Het vervloekte en verlaten klaslokaal

Dana Elle trok haar wenkbrauw op,' Dan zal ik je toch echt moeten slaan om die pijn te voelen.' Ze hief haar vuist al op maar bedacht zich dat ze al deze week een keer op het matje is geroepen omdat ze zo geweldadig was. Er werd tegen haar gezegd dat ze deze week niet nog een keer iemand mocht slaan anders dan werd ze voor een paar dagen geschorst. Dat was wel het laatste was ze wilde dus liet ze haar vuist weer zakken,' Je hebt geluk ik word anders geschorst dus ik sla je niet.' Ze bromde het en liep alweer naar de deur.

Diana gaf geen antwoord en keek Dana schattend na. Ze had lef genoeg om Dana uit te dagen, maar het was verstandiger om dat niet te doen. Bovendien wilde Diana nadenken: Hoé had Dana geraden wat Diana's échte reden was? Uit het niets sloeg er een vuur aan in Diana's binnenste en ze grijnsde bij zichzelf. Als ze eens afstapte van haar onzekerheid en Dj voor zich won, zou Dana wel een toontje lager zingen.

Dana Elle draaide zich nog één kaar naar het meisje om,' Kijk maar uit Diana want wanneer ik niet meer in de gevare zone van een schorssing zit ben jij de eerste die nog iets van me krijgt!' Haar toon was kill en haar ogen stonden hard, toch zag je als je heel goed keek een beetje verdriet want Dana wilde niet meer het meisje zijn dat bekend stond om haar vuisten, ze wilde niet meer agressief zijn en Raf had haar daar even van verlost, Raf had gezorgd dat Dana niet meer de behoefte had om te slaan. Het brak haar wel dat ze waarschijnlijk nooit meer met Raf zou kunnen zijn. Bij die gedachte liep ze weg, Diana hoefde haar tranen niet te zien, ze had zich toch redelijk groot gehouden daarnet en ze voelde het moment dat ze uit de deur was verdwenen dat haar tranen begonnen te lopen.

Even speelde Diana met het idee om "Daar hou ik je aan" te roepen, maar zo'n grote mond had Diana nu ook weer niet. Dat hoopte ze in ieder geval en iedereen kénde Diana als een stil meisje. Als ze haar kenden dan.

Ergens in een hoekje stond Cathleen, ze keek om zich heen. Al kon het haar helemaal niet schelen dat deze lokaal vervloekt was. Ze bleef zo kalm mogelijk staan met haar armen gekruist en een ijskoude blik in haar ogen.

Lucy liep met rustige stappen het lokaal binnen waaraan je niet kon zien wat er in haar hoofd omging. Daar was het namelijk een heel stuk minder rustig. Niet omdat het klaslokaal vervloekt was, nee, ze kwam hier wel vaker omdat er zo weinig mensen kwamen. Ook nu verwachtte ze zo dat ze alleen zou zien dat ze het meisje in de hoek niet eens opmerkte. Aan de zijkant van het lokaal ging ze op een tafel zitten en pakte de viool die ze vast had gehad beet. Ze begon nog niet met spelen maar staarde uit het raam naar buiten. Het leek mooi weer, maar het was naar haar smaak net te koud om naar buiten te gaan. Toch vond ze het fijn om naar buiten te kunnen kijken, dan had ze nog een beetje het gevoel dat ze in de natuur zat.

Cathleen zag een meisje binnen komen en zag dat ze een viool bij zich had. Ze had even met haar ogen gerold heel onopvallend natuurlijk. Ze snapt niet waarom dit meisje dood gewoon ging zitten en dom staarend naar buiten keek. Cathleen haalde even haar schouders op bleef naar het meisje staren met ijskoude ogen. Ze liet niet veel mensen binnen komen in haar leven. Dan moet je van goede huizen komen als het je zal lukken..

Lucy had nog steeds niets door, dat had ze wel vaker maar zodra ze iemand had opgemerkt kon ze geen rust meer vinden en dat kon soms tot vervelende situaties leiden. Zeker als ze het niet verwacht had, daar kon ze gewoon niet tegen. Net zoals ze niet tegen dingen kon die ze niet begreep, daar werd ze onrustig van en dan konden de stemmen het gemakkelijker overnemen. Rustiger en bijna teder bracht ze de viool naar haar kin en zette de strijkstok op de snaren en haar vingers namen de positie van het eerste akoord in. Aan niks was te zien dat het liedje dat ze van plan was te gaan spelen snel zou zijn. Soepel maar ook razendsnel schoot de strijkstok over de snaren.
------

tot ongeveer 1.30