The Mac Donalds

Het begon in 1940, Californië en is nu op één na de grootste fastfoodketen. Drie keer raden; Mac Donalds! Deze keten is nooit volledig proper, en het WC is te betalen, maar de WC-madam is er nooit. Het is handig om even een snelle snack te eten, maar het is evengoed een plek om wat met vrienden te gaat eten. Het is altijd druk, en er is sowieso een rij. I'm lovin' it!

Personen; Drukdrukdruk
Regels; Niet meteen vechten en BETALEN. :p

Marina's maag protesteerde toen ze voorbij wilde lopen, en zelf stond ze ook te dromen voor een hamburger, dus liep ze de Mac binnen en ging aan een ellenlange rij. 'Heeft niemand echt iets beters te doen dan mijn maag folteren?'Vroeg ze aan zichzelf.

Haar ogen waren gericht op de gebakken garnalen. Op die foto zagen ze er ook zo heerlijk uit. Als gehypnotiseerd liep ze naar binnen en ging in de ik weet niet hoe lange rij staan. Achter een meisje met een barret op , iets wat je niet vaak in Amerika zag. Katty was een paar centimeter groter als haar, maar dat kwam misschien door haar hoge hakken die ze bijna altijd aan had.

Marina draaide zich om omdat ze voelde dat er iemand naar haar keek. Ze moest nadenken over de naam, was het niet iets met een K? Om zichzelf houding te geven, zei ze:'Hallo?'

''Hoi.'' zei Katty maar terug. Het meisje kende ze niet maar aangezien ze haar aansprak zat ze waarschijnlijk op franklyn high. Ze zette een stap naar voren, iemand met een blad vol met eten liep weg van de kassa. Als ze het al zag kreeg ze er zin in.

'Zit jij niet op Franklin High? De Cheerleaders toch?'Groef Marina in haar geheugen. Waarschijnlijk zou dat meisje haar niet kennen, veel mensen kenden haar enkel van zien, maar ze wou daar verandering in brengen.

"Ja, jij dan zeker ook?'' vroeg ze met een glimlach. Ze had haar haren eens een keer in een staart gedaan en een witte haarband in. Het was eens een keer iets anders, ze wilde zelf altijd iets nieuws verzinnen alleen haar rode haren zouden niet zo snel veranderen. Die vond ze gewoon zo mooi, anders als alle andere mensen.

'Goed gezien. Wat was je naam ook alweer?'Vroeg Marina die een plaats opschoof aan de rij. Nog zo'n duizend man en dan was zij aan de beurt. Jeuj.

''Katty, en de jouwe?''. Ze wist dat het nog lang kon duren aangezien er nog 10 mensen voor hun in de rij stonden dus een praatje maken kon geen kwaad, vond ze. Het viel haar op dat de bediening behoorlijk sloom was.

'Marina aka Mari,'zei ze prompt. 'Ik geloof dat ze het woord "snel" niet in hun woordenboek hebben staan,'zei Marina hoofdschuddend.

Katty grinnikte en knikte hevig 'ja'. ''Dat dacht ik ook al.''. Ze trok haar staart strakker en keek toen naar het meisje. Ze leek niet op een mode tutje als zijzelf. Maar iedereen was anders, en dat was juist leuk.

'Dat is gewoon zo. En hoe strak moet die staart nog worden? Nog even, en hij staat rechtop,'flapte ze eruit. Oeps, ze werd weer eens vuurrood toen ze het eenmaal gezegd had.

''Heel strak.'' zei ze en grinnikte, ze liet zich nooit snel het veld uitslaan maar klonk nooit echt bot als ze terug reageerde. Veel mensen vonden haar dan bijdehand, gewoon omdat ze altijd het laatste woord wilde hebben.

'Tot ie omhoog staat?'Antwoordde Marina met een grijns. Ze kon het zich al inbeelden.

Dylan zat rustig met zijn oortjes in achterin de mac. Hij had een hamburger voor zich alleen wist niet zeker of hij het nu wel of niet zou eten. Als hij hem nu al opat wou iedereen hem gelijk weg krijgen en hij wou hier nog wel een tijdje zitten. Gewoon mensen kijken en hopen dat niemand het merkt. Zijn hand ging door zijn haren en alles stond recht op. Daarom ging hij met dezelfde hand in tegenovergestelde richting door zijn haren.

April stond in de rij bij de macdonalds. Het was druk, alweer. Normaal kwam ze op tijden dat het minder druk was zodat ze niet lang hoefde te wachten maar vandaag had ze zo zin in een hamburger dat ze het het wachten wel waard vond. Haar blackberry lag in haar handen en zoals gewoonlijk was ze druk aan het pingen met vriendinnen, ze kon niet zonder het ding. Even ging haar blik rond en zag een jongen van Franklin high, een niet onaantrekkelijke jongen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Dylan keek even rond terwijl hij met zijn vingers aan het drummen was op het dienblad. Hij zag een meisje naar hem kijken. Ze kwam hem heel bekend voor waarschijnlijk zat ze ook op Franklin high. Hij wenkte haar en wees naar de hamburger. Hij had wel zin in een gesprek en zo hoefde zij niet echt lang in de rij te staan. Hij wou namelijk alleen echt zijn cola drinken, dus die hamburger mocht zij wel.

April haalde haar schouders op en liep naar de jongen toe. 'Hee.' zei ze glimlachend en schoof de stoel tegenover hem naar achteren. Soepel ging ze er op zitten en keek de jongen nu echt aan. Hmm, ja, hij zat echt op Franklin high.

-
Inspiratieloos.xd

Dylan lachte even vriendelijk.' Nu hoef je niet meer zo lang in de rij te staan.' Ze was mooi dat was zeker dus hij ging weer op zijn flirt toer. Zijn ogen stonden vriendelijk en een beetje verleidelijk.' Je zit toch ook op Franklin High?' Even voor de zekerheid. Maar hij wist wel zeker dat hij haar eerder had gezien.

'Ja.' antwoordde ze met een ietwat verleidelijke glimlach. 'Jij dan zeker ook?'. Het was een vraag waar je geen antwoord op hoefde, maar je toch stelde. Haar blonde haren zaten in een hoge maar toch losse knot. Op haar lange wimpers zat mascara. De jongen voor haar zag er niet lelijk uit, nogzelfs knap. Wat was het toch heerlijk om op Franklin high te zitten.

Dylan knikte en stak toen zijn hand uit,' Ik ben dylan by the way.' Hij vergeten zichzelf voor te stellen maar goed dat maakte niet al te veel uit dacht hij.' Wat zie je er trouwens mooi uit, als ik dat mag zeggen.' Hij trok een verleidelijke glimlach en nam een slok van zijn cola.

'April.'. Ze glimlachte naar hem en pakte de warme hand vast, net iets langer dan nodig was. 'Dankje, jij ook.' zei ze en gaf hem een verleidelijke knipoog. De hamburger was ze allang vergeten , Dylan was belangrijker op dit moment. Haar Blackberry begon uitbundig te trillen en ze wist op dat moment dat iemand haar een ping of smsje had verstuurd. 'Sorry.'. Met een verontschuldigende blik pakte ze haar Blackberry en keek naar wat er verstuurd was, een ping van een van haar vrienden, niet belangrijk dus.

Dylan keek even naar haar hand. Toen haar Blackberry ging lachte hij alleen maar. Hij had er eerst ook één maar die was gestolen. Niet dat dat zo erg was want hij zou ieder moment van de dag een nieuwe kunnen vragen aan zijn rijke vader. Niet dat hij dat wilde, daarom deed hij al meer dan een half jaar zonder mobiel. Hij wilde er zelf voor sparen en tot nu toe was hij pas op de helft.

Zonder terug te reageren op haar vriend deed ze hem terug in haar broekzak. 'Hoe oud ben je?' vroeg ze glimlachend. Het was natuurlijk verleidelijk, bij knappe jongens ging dat vanzelf. Ze tikte met haar hoge hak op de grond, het was een soort tik om dat te doen. Zonder erover na te denken deed ze het.

Dylan liet zijn ogen even de vrije loop. Wat had hij weer een mooi meisje voor hem. En die naam vna haar vond hij ook echt mooi. Hij kende bijna niemand die April heette.' Ik ben zeventien, en u?' hij zei U op een charmante toon. Even streek hij door zijn haren maar gelijk wist hij dat het er nu niet uit zag. Toch liet hij het zo zitten wanneer ze er iets van zou zeggen zou hij het weer goed doen. Voor zover zijn haar goed wou zitten.