De brandtrappen

Kira beet op haar lip. 'Soms is het nodig je gevoelens te laten zien.' zei ze zachtjes. Ze begreep wel dat de blik niet echt voor haar bedoeld was, toch was het vervelend om hem zo te hadden gezien. Maar ze begreep ook dat het gewoon een emotie was geweest die op dat moment heel sterk bij hem was.

Loki lachtte zachtjes en vreemd genoeg was het een echte, vrolijke lach. Het zou wel van zijn slaaptekort komen dat hij van die plotselinge moodswings had, concludeerde hij bij zichzelf. "Ligt het aan mij of zijn de rollen dit keer exact omgedraaid?" Het was waar, zo erg als Kira de vorige keer bij het prieeltje niks los had willen laten, zo zat hij nu precies net zo koppig te wezen.

Kira glimlachte een beetje door de zachte lach van Loki. 'Nee dat ligt niet aan jou.' zei ze. Het was inderdaad waar. De vorige keer was het precies andersom geweest.

Sorry ben echt heel erg inspi loos voor dit bericht...

Loki glimlachte nog even, maar werd toen weer serieus. "Bedankt voor het luisteren, het gaat wel weer." En uiterlijk zag hij er ook zo uit, zijn pupillen waren weer hun normale grootte en alle flarden van zijn angstaanval waren met de wind mee weggedreven. Hij zag er nu enkel nog heel moe uit.

Kira glimlachte een beetje. 'Als je nog een keer ergens mee zit kun je me het altijd vertellen.' zei Kira zachtjes. Ze wilde er voor hem zijn omdat hij er ook voor haar was geweest op het moment dat ze dat nodig had gehad. Dat wilde ze ook voor hem en ze wist niet of hij verder nog veel vrienden had waar hij veel aan kon vertellen. Soms was het goed om dingen te kunnen vertellen had ze zelf ook gemerkt.

Zacht neuriënd stond Sky tegen de ijzeren leuning van de brandtrap aangeleund, in zijn rechter hand hield hij een smeulende sigaret, terwijl hij met de vingers van zijn andere hand zachtjes een ritme tegen het ijzer trommelde. Hij kon weer niet slapen, hij had al zijn huiswerk gemaakt en werk gedaan, maar om de één of andere reden kon hij maar niet tot rust komen.

De gedachten over Alex en hoe slecht het met hem ging maalden door zijn hoofd. Zo veel problemen, zo weinig oplossingen. En hij was degene die met die oplossingen zou moeten komen. Hij moest Alex beschermen, zoals hij al die jaren al had gedaan.

Zuchtend tikte hij zijn sigaret af, zodat de losse as naar beneden dwarrelde. Even volgden zijn ogen de lichtgrijze vlokken, gefascineerd hoe deze bijna leken te vliegen, tot ze verdwenen waren. Toen keek hij weer weg, en nam snel nog een trekje van de sigaret, toen hij de zorgen weer op voelde borrelen in zijn maag.

Met een gepiep en gekraak dat door merg en been ging en dat de nachtelijke stilte binnen luttele seconde aan flarden scheurde, opende de nooddeur naar de brandtrappen zich voor Loki. Met wat moeite wurmde hij zich door het kleinst mogelijke kiertje, zodat hij hopelijk niet al te veel mensen wakker zou maken. Pas toen hij buiten op de brandtrappen stond, en een gure wind het laatste beetje lichaamswarmte dat hij nog over had na zijn koude douche van eerder, uit hem blies, durfde hij in elkaar te zakken. En dat deed hij dan ook, meteen toen hij de deur achter zich met een klap dicht hoorde slaan zakte hij door zijn benen en begon hij onbeheersbaar te bibberen. Hij had niet eens door dat er twee beekjes tranen over zijn wangen liepen, daarvoor had hij het te koud en was hij te erg in een soort shock.

Toen hij de deur hoorde piepen wist Sky even niet wat hij er van moest denken, één helft van hem vreesde een boze leraar die hem kwam berispen voor het feit dat hij nog niet in bed lag, een andere helft dacht dat er misschien een andere stiekeme nachtelijke roker naar buiten was gekomen.

De werkelijkheid was waarschijnlijk wel het laatste wat hij had verwacht. De trillende en duidelijk in shock zijnde jongen die naar buiten stommelde, de deur achter zich dicht liet vallen en toen bibberend op de grond neerstortte... Dat was zeker wel het laatste wat Sky had verwacht te zien.

Even was hij verstard, niet wetend wat hij moest doen, toen draaide hij zich om en zette voorzichtig een stap in de richting van de jongen, "Eehm... Gaat het?" Zei hij zachtjes, hem niet te veel willen laten schrikken.

Sky's goede bedoelingen gingen echter op in de wind, want bij het horen van de onbekende stem ging er achtereenvolgens een zichtbare schok door Loki's lichaam, keek hij verwilderd op met ogen waarvan de pupillen dusdanig klein waren dat ze bijna niet meer opvielen in de lichte, groene kleur van zijn irissen, en schrok hij duidelijk veel erger dan iemand normaal zou doen als ze uit hun gedachten gehaald werden door een onbekende stem. Onbewust bewoog Loki's lichaam zich verder van de onbekende gestalte weg, tegen de muur van het gebouw aan.

Toen hij de jongen zo angstig zag wegduiken was dat alle waarschuwing die Sky nodig had om het mentale 'fase rood' signaal te geven.

Snel drukte hij zijn sigaret uit tegen het koude staal van de trap, waarna hij deze in de duisternis wierp.

Voorzichtig liep hij naar de jongen toe en knielde naast hem neer. In het duister van de nacht kon hij de reflectie van de city lights in zijn ogen zien. Ze waren groot en angstig, pupillen zo klein als speldenknoppen omgeven door grote bleekgroene irissen. Goed, hij is dus niet aan de drugs. Concludeerde Sky snel.

Voorzichtig reikte hij uit naar de nogsteeds hevig bibberende jongen, zijn ogen niet loslatend, "Shh," suste hij, en legde toen voorzichtig zijn hand op de schouder van de jongen. Geschokt snakte hij kort naar adem. Het T-shirt van de jogen was drijfnat en ijskoud, en nu Sky beter keek zag hij dat ook het haar van de jongen droop van het water.

Bezorgdheid laaide op in zijn binnenste; deze jongen had hulp nodig!

"What the hell did you do?!" Fluisterde hij geschrokken, hij kon moeilijk gaan schreeuwen zo dicht bij de slaapzalen, "You're freezing to death!"

De stem drong maar half door tot Loki, en de woorden kaatsten onbegrijpelijk tegen de binnenwanden van zijn hoofd. De hand op zijn schouder voelde hij echter alsof die uit vuur bestond en opnieuw kroop hij inelkaar van angst, zijn ogen stevig dichtgeknepen als een kind dat er vast van overtuigd was dat hij dan niet gezien zou worden.

new
-
Trinity sloop als een volleerde inbreekster door de gangen en opende de branddeur die zoals gewoonlijk niet eens een geludje gaf toen ze hem opende. Op de punten van haar tenen alsof ze op spitzen stond stapte ze zachtjes op de ijzeren trap. Deze gaf een stuk meer geluid dan de vloer in de gangen. Stil sloot ze de deur achter zich en liep nar beneden, op 1 van de laatste treden ging ze zitten. Ze voelde zich eenzaam, gewoon omdat ze Cathy al zo lang niet meer echt gesproken had, laat staan kunnen aanraken of haar zachte kusjes kunnen geven. Er was niet echt een reden dat ze zo weinig met elkaar waren, maar het was duidelijk dat ze haar miste. Met haar gezicht steunend op haar handen staarde ze naar voren, de duisternis in.

new again xd
-
Trinity liep stil de trap af. Het was nog bijzonder dat het geruisloos ging, want haar spieren trilde van de spanning. In haar handen lag het verlossende pilletje dat ze over enkele seconden kon gaan innemen. Geruisloos nam ze plaats op de onderste treden van de trap. Zoals gewoonlijk kon zze niet slapen, de gedachte aan waar Cathy was plaagde haar te veel en ze had geen kans gekregen het pilletje eerder in te nemen waardoor ze zich ellendig voelde. Ze vouwde haar hand open en staarde naar het lichtblauwe pilletje dat in haar hand lag.

Cathy was helemaal bezorgd omdat ze Trinity niet zag waar ze normaal was, dus liep ze met toch iets wat luidruchtige stappen de brandtrap af en zag niet dat er iemand op zat en viel daarom over diegene heen. Ze kon zich met moeite opvangen en draaide zich gelijk om,' Kan je niet uitkijken!' Haar ogen waren nog lang niet gewend aan het donker en ze had geen idee of het een meisje of een jongen was die ze voor zich had. En eigenlijk maakte het haar ook niets uit het enige wat haar interesseerde was waar Trinity was.

Trinity wist niet wat er gebeurde toen er iemand over haar heen leek te vallen, de luidde voetstappen had ze niet eens opgemerkt. Misschien wel opgemerkt, maar ze waren niet door haar heen gedrongen. Toen ze bijna naar voren viel zag ze in slowmotion hoe het blauwe pilletje dat het getril van haar lichaam zou doen stoppen en het vreselijke gevoel dat in haar hoofd was laten verdwijnen, op de grond tussen het hoge gras viel. Bijna onmogelijk om terug te vinden. Daardoor sloeg ze een gilletje van paniek, ze kon niet zonder die drugs dat wist ze diep van binnen. Al snel volgde de stem van de oorzaker. "Kijk zelf..." op dat moment drong het tot haar door dat de stem haar nogal heel bekend voorkwam. Cathy!

Cathy kende die stem natuurlijk uit duizenden,' Ohh Trinity ik heb je overal gezocht! Ik ben vandaag net terug gekomen en wou je verrassen maar ik kon je echt helemaal nergens vinden. Wat vloog er trouwens net uit je hand of heb ik dat me verbeeld?' Even keek ze naar het hoge gras waar ze dacht iets te zien maar ze schudde haar hoofd. Toen ging ze naast Trinity zitten,' Mensen je shaked helemaal hier!' Ze sloeg haar armen om Trinity heen en gaf een kus op haar voorhoofd,' Ik weet niet wat er is gebeurd ofzo maar het moet wel verschrikkelijk zijn als je zo erg shaked.'

Trinity wist even kort niks te zeggen, zo overdonderd was ze door het ineens terug zien van Cathy. Ze had bijna de hoop opgegeven om haar ooit nog terug op school te zien. Op haar beurt sloeg ze haar armen om Cathy heen en gaf haar een kusje op haar wang. Ze antwoordde niet op de vraag wat er uit haar hand gevlogen was, daar zou ze toch niet eerlijk over kunnen zijn. Voor het eerst voelde ze een soort van schaamte door zich heen gaan. "Waar kom jij in hemelsnaam vandaan." ze dempte haar stem iets omdat er boven hen natuurlijk mensen aan het slapen waen. "Ik heb je gemist schat." ze hoopte maar dat Cathy zou denken dat het shaken kwam door dat ze geschrokken was.

Cathy lachtte maar ze was nog steeds bezorgd,' Sorry dat ik je zo heb laten schrikken want mensen je moet echt stoppen met dat getril van je, ik word er zenuwachtig van, en ik moest een tijdje bij mijn jongste broertje blijven want die had een levensbedreigend ongeluk gehad en lag in het ziekenhuis, sorry dat ik niks heb gezegd maar dit was echt een familie ding.' Cathy hoopte vurig dat Trinity dit niet als een belediging zag want Cathy zag Trinity ook echt als familie maar ze vond dit toch anders, haar broer had wel naar Trinity gevraagd maar ze had die vrag genegeerd, eigenlijk wist ze zelf ook niet zo goed waarom ze Trinity niet mee had gevraagd misschien was ze bang geweest dat Trinity toch voor één van haar broers zou gaan want dat was haar ook al twee keer overkomen.

Trinity lachte zo normaal mogelijk en probeerde controle te krijgen over haar spieren, ze wist ze zo te reguleren dat ze iets minder trilde. Maar echt weggaan deed het niet. Voor haar geesteoog haalde ze het gezicht van Cathy's jongste broer en keek haar op haar beurt bezorgd aan. "Is hij weer aan de beterende hand." kort beet ze op haar lip, ze had Cathy echt gemist. Ze had zelfs geen sms'je gekregen dat alles okay met haar was. Als ze de blauwe pilletjes niet ontdekt had was ze waarschijnlijk ingestort doordat ze de meest vreselijke scenario's in haar hoofd zou halen.

Cathy drukte Trinity nog een keer tegen zich aan,' Ja hij is buiten levensbedreigende verwonding maar nog steeds redelijk zwak en kan gewoon nog helemaal niks. Waarschijnlijk zal hij zijn linkerarm nooit meer kunnen bewegen en moeten we hem straks helpen met poker spelen.' Er kwam een flauw lachje op haar gezicht maar die verdween ook redelijk snel.' Maar maak je geen zorgen ik ben er weer en het spijt me echt heel erg dat ik niks van me heb laten horen, laat me het goedmaken....' Er kwam een lichtelijke grijns op haar gezicht en ze gaf Trinity een lange en tedere kus. Terwijl haar handen de weg vonden naar Trinity's rug en daar rustig streelde.

Kira liep de koele avond lucht in. Ze had een kort broekje aan waar ze altijd in sliep en een simpel zwart hempje. Ze rilde even door het verschil in warmte die er was binnen de school en erbuiten. Ze ging op de bovenste treede zitten en liet haar hoofd in haar handen zakken. Alweer had ze niet kunnen slapen, de nachtmerries hadden haar uit haar slaap gehouden. Ze miste Jay, op momenten zoals deze zou ze willen dat ze gewoon in zijn armen weg kon kruipen, zich iets minder alleen kon voelen.

Jay stapte nog wat slaperig naar buiten toe. Hij was wakker geschoten door een of andere nachtmerrie en had daarna natuurlijk weer niet kunnen slapen. Dus was hij maar gauw een trainingsbroek aangeschoten en was naar buiten gegaan. Hij voelde een koele wind langs zijn bovenlichaam glijden, maar reageerde er niet echt op. Hij leunde tegen het hekje wat om het ding heen stond, wat een zacht krakend geluid maakte. Niet dat hij er echt op lette, maar in de stille avond was het nogal hard te horen.

Kira schrok op toen ze de trap hoorde kraken. Ze probeerde de persoon te zien wie er bovenaan stond. Maar haar ogen konden niet snel genoeg wennen aan het donker. 'Wie is daar?' vroeg ze fluisterend. Ze ging er niet vanuit dat het een leraar was. Die zouden nooit zoveel lawaai maken dacht ze zelf. Nog steeds konden haar ogen niet wennen aan het donker, mede dankzij het feit dat haar ogen vochtig waren, gewoon omdat ze zich zo alleen voelde.

Jay schrok ook toen hij de stem hoorde. Niet eens alleen door het horen ervan, maar meer doordat hij die stem uit duizenden kon herkennnen. Hij stond even als versteend, maar liep toen het kleine stukje naar Kira toe. 'ik' Zei hij zachtjes. Daarna liet hij zich op zijn hurken zakken en ging voorzichtig naast haar zitten. Hij vond het niet echt aardig om zomaar weg te lopen, dus wat moest hij anders. Hij miste Kira ook, meer dan hij wilde, maar dat wilde hij niet toegeven.

Kira beet op haar lip zodra ze de stem hoorde. Heel even sloot ze haar ogen. Uit alle mensen die ze hier had kunnen tegen komen moest het perse Jay zijn. Ergens vond ze het fijn dat hij er was. Maar aan de andere kant maakte dat het ook moeilijker. Ze miste hem en ondanks dat ze dat niet snel hardop zou zeggen had ze hem nodig. Ze dacht weer aan haar nachtmerrie en plots stroomde de tranen geruisloos over haar wangen heen. Ze wist nog hoe hevig de droom was geweest, uiteindelijk was ze helemaal alleen over gebleven. Iedereen had haar verlaten, was dood gegaan of weggegaan omdat ze diegene teleurstelde.