Kluisjesgang

Deze gang staat vol met kluisjes en de meesten hebben hier hun kluisje. Het is dicht bij de lokalen en ligt vlakbij de slaapzalen. Het is hier meestal nogal druk en rumoerig, maar je kan wel passeren zonder op iemands tenen te trappen. Het is een lange zijgang die vlak naast het auditorium ligt. De muren zijn er wit, wat je uiteindelijk toch niet ziet door de kluisjes, en de vloer is altijd glad. Spiegelglad en er schuift altijd wel iemand uit.

Personen; Een aantal, maar niet teveel
Regels; Niet rennen, niet roepen.

te oordelen naar de picknickdingen vind ik dat ze elkaar al kennen... xp want er zijn ook andere kluisjes en anders heeft gilbert dus geen rede om hier te zijn o . - < dat moet iets knipogends voorstellen....


Gilbert wachtte op een aantal van zijn weinige vrienden terwijl hij tegen d kluisjes aanleunde van wat eerstejaars die niet durfden te vragen of hij opzij wou gaan, Hilarisch, vond Gil dat. Toen een toch dapper genoeg was ging hij braaf opzij en het meisje dat hem aangesproken had mompelde "Zie je wel..." tegen haar klasgenootjes, dit hun kluisje openden.

ik vind het goed, het is ook weird als ze niemand kennen xD
-
Trinity kwam met haar tas aangelopen, er zat geen enkel boek in, net als in haar kluis. Bij de lessen waar ze tot nu toe verschenen was, wat er voor haar doen behoorlijk weinig waren, had ze 9 van de tien keer geen boeken bij zich. Ze was om heel eerlijk te zijn, te lui om ze vanuit haar slaapzaal mee naar beneden te dragen. Haar blik ging naar Gilbert die een paar eerste jaars op stang leek te jagen, ze trok even vragend d'r wenkbrauw op terwijl ze enkele kluisjes verderop de hare openmaakte.

"Ook hallo..."zei Gilbert met een grijns tegen Trinity toen hij haar opgetrokken wenkbrauw zag. Zoals bij ieder ander keek hij naar het punt tussen haar wenkbrauwen en ogen, om haar niet aan hoeven te kijken. Doordat zijn aandacht nu geheel naar dat punt ging merkte hij niet dat hij nu voor andermans kluisjes stond.

Trinity grijnste "goedemorgen, of middag." eigenlijk had ze totaal geen idee van hoe laat het was op het moment. Waarschijnlijk zou ze over tien minuten in een les moeten zitten, iets waar ze totaal geen zin in had. En zoals gewoonlijk had ze geen boeken. Wat er wel in haar kluisje lag was een maandvoorraad labello's en gewoon wat random-stuff zoals een pen, een pakje zakdoekjes, een spiegeltje.

"Middag..."mompelde Gilbert ter bevestiging. "De bel van de pauze gaat zometeen" zei hij, hij wist het zo goed omdat hj pas net op school was, na deze pauze zouden de talentlessen beginnen(vindik), de enige lessen waar zijn hoofd, en hijzelf ook, erbij was.

"o, dat betekent dat ik weer een les gemist heb." ze zei het op een toon alsof het haar geen zier kon intresseren. Voorgaande jaren was ze braaf naar elke les gegaan, maar nu kon ze zich er totaal niet toezetten. Al had ze er achteraf spijt van, ze wist dat ze dit jaar wel goede cijfers moest halen om weer verder gaan naar het 5de jaar. Ze viste een labello uit haar kluisje en smeerde wat op haar lippen. "Ik huo van pauze." zei ze nadat ze klaar was.

"Wie niet?" zei Gilbert met een grijns en stapte opzij voor een jongen die tegen hem schreeuwde dat hij voor zijn kluisje weg moest gaan na het 5 keer normaal gevraagd te hebben. "Die is ook aan pauze toe..." zei hij terwijl hij naast Trinity ging staan, zodat hij niet nog eens opzij hoefde te gaan.

Trinity grinnikte terwijl ze naar de jongen keek die te klein was om Gilbert aan te vliegen, anders had ie het waarschijnlijk wel gedaan. "Nog 9 minuten." zei ze met een blik op de klok die als een slak vooruit kroop. "Welke les zou jji moeten hebben?" vroeg ze terwijl ze haar kluisje weer dichtklapte en er tegen aan leunde om Gilian aan te kijken.

"Wiskunde..."mompelde Gilbert, hij haatte dat vak, meer dan alle andere vakken op deze school, nee, op elke school. "En jij?" vroeg hij, om maar wat te zeggen te hebben. De jongen die ZGilbert net opzij had geschreeuwd had nog een rood hoofd terwijl hij bijna wou zeggen "Jullie spijbelen toch niet?", maar dat deed hij niet, niet na het zien van Gilberts blik, die op het punt vlak boven zijn ogen vas gericht.

Trinity haalde haar schouders op "Geen idee, iets wat na Engels gekomen moest zijn." zei ze, haar blik ging opzij naar de jongen die eerder gevraagd had of er bij mocht. Ze wude Gilbert tegen z'n schouder "Plaag hem niet zo." zei ze lachend terwijl haar sleutel in d'r skinnyjeans verdween.

"Ach, kan hij best tegen, wordt hij groot en sterk van...Ik hoop vooral groter..." zei Gilbert en duwde Trinity plagerig terug.

toen was mijn inspi OP

aha xD ik weet ook niet echt iets
-
Lachend keek ze hem aan terwijl ze een speels kreetje van verontwaardiging sloeg "hé, geen meisjes duwen." zei ze droog. Haar blik ging kort naar de jongen die snel zijn tas over zijn schouder trok en weg leek te lopen, waarschijnlijk hoogstongemakkelijk. Dat veroorzaakte een niewe lachbui bij Trinity, soms was leedvermaak best leuk.

Met een zucht opende June haar kluisje en deed haar trainingsjack uit om deze in het kluisje te leggen. Ze had net een zware training voor de boeg, want ze moest nu echt het dansje weten, voordat de try-outs waren. Ze moest ook mee helpen beslissen wie van vorig jaar er gewoon nog inzaten. In dat geval had zij alleen gezegd dat ze vond dat Katty moest blijven, van de andere meiden wist ze het niet. Ze sloot met een zucht haar kluisje en leunde vermoeid met haar rug er tegenaan.

Raf had de boeken die hij in zijn kluisje wilde leggen vast en daardoor was hij al een beetje uit balans. Toen hij zijn voet net verkeerd neerzette gleed hij dan ook weg over de gladde vloer en landde op zijn zij. Een seconde bleef hij liggen, voelend of hij zich pijn had gedaan. Toen dat niet het geval leek schoten zijn ogen snel de gang door. Gelukkig waren er niet zo heel veel mensen. Hij zag maar drie mensen, één meisje stond vrij dicht bij hem. Raf voelde hoe hij rood werd. In gedachten slingerde hij een paar scheldwoorden naar zijn eigen hoofd en begon met het oprapen van zijn boeken.

Junes ogen gingen naar een jongen die viel, vlakbij haar. Ze zette een paar stappen zijn kant op en keek hem eventjes aan. Daarna raapte ze even wat boeken van hem op, dat leek haar wel zo vriendelijk. 'Gaat het?' Vroeg ze en ging met een aantal boeken in haar handen recht staan. 'Heb je pijn?' Vroeg ze erbij en keek de jongen aan. Ze kende hem niet, maar dat maakte niet uit. Ze hoorde een kleine lach van iemand anders op de gang, maar ze negeerde het.

Raf schonk het meisje een dankbaar glimlachje en stond op. "Het gaat wel," zei hij terwijl hij dankbaar de rest van zijn boeken van haar overnam. "Ik ben wel hard." Hij glimlachte scheef, dat hij grapjes - als die tenminste grappig waren - kon maken betekende dat hij zich goed voelde. Maar het klopte wel, hij was hard. Fysiek en mentaal. Maar hij dacht niet dat het meisje er iets achter zou zoeken.

June glimlachte even opgelucht en grinnikte daarna even. 'Ach, je had je kunnen bezeren.' Zei ze tegen hem en keek hem aan. Ze deed haar staart wat strakker. 'Waarom die vele boeken?' Vroeg ze aan hem en ging weer tegen de kluisjes aangeleund staan. Ze was moe, anders stond ze wel rechter op, maar nu had ze daar eventjes geen zin in. Het maakte ook niet zoveel uit, dacht ze.

Raf grijnsde. "Ik hou niet van een zware tas." Hij dacht even na en vond nog een belangrijke reden. "En ik vind het fijn om al mijn boeken op één plek te hebben, anders raak ik ze zeker kwijt." Dat was hem de eerste week al gebeurd. Hij had zijn wiskunde boek in zijn kast in de slaapzaal laten liggen en hem niet kunnen vinden. Vanaf toen had hij besloten al zijn boeken in zijn kluisje te laten liggen. Hij zag dat het meisje een cheerleader was, ze was aardig en dat verbaasde hem. Raf besefte dat het dan waarschijnlijk vooroordelen waren die hij in zijn hoofd had. Hij schaamde zich, juist hij had daar toch alles vanaf moeten weten.

June glimlachte even een beetje vermoeid naar hem en knikte. 'Ja, dat klinkt heel logisch, dat is ook een stuk handiger.' Zei ze tegen hem en glimlachte. 'Ik heb ze ook in mijn kluisje.' Voegde ze eraan toe en plantte haar handen in haar heupen, terwijl ze tegen de kluisjes leunde. Misschien zag het er een beetje vreemd uit, maar die handen bij haar heupen waren een gewoonte. Ze keek daarna naar de jongen. 'Ik ben June.' Stelde ze zichzelf even voor.

Raf knikte, hij was best trots dat hij iets logisch en handigs had bedacht. Niet zijn aller sterkste punten. "Ik ben Raf, van Rafael." Het was een standaard zinnetje dat hij de laatste tijd heel vaak had gezegd, soms met kleine variaties. Onhandig verplaatste hij zijn boeken naar zijn linkerarm en stak zijn rechterhand uit.

June glimlachte en schudde zijn hand. 'Aangenaam.' Zei ze tegen hem en nam hem even wat beter in zich op. 'Doe je boeken anders in je kluisje. Dat is wat prettiger, lijkt mij.' Stelde ze aan hem voor en liet zijn hand weer los. Ze besloot niet meer zo te leunen en ging iets rechter staan, zorgde ervoor dat ze niet ging hangen, want dat was een stom gezicht.

Raf glimlachte dankbaar, dat zou inderdaad wel makkelijker zijn. Hij liep een paar stappen naar rechts en opende zijn kluisje. Hij legde de stapel boeken op de rest. Nu zaten er nog maar twee paar boeken in zijn tas. Spaans en wiskunde, voor die vakken moest hij nog leren. Hij sloot zijn kluisje weer en liep terug naar June. "Dans je?" Hij dacht dat omdat ze een cheerleader was.

June knikte langzaam. 'Maar alleen voor het cheerleaden. Ik ben hier eigenlijk voor het zingen.' Glimlachte ze en keek hem aan. 'Waarvoor ben jij hier?' Vroeg ze aan hem. Ze kende hem niet echt goed, misschien wel eens gezien, maar verder eigenlijk niet. Maar misschien verwarde ze ook sommige jongens met elkaar. Vaak hadden jongens bruin haar, dus ze leken snel op elkaar.

Raf glimlachte, hij vond het fijn weer eens iemand te ontmoeten die zong. Al wist hij dat er best veel waren was hij er de laatste tijd niet zo heel veel meer tegengekomen. "Ik zing ook." Hij bekeek June nog eens goed. Waarschijnlijk had hij haar wel eens gezien, ze was tenslotte een cheerleader. Die vielen wel op. Maar aangezien hij alle overbodige informatie uit zijn hoofd had geband was hij er niet zeker.