Kluisjesgang

Kira keek even naar de grond en dacht na. 'Ik ken het hier ook niet echt. Maar ik heb gehoord dat buiten wel rustige plekken zijn.' zei ze net zo fluisterend als Allisson. NIet omdat ze bang was om gepest te worden maar gewoon omdat ze dat altijd deed.

'Ik heb wel een grote boom gezien waar niemand zat, ik was sowieso nog van plan om daar een keer te gaan zitten', probeerde ze zo een beetje voor te stellen. Het zou een stuk makkelijker zijn om Kira's aura te lezen als er bijna niemand in de buurt was. Ze kreeg echt zin om Kira alles over zichzelf te vertellen, gewoon om open te zijn naar haar en haar vertrouwen te winnen. Kira zag er namelijk wel uit als iemand die wat steun kon gebruiken.

Ze gaat wel zielig doen straks hoor XD
_____________
Kira knikte. 'Ik vind het goed. Het maakt mij niet zoveel uit.' zei ze eerlijk. Het maakte haar echt niets uit waar ze heen ging zolang ze maar uit de drukte van de gang was. Ze kon er gewoon niet aan wennen.

Haha beter toch xD Beetje drama kan geen kwaad
_____________________________________________

Allisson glimlachte een knikte naar de uitgang van de school. 'Ga je mee?', vroeg ze. Het was eigenlijk meer een mededeling met dat ze naar buiten ging dan als een vraag of Kira mee zou gaan. Zonder een antwoord af te wachten liep Allisson naar buiten naar de boom.
_________________________

Ga jij verder bij de treurwilg?

New
~
Bibi had maar weer eens muziek opstaan. Dat zag je ook aan hoe ze liep, het werd sierlijker en soepeler , je zag het gevoel erin. Zonder moeite manouvreerde ze zich door de menigte heen, door haar kleine postuur ging dat gemakkelijk. Eindelijk was ze bij haar kluisjes, waar het een stuk minder druk was. Wat was ze daar blij mee, het was niet fijn om tegen mensen aangedrukt te staan. Ze graaide in haar tas en vond de sleutel snel, die stak ze in het slot.
~
Hoe heet jij eigenlijk?xD

Jaimy liep door de gang en keek een beetje om zich heen. Overal liepen mensen en het was onmogelijk om iedereen te ontwijken. Hier en daar hoorde je wat boze uitspraken als 'Kijk eens uit!' en 'Je kan niet door me heen lopen hoor!' . Jaimy grinnikte. Al die stress. Gelukkig had hij daar nooit echt last van. Hij keek opzij naar een eerste klasser die opzij werd geduwd door een jongen van een hogere klas. Best laf van die jongen, maar Jaimy moest er wel om lachen. Doordat hij niet voor zich uit keek had hij niet door dat er iemand een kluisje open had gemaakt en zo zijn weg versperde. Hij liep vol tegen het kluisje op met zijn hoofd. 'Au!',z ei hij luid. Hij greep naar zijn hoofd, maar moest vervolgens lachen om zijn domme actie. Toen hij opkeek zag hij pas het meisje dat bij het kluisje stond.
___________________
Ik heet Anne Jij? (:

Bibi schrok op uit haar gedachten toen ze de kreet hoorde, was dit door haar? Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze naar de plaats waar het geluid vandaan was gekomen. Daardoor zag ze de jongen die zich had gestoten tegen haar kluisje. Een zacht grinnikje was te horen. 'Gaat het?' vroeg ze met een grijns, maar nogsteeds haar wenkbrauw opgetrokken.
~
Afia.:3

Jaimy begon nu nog harder te lachen. 'Super', lachte hij. Toen hij was uitgelachen keek hij het meisje aan. 'Sorry, ik ben niet zo goed in opletten', grinnikte hij. 'Ik ben Jaimy', zei hij en stak zijn hand naar haar uit.

_____________________
sorry voor het korte stukje, ik ga ff wat drinken.

Zachtjes lachtte zachtjes mee, wat een afgang. 'Bibi, maar je kan me ook kabouter noemen.' zei ze grijnzend, tegen sommige mensen zei ze haar bijnaam meteen waaronder deze jongen, Jaimy. De naam paste typisch bij haar en haar lengte. Erg had ze het nooit gevonden, ze was wie ze was en niemand kon dit veranderen.

Jaimy moest lachen om haar bijnaam. 'Ik he werkelijk géén idee waarom die naam bij je zou passen', zei hij sarcastisch en grinnikte. Bibi was inderdaad best wel klein, maar hij zou haar er nooit mee pesten, want ze leek hem wel aardig. 'Dus... Kaboutertje, hou jij ook zo van om tegen kluisjesdeuren aan te lopen?', vroeg hij grinnikend. Hij was zo vrolijk, dat niks zijn dag nog kon verpesten. Even dwaalden zijn gedachten af naar Lucy, maar hij maakte snel zijn hoofd weer leeg, want hij had geen zin om aan Bibi uit te leggen dat hij helemaal verliefd was. Niemand zou dat toch geloven bij hem...

'Hmm, nee niet echt.' antwoordde ze grijnzend terwijl ze zich omdraaide naar het kluisje. Ze haalde een paar boeken uit de tas en legde er daarnaar weer andere in. Wat hield ze van deze tas. Het was een met pauwenveren bezette tas, prachtig. Ze had nog niemand op school met de tas gezien, daar was ze blij mee.

'Wat is je talent?', vroeg Jaimy nieuwsgierig terwijl Bibi boeken in haar kluisje stopte en andere uit haar kluisje haalde. Eigenlijk moest Jaimy naar de les, maar hij was nooit iemand geweest die zich aan het rooster hield en hij was ook niet van plan daar iets aan te gaan doen.

'Modern en Jazz. En jij?'. Misschien zou hij wel iets van dansen doen, daar vond ze hem wel het type voor. Tja, hij zou het straks wel zeggen. Ondertussen keek ze in het spiegeltje van haar kluisje en haalde de mascara uit het bakje. Zonder zich te schamen begon ze haar wimpers door te kammen met het borsteltje waardoor het zwarte spul op haar wimpers kwam.

'Hiphop', zei Jaimy. Altijd als hij ook maar iets hoorde wat met dansen te maken had, dan had hij meteen zin om te gaan dansen. Hij keek toe hoe Bibi nog meer mascara op deed dan ze al had. 'Wist je dat je wimpers daarvan gaan uitvallen na een tijdje?', zei hij toonloos. Hij maakte maar een grapje, maar hoopte dat ze erin zou trappen.

'Niet als je het elke avond schoon maakt, schat.' zei ze grijnzend. Zorgeloos bleef ze doorgaan met de mascara, wat hield zo toch van dat goedje. Uiteindelijk was ze klaar en ging ze verder met de zachtroze lipgloss. Op elk moment kon ze zich opmaken en nooit schaamde ze zich ervoor.

Echt sorry voor mijn überlate reactie
_________________________________________

Hier had Jaimy geen reactie voor. Hij kon alleen maar naar zijn schoenen kijken. Normaal gesproken lukte zijn grappen wel en kon hij vervolgens om die persoon zijn reactie lachen, maar nu had Bibi zo gereageerd dat hij geen weerwoord had. Hij stak zijn handen in zijn zakken en schopte zachtjes tegen een kluisje. De meeste mensen vonden het irritant als hij dat deed, wat het nog leuker maakte voor hem om het te doen.

Het gaf haar een heerlijk gevoel dat hij hier geen antwoord op wist. 'Je tong kwijt?' zei ze om er nog een schepje boven op te doen, dit had ze gewoon niet kunnen laten. Ze stopte de mascare en lipgloss terug in het vakje en nog even fatsoeneerde ze haar haren, nu was ze klaar.
_________________________
Doesn't matter.XD

N E W
------
Diana liep met stevige passen naar haar kluisje of wat het moest zijn. Ze had geen last van de gladde vloer, ze had altijd al stevig in haar schoenen gestaan. Waarom ze hier was, dat was een goede vraag. Tja, ze zou waarschijnlijk weer eens de smoes van boeken-erin-douwen gebruiken, die werkte altijd. En waarom slechts een smoes? Ze duwde al haar boeken in het kluisje -natuurlijk helemaal vanonder- en stond op toen ze klaar was. Eigenlijk was ze best een simpel meisje en gebruikte ze simpele smoezen, maar zij was Diana. En Diana was Diana. Dat zal Diana altijd blijven.

Bibi wrote:

Het gaf haar een heerlijk gevoel dat hij hier geen antwoord op wist. 'Je tong kwijt?' zei ze om er nog een schepje boven op te doen, dit had ze gewoon niet kunnen laten. Ze stopte de mascare en lipgloss terug in het vakje en nog even fatsoeneerde ze haar haren, nu was ze klaar.
_________________________
Doesn't matter.XD

'Nee...', begon hij heel serieus. 'Ik probeer me te herinneren wat ze ook alweer zeiden wat slecht was over make-up-remover', ging hij grijnzend verder. Hij had gemerkt dat je Bibi niet snel in de maling kon nemen en dat maakte het juist nog leuker om met iets beters te komen wat wel zou lukken.

New
~~~
Scheiße, scheiße, scheiße! Vloekte Andreas innerlijk. Voor de zoveelste keer doorzocht hij zijn zakken, zonder enig resultaat, waarna hij voor de tweede keer in zijn kluisje begon te rommelen, in de hoop het relikwie alsnog, door een of ander wonder, ergens tussen de boeken te vinden. Natuurlijk vond hij het niet. Hij had alles al afgezocht naar het kettinkje met het zilveren kruisje, maar hij kon het nergens weer vinden. Hij was het waarschijnlijk ergens in een gang, klaslokaal, of erger: ergens buiten kwijt geraakt. Toen zijn kluisje in niks meer leek op zijn voormalige, perfect opgeruimde zelf, gaf de jongen de moed eindelijk op. Met een knal sloeg hij het deurtje dicht en liet hij vervolgens zijn voorhoofd er tegenaan leunen. Met een moedeloze zucht probeerde hij te accepteren dat hij het voor hem zó waardevolle sierraad niet meer terug zou zien.

Liam liep rustig door de gang en opende zijn kleisje. vier naast die van Andreas. Hij pakte zijn saxofoon uit het kluisje en dumpte zijn tas erin. toen hij weg wilde lopen zag hij andreas. Hij ging met zijn hand in zijn broekzak en viste er een aantal kruisjes uit. hij liep naar andreas en hielt ze voor zijn gezicht "Ik riep je nog na dat je hem was verloren" zei hij kalm. Nu hingen er vier kruisjesvoor andreas neus. Eentje was van andreas, de andere drie waren het gevolg van mijn-moeder-en-vrienden-vinden-het-kruisje-en-maken-er-een-ontwerpwedstrijdje-van. Een was heel lich gekleurd, bijna de kleur van aluminium, en had latijnse woorden uit de bijbel erin gegrafeerd in een monikken schrift. Een tweede was heel donker. Als de kleur van Onyx. daar waren rozen in gegrafeerd. De derde was nog minimalistischer dan het origineel en had een soort zebrabatroon van kleuren metaal.

Het duurde een paar seconde voor Andreas besefte wat er precies voor zijn neus hing en dat het niet een of andere luchtspiegeling was. Toen hij een stem hoorde die hem vaag ergens bekend voorkwam, draaide hij zijn hoofd en herkende toen pas de jongen waar hij een tijdje geleden over was gestruikeld. Zijn ogen waren nog altijd groot van een mengsel van schrik en verbazing, maar al gauw stroomde er een overvloed aan opluchting in en pakte hij met een glimlach om zijn mond en lichte blosjes op zijn wangen zijn eigen kruisje van de kluwen in de jongen zijn hand. "Danke schö-... I mean thank you so very much!" Zei hij zachtjes, terwijl hij voelde hoe zijn blos iets dieper werd toen hij merkte dat hij begon in zijn moedertaal en doorging met een verschrikkelijk (schattig) accent.

Loki izz


Liam glimalchte "Geen dank" zei hij terwijl hij Andreas aankeek en hij legde de andere drie ook in Andreas' hand. "Die mag je ook hebben. Die zijn het resultaat van een wedstrijdje van mijn moeder en haar vrienden. Ze zijn ontwerpers en toen ze jou exemplaar zag hebben ze er een wedstrjdje van gemaakt. Het is trouwens aan jou om te beslissen welke de beste is" hij glimalchte vriendelijk. Andreas zag er wel schattig uit, en dat accent was ook enorm schattig. Maar hij maakte geen kans, Loki was nog vele malen leuker en liever. Hij vroeg zich af wat dit voor een jongen was. Hij zag er nogal verlegen uit. Vooral omdat hij zo schattig deedvanwege dat kruisje

Van nature durfde Andreas de kruisjes nauwelijks aan te nemen, maar de jongen duldde blijkbaar geen tegenspraak, dus bestudeerde hij de drie relikwieën met duidelijk aanwezige bewondering in zijn ogen. Als hij heel eerlijk was, vond hij zijn eigen nog altijd het mooist, maar dat kwam waarschijnlijk om dat die ook meteen het meest voor hem betekende. Hij bedacht dat, als hij zijn eigen niet meetelde, hij de lichte met de ingegraveerde, Latijnse woorden het mooist vond. "Deze," Zei hij dan ook zachtjes, terwijl hij de jongen het desbetreffende kruisje toonde.

Liam glimalchte breed "Goede keus" hij wendde zich weer tot zijn eigen kluisje waar hij nu zijn saxofoon en een berg bladmuziek uithaalde. Hij keek naar de kluisdeur waar een foto van hem en sean op hing. Als hij eerlijk was zou hij hen twee ook niet uit elkaar kunnen houden. Zijn ezelsbruggetje was: Die ene die ik niet ben is Sean. Aleen hier wist hij neit welke hij was. Hij glimlachte even naar de foto voor hij zijn deurtje dichtdeed. Hij en Sean hadden dan wel ruzie, maar hij haatte hem niet ECHT. Hij wist dat Sean het er gewoon uit had geflapt, maar die moest wel zelf sorry komen zeggen. Hij keek weer naar Andreas "Ik had me trouwens niet voorgesteld, ik ben Liam, niet te verwarren met Sean, mijn tweelingbroer"