gaf ze hem vol een klap in het gezicht en daarna voordat ze zich nog kon bedenken drukte ze haar lippen op die van hem. Het waren maar 2 seconde of zelfs minder maar het gaf haar weer een overweldigend gevoel van binnen.' Wat nou nee?' Was het enige dat ze daarna kon uitbrengen. Dit gesprek ging helemaal niet zoals ze het had gehoopt ze had zelfs tegen Raf gezegd dat ze zichzelf van kant wilde maken. Het klopte ook vanaf het moment bij het liefdesbos toen ze hem achterna was gegaan tot nu toe. Had ze het steeds overwogen. Soms bij bomen was ze gestopt en even gekeken of ze haar gewicht zouden houden als ze zich ging ophangen. Maar ze wilde het niet, eerst wou ze met Raf hebben gesproken. Maar nu ze dat had gedaan wist ze opeens niet meer zo zeker of het wel zo'n slim idee was om weg te rennen van alles en iedereen want dat was eigenlijk wat ze deed. Net als Raf wilde ze ook ieder moment weg rennen.

Raf had niet eens de tijd haar weg te duwen. Hij begreep er nu werkelijk helemaal niks meer van. Eerst was ze woedend op hem en zei dat ze zichzelf van kant wilde maken en sloeg ze hem in zijn gezicht, tot dan snapte hij het nog ongeveer. En kon hij het ook wel begrijpen. Maar daarna kuste ze hem... Daar ging het mis. In de verwarring had hij niet de tijd gehad te bedenken of hij het fijn vond of niet. Maar in ieder geval kon hij het niet uit zijn hoofd krijgen dat diezelfde lippen ook Dj hadden gekust. Dat maakte hem woedend, maar daar had hij geen tijd voor. De boosheid zou later maar moeten komen. Een beetje aarzelend zette hij een stapje achteruit. "Je mag jezelf niet van kant maken." Dana had alles alleen nog maar ingewikkelder gemaakt en dat maakte de koppijn alleen maar erger. Begreep ze niet dat zingen voor hem de manier was zich te uiten en dat hij doordat hij het liedje niet had afgezongen nog steeds met die gevoelens in zijn maag zat? Nu er nog meer verwarring bij was gekomen had hij het gevoel dat hij wel uit elkaar zou moeten spatten.

Dana Elle trok haar wenkbrauw op,' En waarom niet, jij bent boos op me omdat ik iets doms heb gedaan waardoor ik me ook deels van kant wil maken. Wat maakt het jou uit als ik dood ben?' Haar lip trilde en ze stond op het punt weer in huilen uit te barsten,' En het spijt me van die kus. Ik had je gewoon al zo lang niet meer gekust ik kon mezelf niet inhouden.' Terwijl ze dat zei verscheen de eerste traan weer sinds ze weer bij Raf stond. Maar dit keer was het aan de ene kant van hoop misschien gaf Raf echt nog om haar anders maakte het hem toch niet uit als ze dood zou zijn? Of wel, misschien voelt hij zich dan alleen schuldig en is dat de enige rede waarom hij niet wilt dat zij zich van kant maakt.' Des noots zing je erover alleen je weet dat ik je soms dan gewoon niet kan volgen.'

Raf had nu wel iets op een rijtje. Ze gaf dus wel om hem, of ze wilde hem in ieder geval kussen. Hij wist nu niet meer of daar juist geen of juist wel een verschil tussen zat aangezien ze ook met Dj had gekust. Maar hij wist wel dat hij niet wilde dat ze dood was. Hij kon er zo al amper tegen, maar hij kon, alweer, geen manier vinden om het gewoon te zeggen. Dus gebruikte hij weer de woorden van iemand anders, al wist hij dat Dana hem dan een lafaard vond. Maar hij wilde wel dat ze hem kon volgen, daarom probeerde hij wat duidelijker en langzamer te zingen. Net had hij zich laten overheersen door zijn frustraties en daardoor hij had daar niet op gelet.

"I can't choose, so confused! What's it all mean?
I want my own dream. So bad I'm gonna Scream!

Which way? I can't tell,
I'm searchin', searchin', can't find the
Road that I should take
I should! turn right or left is
It's like nothing works without you"

Dana Elle begonnen te trillen en haar ademhaling ging niet zoals gepland. Maar ze negeerde het, het enige wat haar nog uitmaakte was dat Raf te weten kreeg hoe zij zich voelde en dat zij te weten kreeg hoe zij het goed kon maken.' Schat ik denk dat ik je begrijp. Maar wat ben ik zonder jou? Iedere keer als ik voorbij een groepje meiden loop hoor ik ze praten over hoe verschrikkelijk ik ben geweest tegenover jou. Maar zij kennen mij niet dus het maakt me niet uit wat ze zeggen. Toch doet het pijn iedere keer! Ik weet dat je niet goed bent met woorden maar please zeg me dat je nog wat voor me voelt! Dat is het enige wat ik wil weten. Zit er onder al die pijn en haat ook nog een beetje liefde voor mij? Zo nee dan zal ik uit je leven verdwijnen. Niet door mezelf van kant te maken maar door naar een andere school te gaan. Ik voelde me hier toch al als een buitenbeentje. Maar zo ja, dan zal ik altijd proberen weer bij jou te komen. Zelfs als dat betekent dat ik mezelf helemaal moet veranderen. Zelfs als dat betekent dat ik bij de cheerleaders moet en je weet hoe erg ik een hekel aan die trutten heb!' Er kwam een kleine lach op haar gezicht.

Raf had het gevoel dat hij nu een heel belangrijke beslissing moest maken zonder dat hij daar goed overna kon denken. Hij wist het niet zeker. Eigenlijk dacht hij dat hij nog wel wat om haar gaf, maar hij wist ook dat hij haar niet meer vertrouwde en dat maakte dat hij weer in de war raakte. "Ik... ik weet het niet..." Het klonk zwak, zelfs in zijn oren. Alsof hij geen echt antwoord durfde te geven en misschien klopte dat ook wel. Hij was bang een verkeerde keuze te maken en daarmee alles te verpesten al dacht hij dat hij door geen keuze te maken ook alles verpestte. Zelfs om het grapje van Dana kon hij niet lachen. "I can't choose, so confused! What's it all mean?" Hij wist niet hoe vaak hij dat nu al had gezongen, maar het vertelde wat hij wilde zeggen en het was een manier om zijn gevoel wat te uiten. Alles kwijt te raken.

Dana Elle liet haar hoofd zakken en schudde die,' Sorry geen goed antwoord.' Toen draaide ze zich om en liep van hem weg. Het liefst zou ze willen rennen maar ze had het idee dat ze zo door haar benen zou kunnen zakken. Hoe moeilijk hij deze keuze ook vond ze had gehoopt van hem te horen dat hij nog steeds van haar hield. Maar nu zelfs dat er waarschijnlijk niet meer inzat. Wou ze van school. Alles achter zich laten en het liefst vandaag nog. Als het nodig was zou ze zelfs terug gaan naar haar vader en moeder. En daar de straf van hun uitzitten. Maar alles was beter dan nog een minuut gekwelt te worden door de blikken en geroddel van de meiden hier op deze school en ook nog eens de pijn die ze Raf had gegeven. Nee daar kon ze niet meer mee leven.

"Nee, Dana, wacht!" Raf rende snel achter haar aan. Hij had het gevoel dat als hij haar nu liet gaan hij haar nooit meer zou zien en dat wilde hij niet. Hij pakte haar bij haar pols en draaide haar zo om. Meteen begon hij te praten. "Dana, ik kom geen wijs uit mijn gevoelens, gedachten. Ik weet het gewoon allemaal niet meer oke." Dat had hij geprobeerd te vertellen door te zingen, maar dat had niet gewerkt. Hij had zelf tot nu ook niet geweet hoe hij het anders had moeten zeggen. "Ik ben te erg in de war en ik ben bang dat ik alles verpest als ik een verkeerd antwoord geef." Hij liet haar los en keek beschaamd naar de grond. Nu had hij toch toegegeven dat hij laf was. Omdat hij absoluut geen vertrouwen had in zijn eigen woorden ging hij er al van uit dat het toch niet zou werken. Als zelfs de woorden van mensen die erover na hadden gedacht en er wel goed mee waren hem niet konden helpen.

Dana Elle haar ogen vulde zich met tranen. Haar hand gleed even over de wang van Raf en haar lippen raakte kort zijn wang.' Het maakt niet uit, ik ben blij dat je eindelijk nu je eigen woorden gebruikt. En wat verpest je als je antwoord verkeerd is? Sowieso wat is verkeerd. Het is redelijk simpel, heb je nog steeds gevoelens voor mij? Als het ja is zal ik alles voor je doen, zo nee dan verdwijn in uit je leven zoals ik al eerder zei. Het is geen moeilijke vraag alleen jij maakt het voor jezelf moeilijk. Denk even niet aan mijn gevoelens of aan de gevolgen die het heeft. Maar denk aan de vraag. Voel je nog iets voor me behalve woede en pijn?' Haar voeten deden vanzelf een stap achteruit en ze liet haar hand nog voor een laatste keer door zijn haren gaan.

Raf had de neiging te stampvoeten, maar dat deed hij maar niet. Snapte ze hem nu nog niet? "Ik weet het echt niet Dana! Het voelt allemaal goed en fout tegelijk!" De plekken waar ze hem had aangeraakt voelde aangenaam, maar tegelijkertijd juist niet. Zo was het ook in zijn hoofd. Bij elkaar herinnering aan haar had hij een dubbelzinnig gevoel. Hij kreeg er een gelukkig gevoel bij maar tegelijkertijd leken ze besmet met een vervelend gevoel dat door het geluk doorprikte. "En dat heb ik de laatste tijd bij alles. Ik weet niet meer wat goed of fout is. Alles loopt in elkaar over." Zou hij gek worden? Dat leek serieus een mogelijkheid. Er moest in ieder geval iets aan de hand zijn. Verward liet hij zich in het gras zakken. Het zou nog wel even kunnen duren voordat hij daar vandaan zou komen.

Dana Elle knikte naar hem en ging naast hem zitten. Het had nu geen zin om tegen hem te praten of in ieder geval. Zij begreep het dan inderdaad niet. Je voelt toch wel aan of je iets goed of fout vond dacht ze. Maar zij was altijd al makkelijker geweest had ze het idee. Raf betekende alles voor haar en ze begreep gewoon niet waarom hij haar niet kon vertellen dat zij ook wat voor hem betekende.' Oké Raf ik geloof niet dat ik je begrijp maar ik wil wel dat je goed nadenkt. Ondanks dat het nu moeilijk voor je is zal je toch zelf met een besluit moeten komen. Ik kan je wel sturen maar jij moet het einde bepalen. Of je kan me gaan haten voor alles wat ik heb gedaan en alles wat ik nog ga doen. Of je krijgt spijt als je me nu weg laat lopen. Want dat is wel wat ik ga doen. Ik moet even op mezelf zijn en dit gesprek verwerken. Maar ik ben bereid je een maand of 3 weken te geven om erover na te denken. Als ik na 3 weken nog niks van je heb gehoord dan zal ik weg gaan hoe dan ook.' Daarna stond ze toch maar op. Ze konden dit gesprek over en over houden maar het had geen zin geen van ons beide zou van gedachte veranderen als ze zo naast elkaar zaten. Hier moesten ze allebei gewoon goed over na denken zonder dat die andere erbij zat.

Moet gaan slaap lekker alvast.

Raf keek op en knikte. Eigenlijk voelde hij zich helemaal niet goed. Koppijn, buikpijn en nog iets wat hij niet precies kon benoemen. Daarom vond hij het ook zo fijn dat Dana hem wat tijd gaf. Hij was nu niet echt in de beste positie om een goede keuze te maken. Als hij rust had zou hij er goed overna kunnen denken en niet overhaast iets hoeven doen. Opeens merkte hij dat hij doodmoe was. Alle verschillende, heftige emoties van de afgelopen dagen hadden hem uigeput, maar er ook voor gezorgd dat hij een aantal slapeloze nachten had gehad. Dat stapelde zich allemaal op en raakte hem nu. Het nadenken zou maar even moeten wachten. Hij ging liggen in het gras en sloot zijn ogen. Het zou niet heel lang duren voor hij in slaap zou vallen en dat wist hij. De grassprietjes kriebelden in zijn gezicht maar dan kalmeerde hem juist. Alles om hem heen leek even goed te zijn. Het leek alsof er niks beslist moest worden en alles zo kon blijven. "Right here, right now." Hij mompelde het en moest gapen, en het was bijna niet meer te verstaan. Maar het was het laatste wat hij dacht voordat hij in slaap viel.

Dana Elle vond het moeilijk om weg te lopen. Vooral omdat hij er zo schattig bij lag. Ze wilde bij hem gaan liggen haar armen om hem meen slaan maar het ging niet. Alles wat tussen hun was gebeurd had zij vergooid. Het was raar maar Dana vond dat ze opnieuw moest beginnen en waarschijnlijk zou dat nu ook beter zijn voor Raf. Ze zou geen 3 weken wachten, waarschijnlijk kon ze niet eens 2 weken wachten. Maar dat hoefde Raf niet te weten, die moest ook opnieuw beginnen zonder haar in zijn leven. Want zij zorgde voor verwarring! Langzaam liep ze weg met haar hoofd gebogen en langzaam vielen de tranen. De tranen over dat dit waarschijnlijk voor haar de laatste keer zou zijn dat ze elkaar zouden zien. Want Dana wilde weg, ze zou wanneer ze op school kwam gelijk gaan praten met de directrice en kijken of ze zou worden kunnen overgeplaatst. Een week heel misschien twee weken zou het kunnen duren dan zou ze weg zijn. Weg van deze school en weg uit het leven van Raf. Ze had daar al genoeg schade aan gericht.