Het Zitterras

Een oase van rust waar niet veel mensen zijn. Meestal zijn er hoogstens vijf mensen. Het is een klein terras waar allerlei stoelen en tafels staan. Om het terras af te bakenen staan er overal planten. Het is een heel gedoe er te komen, want je moet door veel gangen en het is niet door velen gevonden. Oorspronkelijk is dit een terrein om gezellig na te praten, maar het wordt voor alles gebruikt.

Personen: Niet veel
Regels: Respecteer de rust.

Marina keek rond in het oranjebruine terras. Ze ging zitten op één van de comfortabele stoelen en lachte om het feit dat ze alleen was. Ze kwam net van de opening vandaan die ze elke keer weer trouw miste.

Raf was op een van zijn ontdekkingstochten over het buitenterrein van de school geweest en was dit verlaten terras tegengekomen. Het was een goed moment, omdat hij wel even alles op een rijtje wou zetten. 'De zanglessen zijn geweldig, de vakken een ramp.' Raf mompelde het uit zoals hij wel vaker deed als hij dacht dat er niemand in de buurt was. Soms was hij echter zo in gedachten verzonken dat hij niet doorhad dat er wel iemand in de buurt was.

Zelfs Oliver die dacht dat hij de hele school zo'n beetje kende had dit terras nog nooit gezien. Er zaten maar twee mensen, en die waren niet echt in elkaar met gesprek dus hij stoorde vast niet. Oliver maakte het zich gemakkelijk op een stoel en gaapte toen luid, waarom was hij de laatste tijd toch zo moe? waarschijnlijk door zijn vele nachtelijke feestjes. Misschien moest hij er maar eens mee stoppen om haast elke avond naar feestjes te gaan, nouja dat zal toch niet lukken.

Raf die weer eens niet op had gelet en dacht dat hij alleen was begon met het repeteren van een nummer. Het was een bekend nummer en niet echt zijn smaak. Een beetje onderdrukt, maar niet op fluistertoon begon hij te zingen. Vaak stopte hij even omdat hij de tekst even naar boven moest halen en begon daarna weer een stukje terug.

Oliver hoorde de jongen zingen en keek even verrast 'Mooie stem' Complimenteerde hij de jongen. Oliver was een echte flapuit, en nu ook kon hij niet eens voor 1 keertje zijn mond houden. Hij duwde zijn muts iets verder over zijn ogen.

Raf stopte midden in een woord met zingen en draaide zijn hoofd met een ruk om. Zijn hand schoot naar de leuning van de stoel zodat hij in no-time op kon staan en weg kon rennen. Zodra hij de jongen, die bovendien ook nog eens een muts droeg, zag ontspande hij weer een beetje en verweet zichzelf dat hij er nog steeds niet aan gewend was. "Dankje." Hij aarzelde even. "Daarvoor zit ik ook op deze school, waarvoor zit jij hier." Misschien een beetje foute woordkeuze, dacht Raf, nu lijkt het wel alsof het een soort gevangenis was. Iets waar Raf een klein beetje ervaring mee had.

Oliver keek even verbaasd naar zijn verdedigende en angstige blik. Toen zijn houding verdween glimlachte Oliver voorzichtig 'Sorry als ik je liet schrikken..' Hij twijfelde even 'Ik speel gitaar, en nouja me oma zegt dat ik ook goed kan zingen' Hij grinnikte en krabde aan zijn oor 'Onder de douche' Bekende Oliver en hij friemelde aan zijn armbandje.

"Oh, maakt niet uit hoor. Ligt aan mij." Hij glimlachte vriendelijk naar de jongen. Raf dacht aan de straatmuzikanten met hun gitaar. Hij dacht, en hoopte voor de jongen, dat zijn gitaar in een iets betere staat was. Tenminste, dat hij nog alle snaren had enzo. Ookal had Raf niet zoveel verstand van gitaren, hij kon zien dat er wel meer met die gitaar mis was geweest. Raf grinnikte met de jongen mee. "Ik ben trouwens Raf." Hij was blij dat hij eraan dacht, want hij was zich wel eens vergeten voor te stellen.

'Oliver' Stelde hij zich vriendelijk voor. Hij nam een slokje van zijn waterflesje 'Ben je soms nieuw op deze school?' Hij herinnerde zich niet dat hij Raf ooit ergens gezien was. 'Ik heb je niet eerder gezien' Hij plukte weer aan zijn armband.

"Ja, eerste jaar." Hij had het de afgelopen dat zo vaak gezegd dat Raf zich er al niet meer voor schaamde, in het begin schaamde hij zich er voor omdat iedereen de weg zo goed leek te kennen en zich al zo op zijn gemak leek te voelen. Hij had soms best moeite met wennen, maar het was dan ook een grote verandering. Van de straat naar een zo'n school.

Toch verbaasde het Oliver dat hij eerstejaars was. Hij leek stukken ouder en dat was ook het gene wat hij zei 'Je lijkt anders wel ouder' Hij strekte zijn benen en ging wat onderuit gezakt zitten. 'Ik zit in me 4de jaar' Hij glimlachte zijn scheve lachje. 'Ik ben al haast bejaard hier'

Raf verbaasde zich niet over de opmerking, dat hoorde hij wel vaker. Maar hij vond het minder dat hij daardoor aan de reden dacht waarom hij ouder leek. Hij had genoeg meegemaakt en dat had er volgens hem voor gezorgd dat hij sneller volwassen werd. Hij haalde zijn schouders op alsof het er niet toe deed. Dat deed er wel, maar hij had nog niemand verteld waar hij vandaan kwam. Hij glimlachte terug naar Oliver.

Oliver leunde op zijn achterste poten van de stoel en hij voelde zich helemaal relaxt. 'Lekker plaatsje dit' Merkte hij handig op. Hij kon wel tegen stiltes, en vooral op deze plaats. Deze plaats maakte stiltes van ongemakkelijk naar relaxt. Hij gaapte weer luid.

"Ja." Raf zei er niet bij dat hij hier was gekomen om alleen te zijn, maar hij vond het niet zo erg dat dit niet gelukt was. Ookal was hij niet alleen, er hing toch een soort rust over het terras die al het geluid leek te dempen en hem leek te kalmeren. Een plaats om vaker naar toe te gaan als hij nummers alleen wou repeteren, alleen zou hij dan beter opletten wie er nog meer zat, dacht hij met een glimlach.

'Kom je hier uit de buurt?' Begon Oliver toen weer, niet door hebbend dat mensen hier voor de rust kwamen. Hij mompelde toen een woord mee met een rap die uit zijn oortjes schalde. Maar bleef vragend naar Raf kijken.

"Ja... uit New York." Hij kwam alleen uit een buurt aan de andere kant van New York. Een héél andere buurt als die waar de school in stond, hij dacht ook niet dat Oliver er ooit geweest was. De meeste mensen meden hem namelijk liever. Zijn blik gleed naar de oren van Oliver, bijna iedereen op deze school leek een muziekspeelding te hebben. Het was een van de weinige dingen waar hij echt jaloers op was.

'Ik kom uit Texas' Hij krabde aan zijn neus. 'Misschien hoorde je het al een beetje aan mijn accent' Oliver schaamde zich niet voor zijn accent. Hij had daar in Texas gitaar gespeeld. Hij gleed weer wat onderuit en pakte toen zijn Ipod om een ander lied op te zetten.

Raf dacht er even overna om te liegen en te zeggen dat hij het had herkend maar hij besloot toch maar eerlijk te zijn. "Nee... ik ben nog nooit buiten New York geweest." Uit zijn ooghoeken probeerde hij Oliver's reactie te pijlen. Maar hij keek al snel naar de Ipod in zijn hand. In een oogopslag zag hij dat hij zo'n ding nooit zou kunnen betalen.

Ethan zat zijn viool te stemmen. Op het moment was het hier verlaten. iets waar liane gebruik van maakte door van tafel naar tafel te springen. Toen hij klaar was met stemmen zuchtte Ethan en begon te splene. HGet wass een liedje dta hij de laatste tijd wel vaker speelde. Vooral aals hij een dag somberder was dan anders.

zijn liedje https://www.youtube.com/watch?v=-EQ6eHeBrhM&feature=BF&list=PLE3975C92AD9BAFB5&index=2

Trinity liep met haar boekentas over d'r schouder. Ze had voor het eerst zich aangezet om wat huiswerk te gaan proberen. Het was van het vak Geschiedenis, iets wat hopelijk niet al te moeilijk zou worden, anders zou ze het laten zitten. Zoals gewoonljik. Vlak bij het terras hoorde ze viool muziek, het klonk niet al te vrolijk, maar dat hoorde je hier wel vaker op de school. Vooral omdat het hier normaal was omdat de helft van de leerlingen wel een instrument bespeelde. Met haar haren kunstig opgestoken, een wat kort zomerjurkje dat vrolijk rond haar lichaam dwarrelde door het lichte stofje en leuke pumps stapte Trinity het terars op.

Liane keek met haar felgroene oogjes een seonde naar Trinity voor ze naar Ethan rende. Hij bleef onverstoord verder spelen, alsof hij niet wist dat Trinity er was, wat dan ook zo was. Zoals gewoonlijk merkte hij niets anders dan het gevoel van zijn viool terwijl hij speelde.

Wie of wat is Liane xD?
-
Trinity keek kort naar het wezentje dat haar aankeek, daarna ging haar blik naar de eigenaar van het beestje, degene die de viool bespeelde. Zoals gewoonlijk glimlachte ze hem even toe, waarna ze op een stoel ging zitten en de tas voor zich op de tafel neerplofte. Ze zou haar muziek op kunnen zette, maar nu er live muziek was voelde ze er niet zo veel voor.

zijn kat -.-

Ethan beiindigde na een poosje het liedje en legde zijn viool neer op tafel. hij pakte zijn muziekblok uit zijn tas en begon nog een aantsal veranderingen aan te brengen in de bladmuziek. Zijn muziekblok was een kruising tussen een collegeblok en lege bladmuziek. Hijnoteerde er alles in wat hij belangrijk vond om te onthouden.

Trinity keek naar de jongen die klaar leek te zijn met z'n vioolspel. Hij zag er goed uit, helemaal haar type. Mischien kon ze en gokje wagen? Ze zou in iedergeval kunnen proberen om met hem te praten, weer een rede om onder het huiswerk vandaan te komen. Haar blik ging naar de kat, ze was geen huisdieren gewend, maar ze was niet vies van dieren. "Kan ik haar aaien?" vroeg ze dus aan de jongen. Al zou het preices iets voor haar zijn dat het een jongetje bleek te zijn.