Het Zitterras

Trinity had geluk en Ethan hoorde haar. Hij keek op en knikte naar haar, zonder zijn capuchon af te zetten of ook maar vrolijk te kijken "Tuurlijk. Aai Liane maar" Liane huppelde al naar5 Trinity toe en streeklangs haar benen. Ze was dol op iedereen die vriendelijk met haar ethan omging.

"Liane." herhaalde ze de naam van de poes. Ze bukte zich en kroelde de poes tussen de oortjes en op hun wangetje "Wat een schatje." zei ze half tegen de jongen half tegen de poes die begon te spinnen. Trinity schoof haar stoel wat naar achteren zodat ze er wat makkelijker bij kon.

Ethan was aan het tekene. hij tekende Trinity en Liane samen. Hij reageerde neit eens op wat ze had gezegd. Vanuit haar oogpunt kon ze a) denken dta hij hard-to-get speelde, of b) haar negeerde. Hij tekende razendsnel. Door eht pianospelen waren zijn handen snel geworden. Na een minuut of tien stond er iets aanvaardbaars op papier

hahaha, ik gok dat trinity voor a gaat ^^
-
Trinity bleef nog een paar minuten met het katje spelen, waarna ze haar tas opende en er een toevallig inzittend touwtje tevoorschijn kwam. Het was een touwtje dat ze ooit gebruikt had voor waarschijnlijk iets bij elkaar binden. Af en toe blikte ze op de jongen terwijl ze met het touwtje speelde. "Wat teken je?" vroeg ze charmant na een mnuutje of 10.

Ethan keek op "Ik teken jullie twee" Hij stond op en liep met zijn schetsboek naar Trinity. Hij legde ghet voor haar neus voor hij een stoel tegenover haar omdraaide voor hij er achterstevoren op ging zitten

Trinity keek naar het schetsboek waar een verassend goed portret van haar en de poes op zichtbaar geworden was. Haar gezicht veranderde direct in bewondering "Wauw, waarom zit je in hemelsnaam hier op school als je zo geweldig kan tekenen?" riep ze vol verbazing uit terwijl ze het schetsboek vastpakte en de tekening van dichtbij bekeek.

op een ander tijdstip

Lucy zat in het hoekje van het terras met haar knieën opgetrokken en haar armen daarom heen geslagen. Zo probeerde ze zichzelf bij elkaar te houden. Bijna in paniek was ze hier naartoe gerend, ze had het gevoel gehad dat ze achtervolgd werd. In haar paniek had ze haar mandoline vergeten, iets wat een grote fout was. Nu had ze niks om haar te kalmeren.

Luid lachte April om een vriend van haar. Ze was weer eens een keer omgeven door vele kinderen die alles probeerde om haar aandacht te trekken. Maar naar de grap kon niemand haar aandacht nog trekken, want ze zag een klein meisje rennen en daarnaar in een houding zitten waardoor het leek dat ze gestoord was. 'Wacht , ik kom zo terug.' zei ze droogjes en liep toen naar het meisje toe. Ze knielde naast haar en keek haar aan. 'Gaat het?'. Het klonk bezorgd, ze was het ook gewoon.

Met wilde geschrokken ogen keek Lucy op in het gezicht van een meisje. Haar gedachten, die niet helemaal van haar waren, sloegen op hol. Half dacht ze dat ze door dit meisje achtervolgd werd en half voelde ze zich gekalmeerd door de bezorgdheid in de stem van het meisje. Door die tegenstrijdige gedachten wist Lucy niet wat ze moest doen en raakte ze in de war.

'Meisje?' vroeg ze nogsteeds bezorgd. Haar ogen waren groot van schrik, ze zag nu al dat er iets mis was met het meisje maar gek genoeg wilde ze haar helpen. Het was gewoon zielig, daar kon ze niet tegen. Je kon alles over April zeggen maar ze kon zo bezorgd zijn als een moeder. Misschien was dat ook omdat ze zoveel liefde had gekregen van haar ouders, ze wist het niet.

In het hoofd van Lucy was een soort strijd gaande tussen haar eigen gedachte en die van de ziekte. Het gevolg was dat haar ogen leeg werden en er een tegelijk doordringende en emotieloze blik in kwam. De meeste mensen deinsde terug van die blik en daarom had Lucy, onbewust, die blik ook. Om zichzelf op afstand van andere te houden. Maar Lucy wist niet dat die blik dat gevolg had.

Haar ogen werden nog groter van de schrik toen ze de blik zag. Het meisje had een ziekte, of iets in die richting. Rustgevend begon ze over haar rug te aaien en neuriede een liedje. Ze wist niet hoe ze het meisje moest helpen maar als ze verdrietig of boos was hielp haar moeder haar altijd zo.

Lucy verstijfde onder de aanraking van het meisje, gewoonlijk kon ze daar niet tegen maar nu had wel iets rustgevends. Ook het neuriën had een kalmerende uitwerking op haar. Het was dan wel geen gitaarmuziek, maar het was wel muziek en muziek had haar altijd al geholpen de controle te houden. Het was iets wat de dokters nog steeds niet begrepen, normale behandelingen werkten niet maar muziek wel. Daarom was ze ook naar deze school gestuurd, ze dachten dat de grote hoeveelheid muziek die aanwezig was haar zou helpen, en dat deed het ook.

Toen ze merkte dat het meisje rustiger werd bleef ze het doen. Ze lette niet meer op haar vrienden, die vonden toch alles wat ze deed goed. Hopelijk ging het straks beter met het meisje, ze wilde niet dat er iets met haar gebeurde.

Trinity wrote:

Trinity keek naar het schetsboek waar een verassend goed portret van haar en de poes op zichtbaar geworden was. Haar gezicht veranderde direct in bewondering "Wauw, waarom zit je in hemelsnaam hier op school als je zo geweldig kan tekenen?" riep ze vol verbazing uit terwijl ze het schetsboek vastpakte en de tekening van dichtbij bekeek.

Ethan glimalchte "Ik speel Ook viool en piano, dat is waarom ik hier op school zit" hij glimalchte naar haar en keek naar de manier waarop Trinity de tekening bewonderde. Hi vond het leuk om te zien hoe mensen naar zijn tekeningen keken

April. wrote:

Toen ze merkte dat het meisje rustiger werd bleef ze het doen. Ze lette niet meer op haar vrienden, die vonden toch alles wat ze deed goed. Hopelijk ging het straks beter met het meisje, ze wilde niet dat er iets met haar gebeurde.

Lucy keek het meisje aan met ogen die volstonden met dankbaarheid, als het meisje niet was gekomen had ze misschien wel vast komen zitten. Ze wist dat het een hele tijd kon duren voordat een psychische fase voorbij was. Wel een paar maanden, dan zou ze niet meer naar school kunnen gaan en naar een kliniek moeten. Dat wilde Lucy niet.

Ze knikte terug, ze snapte wat het meisje bedoelde. Toch stopte ze niet met het neurieen, voor de zekerheid. Ze keek naar het meisje met een blik van ; moet ik verder gaan. Stoppen deed ze niet, aangezien het meisje er rustiger van werd. En zijzelf ook, gek genoeg.

Lucy zuchtte diep, om alle drukte in haar hoofd eruit te laten. Ze voelde hoe ze haar gedachten weer helemaal in haar macht kreeg, hoewel ze niet helemaal helder was, ze was nog steeds een beetje in de war, kon ze weer gewoon nadenken. Zonder het te weten werden haar ogen rustig en kalm. Ze zou nu voor een normaal meisje door kunnen gaan. "Ik ben Lucy."

April stopte met het neurien . 'April, aangenaam.' zei ze glimlachend, het meisje zag er lief uit. Misschien was ze vijftien of zestien , ze zag er nog behoorlijk jong uit. Verder vragen over wat er net gebeurd was leek haar geen goed idee, zolang het meisje maar rustig was was ze blij.

Ethan wrote:

Trinity wrote:

Trinity keek naar het schetsboek waar een verassend goed portret van haar en de poes op zichtbaar geworden was. Haar gezicht veranderde direct in bewondering "Wauw, waarom zit je in hemelsnaam hier op school als je zo geweldig kan tekenen?" riep ze vol verbazing uit terwijl ze het schetsboek vastpakte en de tekening van dichtbij bekeek.

Ethan glimalchte "Ik speel Ook viool en piano, dat is waarom ik hier op school zit" hij glimalchte naar haar en keek naar de manier waarop Trinity de tekening bewonderde. Hi vond het leuk om te zien hoe mensen naar zijn tekeningen keken

"Nog beter dan dat je tekent?" vroeg Trinity, oprecht bewonderend. Ze had dan niet veel vverstand van kunst, maar als je zo levensecht kon tekenen dan mocht je waarschijnlijk wel zeggen dat dit ook een talent was. "Al moet dat haast onmogelijk zijn." voegde ze er met een lichte glimlach aan toe, terwijl ze hem van onder haar zwarte glansende wimpers even kort aankeek.

Ethan haalde zijn schouders op "Dat weet ik niet. Maar ik vind het wel leuk om te doen" hij was niet onder de indruk van haar geflirt, omdat hij niet door had dat ze aan het flirten was. hij was er niet honderd procent bij met zijn gedachten.

Trinity vond het irritant dat hij niet echt op haar avances in leek te gaan, maar Trintiy gaf zeker niet zomaar op. Ze zou het alleen wat rustiger aan doen, uiteindelijk viel elke jongen om je vinger te wikkelen. Op deze leeftijd liepen ze over van hormonen. Ze limlachte "Dat dacht ik al." zei ze als reactie.

April. wrote:

April stopte met het neurien . 'April, aangenaam.' zei ze glimlachend, het meisje zag er lief uit. Misschien was ze vijftien of zestien , ze zag er nog behoorlijk jong uit. Verder vragen over wat er net gebeurd was leek haar geen goed idee, zolang het meisje maar rustig was was ze blij.

Lucy glimlachte vriendelijk, maar ook nog steeds dankbaar. Ze bekeek April eens goed, en kwam tot de conclusie dat ze, als ze mocht kiezen, haar niet had uitgekozen. Al zei uiterlijk natuurlijk niet zoveel, zag April er op het eerste gezicht niet heel zorgzaam uit. Maar Lucy vond haar, vanwege de omstandigheden, meteen aardig. Ze was een soort van haar redder.

Trinity wrote:

Trinity vond het irritant dat hij niet echt op haar avances in leek te gaan, maar Trintiy gaf zeker niet zomaar op. Ze zou het alleen wat rustiger aan doen, uiteindelijk viel elke jongen om je vinger te wikkelen. Op deze leeftijd liepen ze over van hormonen. Ze limlachte "Dat dacht ik al." zei ze als reactie.

WAHAHAHA trinitys verleidingstechnieken VS. Ethans dromerigheid

Ethan knikte. In zijn hoofd was hij bij een liedje. Bad apple. Hij kon hem al wel, maar het was toch nog lastig. Hij was snel, echt snel. Hij pakte gewoon zijn viool en sloot zijn ogen voor hij vegon te spelen. Wat Trinity erover dacht boeide hem niet. Niet dat hij ook maar wat door zou krijgen tijdens het spelen behalve zang of instrumenten van anderen.

https://www.youtube.com/watch?v=H6d-FxraBCc&feature=BF&list=PLE3975C92AD9BAFB5&index=1

whahaa idd, geheel onmogelijk, btw ik ben muziek een beetje vergeten te leren, is he tlastig?
-
Trinity luisterde naar de muziek, ze kende het stuk wel. Ooit heeft ze er een stuk op moeten dansen als improvisatie, het was toen nog gewoo in Frankrijk, niet op eens soeciale school. Maar een simpele balletschool in Parijs. Misschien zou dat wel helpen, ze kroelde het poesje nog een keer onder het koppie waarna ze op stond. Sierlijk als alleen balletdanseressen konden begon ze mee te bewegen op muziek.