Kluisjesgang

June glimlachte naar hem, dat vond ze tof. 'Dat is leuk. Zing-maatjes.' Zei ze lachend. 'Van wat voor muziek hou je?' Vroeg ze aan hem. Dat vond ze wel leuk om te weten, misschien konden ze een keertje samen gaan zingen. Een duet was altijd tof om te doen. Ze kende zoveel gave duetten, die ze eigenlijk niet in haar eentje kon zingen.

Raf begon bijna te blozen, zijn muzieksmaak week af van de norm. Daarom verwoordde hij het meestal anders. Toch schaamde hij zich er niet echt voor, hij vond het tenslotte mooi. "Muziek met een verhaal, zoals musical." Zeg maar gewoon musical dacht hij er achterna. Hoewel er in de meeste popliedjes ook een verhaal zat was dat verhaal lang niet zo goed uitgewerkt als in een musical. Ook vond hij de combinatie van acteren en zingen prachtig.

June glimlachte en dacht daar even bij na. 'Ja, dat is inderdaad mooi. Alhoewel ik een verschrikkelijke actrice ben, zijn musical liedjes wel mooi.' Zei ze met een glimlach tegen hem en keek hem aan. Ze kende wel een aantal musical nummers, zoals Deyfing Gravity, dat was een van haar favoriete nummers. Maar dan wel in de Glee Cover versie, die versie vond ze iets leuker.

Ethan opende zijn kluisje en ving erg behendig een schetsboek op dat eruitviel. EWen paar jaar geleden had hij de binnenkant van zijn kluisdeur geschilderd tijdens een tekenuur. De lerares en een aantal klasgenoten hadden hem nogal dommig aangestaart maar het was blijkbaar wel origineel. Hij streek even langs de schildering van de piano. Dit tafreel tekende hij vaak. een compleet zwarte ruimte met in het midden de mooie piano die zijn moeder had beschilderd en bovenop de piano zat hijzelf, neit dat iemand dat ooit opviel.

Cole liep langs een kluisjesgang. Hij had amper een idee waar hij heen moest gaan voor zijn klusje of eigenlijk voor iets anders. Uiteindelijk besloot hij het maar aan iemand te vragen. Hij stapte op de eerste jongen die hij zag af (ethan).´´Sorry maar weet je toevallig waar de muzieklokalen zijn´´ vrog Cole zo beleefd hij kon. Hij wist dat het een domme vraag was. Maar hij was nieuw en wist helemaal niet de weg. Daarom vond hij vragen maar het beste.

Ethan deed een oortje uit en voor de buitenwerled waren nu ook glimpjes vioolmuziek te horen. "Sorry, verstond je neit. wat vroeg je?" hij leunde met zijn rug tegen de kluisjes naast de zijne. Cole had nu een uitzicht op de overdaad aan zwart en bladmuziek in ethans kluisje. De vioolkoffer die eringepropt was was ook niet onopvallend

ik heb hbesloten dat ze van die amerikaanse kluisjes hebben het is toch amerika

June wrote:

June glimlachte en dacht daar even bij na. 'Ja, dat is inderdaad mooi. Alhoewel ik een verschrikkelijke actrice ben, zijn musical liedjes wel mooi.' Zei ze met een glimlach tegen hem en keek hem aan. Ze kende wel een aantal musical nummers, zoals Deyfing Gravity, dat was een van haar favoriete nummers. Maar dan wel in de Glee Cover versie, die versie vond ze iets leuker.

Defying Gravity van Lea Salonga is ook heel mooi
--------
Raf glimlachte, blij dat ze zijn muzieksmaak mooi vond. Hij hoopte dat hij ooit in een musical zou kunnen staan en het publiek meenemen in een verhaal. "Wat is jou muzieksmaak." Raf vond het altijd leuk om de favoriete liedjes van een ander te horen, zo kreeg hij een beeld van de 'standaard' muzieksmaak. Hoewel dat meestal de liedjes waren die hij opkreeg bij zangles zaten er soms ook nieuwe liedjes tussen.

Pas nu zag Cole dat de jongen oortjes in had. Daarom nam hij het zeker niet persoonlijk. ´´Ik zocht het muzieklokaal. Ik ben nieuw hier en weet helemaal nog niet de weg´´ zei Cole eerlijk. Ondertussen had hij de muziek bladen en de viool al gezien. ´´Wow speel je viool ik speel de gitaar alleen maar. Ik ben trouwens Cole´´ zei Cole met een brede glimlach. Hij zei het rustig ook al waren er best veel vragen er in.

Ethan glimalchte "Ik ben Ethan. En ja ik speel Viool, ook piano, en ik teken" hij was in een aardig goede bui vandaag. "En het lokaal is" (ik ga nu kloppende aanwijzingen bedenken ) "De gang door en dan rechtsaf en dan de derde deur rechts" hij glimalchte "Maar speel je gitaar? knap, ik heb het nooit aangedurft" hij glimalchte "ik heb nooit wat anders gespeeld dan viool en piano"

Cole probeerde de routebeschrijving wel te onthouden maar kwam er al snel achter dat het hem toch niet ging lukkn. Daarom besloot hij maar gezllig het gesprek verder te voeren. Al moest hij met zijn ogen rollen toen Ethan zei dat hij het niet durfde. ´´Elk instrument is even moeilijk op het begin. Al heb je bij een piano waarschijnlijk niet zo veel last van je vingrs op het begin. ´´ gaf Cole toe.

Ethan lachtte "Denk het. Ik heb niets anders ggespeeld dan piano en viool sinds ik iets van acht was" hij haalde zijn schouders op "Dus ik weet neit echt meer wat het moeilijke aan piano is. misschien dat je voor iedere hand moet onthouden waar je je vingers moet laten, maar dat heb je bij gitaar en viool ook."hij glimalchte "Van viool krijg je wel een stijve nek als je te lang achter elkaar speeld" hij glimalchte en klopte op de vioolkoffer die in het kluisje stond

Travis slenterde door de gangen. Zijn handen waren in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken, op zijn gezicht stond een tevreden grijns. Een leuk meisje deed hem kort opkijken van de grond waardoor hij bijna zijn kluisje voorbij liep. Hoofdschuddend om zijn eigen wat warrige gedrag bleef hij voor zijn locker staan en zocht het sleuteltje waarmee het open ging.

Wonder boven wonder had Trinity dit keer wat boeken in d'r handen handen. Ze waren zelfs voor het eerst dit jaar opengeslagen geweest. Dat was toch wel uniek. De leraar had zelfs naar haar naam moeten vragen omdat het 1 van de eerste kren was dat ze zijn les dit jaar volgde. Met een glimlach zocht ze naar haar kluissleutel. Ze wilde hem triomfantelijk rond haar vingers draaien toen z ehem uit haar tas opgediept had, alleen ging dat mis toen de sleutel uit haar handen vloog en een paar kluisjes verderop voor de voeten van een jongen terecht kwam. Als het Trinity niet geweest was, had diegene vast een rood hoofd gekregen. Trinity moest er alleen maar om grijnzen en liep richting de jongen. In 1 oogopslag zag ze dat hij er goed uitzag.

Travis zag plots een kleine sleutel op de grond voor zijn voeten liggen die hij gek genoeg nog niet eerder opgemerkt had. Dus daar was dat stomme ding! Met een triomfantelijk gezicht bukte Travis zich en pakte de sleutel op, maar tot zijn teleurstelling past het kleine voorwerp niet in het slot van zijn locker. Net op dat moment trok iets in zijn ooghoek zijn aandacht. Met een wat verwarde blik keek hij opzij en voelde hoe zijn mondhoeken langzaam omhoog trokken op het moment dat hij het meisje van eerder herkende. Dus door haar was hij bijna zijn kluisje voorbij gelopen? Ja, dat kon hij zich nog steeds voorstellen toen hij nogmaals haar onopvallend bekeek. Travis' ogen keken het aantrekkelijke meisje voor hem vragend aan terwijl zijn mond een sexy glimlachje tevoorschijn toverde. Het ging allemaal automatisch. Het sleuteltje las nog koel in zijn hand en schudde Travis weer wakker. "Is deze van jou?" vroeg hij met een lichte nieuwsgierigheid. Niet dat hij zo nodig wilde weten of dat sleuteltje nou van het meisje was of niet, nee..hij was meer nieuwsgierig naar háár.

Trinity trok kort op een flirterige manier haar wenkbrauwen op "Inderdaad." zei ze terwijl haar blik zichtbaar over de jongen gleed. Het glimlachje ontging Trinity zeker niet, dit was waar ze jacht op maakte. Ze leunde met haar rechterschouder tegen het kluisje dat waarschijnlijk van de jongen was aan. Haar boeken lagen op haar linkerarm terwijl ze de jongen aankeek. "Geen idee hoe die hier beland is" zei ze op een speelse toon, alsof ze ze express laten vallen had. Iets wat ze waarschijnlijk overwogen had als ze de jongen eerder opgemerkt had. Met haar hand ging ze op een charmante manier door d'r haren, er bewust van zijnd dat haar Franse accent waarschijnlijk niet onopgemerkt zou blijven en als het hem al niet op zou vallen. Het witte T-shirt wat ze droeg met de zwarte letters en het bekende rode hartje 'I love Paris' was wel duidelijk genoeg.

Travis voelde de ogen van het meisje over zijn lichaam glijden waardoor zijn grijns nog breder werd. Dit vond hij altijd heerlijk, deze "spelletjes". Langzaam, heel langzaam streken ook zijn blauwe ogen over de gestalte voor hem maar stopte plots om het extra op te laten vallen. Travis liet het sleuteltje via een koortje aan zijn linker wijsvinger bungelen en stak deze naar het meisje uit, dit alles op een even verleidelijke manier. "S'il vous plaît, madame. Cela est à vous." zei hij charmant en in vloeiend Frans. Eigenlijk was het bijna jammer dat dit meisje een française bleek te zijn, want Amerikaanse meisjes zwichtten altijd na één perfecte Franse zin van Travis. Maar dit was dus ook des te meer een uitdaging.

Ethan wrote:

Ethan lachtte "Denk het. Ik heb niets anders ggespeeld dan piano en viool sinds ik iets van acht was" hij haalde zijn schouders op "Dus ik weet neit echt meer wat het moeilijke aan piano is. misschien dat je voor iedere hand moet onthouden waar je je vingers moet laten, maar dat heb je bij gitaar en viool ook."hij glimalchte "Van viool krijg je wel een stijve nek als je te lang achter elkaar speeld" hij glimalchte en klopte op de vioolkoffer die in het kluisje stond

´´Het ligt er gewoon aan hoe oud je begon. Ik speel ook bijna heel mijn leven een gitaar en heb er helemaal geen moeite meer. Al blijft liedjes schrijven raar´´ zei Cole. Hij had eigenlijk niet verwacht dat het zo makkelijk was om piano te spelen. Je moest je vingers helemaal van de ene kant naar de andere kant brengen in een sconde. Zelf vond hij dat iets te moeilijk. Maar misschien als je lang oefende viel het wel meer.

Trinity grijnste bij de franse woorden die hij haast accentloos leek uit te spreken. Ze stak haar ranke vingers uit en legde ze om de sleutels en de wijsvinger van Travis heen. Ze keek hem met een glimlach aan "Merci beacoup..." ze wilde zijn naam eracheraan spreken. Helaas was dat niet aan de orde toen het bleek dat ze hem niet kende. Hij kwam haar ook niet heel bekend voor. Misschien was hij wel nieuw, misschien ook wel niet. Ze keek hem nog steeds met stralende ogen aan terwijl haar vingers zijn huid raakte bij de vingers. (ff kort.)

Travis trok als eerste zijn hand terug, maar de aanraking was hem zeker niet ontgaan. Hij leunde met zijn linkerschouder tegen zijn kluisje en keek het meisje lachend aan. Hij kende haar niet, slechts vaag van gezicht, maar dat had hij met de meeste mensen wel. Travis schatte zo in dat hij het meisje nooit ergens "echt" was tegengekomen, want dan zou ze hem zeker eerder zijn opgevallen. In gedachten probeerde hij haar naam te raden. Ze was een française dus had ze vast ook zo'n sierlijke, oorstrelende naam, hoewel..paste dat wel bij haar? Dit meisje leek namelijk ook een soort "scherp randje" te hebben, een spannend en flirterig randje om precies te zijn. Hmm, wat kon het zijn? Natuurlijk kon Travis het ook gewoon vragen, maar dat maakte deze situatie minder leuk. "Dus.." begon hij plotseling en kneep zijn ogen samen om zich beter te kunnen concentreren. "wat brengt jou hier.., Lucille?" sprak hij en grijnsde bij zijn poging haar naam te raden. Oké, het was misschien geen beste gok, maar ja..hij moest toch wat?

Trinity rolde de sleutel in haar handpalm. In haar geheugen groef ze naar het gezicht van de jongen, ineens kon ze zich wel iets herrinderen. Ze was hem vast eens gewoon in de drukke gangen tegengekomen. Wat een logische verklaring was op een school als deze. Ze leunde rustig tegen de koele ijzeren kluisdeurtjes "Lucille?" ze sprak de naam verbaast uit, met natuurlijk het Franse accent. Met een schuin hoofd keek ze hem kort aan, waarna ze begreep wat hij deed "Helaas, volgende keer beter." grijnste ze naar hem. Als hij echt haar naam wilde raden kon hij lang bezig zijn, in tegenstelling tot haar afkomst had ze een simpele Amerikaanse meisjesnaam. Waarom was haar nog steeds niet duidelijk.

Travis trok kort een pruillipje, maar de lach verscheen al snel weer terug op zijn gezicht. "Jammer." mompelde hij en deed plotseling langzaam een stap naar voren. "Laat ik het dan nog eens proberen." Zijn vingers strekten zich uit naar het bruine haar van het nog naamloze meisje en pakte voorzichtig een plukje vast. "Bruin haar.." klonk zijn stem zachtjes en een beetje schor. Hij liet het plukje weer los en boog zich voorover. Zijn gezicht bevond zich nu vlak bij die van het meisje, maar nog ver genoeg bij haar vandaan dat het geen ongemakkelijke situatie op zou leveren. "mooie bruine ogen.." ging hij verder. Vervolgens keek hij naar zijn eigen hand naar de plaats waar zij hem had aangeraakt. "en een zachte huid, hmm..even denken.." Travis was er niet zeker van of deze uiterlijke kenmerken hem veel konden helpen om haar naam te raden, maar toch. "Isabella..?" vroeg hij tenslotte met een zekere twijfel. Zijn ogen glinsterden ondertussen al de hele tijd speels en ondeugend.

Trinity bekeek hem afwachtend, totaal niet geneerd dat er iemand aan d'r haren zat. Ze vond het zelfs wel intressant, benieuwd waarop het uit zou lopen. Haar blik volgde met een grijns de vingers van de jongen die een haarlok bekeek. Ze knipperde met haar wimpers toen hij haar ogen bekeek. Het was een grappige ontmoeting. Iets wat ze een jongen nog niet had zien doen. "helaas weer mis..." haar stem was geamuseerd geworden "Je hebt nog 1 kans." ze gleed uit automatisme met het puntje van haar tong langs haar lippen om de droge huid te bevochtigen. Haar labello voorraad lag nog in haar kluisje.
Op haar beurt leunde ze wat naar voren om in de ogen van Travis te kijken, zelf zou ze niet gaan raden. Dat zou geheid mis gaan. Met haar blik ging ze langzaam omlaag, om er zeker van te zijn dat Travis het zou volgen, naar de boeken die in haar handen lagen. Daar stond haar naam opgeschreven met een zwarte marker. Benieuwd of hij de hint zou snappen keek ze terug naar de ogen van Travis waar een speelse blik in zichtbaar was.

Travis krabde aan zijn kin en streek een keer met zijn hand door zijn warrige, donkerblonde haar. Het leek bijna alsof hij een sexy beweging deed voor in een film, waardoor hij er zelf even om moest lachen. "Nog één kans?" herhaalde hij haar woorden bedenkelijk. "En anders..?" fluisterde hij uitdagend en trok zijn donkere wenkbrauwen iets op zonder weer een stap naar achter te doen. Hij vond de afstand wel goed zo. Travis zag hoe het meisje met haar tong langs haar lippen streek en keek er deels verlekkerd naar. Daarna gingen zijn ogen voor de verandering eens omhoog en bleven zo voor een ogenblik in de hare hangen. Ze hadden een bepaalde glans over zich en eenzelfde uitdagende blik als hijzelf ook gaf. Het meisje had ook mooie, lange wimpers... Nog peinzend over zijn volgende gok volgde Travis haar blik die naar beneden ging, even had hij een vermoeden waar ze naar keek, maar merkte vlak daarna dat hij het mis had. 'Trinity'. las hij in zichzelf vanaf een boek dat ze vast had. Travis begon in eens breed te grijnzen en richtte zijn ogen weer op het meisje die blijkbaar Trinity heette. Het was zeker een goed teken dat ze wilde dat hij haar naam wist, ze wees hem dus nog niet af. Maar dat had hij eerder ook wel kunnen bedenken anders was ze wel weggelopen. "Trinity." sprak hij triomfantelijk alsof hij het helemaal zelf had bedacht. "Ik heb een vaag vermoeden dat je Trinity heet." herhaalde hij de niet-Frans klinkende naam, het was zelfs meer een Amerikaanse naam. Best een leuke trouwens.

Trinity knikte met een brede lach op haar gezicht. Eigenlijk zou je Trinity niet vaak tegenkomen zonder een lach op haar gezicht. Sommige mensen hadden wel eens aan haar gevraagd of ze ook boos kon kijken, het was als grapje bedoeld maar het zou haar niet verbazen of ze het zich echt af hadden gevraagd. Over het algemeen was ze wel vrolijk te noemen, tenzij de wekker s'morgens om 7 uur ging, dan had ze een ochtendhumeur van hier tot Tokyo en weer terug. "Hoe ben je op dat idee gekomen?" gespeeld overdreven verbaast. Haar blik hing weer in de ogen van Travis. Het waren ogen die verrieden waar hij op uit was en Trinity kon niet zeggen dat ze die blik naast zich neer zou leggen. Met haar vingers draaide ze het sleuteltje kort rond haar vinger. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" ze ging weer wat rechter staan.

Travis hield zijn hoofd een beetje schuin en duwde zich handig af tegen zijn kluis. "Intuïtie." zei hij op mysterieuze toon, als was er niets mysterieus meer aan hoe hij haar naam had geraden. "Had ik je niet verteld dat ik telepathisch ben?" grapte hij droog. Travis stak voor de vorm zijn handen in zijn zakken en vond zo per ongeluk zijn eigen sleuteltje. Nonchalant haalde hij het tevoorschijn en stak het in het slot van zijn locker. Het deurtje ging vrij stroef open en hij moest moeite doen om al zijn rommel in het kluisje te houden. Het waren vooral CD's en muziekbladen die de ruimte vulden. Vanuit zijn ooghoeken keek Travis naar Trinity, maar deed dit wel opvallend. Hij wilde haar bestuderen, was gek genoeg nieuwsgierig naar dit pittige meisje. "Mensen noemen mij Travis." antwoordde hij vaag en grijnsde, waarom wist hij ook niet precies. Maar Travis vond altijd hoe minder mensen van hem wisten, hoe beter het was. Daarentegen wilde hij wel graag anderen leren kennen.