central park

Toby was opgelucht toen Cathy weer ging zitten. Hij keek naar zijn hand waar al weer een pleister op zat. Het was neit zo erg als bij zijn been hield hij vol. Rustg liep hij naar haar toe en ging langs haar zitten. Ondertussen probeerde hij te bedenken wat hij allemaal zou zeggen. Het was nog steeds moeilijk om te zeggen van gespletenpersoonlijkheid. ´´Het is moeilijk uit te leggen en een heel lang verhaa+. Maar het komt er op neer dat ik erg veel spijt heb van gisteren´´ zei Toby eerlijk.

Cathy keek hem woedend aan,' Aan sorry heb ik niets, je beledigde niet alleen maar mij je hebt net een hele soort beledigd en mij de grond in geboord. Echt het verbaasd me dat ik nog niet weg ben!' Ze spuugde de woorden haast uit en keek toen weer naar haar handen. Ze wist dat ze blij moest zijn dat hij sorry zei maar er waren veel te veel vragen in haar hoofd waar ze nog geen antwoord op had,' En ik zou zeggen begin maar met uitleggen want ik ga niet weg tot ik er één heb!'

´´Eigenlijk zei je net het tegenovergestelde dat je niet snapte waarom je hier nog zat en daarna da je hier niet weg gaat voordat je hethoort´´ zei Toby tussen door. Hij zuchte omdat hij het nu wel moest vertellen. ´´Ehm in het kort is het dat ik een gespletenpersoonlijkheid heb´´ zei hij terwijl hij naar zijn voeten keek.

Cathy wist ook wel dat ze zich tegensprak maar dat hoefde hij niet te vertellen. Toen hij begon over zijn gespletenpersoonlijkheid vielen al een paar puzzelstukjes op zijn plaats,' Ohh en ik sprak dus zeker met je andere helft?' Ze werd helemaal rood van schaamte en wist nu niet zo goed wat ze moest zeggen,' Sorry dat ik zo gemeen was!'

Kort knikte Toby toen ze wat vroeg al dacht hij dat ze he zelf wel wist. ´´Nee ik begrijp het goed. Ik ook ben ook een klootzak in mijn andere vorm´´ zei Toby. Hij kon er niets tegenin brengen. Ook al kon hij er ook niks aan doen hij gaf wel altijd zich zelf de schuld. ´´Jij wist het ook niet eerder´´ ging Toby verder.

Cathy keek hem even aan,' Is dit de eerste keer dat ik deze vorm zie? Ik bedoel deze helft van Toby? De goeie helft?' Ze wist niet echt hoe ze zich moest verwoorden maar haar ogen verraadde haar, ze voelde zich schuldig, vooral omdat de andere Toby haar al had gewaarschuwd, dat maakte het alleen maar nog pijnlijker. Ze was gewoon dom geweest en had vooroordelen getrokken. Dat deed ze nooit en waarom deze keer dan wel?' Het spijt me dan ook verschrikkelijk van die peuk!'

Korty knikte Toby. Hij zelf wist wel dat de andere ik haar maar twee keer had gezien. En beide keren was zeker niet wat toby nu zou doen. Rustig keek hij naar zijn arm en was het al bijna vergeten. ´´Hindert niets hoor. Het kan nog veel erger geloof me´´ zei hij met een scheve glimlach. Hij gaf haar helemaal geen schuld.

Cathy keek hem even bezorgd aan en sloeg toen haar armen om hem heen.' Het spijt me zo erg! Ik snapte al niet waar je andere helft het over had en nu was ik gemeen tegen jou terwijl je sorry zegt voor iets wat jij zelf niet in de hand hebt!' Ze liet hem weer los en streek een pluk haar uit haar gezicht,' Ik hoop dat we weer overnieuw kunnen beginnen? Want je hebt mij ook wel van mijn ergste kant gezien.'

Toby shrok wel even van de omhelzing maar wist dat er niets mee bedoelt was. ´´Je hoeft je echt niet schuldig te voelen en ik denke dat het wel slim is om te doen´´ zei Toby met een glimlach. Hij vond het niet erg om opnieuw te beginnen al wist hij zeker dat ze zijn andere ik toch wel weer tegen kwam.

NEW

Lucy keek meteen haar ogen uit toen ze Central Park binnenliep. Het was prachtig. Er was natuur, iets wat ze altijd fijn vond. Maar er hing ook een rustgevende sfeer, ondanks dat er best veel mensen waren. Die mensen leken ook allemaal rustig, er was bijna niemand die haast had. Ze draaide zich om naar Jaimy en glimlachtte breed. "Het is prachtig." Ze meende wat ze zei en het mooiste was dat ze hier met hem was.

N E W
_____
Hoewel Diana's leven in een stroomversnelling was gekomen, hield Diana nog steeds evenveel van lezen. Ze hield van de magie, magie die je meenam naar een leven dat nooit het jouwe zou zijn. Ze grinnikte toen ze een grappig stukje las, in haar ogen lag een twinkeling die bruiste van leven. Diana was vrolijk vandaag. Ze zat tussen wortels van een boom en leunde tegen de stam.

Tess liep doelloos door Central park. Ze had werkelijk geen idee wat ze eigenlijk kon gaan doen en dacht dat ze hier misschien wat leuks zou vinden, maar eenmaal aangekomen voelde ze zich nogal stom. Overal zag je mensen met elkaar lachen, zoenen, spelletjes spelen en wat deed zij? Helemaal alleen rondlopen. Lekker nuttig, maar niet heus. Ineens zag ze ergens bij een boom een meisje met een boek zitten, helemaal alleen. Tess wou er wel heen gaan, maar was te verlegen om ook echt op haar af te stappen en haar te groetten, dus ze ging een paar bomen verderop ook tussen de wortels zitten.

Een plotse windvlaag deed Diana opschrikken vanwege de bladeren die harder ritselen dan strikt noodzakelijk was. Ze deed het boek dicht en strekte haar vingers. De lange vingers hadden te lang geen enkele pianotoets aangeraakt. Akkoord, het was een dag geleden, maar het was een eeuwigheid voor Diana. Ze was er simpelweg niet aangekomen, maar Diana betreurde dat toch.

Dana Elle was terug gegaan naar waar het allemaal begonnen was. Of nou ja, waar de relaties begonnen was. Toch was het moeilijk voor haar. Ze zat weer op de exact zelfde plek maar dit keer genoot ze niet van de zon. Haar armen waren om haar benen geslagen die ze dicht tegen haar lichaam drukte. Er biggelde zoals de laatste tijd vaak, tranen over haar wangen en haar mascara was uitgelopen. Niks van het gelukkige moment dat ze hier met Raf had kon je terug zien helemaal niets. En dat vond ze nog het ergste, ze was hier niet met Raf. Ze zaten niet samen iets leuks te doen. Alles zat haar tegen en het ergste vond ze nog dat ze Raf had pijn gedaan. Niet eens dat het uit was want als het uit ging omdat Raf haar niet meer leuk had gevonden kon ze zich er nog overheen zetten maar dit, dit was gewoon hart verscheurend. En iedere dagt knaagde haar schuldgevoelens aan haar.

Raf liep met zijn handen ver in zijn zakken gestoken en zijn hoofd gebogen Central Park binnen. Zelfs in de school zijn deed hem teveel pijn, daar was teveel dat hem aan Dana deed denken. Hoewel ze ook samen in Central Park waren geweest waren er hier zoveel plekken waar het altijd rustig was en geen herinneringen lagen. Onwillekeurig dwaalde zijn ogen af naar die ene plek en vol verbazing bleef hij staan en wreef in zijn ogen. Het leek wel of hij terug in de tijd was gegaan. Precies dezelfde plek. Maar het duurde niet lang voor hij het verschil zag en het besef tot hem doordrong. Snel wende hij weer zijn hoofd af en liep verder. Toch kon hij het niet helpen dat zijn ogen steeds afdwaalde waarna hij ze boos weer corrigeerde. Half drong het tot hem door dat hij nu niet meer rustig ergens rustig zou kunnen zitten nu hij wist dat Dana ook in Central Park was. De pijn haalde hem in en hij voelde de tranen al achter zijjn ogen prikken.

Dana Elle voelde ogen in haar rug branden. Maar ze wilde niet kijken, waarschijnlijk was het gewoon iemand van school die weer achter haar rug om begon te roddelen over haar, het was bijna net zo erg geworden als voordat ze Raf kende. En voordat ze Raf leerde kennen was ze een levende hel. Nu was ze dus blijkbaar even erg omdat ze vreemd was gegaan tegenover Raf. Wanneer ze zich dat bedacht voelde ze weer een steek in haar hart, wat had ze dom gehandeld. Zo'n avontuurtje was niks, ze was gewoon te dom bezig om te realiseren dat was Raf met haar deed veel en veel belangrijker was dan wat die Dj ooit voor haar zou hebben kunnen doen. Opeens wilde ze een rede hebben om iemand te slaan dus ze draaide zich om, hopend om een arrogant meisje te zien die ze makkelijk even kon stompen maar inplaats daarvan draaide haar maag om en zag ze Raf. Waarom hij, waarom hierzo, waarom nu. Haar handen gingen automatisch naar haar gezicht en probeerde de opgedroogde mascara van haar gezicht te halen. Wat natuurlijk nooit ging lukken, daarom liet ze het maar zitten en stond op. Iets in haar wilde dat ze met Raf ging praten, iets in haar wilde dat alles goed kwam. Nee niet iets maar alles in haar wilde dat het goed kwam.' Raf wacht!'

Damn it! Raf hoorde Dana roepen en had de neiging weer te gaan rennen. Dat zou hij makkelijk redden. Hij was sneller dan Dana en kende Central Park op zijn duimpje. Hij zou gewoon ergens hoog in een boom gaan zitten en daar wachten tot hij weer rustig was. Maar dan zou hij blijven wegrennen, dat deed hij nu al de hele tijd en hij voelde zich nog net zo slecht als die avond. Maar zodra hij zich omdraaide en Dana aankeek wist hij ook dat er met hem niet te praten viel. Zijn emoties waren te onrustig en lagen te dicht onder het oppervlakte. Met een gezicht dat heel erg emotieloos stond in vergelijking met hoe hij zich voelde keek hij haar aan. De gemengde gevoelens gaven hem buikpijn. Hij gaf nog steeds heel veel om haar maar vermengd met het verdriet en de boosheid was het geen goede combinatie. Ook koste het hem moeite zijn gezicht in de plooi te houden. Zonder de acteerlessen was het dat waarschijnlijk niet gelukt.

Dana Elle keek hem aan met moeite en er stond pijn in al haar doen en laten.' We moeten praten en ik weet dat je het niet wilt maar geef me de kans om het uit te leggen. Niet om mijn daad goed te praten want ik weet dat ik fout zat en ik weet dat ik jou niet zo pijn had mogen doen. Ik geef nog steeds heel veel om je!' Toen ze het laatste een soort van fluisterde keek ze naar haar voeten. Als ze hem recht in het gezicht zou kijken wist ze dat ze weer zou gaan huilen. Ze wist dat alles wat ze dacht en deed haar pijn tien keer erger zou maken. Eigenlijk zou ze Raf gewoon met rust moeten laten. De fout die zij maakte heeft niet alleen hem maar ook haar verwoest en ze wilde gewoon niet weten hoeveel pijn ze hem had gedaan. Want waarschijnlijk zou dat tien keer erger zijn dan die van haar. Toch hoopte ze dat alles nog goed zou komen. Dat dit park een bepaald invloed zou hebben om hem en dat hij het haar zou vergeven. Maar die hoop zou waarschijnlijk misplaatst zijn.

Raf moest heel hard op de binnenkant van zijn wang bijten om zijn gezicht in de plooit te houden en gewoon te blijven staan. De woorden van Dana maakte dat hij zich nog verwarder ging voelen en dat maakte de buikpijn erger. Het liefst zou hij wegrennen, maar dat zou laf zijn. Hij kon niet voor eeuwig weg blijven lopen van zijn problemen. Of die nou wel of niet door hem waren veroorzaakt. Nog steeds zei hij niet. Hij was te bang dat zijn stem zou breken, piepen of hees zou worden. Ook leek het hem vrij waarschijnlijk dat hij zichzelf niet meer onder controle kon houden als hij ook maar iets toegaf. Dus knikte hij alleen maar heel kort. Zijn gezicht was nog steeds gladgestreken, maar daar moest hij echt heel erg zijn best voor doen en als hij niet op zijn wang had gebeten was het niet gelukt. Hij proefde al bloed in zijn mond maar daar trok hij zich niets van aan. Die pijn was lang niet zo erg als de pijn die hij nu buiten hield. Het gaf hem zelfs de moed om door te gaan. Zijn ogen waren op een punt in de verte langs Dana gericht. Hij deed alles wat hij bij de acteerlessen had geleerd om zichzelf onder controle te houden.

Dana slikte met moeite,' Kunnen we gewoon even lopen, zonder iets te zeggen. Ik zoek nog naar de juiste woorden.' Het klonk zielig uit haar mond en als er iets was wat ze nu niet wilde zijn was het zielig wel. Daarom pakte ze haar handen en liet haar nagel in de ene hand drukken. Het pijnlijke gevoel vond ze zelfs bevredigend. Het zorgde ervoor dat ze zich minder dom voelde ondanks dat ze alles wat ze fout had kunnen doen fout had gedaan. Even liet ze haar blik over Raf's gezicht glijden en het zag er niet best uit voor haar. Zijn gezicht stond strak en zij kende dat gezicht, die had ze zelf maar al te vaak gebruikt, hij was aan het breken binnen in hem maar hij wilde het van buiten niet laten zien. Bij ieder ander had het gewerkt maar Dana kon je niet foppen met haar eigen gezichten dat was hetzelfde als aan een clown zijn eigen moppen vertellen. Het had geen effect.' Probeer er niet tegen te vechten, schat. Die woorden die zo branden in je keel moet je tegen me zeggen, ik wil dat je boos op me word ik wil dat je laat zien dat ik iets met je doe.' Ze fluisterd er nog snel achteraan,' Ik wil dat ik voor mijn eigen fout boet en dus te weten krijg hoeveel pijn ik je heb gedaan.'

Raf wilde nu graag schreeuwen tegen Dana. Alle frustraties eruit laten, maar hij wist dat als het kleine beetje controle dat hij nu had los zou laten hij echt helemaal door het lint zou gaan. En ondanks de omstandigheden wilde hij niet dat Dana hem zo zou zien. Hoe je het ook wendde of keerde, hij bleef een straatkind. Die gewoontes en karaktertrekken zaten in hem, ze waren een deel van hem geworden. Dat hij nog zo rustig was gebleven kwam alleen maar omdat hij zo was en goed kon acteren. Dus bleef hij gewoon strak voor zich uitkijken en liet hij niet blijken dat hij haar had gehoord. De hoeveelheid bloed in zijn mond werd groter en hij stopte nu toch maar met bijten. Voorzichtig voelde hij met zijn tong langs de rafelige losse huid van zijn wang. Zijn woede laaide toch hoog op bij die woorden. De woorden die hij wilde schreeuwen lagen op zijn tong. Hij zou alleen maar zijn mond open hoeven doen om ze eruit te laten. Voordat hij tegen zichzelf had kunnen zeggen, niet doen, had hij dat al gedaan. "Denk je godverdomme echt dat het zo makkelijk is!" Hij beet op zijn lip, maar hij kookte nog steeds. Nu had hij de controle los gelaten en hij kneep zijn handen tot vuisten. De tranen prikten harder en met zijn woede duwde hij ze terug.

Dana hoorde zijn stem eindelijk en het brak haar hart dat hij echt tegen haar schreeuwde. Ze had gehoopt dat er geen schreeuwen bij te pas zou komen maar alweer was haar hoop misplaatst.' Zeggen wat je wil zeggen is inderdaad makkelijk! Het enige na deel bij jou is dat je het niet kan.' Gelijk sloeg ze haar hand voor haar mond. Zoiets had ze niet mogen zeggen, hij had tegen haar gezegd dat hij eerlijk zou zijn. En zij geloofde dat waarom zij ze dit dan. Eigenlijk wist ze daar het antwoord al op, hij zou nooit echt vol boos worden op haar alleen maar omdat ze hem toen had pijn gedaan. Ze moest die woede uit hem lokken en helaas zou ze daar alles maar dan ook echt alles daarvoor gebruiken. In dit geval het feit dat hij het haatte om te moeten liegen. Dus ze haalde haar handen weer van haar mond vandaan en zou geen sorry zeggen. Het enige wat ze deed was koelbloedig in zijn ogen kijken. Maar dan ook recht in zijn ogen en proberen zijn blik te vangen.

'Niet wegrennen, niet wegrennen, niet wegrennen.' Raf bleef het maar tegen zichzelf zeggen. Anders was hij er echt allang vandoor geschoten. Maar die opmerking deed hem echt pijn. Hij had zijn best gedaan eerlijk te zijn en dat was hem nog gelukt ook. Alle leugens die hij haar had verteld had hij achterhaald en de waarheid verteld. Ze had het recht niet dat te zeggen! Even sloot hij zijn ogen om zijn stem rustiger te laten klinken. Nog steeds met ogen dicht zei hij: "Ik dacht dat jij degene was die wilde praten, maar als je me toch niet vertrouwd ben ik hier klaar." Fijn, nu had hij niet alleen buikpijn maar ook nog eens knallende koppijn. Zonder verder nog naar haar te kijken begon hij te lopen. Hij hield zich voor dat het niet weglopen was omdat hij ervan uit ging dat ze hem achterna zou komen, al zou hij het niet erg vinden als dat niet zo was, en het ook het plan was te gaan lopen. Het lopen hield wel zijn zelfbeheersing terug te vinden. Nu kon hij tenminste iets doen. Hij kon er nooit tegen als hij zich machteloos en nutteloos voelde.

Dana Elle wilde hem achterna gaan, maar haar voeten wilde niet mee werken. Tot hij voor haar bijna uit het oog verdween. Haar voeten begonnen automatisch te rennen. Maar het lukte haar niet om helemaal naar hem toe te rennen dus moest ze schreeuwen.' Raf wacht, ik wilde inderdaad praten!' Toen hield ze haar mond en probeerde ze op adem te komen. Waarom had ze nou weer een verschrikkelijke conditie. Er was zo'n 15 meter tussen Raf en haar in en ze wilde het liefst naar hem toe rennen en haar lippen op die van hem drukken. Net doen alsof er niks aan de hand was maar het lukte haar niet, ze wist hoeveel pijn ze hem had gedaan, dat had ze gezien daarnet. En eigenlijk voelde zijn pijn goed aan want nu wist ze dat het echt allemaal haar schuld was en dat hij om haar gaf. Dat zij hem echt pijn had gedaan betekende dat hij net zo veel om haar gaf als zij om hem. Alleen zou het nooit meer iets tussen hun worden. Ondanks dat ze het nog zo graag wilde.

Raf draaide zich om en verborg de verbazing. Hij had niet geedacht dat ze zo ver weg zou zijn. "Nou zeg dan iets waardoor ik niet de neiging krijg tegen je te gaan schreeuwen!" Nu deed hij het weer, maar hij had er geen spijt van. Niet echt. Hij was ergens wel nieuwsgierig naar wat ze hem dan te vertellen had. Wat hij ervan verwachtte wist hij niet, of wat zijn reactie daarop zou zijn. Boos, verdriet? Dat waren de enige twee die hij kon bedenken. Dat waren ook de enige twee emoties die hij de laatste paar dagen had gevoeld. De rest van de tijd was hij emotieloos, dat was ook de enige tijd dat hij iets kon doen. Anders zat hij ergens in een verlaten klaslokaal of ergens buiten waar niemand hem kon zien en hij alleen was met zijn verdriet. De afgelopen dagen had hij dan ook meer gespijbeld dan hij op Franklin High ooit had gedaan. Het leek meer op toen hij nog op de straat woonde. Aangezien hij meer spijbelde dan dat hij op school zat.