Het Zitterras

Claire knikte begrijpelijk en ongemerkt liet ze haar hand even langs haar buik glijden. ' ik wil... hem of haar.. ook wel houden, maar dat kan gewoon niet. Als ik weer een tijd niet normaal naar school kan dan...' zei ze stamelend en ze beet op haar lip. ' daarbij weet Evan er nog niet eens van, straks wil hij helemaal niks meer met me te maken hebben.' stamelde ze erachteraan, nu meer tegen zichzelf pratend dan tegen Liam. Ze wendde zich naar Liam met tranen in haar ogen en liet zich tegen hem aanvallen. ' ooh ik.. ik kan dit niet' snikte ze.

Liam knuffelde haar en wreef over haar rug "Huil maar meisje. Huil maar goed. Volgensmij heb je dat nodig." Ze was op het moment telkens op het randje van huilen en dat was vermoeiender dan het huilen zelf

Claire voelde zich veilig genoeg in Liam's armen om in huilen uit te barsten, wat ze dan ook deed. de tranen rolden over haar wangen en haar schouders schokte zachtjes terwijl ze tegen hem aanlag. ze was blij dat hij haar hielp, ze wist eigenlijk niet bij wie ze anders moest kon uithuilen. ze huilde alle frustratie, pijn en twijfel eruit, totdat er niks meer achterbleef. na een tijdje stopte het huilen, maar ze bleef nog even tegen Liam aanliggen terwijl ze vooruit staarde. ze voelde zich een stuk rustiger nu, maar had wel wat hoofdpijn.

Liam glimalchte en liet haar voorzichtig los "Ik vermoed dat je nu wel wat paracetemol kan waarderen" hij trok zijn tas naar zich toe en rommelde er evven in voor hij een doosje met paracetemol uitviste en het voor haar neer zette

Claire glimlachte dankbaar toen hij het doosje voor haar neerzette. ' jij denk ook echt aan alles' zei ze met een licht schorre stem. ze kuchte even en haalde uit het doosje een paracetamol tabletje. uit haar eigen tas haalde ze een flesje water en ze stopte het pilletje in haar mond samen met wat water en slikte het door. ze trok een gezicht door de vieze smaak, toen die weg was zei ze tegen Liam:' dankje, je bent een schat'

Liam gaf haar een knipoog "Ik zat vrijdag ook met jank-koppijn. Maar dat was vanwege een knallende ruzie met sean. Hij heeft zegmaar dingen gezegd die hij niet had mogen zeggen. Dus nu heeft hij me nogal teleurgesteld" aan zijn toon viel niets op te maken maar zijn gezicht liet zien dat het hem echt wel iets deed.

Claire veegde wat tranen van haar gezicht weg en keek hem met een pruillipje aan. ' das ook baleh.... nu is het zeker mijn beurt om jou te troosten' zei ze met een lach en ze sloeg haar armen om Liam heen. ze drukte hem even zachtjes tegen haar aan en keek toen op. ' mag ik vragen wat hij gezegd heeft?' zei ze met nieuwsgierig gezichtje. zij altijd met haar stomme nieuwsgierigheid, misschien wilde hij het wel helemaal niet vertellen en deed het pijn om eraan te denken.

Liam glimalchte maar de glimalch bereikte zijn ogen niet helemaal "Niet echt iets specifieks, maar de nodige beledigingen en haatbetuigingen vlogen heen en weer, en toen hij zei dat hij wilde dat ik niet geboren was...", hij slikte. het was lastig de woorden nu hardop te zeggen, "Toen was het zegmaar teveel en ging ik weg."

Claire keek lichtelijk geschokt naar Liam. het duurde even voordat ze zichzelf weer bij elkaar had geraapd maar haar stem klonk boos toen ze zei:' dat zeg je toch niet tegen je broer!' Ze dacht dat zusjes of broers soms wel eens vervelend konden zijn, maar je zegt toch niet tegen ze dat je wilde dat ze niet geboren waren. ze wreef Liam over zijn rug, ze wilde dat ze hem kon helpen, maar ze had niks te maken met de ruzie, dus kon ze er ook niet veel aan doen.

Liam haalde diep adem "Het was gewoon dat we voor het eerst ruzie hadden en een ruzie die al een poosje als een donderwolk boven ons hangt en een impulsieve tweelingbroer die in sommige gevallen meer over je weet dan jij, en omgekeerd ook, werken neit echt samen"

Claire wist niet zo goed wat ze erop moest zeggen dus bleef ze maar stil tegen hem aanzitten. ondanks Liam's uitleg vond ze het alsnog niet kunnen wat Sean had gezegd. na een tijdje ging ze weer overeind zitten en zei ze met een glimlach:' weetje... eigenlijk moeten we even iets leuks gaan doen om die problemen even te vergeten.'

Liam grijnsde en knikte "Wat dacht je van eht atelier geval van mijn moeder" hij keek haar vragend aan. Hij wist zeker dat zij dat leuk zou vinden

er verscheen een stralende glimlach op Claire's gezicht. ' dat vind ik wel een goed idee' zei ze met een lach. ze pakte de hand van Liam en ging staan om hen daarna overeind te trekken, ze stond meteen al te popelen om weg te gaan.

New

Raf zat in de hoek van het lege terras, maar hoe rustig het ook was. Het lukte hem niet zijn gedachten en gevoelens rustig te krijgen. Sinds hij had gehoord dat Dana weg was ging het niet meer goed met hem. Hij spijbelde meer dan dat hij naar lessen ging, ook nu had hij eigenlijk op school moeten zitten, ging weer meer met zijn oude vrienden om en deed niets meer voor school. Toch kon niks hem afleiden van de pijn die hij voelde. Eindelijk had hij tegen zichzelf weer toegegeven dat hij nog steeds iets om Dana gaf en nu was ze weg. Te laat, hij was te laat. Nu had hij alsnog alles verpest. Zoals wel vaker zat hij zichzelf op te jutten en zichzelf kwaad te maken. Maar me die woede kon hij helemaal niet waardoor hij het gevoel kreeg dat hij gevangen zat. Hoevaak hij dat ene liedje nu al had gezongen wist hij niet, maar het was vrijwel het enige liedje dat hij had gezongen. "The voices in my head, tell me they know best. Got me on the edge. They're pushin' pushin' they're pushin'." Hij had gedacht dat het goed bij hem paste toen in Central Park, maar dat was niks vergeleken met hoe goed het nu paste.

Dj liep met een glimlach het teras op. Hij had van iemand gehoord dat het een fijne en rustige plek was, iets wat hij op dit moment wel nodig had. Hij zag in een hoek een jongen zitten maar hij bestede er niet teveel aandacht aan. Hij ging aan de andere kant zitten en pakte een boek uit zijn tas. Hoewel hij normaal gesproken niet veel las had Diana ervoor gezorgd op een of andere manier dat hij nu wel een boek had gepakt.

Raf zag de jongen het terras oplopen en het eerst wat hij dacht was dat hij nu niet meer alleen was en dat vond hij vervelend. Het was al moeilijk genoeg geweest om rustig te worden terwijl hij alleen was. Maar ergens dacht hij de jongen te kennen, hij wist niet waarvan en kon er ook nog geen naam bij verzinnen. Ingespannen bleef hij naar de jongen kijken. Totdat eindelijk het kwartje viel. Dj. Meteen toen hij die naam had voelde hij een vlaag van woede door hem heen gaan. Hij was de oorzaak ervan dat Dana en hij uit elkaar waren en dat hij zich nu zo rot voelde. Ook had hij ervoor gezorgd dat Dana nu van school was. Hij vroeg zich af of Dj dat zou weten. Zonder dat hij erbij nadacht was hij al opgestaan en naar hem toegelopen. Zijn handen had hij tot vuisten gebald en hij stond licht te trillen. De nutteloze woede die hij al een paar dagen had gevoeld balde zich allemaal samen en leek opeens een heel stuk minder nutteloos.

Dj keek op van zijn boek naar de jongen die op hem af kwam lopen. Dj zag dat de jongen boos was, behoorlijk boos. En het leek alsof de jongen boos was op Dj. Hij bekeek de jongen goed maar kon zich zijn gezicht niet herinneren ergens van. 'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg Dj op het moment dat Raf bij zijn tafel was. Hij had zijn boek nu neergelegd op de tafel en keek de jongen recht aan.

Raf was zo boos dat elke opmerking verkeerd viel en deze, hoe onschuldig ook, dus ook. In zijn ogen leek het wel alsof de jongen hem uitdaagde. Zonder verder dan ook iets te zeggen of te doen haalde hij uit met zijn vuist tegen de kaak van de jongen. Hij voelde iets kraken in zijn vuist, maar hij voelde geen pijn. Eigenlijk voelde hij op dit moment helemaal niets anders dan de verblindende woede. Er was helemaal geen sprake van zelfbeheersing of nadenken meer. Raf was op dit moment zo gevaarlijk omdat hij geen ogenblik nadacht bij wat hij deed. Hij liet zich leiden door zijn woede en dat liep altijd slecht af. Maar op dit moment voelde het gewoon goed voor hem alle woede eruit te laten tegen Dj. In zijn hoofd was hij op dit moment de schuld van alle ellende in zijn leven, en dat was nogal wat.

Dj had de klap niet zien aankomen. De jongen raakte hem vol op zijn kaak. Zodra hij zich had hersteld stond hij op en ging in een verdedigende houding tegenover de jongen staan. 'Ik weet niet wat er met je is, maar ik kan je wel vertellen dat vechten niet zo'n slim plan is.' zei Dj. Hij was behoorlijk boos geworden omdat de jongen hem had geslagen, maar hij sloeg niet terug. Hij had gezworen dat hij niet meer zou vechten, dus zou het het deze keer ook niet doen.

Raf vond het eigenlijk jammer dat de jongen hem niet terug sloeg. Het was veel moeilijker met iemand te vechten die niet terug sloeg, dan hielp het hem niet zijn woede kwijt te raken. Hoe redelijk de woorden van Dj ook waren deden ze hem niets. Hij ergerde zich er juist aan. Snapte Dj dan niet dat hij niet wilde praten. Hij had geprobeerd met Dana te praten, maar dat had niet geholpen. Het had alles juist erger gemaakt. Nu zat hij met de knoop in zijn maag. Eindelijk had hij het toegegeven omdat zij dat had gevraagd, maar dan wachtte ze niet op zijn beslissing. Hij voelde zijn woede weer oplaaien. Nog steeds trillend en met gebalde vuisten stond hij voor de jongen.

Dj keek tussen zijn vuisten door naar de jongen. 'Sla het er anders uit.' zei hij toen. Dj wist dat hij prima slagen kon pareren dus het zou hem niet veel uitmaken. Vroeger had hij ook vaak gevochten, te vaak. 'Ik voel er toch niet zoveel van. Het helpt waarschijnlijk wel om je woedde kwijt te raken.' ging hij toen verder. Misschien was het niet iets wat de meeste mensen hadden gedaan, maar Dj was niet een normaal mens. Nee hij nam risico's, hij pakte kansen die andere niet zouden nemen, gaf andere mensen keuzes die niet in een normaal perspectief lagen.

Raf kreeg zijn verstand weer een beetje terug door deze opmerking, maar hij begreep er helemaal niks van. Waarom zou Dj iets aardigs voor hem doen? Snapte hij niet dat hij zijn leven op het moment had verknalt. Dat besef maakte dat zijn woede omsloeg in verdriet. De laatste tijd sloeg zijn verdriet vaker om in woede en andersom. Er ging vaak geen waarschuwing aan vooraf en het was ook heel snel gebeurd. Raf kromp ineen en begon te huilen. Hij zat op zijn hurken en verborg zijn gezicht in zijn handen. Hij schokte en er waren af en toe snikken te horen. Het enige wat er door hem heen ging was dat hij alles verpestte. Als hij nou eerder een keuze had kunnen maken was Dana er nog geweest.

Dat de jongen zou gaan huilen was wel het laatste wat Dj had verwacht. Hij had nog steeds geen idee van wie de jongen zou kunnen zijn. Hij ging naast de jongen zitten en legde zijn hand troostend op zijn rug. 'Het komt wel goed' zei hij rustig. Hij wist niet wat er was, hij wist niet waarom de jongen ineens zo verdrietig was. Maar hij wist wel dat het weer goed zou komen, tenminste dat dacht hij.

Raf schudde de hand van zich af en keek met een ruk op. Ookal stonden er tranen in zijn ogen en liepen er natte sporen over zijn wangen stonden zijn ogen even weer woedend. "Blijf godverdomme van me af!" De boze toon werd een beetje verpest doordat zijn stem hees van het huilen klonk en er wat snikken doorheen zaten. Maar hij hoefde absoluut geen troost van Dj. Dat Dj niet doorhad wie hij was hij hij ondertussen wel begrepen. Eigenlijk vond hij dat jammer. Dan zou hij zien wat hij hun had aangedaan door niet goed na te denken. Misschien zou hij dat dan de volgende keer wel doen.

'He man ik ben niet degene die jou wat heeft aangedaan, dus je kan nu mij helemaal de huid vol schelde, daar wens ik je veel succes mee maar ik zal hier niet zijn om ernaar te luisteren.' zei Dj boos. Hij wilde alleen maar helpen. Hij stond op en liep naar de tafel waar hij net nog aan gezeten had. Hij pakte zijn boek en zijn tas en begon rustig naar de uitgang te lopen. De jongen kon in zijn eigen sop gaar koken wat hem betreft.