Danszaal 1 - klassiek

'Een paar dagen.' zei Kira met een kleine glimlach. Haar moeder had haar vlak voor haar dood ingeschreven bij deze school. In eersten instantie had ze de auditie overgeslagen omdat ze niet meer wilde dansen. Daarna was ze toch gegaan. Op aandringen van haar vader. 'Dus het kan wel kloppen dat je me nog nooit hebt gezien.' zei ze met een lichte grijns.

Jenn knikte. 'En bevalt het je hier?' Ze wist nog hoe moeilijk zij het had gehad in het begin. Nu ging het veel beter en ze hoopte voor het meisje dat ze het leuk vond hier. Had ze het toch goed gehad, dat ze het meisje niet kende en niet gezien had. Wel leuk, weer een ballerina erbij, dacht Jenn.

Kira glimlachte een beetje. 'Het is te druk. Maar voor de rest valt het wel mee.' zei ze eerlijk. Ze wist dat ze nu veel vertelde doordat ze wist dat het andere meisje ook danste. Dat maakte het makkelijker. En zeker omdat ze net ook had gedanst was ze sowieso al vrijer in het praten.

'Okee, zo te horen maak je een veel betere start dan mij.' ze grijnsde. Als ze erover nadacht schaamde ze zich best voor haar balletpakje dat ze had gedragen in het begin, Gelukkig kon ze er nu om lachen. 'Naja, zullen we maar weer verder balletten?'

Kira glimlachte. 'Oke is goed. Alleen ken ik de dansen van hier nog niet zo heel goed.' zei ze eerlijk. Ze had er nog niet echt heel hard op geoefend zoals ze normaal zou doen maar ze kon ook niet altijd inde zaal en dat soort dingen.

'Ik kan je helpen. By the way, ik ben Jenn.' Ze knikte even kort, wat ze vaker deed als ze zich voorstelde, en begon een pirouette te draaien. 'Dit ken je vast wel toch?' Ze deed nog een paar plié's en keek naar het meisje.

Kira glimlachte. 'Tuurlijk ken ik dat.' zei ze met een grijns. Ze begon zelf ook een pirouette te draaien en zei ondertussen: 'Kira.' bij wijze van voorstelling. Daarna maakte ze net als Jenn de plié's. Het was makkelijk maar ze wist dat niet de hele dans makkelijk zou zijn.

'Oke gelukkig, dan ben je geen beginneling.' Jenn grijnsde. Ze had het wel geweten, maar straks zou ze gelijk met moeilijk oefeningen begonnen zijn, en dan had Kira het heel moeilijk gehad. Dat had ze niet gewild. 'Nu moeilijker.' Jenn begon een paar lastigere stukken van de dans te doen en keek of Kira het volgde.

Kira keek eerst goed naar de bewegingen die Jenn maakte en probeerde ze te volgen. Het ging niet helemaal vlekkeloos maar nog wel redelijk. Kira deed een klein stukje nog eens omdat dat niet helemaal goed ging. Plots klapte haar enkel dubbel en viel ze op de grond. Kira was ervan geschrokken. Ze viel nooit tijdens een dans. Nooit.

Jenn schrok van een klap die ze hoorde. Ze draaide zich om en zag Kira liggen. Ze rende naar haar toe en vroeg hijgend: 'Gaat het? Ik schrok me kapot.' Ze keek naar haar enkel, die bezeerd leek te zijn. Ze was niet zo handig met gewonden. Wat moest ze doen?

Kira ging rechtop zitten. De schrik was van haar gezicht te lezen. Ze probeerde haar enkel te bewegen wat een pijnlijke steek opleverde. Haar gezicht vertrok zich in een pijnlijke grimas. 'Niet zo best.' mompelde Kira terwijl ze met haar handen over haar enkel gleed. Hij leek niet gebroken te zijn maar ze wist het niet zeker.

'Wat moet ik voor je doen?' Jenn trok wit weg, ze was dit soort situaties niet gewend. Ze raakte een soort van in paniek, en Kira leek nog minder gespannen dan haar te zijn. Was dit haar schuld? zij had Kira immers de danspassen geleerd. Jenn was helemaal de kluts kwijt.

Kira keek even kort naar Jenn. 'Rustig blijven zou helpen. En misschien kun je Emily halen, bij de ziekenpost.' zei Kira. Ze wist niet of het slim was als ze nu ging lopen. Misschien was er wel iets met haar enkel wat alleen maar erger zo worden als ze ging lopen. Dat wilde ze niet.

'Maar ik kan je toch niet alleen laten hier?' Jenn keek om zich heen en probeerde rustiger te worden, wat niet erg goed lukte. Op hen na was er niemand in de danszaal. 'Oke, ik ga het gewoon proberen, ik ga zo snel mogelijk naar de ziekenpost en jij blijft hier oke?' ze had niet eens door dat kira bijna niet wegkon, maar ze rende al weg.

moet ik nu reageren bij ziekenpost of doen we iets anders x)?

Ik post gewoon een keer hier en dan komen Jenn en Emily weer hier oke??

Kira knikte. Ze zou het wel even alleen overleven hier. Zodra Jenn weg was probeerde ze met haar handen zich naar de zijkant van de zaal te slepen. Het lukte aardig. Als er nu iemand binnen kwam zat ze tenminste niet in de weg. Ze haalde de knoop van de linten aan haar spitzen los en trok haar spitz uit zodat haar enkel niet meer zat opgesloten in de schoen.

okee
-------
Jenn rende naar de ziekenpost en schreeuwde een paar woorden, ze wist later niet meer wat. Ze trok Emily mee en rende terug naar de Danszaal, waar Kira nog op de grond zat, alhoewel ze wel verplaatst was. Hijgend zei Jenn tegen Emily: 'Daar!' ze wees naar Kira.

Kira glimlachte een beetje zwakjes. Ze had Emily een keer eerder gezien, die keer in de ziekenpost toen Jay daar ook was geweest. Emily liep meteen met een kleine snelheid naar Kira toen. Kira keek even naar Jenn. 'Bedankt.' zei ze tegen haar. Ondertussen was Emily haar enkel aan het bekijken en haar gezicht trok soms even samen van de pijn.

Jenn knikte naar Kira, om te zeggen; 'het is al goed.' ze voelde met kira mee met de pijn, en stelde zich voor hoe het zou zijn bij haar als ze dit had. 'En?' vroeg ze nieuwschierig aan Emily. 'Valt de schade mee?' ze hoopte van wel, ze voelde zich toch op de een of andere manier schuldig.

'Het is in elk geval niet gebroken. Maar wel flink verstuikt.' zei Emily met een meelevende blik. Kira wist eigenlijk al direct wat dit inhield. Ze zou minstens een paar weken niet meer kunnen dansen. Ze wende haar hoofd weer naar Kira. 'Je zult minstens zes weken het laten rusten dus voorlopig niet meer dansen.' zei ze toen. Kira's gezicht was een beetje betrokken. ZES weken was veel te veel.

Jenn baalde. Had ze net een goede ballerina ontmoet, was ze zes weken van de kaart. 'Het spijt me voor je.' zei ze meelevend. Ze zag dat Kira er flink van baalde, en had medelijden. Ze zou zich vast enorm vervelen, en ze zou moeten aanzien dat anderen wel konden dansen en zij niet.

'Het komt wel goed.' zei Kira, haar stem klonk vals en je kon zo horen dat ze het zelf niet echt geloofde. Emily stond weer op. 'Ik ga even een verband halen en een paar krukken.' zei ze tegen de meiden en toen liep ze de zaal weer uit. Kira zuchtte even. Ze miste op dit moment haar moeder heel erg. Zij had vast wel geweten wat ze zou moeten doen. Kira trok haar andere spitz ook uit.

Jenn was iets gerustgestelder. Ze keek naar Emily, die wegliep, en zei tegen Kira: 'Gaat het wel weer een beetje?' Zelf was Jenn nog nooit zoiets overkomen. Ze was wel eens gevallen maar toen mocht ze vaak na een paar dagen weer dansen. Dit leek haar vreselijk.

Kira haalde haar schouders op. 'Ik weet eigenlijk niet zo goed...' zei Kira toen. Ze wist totaal niet goed wat ze nu moest doen. Hoe haar leven nu verder zou moeten. Ze wist wel dat ze straks een tijd nodig had om weer op spitzen te leren dansen. Ze had het al een keer eerder opnieuw moeten leren, na die keer dat haar moeder dood was gegaan had ze zes maanden niet gedanst. Maar dat was vrijwillig geweest. Dit wilde ze niet.

Jenn zag Emily al weer terug komen lopen, met krukken en verband. 'Zo, dat is snel..' zei Jenn. Ja, bij spoed ben ik wat sneller, antwoorde Emily. 'Haastige spoed is zelden goed.' Jenn grinnikte. Ze zou hetzelfde als Kira net hebben geantwoord, het was allemaal voor een tijdje nu erg onzeker.

Kira zei niet smeer en keek toe hoe Emily haar enkel begon te verbinden. 'Probeer je voet en been zo min mogelijk te belasten.' legde Emily snel uit. Ze deed even voor hoe Kira met de krukken moest lopen en gaf ze toen aan Kira zelf. Ze keek ernaar of het dingen waren die besmet waren. Zo dacht ze er ook over. Ze wilde ze niet gebruiken want dan zag iedereen meteen dat er iets was. 'Kan ik niet zonder die krukken lopen?' vroeg ze, een beetje wantrouwend.