Het vervloekte en verlaten klaslokaal

Raf besefte dat hij misschien wel zijn eerste vriend had gemaakt. Dat had hij wel nodig, aangezien al zijn andere vrienden zich tegen hem hadden gekeerd. Nu hij er aan terug dacht had hij het kunnen verwachten. Hij wist hoe ze tegen de rijke waren. Maar hij had het gewoon niet willen zien, tot hij er niet meer omheen kon.

Dylan keek nogsteeds naar Raf maar hij zag iets in hem veranderen.' Maar goed heb jij nog gekke eigenschappen waar ik van moet weten voordat ik je echt al een vriend ga beschouwen niet dat er iets voor mij gek is hoor.' Hij moest lachen hij had al zo veel rare eigenschappen gezien bijna niks verbaasde hem meer. Vooral als je kan bedenken dat hij best vaak op de straat was. Hij hoorde daar nooit echt tussen maar toch was hij soms in de meest gevaarlijke situaties terecht gekomen.

Raf lachte, maar het was zonder vreugde. "Niet echt een eigenschap..." Hij zou het niet vertellen tenzij Dylan aan zou dringen. Hij snapte dat eerlijkheid belangrijk was in een vriendschap, maar hij wist ook dat eerlijkheid gevaarlijk kon zijn. Soms moest je iets verborgen houden voor iemand om zijn of haar eigen bestwil.

Dylan keek even vriendelijk naar Raf. Maar het leek er niet op dat hij het zomaar uit die jongen zou krijgen. Dan maar op een andere manier,' Zal ik anders eerst vertellen wat mijn gekke eigenschap is?' Zonder te wachten op zijn antwoord begon hij verder te praten,' Ik ben van mijn vorige school afgestuurd, niks overgeplaatst, nee ik was erafgestuurd omdat ik op school drugs dealde, daar zijn ze achtergekomen en toen heb ik een half jaar in een kliniek gezeten. Ik wist vanaf de eerste dag al dat het me niet veel kon schelen want ik was zelf niet verslaafd. Toch heb ik er spijt van, en jij ziet eruit alsof je ook van de straat komt de geloof me ik heb best veel dingen mee gemaakt. Het gaat alleen allemaal langs me heen, het doet me niets.' Het klonk stoer maar dat was helemaal niet zo, het was alsof hij het dan niet zelf was.

Raf was verbaasd door het verhaal van Dylan, en verrasend genoeg ook gerustgesteld. Hij wist meteen dat Dylan hem niet raar zou vinden of niet meer met hem om zou willen gaan door zijn verhaal. "Je hebt gelijk, ik kom van de straat." Hij glimlachte even. "Ik ben er geboren en getogen. Ook ik heb daar veel meegemaakt." Hij dacht aan alles en verschillende beelden vlogen voor zijn ogen, ze waren lang niet allemaal leuk. "Ik ben niet trots op wat ik daar gedaan heb."

Dylan knikte heel begrijpelijk,' Dan denk ik dat we het wel goed met elkaar kunnen vinden want ik ben er ook niet al te trots op.' Hij glimlachte. Na de kliniek is hij veel veranderd en is nu weer op het rechte pad. Hij vond het toch wel een gebeurtenis die je niet snel vergat. Toch vond hij het niet erg en was hij blij dat het zo is gelopen, nu is hij heel blij dat hij hier is aangenomen en grijpt iedere kans dan ook met beide handen.

Raf glimlachte, het voelde echt al alsof hij een vriend had. Hij kreeg verschillende beelden in zijn hoofd, van stelen en gevechten. Raar eigenlijk, hoe hij er nu ineens last van had, niet spijt het was nodig geweest, maar meer een soort schaamte. Toen had het gewoon geleken, iedereen deed het en het was nodig om te overleven.

Dylan,' Dus wat was nou je meest gekke eigenschap?' Hij keek even met pretoogjes naar Raf. Hij was dol op gekke eigenschappen dan voelde hij zich niet al te raar. Want hij had echt veel te veel gekke eigenschappen. Niet dat je hem hoorde klagen hij vond het juist leuk.

Raf dacht even na en krabde op zijn hoofd waarbij hij zijn muts tegen kwam. Hij grijnsde. "Dat ik mijn muts nooit, nou ja bijna nooit, afzet en hem ook nooit zal weggooien." Het was denk ik wel goed, er waren ook andere dingen in zijn hoofd opgekomen. Zoals dat hij nogal veel had gelogen en dan ook nog behoorlijk goed. Daar was hij niet trots op, en hij praatte er ook liever niet over.

Dylan schoot in de lach,' Die vind ik mooi! Ik vind hem heel goed staan dus ik stoor me er niet aan.' Hij glimlachte even vriendelijk en rilde toen een beetje. Hij had een vest aan moeten doen want dit werd een beetje koud. Hij had net getraind, en was nog niet langs de slaapzalen geweest.' Heb je al leuke mensen ontmoet?'

Raf glimlachte, hij vond het fijn dat zijn muts nog niet té erg versleten was. Er zaten verschillende gaten in en de kleur was niet meer zoals die ooit geweest was. Raf knikte heftig op zijn vraag. Maar voordat hij uitleg zou gaan geven wilde hij nog wat weten. "Wat is jou gekste eigenschap? Dat wil ik nu ook wel weten." Hij grijnsde, er werden hem wel vragen gesteld maar hij was ook wel nieuwsgierig.

Dylan ging even in zijn hoofd graven ook al wist hij het antwoord eigenlijk wel,' Ik flirt heel veel dat is echt niet normaal maar mijn gekste eigenschap is toch wel dat ik iedereen haast een kus geef op hun wang of op hun voorhoofd.' Hij begon een beetje veronschuldigend te glimlachen.' En nu wil ik uitleg, vertel wie heb je allemaal ontmoet. Je knikte zo heftig.'

Raf glimlachte scheef, hij wist zeker dat hij die eigenschappen niet had. In ieder geval flirtte hij niet en omdat hij zowiezo niet zo heel erg gewend was aan openbare genegenheid kon hij dat tweede ook afstrepen. Maar zoals hij al had verwacht vroeg Dylan door, hij had gemerkt dat er veel leerlingen waren die dit deden. Omdat hij nu zeker wist dat Dana hem ook leuk vond durfde hij het wel te zeggen, anders had hij dit waarschijnlijk niet gedaan. "Ik... ik heb een leuk meisje ontmoet."

Dylan ging op een tafel zitten die doorzakte. Toen zat hij op de grond en schoot in de lach.' oké ik ga even een tafel zoeken waar ik wel gewoon op kan zitten en jij gaat me alles vertellen over dat meisje.' Hij keek even naar Raf en ging toen opzoek naar een tafel die niet door zou zakken.

Raf schoot in de lach, hij lachtte Dylan niet uit maar het zag er gewoon heel grappig uit. "Ik denk niet dat er hier veel tafels zijn die stevig zijn." Raf merkte dat hij het helemaal niet erg vond om over Dana te praten. Het voelde zelfs fijn, omdat hij aan haar dacht. Hij hoopte echt dat hij haar snel weer zou zien.

Dylan was heel eigenwijs en ging weer op een tafel zitten die er heel wat steviger uitzag dan de vorige. Wonder boven wonder bleef de tafel heel.' Oké ik zit en nu ga jij vertellen. Hoe heet ze en alles, nu ben ik nieuwschierig.' Hij lachte even ontschuldig.

Raf die het graag vertelde, omdat hij het fijn vond om aan Dana te denken en omdat hij Dylan al als een vriend beschouwde. Hoewel hij daar nog wat voorzichtig in was. "Ze heet Dana Elle." Hij sprak haar naam zonder het te weten liefdevol uit. Misschien kende hij haar wel, maar hij dacht van niet. Hij zat tenslotte nog niet zolang op deze school. "Ze speelt prachtig piano."

Dylan keek aandachtig naar hoe de blik van Raf een beetje rozig werd. Hij was dus echt hopeloos verliefd bedacht Dylan. Misschien werd hij dat ook wel maar hij hield volgens mij veel te veel van flirten. Hij zocht in zijn herrinneringen of hij Dana Elle heeft gehoord. Nee volgens hem niet dus die was echt helemaal onbekend voor hem. Dylan vond piano altijd al een mooi instrument alleen hij zou er nooit het geduld voor hebben.' Maar zit ze dan ook in de eerste? Of zit ze hier niet op school, nee wacht ik vreog of je hier mensen had ontmoet dus ze moet wel van hier zijn.'

Raf schudde zijn hoofd, ze zat niet in de eerste. Dat leeftijdsverschil leek toch de hele tijd weer op te spelen, maar het maakte hem niks uit en hij dacht, en hoopte, dat het Dana ook niets uitmaakte. "Ze is van hier. Heb jij hier trouwens al leuke mensen ontmoet?" Als Dylan inderdaad zo'n flirter was zou hij wel wat meisjes hebben ontmoet, dacht Raf met een glimlach. Hij kon Dylan al helemaal met een meisje zien flirten, niets voor hem maar ieder zijn ding.

Dylan was nog steeds best benieuwd naar die Dana maar hij zou het wel even laten rusten misschien wilde hij er later over praten,' Ja hoor ik heb jou ontmoet, en ook nog Jean, April en Trinity. Ik moet toegeven er zijn hier hele leuke meiden! En ze zijn ook zo lekker flirterig terug.' Hij moest zich inhouden om niet heel breed te gaan grijnzen toch stond er een kleine grijns op zijn gezicht.

Raf grijnsde een beetje met Dylan mee al kon hij het niet helemaal begrijpen. Hij kende Jean en Trinity en het was niet eens in hem opgekomen om met hun te flirten. Hij vond ze aardig en that's it. "Ik ken Jean en Trinity, en ze zijn inderdaad aardig." Aan de ingehouden grijns op het gezicht van Dylan kon hij zien dat hij het erg leuk met hun had gevonden.

Dylan schoot in de lach,' Maar volgens mij denk jij anders dan ik en zie jij ze alleen maar als aardig en niet flirterig. En daar is het verschil tussen ons, ik denk gelijk wanneer ik een meisje zie of ik met ze kan flirten zonder dat ze denken dat ik ze leuk vind en jij ziet ze gewoon als aardige mensen. Dat komt deels ook omdat je nu hopeloos verliefd bent op die Dana.' Hij was half gestopt met lachen maar er stond nogsteeds een brede glimlach op zijn gezicht.' Maar dat maakt niet uit ik ben blij voor je!'

Hopeloos, Raf hield niet van dat woord het betekende dat je niet voor jezelf kon zorgen en je niets kon leren. Hij wist dat hij niet hopeloos was, maar misschien wel hopeloos verliefd, dacht hij. Er zou inderdaad niemand zijn die hem zijn verliefdheid voor Dana zou kunnen afnemen. Raf kwam tot de conclusie dat Dylan gelijk had. Het was misschien niet de meest snelle manier waarop Raf dit soort dingen oploste, maar het werkte voor hem.

Dylan keek even onderzoekend naar Raf maar hij kreeg niet de tijd om een conclusie te trekken uit zijn gedachte omdat de voglende tafel door zakte.' Oké nu ga ik het niet eens meer proberen! Ik beland iets te vaak op de grond!' hij moest lachen en stond met moeite op. Die tafels waren ook gewoon behekst want zo veel woog hij nou ook weer niet.

Raf schoot weer in de lach. Hij liep naar een tafel toe en voelde aan het tafelblad, het leek gewoon een tafel. Ook toen hij eronder keek leek er niks verroest of zo. Aarzelend, en zichzelf afvragend waarom hij dit eigenlijk deed, ging hij op de tafel zitten. Hij wist dat hij vrij licht was, omdat hij nooit veel had gegeten en niet groot was en ook nog licht gebouwd was.