Het café op de hoek.

'Dan heeft die moeite wel gewerkt,' zei Blair terwijl ze naar de tekening gedaan. 'Ik doe het je niet na.'

Dana glimlachte gevleid. Ze kon nooit zo goed met complimentjes om gaan.' Ahh dat is niet heel bijzondr hoor veel mensen kunnen dat!' Ze wimpelde het complimentje weg. Ze keek naar buiten en gelijk ging haar aandacht naar de mensen die nieuw binnen kwamen. Ze herkende Katty omdat ze die tegen was gekomen bij het auditorium. Ze vond het een aardig meisje en wou haar erbij roepen maar was in tweestrijd of ze dat wel moest doen.

Blair glimlachte en keek even naar buiten, waar weer nieuwe mensen binnenstroomden. Ze vond dit een van de leukste plekjes in het centrum; naast de Primark en de Sephora dan. Ze lachte om deze gedachte en legde de tekening op tafel. Ze was ook echt een shopverslaafde.

Dana schudde haar hoofd, nee ze zou Katty er niet bij roepen want die was druk in gesprek met een jongen die ze niet herkende. Ze richtte zich weer op Blair en vroeg toen,' Heb jij dan nog hobby's want van mij weet je nu dat ik van tekenen hou.' Ze glimlachte vriendelijk en ging met een hand door haar haren.' Vind je het erg als ik een sigaret opsteek?' Ze keek even heel verontschuldigend.

'Nee hoor, tuurlijk vind ik dat niet erg,' zei Blair. Ze rookte zelf niet, maar ze had er ook niets tegen. Toen ze vroeg wat voor hobby's ik had, antwoorde ik: 'Hmm, shoppen, make-up, fashion, kletsen, eigenlijk een beetje de standaard dingen. Maar ik vind het gewoon heel erg leuk.' Ze glimlachte en nam een slok van haar drinken.

Dana Elle zocht in haar tas naar haar pakje sigaretten en haar aansteker. Al gauw had ze die gevonden en stak er één aan. Het pakje belande weer in haar tas en ze roerde met het lepeltje in haar koffie.' Ik ben nooit zo erg van de standaard dingen geweest. Volgens mij wil mijn lichaam en hersenen gewoon niet normaal zijn.' Ze grinnikte even en nam toen een trek van haar sigaret.

''Hmm, appeltaart.'''zei ze watertandend. Ze hield zoveel van appeltaart. Een paar jaar geleden was ze begonnen en vanaf toen wilde ze minimaal elke maand een stuk appeltaart. ''Geef mij maar zo een stuk.''. Verder liet ze menukaart zitten, ze had niks nodig behalve zo een heerlijke taart,

'Goed.. twee stukken appeltaarten dan maar' Hij wenkte zo'n jongen en gaf de bestelling door. Die knikte en liep weg. Oliver tikte op de tafel met zijn vingers, hij vond het altijd irritant dat wachten en daar werd hij altijd een beetje ongeduldig van.

''Ik moet je iets vertellen. Ik was van plan om een optreden te geven in het auditorium maar zou je eerst willen kijken of het goed genoeg is. Ik ben namelijk bang dat ik straks voorschut staat. En meestal boeit het me niet maar om zoiets als mijn talent wil ik het liever niet meemaken dat mensen mij uitlachen.'' legde ze uit. Ergens zodat ze niet merkte dat ze lang moest wachten en ergens omdat ze zijn mening behoorlijk belangrijk vond.

'Ik?' Hij keek even verbaasd maar glimlachte toen 'Natuurlijk, waarom niet?'
_
Oeeps, moet heel snel gaan vader word gek xd

''Oke!''. Ze klapte opgewekt in haar handjes en keek toen naar de ober die de twee taartjes kwam brengen. ''Hmm, lekker.'' zei ze en likte haar nog net met lipglos besmeurde lippen. Ze pakte de bordjes over en zette er eentje voor Oliver en eentje voor haar. Ook pakte ze de vorkjes aan en gaf er één aan hem. Nog voor er nog wat gezegd kon worden nam ze een grote hap van het grote zoete stuk.

Dan Elle excuseerde zich tegenover Blair en stond toen rustig op. Ze wou even Katty gedag gaan zeggen omdat ze haar wel heel aardig vond bij het auditorium. ze liep wat aarzelend de kant op van Katty en de jongen. Ze kende de jongen niet en wist daarom niet zo goed of het wel beleefd was om Katty gedag te zeggen. Snel zei ze tegen zichzelf dat het vast wel gezellig was. Ze stond al veel te snel bij Katty's tafel en zei met een schorre stem,' Heey katty! Wat leuk om jou hier te zien!' Er kwam een vriendelijke glimlach op het gezicht van Dana.

Oliver nam een hap en likte het slagroom van zijn bovenlip. 'Jeetje, jij geniet er blijkbaar van' Grinnikte hij toen hij Katty haar appeltaart mishandelde. Hij nam nog een hap en keek tevreden naar zijn taartje.

''Jep.'' zei ze tussen de happen door. Ze kon hem gewoon niet heel laten. Dit zou waarschijnlijk zo lang duren tot hij helemaal op was. Als ze eenmaal iets lekkers at praatte ze een stuk minder. De ultieme lekkernij om haar stil te houden was een lolly, met kauwgom erin.

Oliver grinnikte en nam toen snel ook een paar happen, straks moest Katty nog wachten op hem! Hij krabde aan zijn oor en prikte in een appel. Hij prikte en en prikte maar de appel gleed telkens van zijn vork. Grr. Prik. Grr. Prik. Grr. Prik.

Hahah.xd
-

Als je zo naar de twee keek leek het of ze een eet wedstrijd hadden. Maar zoals iedereen onderhand al wist maakte het Katty niks uit als andere haar raar vonden. Al snel was het taartje op. ''En jij dacht dat ik niet veel kon eten.'' riep ze met triomf toen hij op was. Ze had geweten dat hij een grapje maakte maar hem het in zijn neus wrijven vond ze niet erg.

'Pfft, je lijkt wel een eetmachine' Zuchtte hij vol bewondering. Oliver schudde zijn haar goed en een grinnik gleed over zijn lippen. 'Goed, wanneer moet ik me meldde bij het auditorium zodat ik kan zien wat voor ander talent jij hebt naast het snel eten van een appeltaartje?' Hij glimlachte en pakte het appeltje maar met zijn vingers stak hem in zijn mond en likte zijn vingers af.

' Het talent is dansen en misschien zodadelijk?' zei ze grijnzend. Ze kon niey wachten om het hem te laten zien, haat talent. Veel mensen zeiden dat ze het goed deed maar ze had er nogal vaak haar twijfels over. Niet omdat ze zoveel fouten maakte, nee, dat zeker niet. Eigenlijk was ze gewoon goed. Maar altijd was ze bang OM fouten te maken.
-
Volgensmij was dit een heel vaag stukje.xd

Hmm, ik snap het :3
_
'Goed, ik zal der zijn' Zei hij luchtig. Oliver gooide een fooi op een schoteltje, hij had van te voren al betaald. 'Dansen, ohja' Hij dacht terug aan het schoolfeest waar ze hem haast gedwongen had om te dansen. Zijn scheve lachje versierde zijn gezicht.

Marina deed de deur open en ging aan een willekeurig, vrij tafeltje zitten en ze pakte de menukaart. Veel honger of dorst had ze niet, maar het was gewoonweg leuk om in een café te zitten. Vooral dit café, ze hield van het rumoer.

Lime duwde met een lach de cafédeur open en liep naar een tafeltje. Voor ze iets anders deed, keek ze eerst om zich heen. Mensen spotten, het caféetje bekijken. Een meisje aan het tafeltje naast haar en wat lachende mensen een eindje verderop vielen Lime vooral op in het knusse café. Ze keek nog even naar het meisje, dat alleen zat, en stond op. 'Problemen mee als ik erbij kom zitten?' vroeg ze, terwijl ze het meisje vaag herkende als iemand van Franklin High, waarvan ze de naam niet kende.

'Het is een vrij land,'zei Marina, die hoopte dat de boodschap "Ja" zou overkomen. Ze was niet iemand die snel op het punt kwam. Ze kende het meisje niet echt, maar herkende haar toch. Het was raar, maar het was zo. Ze hoorde gelach, dat haar even liet opschrikken uit maar mijmeringen. Ze keek op van de menukaart en keek het meisje aan. 'Hoe heet je?'

Lime schoof een stoel naar achteren en ging zitten, in de kleermakerszit, met haar voeten op de stoel. Ze las de achterkant van de menukaart mee, hoewel ze al wist dat ze gewoon een colaatje zou bestellen. 'Ik ben Lime. Jij?' antwoordde ze, terwijl ze het meisje aankeek met een grijnzende glimlach. Lime glimlachte niet schattig of lief, ze lachte gewoon breed. Hoe verschrikkelijk onbeleefd haar ouders dat ook mochten vinden, Lime vond dat ze er niet over moesten zeuren. Ze twijfelde of die mensen gewoon heel veel van zeuren hielden, want ze zeurden over bijna alles.

'Marina,'zei Marina die twijfelde of Lime een bijnaam was of haar ouders haar écht Kalk hadden genoemd. Ieder z'n naam, dacht Marina die plots enorm blij was dat ze Marina heette. 'Wat wil jij hebben?'Vroeg ze om zichzelf vorm te geven. Ze was geen held in praten.

'Yo.' zei Lime, wat in deze context ongeveer hetzelfde betekende als "aangenaam". Yo was een ontzettend veelzijdig woord, het kon van alles betekenen. Ze keek nog even naar de menukaart, gewoon voor de vorm, vermoedde ze, en trok toen één mondhoek op terwijl ze begon te praten. 'Colaatje, denk ik. Zullen we maar gaan bestellen?' vroeg ze.