Het Zitterras

"O, ja, dat heb je wel." Raf was eigenlijk blij dat zijn verdriet weer om was geslagen in woede. Met woede kon hij op dit veel meer, aan verdriet had hij niets. Dan zou hij alleen maar zwak lijken in de ogen van Dj. Hij was nog niet klaar met hem. "Misschien gaat er een belletje rinkelen als ik je mijn naam zeg. Ik ben Raf." Natuurlijk was het maar de vraag of hij die naam kende, maar hij dacht eigenlijk van wel. Dana had gezegd dat er steeds over haar geroddeld werd dat het zo erg was wat ze Raf had aangedaan en hij hoopte eigenlijk dat Dj dat ook had gehad. Dat verdiende hij wel.

Dj bleef plots stilstaan toen Raf hem die naam zei. 'Ow wacht even. Jij bent diegene van Dana.' zei hij toen langzaam. Hij draaide zich om en keek Raf aan. Hij voelde zich niet schuldig, hij had niet geweten dat Dana een vriend had gehad op dat moment en ze had zelf ook meegedaan. Als hij het niet was geweest was er vast een andere jongen langs gekomen waarmee ze had staan zoenen. Dus hij voelde zich totaal niet schuldig.

Raf's woede laaide weer op. Hij kon niet tegen de onverschillige toon waarmee Dj het uitsprak. Alsof het niks was. Ook het feit dat hij zich totaal niet schuldig leek te voelen maakte hem woedend. Maar toch kon het de gedachte die door zijn hoofd schoot niet tegenhouden. Waarom had Dana in godsnaam deze jongen uitgekozen? Had hij iets dat hij niet had? Maar Raf schudde de gedachtes van zich af. "Ja, ik ben diegene van Dana." Hij deed erg zijn best om zijn stem niet te laten breken, dat zou de boodschap een heel stuk slechter laten overkomen.

'Je huilt zeker om haar. Of niet dan.' zei hij toen. Zijn stem was nog steeds onverschillig. Het was immers niet zijn schuld volgens hem. Hij keek Raf recht aan. Nog steeds had hij geen grijntje medelijden met Raf. 'Die dingen gebeuren nu eenmaal, get over it.' zei hij toen. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en leunde tegen de deurpost aan.

"Ze is weg oke, ze is van school gegaan!" Raf schreeuwde nu echt en het kon hem niks schelen dat alle mensen in de buurt het konden horen. Hoe meer mensen wisten wat Dj had gedaan hoe beter volgens hem. Ookal wilde hij het liever niet deed de opmerking van Dj hem pijn. Het lukte hem niet erover heen te komen, dat was juist het probleem. Dat probeerde hij al sinds ze weg was, maar het lukte hem maar niet. Ze bleef de hele tijd in zijn hoofd hangen waar het hem pijn deed.

Dj keek naar Raf, dat had hij eigenlijk niet verwacht. Plots kwam het gezicht van Diana voor zijn ogen. Hij kreeg ineens een helder moment, ondanks dat hij nog steeds niet vond dat het zijn fout was begreep hij ineens wat Raf nu zou voelen. Hij wist zeker dat hij niet zonder Diana kon leven, hij wist ook dat precies hetzelfde aan de hand was met Andreas, ook zonder hem kon hij niet leven. Hij zei even helemaal niets meer. Hij snapte niet hoe hij zo kon doen tegen Raf.

Raf wist niet wat hij met de stilte van Dj aanmoest. Maar in ieder geval leek hij het te begrijpen. Of hij was gewoon zo moe van zijn geschreeuw dat hij hoopte dat hij zou ophouden als hij niks meer zei. Eigenlijk werkte dat wel want Raf had ineens niet meer de neiging te gaan schreeuwen. Moe van de emoties liet hij zich weer op de grond zitten. De laatste tijd had hij dat wel vaker, dat hij opeens werd overvallen door vermoeidheid. Waarschijnlijk omdat hij 's nachts niet sliep en overdag werd uitgeput door verdriet en woede. Die dag met Dana in het park was hij daar ook in slaap gevallen, gewoon bijna spontaan.

'Raf. Het spijt me. Maar je moet weten dat ik niet wist dat Dana een vriend had. Dat had ze me niet verteld.' zei Dj toen. Hij voelde een sterke drang om zich te verdedigen. 'Ik denk dat ik weet hoe je je nu voelt. Als ik had geweten dat Dana een vriend had had ik haar nooit gekust.' vervolgde hij toen. Hij had het gewoon niet gewten. Het idee dat Diana of Andreas met een ander zouden zoenen viel hem zwaar. Te zwaar.

Raf merkte wel dat de excuses gemeend waren, maar hij kon er niks mee. Dana was weg... ze was weg... Hij balde zijn hand weer tot een vuist, het werd hem weer even te veel. Zoals wel vaker in de laatste dagen wilde hij weten waar ze was. Als het nodig was zou hij naar Australie gaan om haar te vertellen dat hij nog wel iets voor haar voelde, maar hij wist gewoon niet waar ze was. Als hij had geweten dat ze toch weg zou gaan had hij nooit aan zichzelf toegegeven dat hij nog wat om haar gaf. Dan was hij gewoon verder gaan met haar uit zijn hoofd zetten.

'Ze komt weer terug. Jullie horen bij elkaar als ik het goed begrijp.' zei Dj toen tegen Raf. Hij wist niet goed wat hij verder moest doen. Hij voelde zich toch wel een beetje schuldig over dat hij met Dana had gekust, maar hij had het niet geweten. Als hij het geweten had had hij haar ook niet gekuste waarschijnlijk. 'Ik wilde dat ik je kon helpen, maar dat kan ik neit.' zei hij toen. Hij draaide zich alweer om om weg te lopen. Hij wilde hier niet blijven. Hij widle niet zien hoe erg Raf eronder leed.