De brandtrappen

Trinity moest wel toegeven dat ze verbaast was bij het horen van haar talent. "The same" antwoordde ze op haar vraag. Het was een relatief kleine klas die aan ballet deed, dus het viel haar wel op dat ze zomaar iemand niet direct herkende. "In welk jaar zit je nu?" vroeg ze om het gesprek op gang te houden, ook al had ze wel door dat Kira niet helemaal aanwezig leek te zijn bij het gesprek.

'Eerste jaar hier maar ik dans al 12 jaar.' zei Kira. Ze knipperde even snel met haar wimpers zodat ze weer helder werd in haar hoofd. Ze moest nu echt eens op gaan houden met altijd aan haar moeder te denken. Er was niet een moment dat ze er in haar achterhoofd niet mee bezig was.

Trinity knikte, als nieuweling op deze school had ze de brandtrappen snel ontdekt. Zijzelf had er 2 jaar over gedaan om ze uberhaupt te vinden, maar dit jaar gebruikte ze ze echt vaak. Iets wat een oorzaak was van haar vele lesverzuim doordat ze 's morgens dan zo moe was dat ze net eens meer haar bed uit kon komen. "leuk."

'Zwaar.' zei Kira alleen maar. Ze had wel gemerkt dat de leraressen hier veel strenger waren als die ze vroeger had gehad. Maar toen was haar moeder er ook geweest die een goed woordje voor haar deed bij de leraressen en zij was ook altijd degene die ze uitzocht. Kira keek weer even weg. Ze probeerde haar hoofd geordend te houden. Alles liep de laatste tijd door elkaar omdat ze hier zoveel nieuwe invloeden kreeg.

Trinity haalde haar schouders op "Je went er wel aan." zei ze vriendelijk tegen Kira. "Als je maar niet te laat komt dan komt alles wel goed." weer gingen haar gedachte terug naar de eerste keer dat ze te laat was, de rest van de les had ze het gevoel gehad dat de lerares alles deed om haar voor schut te zetten. Direct verscheen het schaamrood weer op haar kaken.

'Dat is overal zo.' zei ze rustig. Ze dacht glimlachend aan de eerste keer dat ze dreigde te laat te komen. Ze had gewoon de hele les over geslagen en het was best gezellig geweest samen met Raf moest ze toegeven. Ze glimlachte nog steeds een beetje en dacht aan haar vorige dansscholen. Overal waren ze streng. Dat was goed voor de discipline volgens hen.

New
~~~
Inelkaar gedoken, bibberend en met druipend nat haar en kleren zat Loki bovenaan de trappen. Hij had zijn knieën opgetrokken en zijn voorhoofd steunde tegen zijn knieën. Zijn ogen waren wijdopen en zijn pupillen waren net zo klein als ze waren geweest wanneer hij recht tegen heel vel licht in had gekeken. De jongen ademde zwaar, bijna tegen hyperfentileren aan.
Net als wel vaker had hij een nachtmerrie gehad, de bekende spiegel, de bekende ogen, het veranderende gezicht, het breken van de spiegel en het vallen. Het eindeloze vallen. Anders dan normaal was die nachtmerrie opgevolgd door een angstaanval door zijn slaaptekort, waardoor hij na de nachtmerrie niet wakker was geschoten, maar nog half in de nachtmerrie zat. Met de nodige moeite had hij zichzelf naar de badkamer gesleept en had hij vervolgens vijf minuten onder de koude douche gestaan, in de hoop wakker te worden en de nachtmerrie van zich af te kunnen schudden voordat het ochtend zou worden en hij weer met zijn alledaagse leven verder zou moeten. Het had echter niet geholpen, het had voor geen meter geholpen, dus zat hij nu bibberend van zowel de kou als de nog altijd aanwezige angst, buiten op de bovenste trede van de trap.

Kira duwde zacht de deur open wat nogal lastig was met haar krukken maar het lukte wel. Daarna stapte ze de brandtrappen op. Ze was moe maar ze kon niet meer slapen. Dat ahd ze de laatste paar dagen steeds vaker. Toen ze buiten in de koele lucht stond zag ze Loki zitten. Zo snel als dat kon met haar krukken hinkte ze naar hem toe. Ze zakte naast hem neer op de trappen en ze zag dat hij heel erg bibberde. Ze legde haar krukken snel aan de kant en legde haar vrije hand op zijn handen. 'Gaat het wel?' vroeg ze hem. Haar stem was zacht en vol bezorgdheid. Kira vond dat Loki er niet goed uitzag al wist ze niet wat er aan de hand was. Ze wilde hem helpen.

Wat is er eigenlijk met Kira gebeurt? Vanwaar de krukken? xD
~~~
Doordat Loki zo gefocust was op wat er zich voor zijn geestensoog afspeelde, had hij de deur niet horen opengaan, ook had hij het zachte hinken van Kira niet opgemerkt. Pas toen er een onbekende hand op de zijne werd gelegd en iemand vroeg "Of het wel ging", merkte Loki dat hij niet alleen meer was. Door de nog altijd aanwezige angstaanval deed hij niet wat hij normaal zou doen; zich rustig omdraaien en kijken wie het was die er naast hem was komen zitten. Nee, in plaats daarvan schrok hij zich dood, keek op met de nog altijd zo verschrikkelijk kleine pupillen en schoof hij zo ver mogelijk bij de persoon vandaan. Als een kat in het nauw drukte hij zich tegen de muur van het gebouw aan.

~~~
Ik moet gaan, ontbijten

Ze is door haar enkel gegaan met dansen en nu is er een spiertje geval iets ingescheurd en nu heeft ze een probleemXD
_____________________________
Kira stak haar hand uit naar Loki en zag pas toen zijn kleine pupillen. 'Ik ben het, Kira.' fluisterde ze zacht naar hem. Ze kwam niet dichterbij omdat ze niet wist of hij dat vervelend vond of niet. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Loki leek wel bang voor haar.'Sorry dat ik je liet schrikken.' fluisterde ze daarna geruststellend. 'Er is niets aan de hand.' zei ze daarna zachtjes. Ze wilde niet dat hij nog eens zou schrikken van haar dus bleef ze uit zijn buurt.

Na een tijdje werd Loki's ademhaling weer wat rustiger. Hij sloot zijn ogen even en ging weer wat normaler zitten. "Sorry, ik voel me niet zo lekker... Hoi Kira, kan je ook niet slapen?" Zijn stem trilde wat en zijn normale rust was nergens terug te vinden, hij probeerde te glimlachen, maar het resultaat was ronduit zielig.

Kira legde haar hand een beetje troostend tegen zijn schouder aan. 'Dat is vervelend.' zei ze rustig, en nog steeds zacht. 'Nee ik kon inderdaad niet slapen.' zei ze zacht. 'Maar is er iets?' vroeg ze toen aan hem. Hij zag er volgens haar nog steeds slecht uit en ze dacht dat het iets anders was dan dat hij zich niet lekker voelde. Ze wist alleen niet wat.

"Ja," antwoordde Loki naar waarheid, zonder er verder echt bij stil te staan "Er is inderdaad iets..." Zijn blik werd een starende, kijkend naar iets in de verte dat waarschijnlijk alleen hij kon zien. Het trillen was inmiddels al weer wat minder geworden en was nu bijna alleen nog maar van de kou: Hij zat immers wel met kletsnatte, koude kleren buiten, terwijl het een wolkloze, winderige, koude nacht was.

Kira wreef troostend over zijn schouder heen. 'Als je het wilt vertellen dan ben ik er voor je.' zei ze zacht tegen hem. Ze bleef hem troostend strelen. Ze zou er voor hem zijn zoals hij er ook voor haar was geweest. Ze had ergens nog steeds een beetje spijt dat ze hem zo dichtbij had gelaten maar ze kon dat niet meer veranderen en ze wilde er voor hem zijn als dat nodig mocht zijn.

"Je hebt er spijt van, niet?" Onderbrak hij haar, waarna hij zijn blik naar het gezicht van het meisje liet afdwalen. "Ik zie het aan je, je hebt spijt van die middag in het prieeltje..." Opnieuw trok hij zijn knieën op tot zij kin, maar dit keer ging hij zo zitten dat hij Kira aan kon blijven kijken. "Waarom?"

Kira knikte. 'Ik vertel het nooit tegen iemand.' zei ze zacht. 'Het is vreemd om het ineens tegen iemand te hebben verteld die je nog niet zo heel lang kent.' zei ze daarna. Ze keek naar Loki. 'Maar het is niet zo dat ik het niet nog een keer zou doen.' zei ze daarna langzaam, haar woorden zorgvuldig kiezen. Ze wilden niet dat hij dacht dat het aan hem lag. Ze zou het hem zo allemaal weer vertellen omdat ze wist dat hij te vertrouwens was.

Loki's glimlach was al een heel stuk geloofwaardiger, enkel door het korte, rustige gesprekje. Het hielp hem weer een beetje vat te krijgen op de werkelijkheid en maakte ook langzaam kortemetten met de laatste vlagen van de angstaanval. "Vreemd, hah? Goed vreemd, of slecht vreemd?" Hij liet zijn kin bovenop zijn knieën rusten en zijn gezicht hing een beetje scheef, zodat zijn haar heel leuk om zijn hoofd heen viel.

Kira glimlachte een beetje. 'Ik denk goed vreemd.' zei ze toen tegen hem. Daarna zweeg ze weer. Ze wilde weten wat er met hem aan de hand was maar durfde het niet echt te vragen. Het leek namelijk zo dat Loki haar juist van dat onderwerp af probeerde te halen. Ze wilde hem ook niet dwingen dingen te vertellen.

Loki zuchtte zachtjes toen hij merkte dat Kira hem door had, dat hij haar van de vraag waarom hij hier zat wilde afleiden... In de eerste instantie bedacht hij dat hij haar zou vertellen wat hij iedereen in de eerste instantie vertelde; een deel van het probleem, het minst pijnlijke deel. Het deel dat eigenlijk voornamelijk vervelend was, zijn insomnia. Het feit dat hij niet tot nauwelijks in staat was om te slapen. Iets maakte echter dat er hele andere woorden uit zijn mond kwamen.

"Je moeder, jij hebt je moeder verloren, toch?" Zijn stem was zacht, klein en had iets breekbaars over zich, het was een opstapje naar zijn verhaal, een manier om het iets gemakkelijker te maken om uit zijn mond te krijgen...

Kira beet een beetje op haar lip toen hij haar daaraan herrinerde. Ze had wel door dat het iets was om zijn verhaal mee te beginnen dus zei ze niet veel, 'Ja.' kwam er zacht ui thaar mond. Dat was het enige. Ze keek naar Loki. Haar hand lag nog steeds op zijn schouder. Ze keek hem recht aan wachttend op wat hij nog meer zou vertellen. Ze was stil en wachtte gewoon, meer niet.

Loki verborg zijn gezicht tegen zijn knieën "Ik ook..." Kwam het gedempt van zijn kant. "... Net als mijn vader en mijn broer..." Opnieuw was de bibber in zijn stem teruggekeerd. "Allemaal zijn ze van het ene op het andere moment plotseling uit mijn leven verdwenen... Een voor een..."

Kira hoorde zijn woorden. Ze voelde verschrikkelijk veel met hem mee. Het moest nog erger zijn om iedereen te verliezen. Ze sloeg haar arm om hem heen en hield hem zo stevig en troostend vast. 'Wat verschrikkelijk.' fluisterde Kira tegen hem. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze wist wel dat ze niet moest zeggen dat het wel goed kwam, tenminste daar had ze zelf altijd een hekel aan als mensen dat zeiden.

"Yeah, it is..." Loki's gezicht werd weer zichtbaar en hij leunde een beetje naar Kira toe. "... Isn't it?" Zijn stem was heel zacht en klein, maar vreemd genoeg waren er nergens tranen in zijn ogen te bekennen. Opnieuw waren ze spiegelhard geworden, maar dit keer niet omdat hij zich bewust afsloot van het meisje door middel van zijn mentale muren, nee dit keer verhardden ze met een emotie die niets meer of minder was dan haat. Pure haat.

Kira keek met grote ogen naar Loki. Zijn gezicht, vooral zijn ogen, maakte haar een beetje bang. Ze vond het niet prettig om hem zo te zien. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze wist niet hoe ze Loki moest helpen. Ze wilde helpen maar wist gewoon niet hoe. Ook wist ze niet of hij wel geholpen wilde worden. Ze haalde haar arm weer weg en keek hem alleen maar aan. Nog steeds vond ze zijn ogen eng.

Loki moest een paar keer knipperen voor hij de emotie weer uit zijn ogen gebannen had, het kostte hem duidelijk moeite, maar de blik die hij van Kira kreeg hielp wel een beetje. "Sorry," verontschuldigde hij zich met een stem waar de schaamte duidelijk in te horen was. "Dat had je niet hoeven zien."